กาลเวลาพิสูจน์รักแท้ PF TK

      วันนี้เป็นวันที่จะเอาร่างของพิมประภาไปไว้ที่สุสานใกล้ๆพ่อกับแม่ฟาง ทุกคนก็แปลกใจว่าทำไมต้องไปที่นั้น แต่ก็ไม่มีใครขัดเพราะเป็นความต้องการของตัวของพิมเอง
 
      "พี่ป๊อปปี้ ทานข้าวบ้างเถอะนะคะ"
 
       แก้วน้องสาวป๊อปปี้ที่เอาข้าวมาให้ชายหนุ่มกิน เพราะหลังจากวันที่พิมเสีย เค้าก็เปลี่ยนไปเป็คนล่ะคน จากคนที่ยิ้มหัวเราะ อารมณ์ดี กลับเป็นคนเย็นชา เงียบครึม ไม่พุดไม่จากับใคร ใช่อารามณ์เป็นต้นเหตุ และวันนี้เป็นวันที่ทุกคนจะไปทำพิธีใหพิมให้เสร็จ
 
"พิม ฉันสัญญาว่าจะเอาคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้มาคุกเข่าขอโทษเธอให้ได้ ฉันจะแกแค้นเธอเอง"
 
 
       ตอนนี้รถของโทโมะก็มาจอดที่บริเวณสุสาน เค้ามองร่างบางที่นั่งเหมอลอยมาตลอิดทาง
 
"ฟาง ทำใจดีๆนะ ไม่ต้องคิดมาก"
 
"ค่ะ พี่ชาย"
 
      ฉันยิ้มให้โทโมะก่อนจะลงจากรถไป พร้อมกับโทโมะเราสองคนเดินเข้าไป ที่มีเพื่อนๆและก็พ่อกับแม่ของทุกคน เราสองคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าสุสาน ที่ทุกคนยืนอยู่
 
"พี่โทโมะมาแล้ว"
 
   เฟย์เดินมาหาโทโมะ ก่อนจะมองมาที่ฉันพร้อมส่งสายตารังเกลียด เหยีบยาม
 
"เธอยังจะกล้ามาอีกหรอ แค่นี้ยังไม่สมใจเธอรึไง"
 
    เฟย์พูดก่อนจะพลักฉัน แต่โทโมะมารับไว้ทัน
 
"เฟย์ทำแบบนี้ทำไม"
 
"พี่โทโมะคะ จะไปเข้าข้างมันทำไม นั้นมันฆาตกรนะ"
 
"โทโมะแกเอา ยัยฆาตกรชั่วมาทำไมกัน"
 
    ป๊อปปี้เดินมาพร้อมกับคำพูดที่แทงใจดำ แต่ฉันไม่ได้สนใจหรอกนะ เพราะพูดอะไรก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดี
 
"กลับไปสะ ไม่มีใครต้อนรับเธอหรอก"
 
    ป๊อปปี้พลักฟางล้ม อย่างแรง ทุกคนมองและตกใจมาก แต่ก่อนป๊อปปี้ไม่เคยทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ แต่คราวนี้เค้าทำจริงๆด้วย แต่ไม่มีใครกล้าห้าม
 
    ฉันเจ็บ เจ็บมาก เจ็มทั้งกายและใจเลย ฉันพยูงตัวเองให้ยืนเหมือนเดิมก่อนจะมองป๊อปปี้อย่างนิ่งๆ
 
"เธอต้องการอะไรกันแน่ ยัยปีศาจ แค่นี้ไม่สาแกใจรีไง เธแจะให้ใครตายอีกกีคนถึงจะพอใจห๊ะ"
 
    ป๊อปปี้ตะวาดฟางและเขย่าอย่างแรงจนหญิงสาวนั้นปวดไปหมดทั้งตัว ก่อนที่น้ำใสๆจะไหลออกมา
 
"ป๊อปปี้ มากไปแล้วนะ ฟางผู้หญิงนะเว้ย ทำแรงเกินไปแล้ว"
 
   โทโมะ มาแยกป๊อปปี้ออกจากฉัน
 
"ฟังฟางเค้าพูดก่อนสิ"
 
"คำแก้ตัวนะหรอ ฉันไม่อยากฟังหรอก ผู้หญิงจิตใจเลวอย่างนี้ ไม่มีอะไรที่จะต้องฟัง"
 
"ช่างเถอะพี่โทโมะ ฟางไม่เป็นไร"
 
     ฉันพุดก่อนจะเอาดอกไม้ในมือไปวางไว้ที่หลุมศพของพิม โดยไม่สนใจสายตาที่มองมาที่ฉันอย่างรังเกลียด
 
"เสร็จแล้วใช่มั้ย มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย แล้วอย่ามาเสนิหน้ามาที่นี่อีก ทุกคนเกลียดเธอ เธอมันนางมาร เธอมันชั่วกว่าที่เราคิดอีก "
 
"ฟางไปแน่ค่ะ แต่ก่อนไปทุกคนช่วยฟังฟางก่อนได้มั้ย"
 
    ฉันเหลืออดกับคำพูดที่เลวร้ายทำร้ายจิตใจฉันที่สุด 
 
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ ปีศาจอย่าแก ใส๋หัวไปสะ ฉันไม่เคยมีเพื่อนอย่างแก ฉันเกลียดแก นังปีศาจ"
 
    เพี๊ยะ
 
    แก้วตวัดมือเข้าที่แก้มข้างซ้ายฉันอย่างแรง ได้กลิ่นคาวที่ไหลออกมาจากมุมปาก ฉันเอามือเช็ดโทโมะก็เข้ามาดูฉัน
 
"แก้วมันจะมากไปแล้วนะ"
 
"แค่นี้มันไม่มากหรอกค่ะพี่โทโมะ แก้วไม่ฆ่ามันก็บุญหัวมันแล้ว ใสหัวไปซะ อย่ามายุ่งกับพวกฉันอีก "
 
"แก้ว"
 
    ฉันเรียกชื่อของเพื่อนสาวที่ต่อไปนี้จะกลายเป้นแค่อดีตเพื่อน ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น พี่โทโมะจะตามฉันมาแต่ แก้วดึงไว้ก่อน
 
"ไปเลยนะ คนเลวๆอย่างแกสมควรอยู่คนเดียว"
 
    แก้วตะโกนตามหลังฟาง ที่เดินออกไปจากตรงนั้น
 
"พอได้แล้วแก้ว อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ เรื่องนี้ฟางไม่เป็นคนผิดนะ"
 
"ทำไมวะไอ้โมะ พอกันทีแกจะเข้าข้างยัยปีศาจนั้นไปถึงไหน"
 
     เขื่อนพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองฟางที่เดินไปได้ไกลมากพอ
 
"พอได้แล้ว อย่าใหเรื่องนี้มันร้ายไปกว่านี้เลย แค่นี้ฟางก็แย่มากพออยู่แล้ว"
 
"ไม่หรอกพี่โทโมะ เฟย์จะสั่งสอนมันให้รู้จักคำว่าเจ็บ"
 
    เฟย์พุดอย่างแค้นจัด เค้าเสียใจมากที่เพื่อนที่คิดว่าดี แต่สุดท้ายเค้าก็กลายเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น โทโทะหทดปัญญาที่จะอธิบาย ถึงเค้าพูดอะไรไปก็ไม่มีใครฟังเค้า เลยปล่อยให้ไปเลยตามเลย รอให้เค้าหาหลักฐานมามากพอที่จะ เป็นพยานได้ว่า ผู้หญิงที่เค้ากล่าวหา ที่เค้าเกลียดกันเข้าใส้ เธอไม่ได้ผิด