Just a friend แค่เพื่อนเท่านั้น

        เป็นเวลาได้ 2 อาทิตย์ที่ฉันและป๊อปปี้คบกันเงียบๆ ไม่มีใครรู้ จนทำให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่

ชัดเจน เริ่มอึดอัด อยากให้คนอื่นได้รู้ว่าเราเป็นออะไรกัน

"ป๊อปปี้พี่มดถามหาแกด้วยย" เขื่อนพูดกับป๊อปปี้ ฉันได้ยินจึงมองหน้าป๊อปปี้เล็กน้อยก่อนจะไม่

สนใจอะไร

"ไร้สาระว่ะเขื่อน" เขาพูดอย่างไม่จริงจังอะไร แต่คนที่จริงจังก็คือฉัน

"เอ้า ก็เมื่อกี้ฉันเดินสวนกับพี่เขาอยู่ พี่เขายังถามหาแกอยู่เลย" คราวน้ฉันหันไปมองหน้าป๊อปปี้

อย่างเอาเป็นเอาตาย เขาได้แต่เพียงส่งสายตาแก้ตัวมาให้ฉัน เรื่องนี้คงอีกยาว

    เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นพร้อมขึ้นเบอร์ของคนที่ฉันกำลังโกรธอยู่ตอนนี้

("ฟาง ป๊อปไม่รู้เรื่องนะ")  เมื่อรับสายปลายสายก็รีบเอ่ยคำแก้ตัวทันที

"ไม่รู้เรื่องแล้วมีถามหากันด้วยหรอ" ฉันเอ่ยถามกลับไปอย่างใจเย็น

("ก็พี่เขารู้จักป๊อปไง") 

"แปลว่าเคยคุยกัน" ฉันเริ่มใส่อารมณ์กับปลายสาย

("เมื่อก่อนไง ตอนนี้ป๊อปคุยกับฟางคนเดียว") น้ำเสียงของเขาทำให้ฉันใจอ่อนลงไปบ้างเล็กน้อย

"โอเค จะยอมเชื่อ แค่นี้นะ " ฉันกดวางสายอย่างไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

        ตอนนี้ฉันกำลังจะเดินไปเรียนวิชาอื่น แก้วกับเฟย์ได้ไปรอที่ห้องก่อนเพราะฉันลืมของไว้จึง

ต้องกลับมาเอา ฉันเดินคนเดียวได้สักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนมาเดินด้วย พอหันไปก็พบกับป๊อปปี้เขา

มาเดินข้างๆฉันอย่างเงียบๆ บอกได้เลยว่าตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูก เพราะเราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน นี่

คงเป็นครั้งแรก

"ถ้าฟางจะไม่พูดอะไรกับป๊อปขนาดนี้นะ" ฉันหันหน้าไปมองเขาก่อนจะยักไหล่แบบไม่สนใจเท่า

ไหร่

"ใครจะพูดมากเหมือนป๊อปล่ะ" ฉันเอ่ยอย่างเล่นๆ

"งั้นป๊อปก็จะไม่คุยด้วยละ" เขาเชิดหน้าใส่ฉันเบาๆ รับรู้ได้ถึงอาการงอน

"โอ๋ ล้อเล่น" ฉันเกาะแขนของเขาถือว่าเป็นการง้อละกัน

"เตี้ยเอ้ย" เขาขยี้ผมฉันก่อนจะหัวเราให้ฉันเบาๆ เราเดินด้วยกันจนถึงห้อง ฉันเดินเข้าห้องก่อนท่

ป๊อปปี้จะตามมา คนในห้องต่างโห่แซวจนฉันต้องยิ้มออกมา

   ฉันไม่คิดเลยนะว่าจะเจอคนที่ตรงใจฉันขนาดนี้ อยากอยู่ในช่วงเวลานี้นานๆ ถึงแม้จะไม่ชัดเจน

แต่ก็มีความสุข เริ่มรักเขาจริงๆ