Just a friend แค่เพื่อนเท่านั้น

   ฉันสังเกตุคนที่ชื่อป๊อปปี้ที่แก้วเรียกในวันนั้นหลายครั้ง เขามองหน้าฉันในเวลาเรียนบ่อยๆ จนฉัน

รู้สึกได้ เขาเป็นคนที่น่ารักคนหนึ่ง คงมีคนที่ชอบเขาอยู่เยอะเพราะแก้วกับเฟย์เคยบอกอยู่ว่าเขาดัง

ในหมู่รุ่นพี่มาก

"ฟางจ๋าาาา" ฉันหันไปตามเสียงเรียกของเขื่อน เพื่อนในห้องที่เรียกชื่อฉันมาแต่ไกล

"ว่าไง" ฉันยิ้มตอบก่อนจะนั่งลงที่ประจำ

"ป๊อปถามหา ฮ่าฮ่า" ฉันเอียงคออย่างงงๆ เขาเป็นคนตลกชอบพูดเล่นไปเรื่อยคนทำให้คนที่ฟังคิด

ไม่จริงจังเหมือนฉัน

        มีหลายครั้งที่ฉันและเขาเผลสบตากันแต่ต้องรีบหลบสายตาไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร เขิน

? อาย? 

         เราได้คุยกันในเฟชบุ๊คทุกวัน ทุกวันจนทำให้ฉันเกิดความรู้สึกดีกับเขามาก บางทีเขาอาจ

จะคิดแบบเดียวกับฉันก็ได้  แต่แปลกเรากลับไม่ได้คุยกันที่โรงเรียนเลย มีเพียงแค่มองหน้ากัน

เท่านั้น อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอายหรือเปล่า ? 

         ข้อความที่เราคุยกันได้หลายพันข้อความทำให้รู้ว่าทั้งเขาและฉันคิดแบบเดียวกัน ทำให้ฉัน

ตัดสินใจอะไรออกไป

"เลิกกันนะ" ประโยคบอกเลิกของฉันถูกส่งไปยังแฟน.. แฟนของฉัน เราต้องห่างกันเพราะฉันย้าย

โรงเรียนมา ทำให้ฉันได้เจอกับป๊อป มันอาจจะดูแย่มาก แต่ฉันก็ทำมันไปแล้ว

ในที่สุดฉันกับป๊อปก็ได้คบกัน..เราคบกันเงียบๆ มีเพียงแก้วและเฟย์เท่านั้นที่รู้ และฉันจะทำให้ฉัน

และเขาคบกันให้นานที่สุด เขาทั้งดี ทั้งเก่ง ฉันจะไม่ปล่อยเขา..

อ้างอิงมาจากเรื่องจริงของคนแต่ง.