บก.ปากร้ายกับนักเขียนปีศาจ YAOI

เธออยากให้ฉันทรมานเพราะคิดถึงเธอใช่ใหม

ฉันว่าน่าจะมีวิธีดีๆตรงกับที่เธอต้องการนะ

เอาความคิดที่เดาไว้ทั้งหมดออกไปซะ

แล้วจูบให้เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะทำได้

(risky game:Nero)

ตอนที่ได้ยินคำว่ารักคนอื่นออกจากปากของคนที่ผมรัก...มันเหมือนหัวใจโดนฉีกกระชากเป็นเสี่ยงๆ..อาา.ทรมาน...เจ็บปวด....ทำไมมันทรมานอย่างนี้

ตอนที่ได้ยินคำพูดว่ารักมันเป็นเพียงแค่การล่อเหยื่อใช่มั้ย....ถูกเก็บไว้ในกล่องเล่นของเขาใช่มั้ย...ถ้าเบื่อเมื่อไหร่ก็โยนฉันทิ้งไปสินะ...ฮ่ะๆฮ่าๆ

"อ้ากกก!!"

เหมือนร่างกายเต็มไปด้วยพลังที่เอ่อล้น...หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ....ฆ่า...อา...ต้องฆ่ามันให้หมด...ฆ่าให้หมด ฮ่าๆใครที่ทำร้ายฉันต้องฆ่ามันทิ้งให้หมด ฮ่าๆ...ฆ่า...ฆ่า...ฆ่า!!

"โองามิ...อั้ก!!"

พอได้ยินเสียงคนมายืนอยู่ข้างหลังร่างกายก็บีบคอเป้าหมายโดยอัตโนมัติ...พ่..อ

".....อา..ไม่ทำร้าย...ไม่...ฆ่า"

"นี่แก..."

"อา...อย่ามองหน้ากันแบบนี้สิ"

รู้สึกดำดิ่งลงในความมืดสติเหตุผลและความไว้ใจเชื่อใจหายไป...สิ่งที่มาทดแทนความรู้สึกเหล่านั้นคือ..ความมืด ความเกลียดชัง และ...ความตายที่จะมอบให้กับคนที่ช่วงชิงหัวใจไป

"แฮ่ก...ปีศาจ...พี่"

ผมมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของผม...ทรมาน...คนที่ทำให้เธอทรมานต้องตาย!!

"ฆ่า...ฆ่ามันให้หมด...ฮ่าๆ"

"ทำไม...ทำไมพลังของเทพจึงกลายเป็นพลังที่ชั่วร้ายละ"

"อ่า...ฮะๆฮ่าๆนี่นะหรอ"

ผมเอียงคอมองพ่อแล้วเหยียดยิ้มกว้าง...ปีศาจหรอ?ฮะ ฮ่าๆ...ผมเอามือลูบหูและหางจิ้งจอกของตัวเองแล้วมองหน้าทั้งสองคน

"ฆ่า..ไม่ได้นะ...อย่า"ไรองเอามือมาจับที่หน้าของโองามิ

"อ่า..เธอกำลังสวดอ้อนวอนอยู่ใช่ไหม"ผมหมุนลูกไฟสีดำในมือตรงหน้าไรอง

"แก..จะทำอะไร"พ่อมองมาที่ผมอย่างตกใจ

"ฮ่ะๆมาจบเรื่องราวตรงนี้กัน...เธอทำได้อยู่แล้ว..ดังนั้นมาเริ่มกันเถอะ"

"อ๊ะ!!ไรองงง"

ไรองถูกโองามิปล่อยลูกไฟสีดำใส่ตัว...เธอล้มลงไปนอนบนพื้นและความมืดสีดำก็ได้แผ่รอบกายเธอ...ลูกไฟแห่งความบ้าคลั่งไงฮะๆฮ่าๆ

"อ๊าาาา!!"

ไรองเอามือจิกพื้นด้วยท่าทีที่ทรมาน...และคำสาปดอกกุหลาบก็ได้สลายไป

"...อย่า...อย่าควบคุมฉัน...อึ้ก!!"

"ฮ่าๆเธอเกลียดมันไม่ใช่หรอไง...ฆ่าซะสิ...ฆ่า"ผมกระซิบข้างหูเธอ

"ม่ายยยย!!"

"หมอนั่นทำให้พี่เป็นแบบนี้นะ...แถมยังไปมีคนอื่นด้วย"

"ได้โปรด...อย่า...อย่าา!!"

และความมืดในส่วนลึกของหัวใจก็ได้กัดกินหัวใจเธอจนหมด...ฮะ...ฮ่าๆ

"พวกแก...."

"อย่ากังวลไปเลยพ่อ"ไรองยิ้มมุมปาก"แค่ไปฆ่าคนสักสองสามคนที่ทำร้ายพวกเราเอง"

"ความบ้าคลั่งได้กัดกินหัวใจพวกแกจนหมดแล้วสินะ"

"ฮะฮ่าๆความบ้าคลั่งหรอฮ่าๆ"

"ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยพวกแกไปสินะ..."

"พรุ่งนี้เราไปจัดการพวกมันกันเถอะ...ฮะฮ่าๆ"

"อยากเห็นทะเลเลือดชะมัดฮ่าๆ"ไรองหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

พ่อของทั้งสองคนได้แต่ยืนมองลูกตัวเองทั้งสองคนที่ตอนนี้ได้ถูกความมืดแสนบ้าคลั่งกัดกินไปแล้ว...ทั้งๆที่เป็นพลังของเทพที่สามารถชำระล้างวิญญานให้สะอาดแท้ๆแต่โองามิกลับเปลี่ยนพลังด้านบวกให้กลายเป็นพลังด้านลบด้วยตะกอนแห่งความโกรธแค้น สาปแช่ง จนกลายเป็นพลังปีศาจที่สมบูรณ์จนได้....เขาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการภาวนาไม่ให้ลูกของตัวเองถูกอีกฝ่ายฆ่าตายเท่านั้น