บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

"อะฮิหรุ..."

โองามิเอามือมาคว้าชายเสื้อผมไว้หน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดออกมา...ทรมานอยู่สินะ

"จูบ..."โองามิดึงหน้าผมลงมาใกล้แล้วประกบริมฝีปากเข้ากับผมอย่างแนบแน่น

เปรี๊ยะ!!

ทันทีที่ถูกจูบร่างกายของผมก็รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตอย่างแรงร่างกายร้อนรุ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆและ...ในหัวก็คิดถึงแต่หน้าของริทสึ

"ปล่อย..."ผมดันตัวของโองามิออก

"...ทำไม"

"ผม...ต้องการเขา"ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมพูดออกไปอย่างนั้นแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

"ฉันไม่ยอมให้นายไป"เขากอดผมไว้แน่น

รู้สึกสายตาพร่าเลือน...ทุกอย่างเต็มไปด้วยหน้าของริทสึ...รวมถึงหัวใจของผมก็ถูกช่วงชิงไปด้วย

"ผม...รักท่านริทสึ"

และแล้วโองามิก็ปล่อยมือออกจากตัวผมพร้อมกับทำหน้าเจ็บปวด

"ลาก่อน"

และตัวผมก็ถูกดูดเข้าไปในมิติขนาดใหญ่ที่โผล่ขึ้นมาจากข้างใต้เท้าผม

"มานี่สิเจ้าสาวของฉัน"

ผมเดินเข้าไปหาคนบนเตียงด้วยความหลงไหล...ราวกับถูกร่างกายที่เปลือยเปล่านั่นดึงดูด

"อื้มมม"ผมดึงเขาเข้ามาจูบอย่างโหยหา

"...ตัดใจจากหมอนั่นแล้วสินะ"

ริทสึยิ้มหวานแล้วจูบซ้ำๆบนซอกคอขาวๆของอะฮิหรุจนเป็นรอยแดงไปทั่ว

"ป่านนี้ไรองกับ...โองามิคงเรียกหานายอยู่แน่"

เพล้ง!!...เหมือนบางอย่างที่ควบคุมจิตใจผมอยู่สลายไปเมื่อพูดถึงสองชื่อนี้

"ถอยไปนะเว้ย!!"ผมพยายามดันร่างคนข้างบนให้ปล่อยผมไป

"อ้าว...พลังที่ควบคุมหายแล้วหรอ"ริทสึทำหน้าคิด"แต่ช่างเถอะยังไงคืนนี้ทั้งตัวนายและพลังนายจะเป็นของฉันคนเดียว"

ร่างสูงเริ่มรุกรานร่างบางเขาเริ่มแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของร่างบางออกเพื่อให้ร่างบางขัดขืน

"หยุดนะ"ร่างบางถีบอกกว้างของร่างสูงแต่ร่างสูงก็ยังไม่สนและเล่นกับร่างกายของร่างบางเรื่อยๆ

"อ๊ะ!!"ร่างสูงกำลังดิ้นเมื่อร่งสูงจูบซอกคอของร่างบางจนเต็มไปด้วยรอยแดง

ร่างสูงใช้พลังของตัวเองผนึกมือของร่างบางไว้ที่หัวเตียง

"ไอ้ซาดิสต์ปล่อยฉันนะโว้ยยย!!"

"หุบปาก!!"

"อ๊ะ...หยุด..หยุดนะ!!"

เสียงอ้อนวอนของร่างบางมันช่างปลุกเร้าอารมณ์ของร่างสูงยิ่งนักร่างสูงกัดขบอกของร่างบางเป็นระยะๆจนทำให้ร่างบางสั่นเทา

"มีอารมณ์แล้วหรอไง"

"เชี่ย!ปล่อย"

"หึ!"ร่างสูงหัวเราะในลำคอ

"หยุด...บอกให้หยุดไง"ร่างบางหน้าร้อนผ่าวไม่รู้ว่าโกรธหรืออายกันแน่"ไอ้.."

ร่างสูงเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางคำด่าของร่างบางหายไปเมื่อถูกแทรกด้วยจูบรสหวาน

ร่างบางได้แต่ยอมจำใจกับรสจูบของร่างสูงเพราะว่าถ้าเขาขัดขืนไรองได้ตายแน่ร่างสูงจัดการใช้แรงถอดกางเกงของร่างบางออก ร่างสูงเหยียดยิ้มออกมาเมื่อถอดเสื้อผ้าของร่างบางออกจนหมด

ผมขอโทษ...โองามิซัง

ร่างสูงยิ้มหวานเพราะนับแต่นาทีนี้ไปร่างบายจะเป็นของเขาและร่างบางต้องมาครางข้างๆหูเขาทั้งคืน

ร่างสูงใช้มือขยับแก่นกายตรงกลางของร่างบางอย่างช้าๆจนทำให้ร่างบางครางออกมา

ถึงใจจะปฎิเสธการกระทำที่น่าขยะแขยงของคนที่ไม่ได้รักแต่ร่างกายกลับต่อต้านร่างบางพยายามกลั้นน้ำตาพร้อมกับเสียงครางเมื่อร่างสูงสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางรักของร่างบาง

"อื๊อ...เอาออกไป"ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนเลือดออกและรู้สึกเจ็บเจียนตายเมื่อโดนสวนทางข้างหลัง

ร่างสูดสอดนิ้วเข้าไปทางด้านหลังของร่างบางจนครบสามนิ้วเพื่อให้ช่องขยายขึ้นร่างสูงถอนนิ้วตัวเองออกและมองคนข้างล่างที่นอนครางอยู่ใต้ร่างเขา...เขาไม่รู้สึกสงสารร่างบางเลยสักนิด...เขามันเย็นชาไร้หัวใจและได้แต่ยิ้มเยาะให้ร่างบางที่แสนโง่เขลา

"ไม่!อึ้กกก"ร่างบางครางออกมาเมื่อร่างสูงสอดแก่นกยเข้าไปในตัวของร่างบางร่างบางรู้สึกเสียวปนกับความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านหลัง

"อ่าห์!!อย่าเกร็งสิ"ร่างสูงครางเบาๆเมื่อแก่นกายถูกช่องทางด้านหลังตอดแน่นจนขยับแก่นกายไม่ได้อย่างใจคิดแต่ร่างสูงยังไม่ละความพยายามเขาตัดสินใจกระแทกแก่นกายจนมิดด้าม

"อ๊าห์!!"ร่างบางสั่นเทาเมื่อรู้สึกว่าแท่งร้อนได้เข้ามาในร่างกายจนมิดด้ามแล้วร่างสูงขยับแรงๆจนถูกจุดกระสันของร่างบาง

มือของร่างสูงก็ยังเตลื่นที่ได้ดีร่างสูงใช่มือรูดแก่นกายของร่างบายอยู่ตลอดเพื่อให้ร่างบางปล่อยน้ำรักออกมาเรื่อยๆสักพักน้ำสีขาวก็ถูกปล่อยออกมาเต็มหน้าของร่างสูง

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!!"ร่างบางได้แต่ครางออกมาเพราะร่างสูงกระแทกแก่นกายไม่หยุดร่างสูงทำเขาไปตั้งสี่ยกแล้วร่างบางครางเมื่อถึงจุดสุดยอดอีกครั้งก่อนจะปล่อยน้ำออกมาก่อนที่จะหลับเป็นตาย

"พรุ่งนี้ค่อยมาสนุกกันต่อนะเจ้าสาวของผม"ร่างสูงพูดก่อนที่จะจูบริมฝีปากของคนที่นอนอยู่อย่างร้อนแรง

ร่างกายของหมอนี่เขาจะไม่มีวันยกให้ใคร