Just a friend แค่เพื่อนเท่านั้น

 
 
 
   ฉันสังเกตุคนที่ชื่อป๊อปปี้ที่แก้วเรียกในวันนั้นหลายครั้ง เขามองหน้าฉันในเวลาเรียนบ่อยๆ จนฉัน
รู้สึกได้ เขาเป็นคนที่น่ารักคนหนึ่ง คงมีคนที่ชอบเขาอยู่เยอะเพราะแก้วกับเฟย์เคยบอกอยู่ว่าเขาดัง
ในหมู่รุ่นพี่มาก
 
"ฟางจ๋าาาา" ฉันหันไปตามเสียงเรียกของเขื่อน เพื่อนในห้องที่เรียกชื่อฉันมาแต่ไกล
 
"ว่าไง" ฉันยิ้มตอบก่อนจะนั่งลงที่ประจำ
 
"ป๊อปถามหา ฮ่าฮ่า" ฉันเอียงคออย่างงงๆ เขาเป็นคนตลกชอบพูดเล่นไปเรื่อยคนทำให้คนที่ฟังคิด
ไม่จริงจังเหมือนฉัน
 
        มีหลายครั้งที่ฉันและเขาเผลสบตากันแต่ต้องรีบหลบสายตาไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร เขิน
? อาย? 
        
 
 
         เราได้คุยกันในเฟชบุ๊คทุกวัน ทุกวันจนทำให้ฉันเกิดความรู้สึกดีกับเขามาก บางทีเขาอาจ
จะคิดแบบเดียวกับฉันก็ได้  แต่แปลกเรากลับไม่ได้คุยกันที่โรงเรียนเลย มีเพียงแค่มองหน้ากัน
เท่านั้น อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอายหรือเปล่า ? 
 
 
 
 
         ข้อความที่เราคุยกันได้หลายพันข้อความทำให้รู้ว่าทั้งเขาและฉันคิดแบบเดียวกัน ทำให้ฉัน
ตัดสินใจอะไรออกไป
 
 
"เลิกกันนะ" ประโยคบอกเลิกของฉันถูกส่งไปยังแฟน.. แฟนของฉัน เราต้องห่างกันเพราะฉันย้าย
โรงเรียนมา ทำให้ฉันได้เจอกับป๊อป มันอาจจะดูแย่มาก แต่ฉันก็ทำมันไปแล้ว
 
 
 
 
ในที่สุดฉันกับป๊อปก็ได้คบกัน..เราคบกันเงียบๆ มีเพียงแก้วและเฟย์เท่านั้นที่รู้ และฉันจะทำให้ฉัน
 
และเขาคบกันให้นานที่สุด เขาทั้งดี ทั้งเก่ง ฉันจะไม่ปล่อยเขา..
 
 
 
 
 

อ้างอิงมาจากเรื่องจริงของคนแต่ง.