กาลเวลาพิสูจน์รักแท้ PF TK

'รีบมาเจอที่เดิม ถ้าไม่อยากให้พี่สาวแกตาย'

 

"พี่พิม"

 

    หญิงสาวพูดถึงพี่สาวเธอ เป็นพี่สาวแท้ๆของเธอ ก็พึ่งรู้ความจริงมาไม่นานนี่เอง เพราะก่อนหน้านั้น เราสองคนไม่ค่อยชอบหน้ากันเท่าไหร่หรก แต่พอรู้ความจริงทำให้เราจุกอกพูดอะไรไม่ออก หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลย ไม้ได้เจอหน้าด้วยซ้ำก็ก็ยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะยังไงเธอก็คือพี่สาวแท้ๆของเธอ ที่ครานตามกันมา

 

     หญิงสาวไม่รอช้ากระโดดขึ้นรถรีบขับออกไปทันที ไปตามที่จดหมายบอก

 

"ปล่อยฉันนะ แกจับฉันมาทำไม"

 

      เสียงพิมโวยวายอยู่ในด้านใน แถวนั้นมีลู้น้องของมันล้อมเต็มไปหมด ฉันค่อยย่องเข้าไป ไม่ให้มันรู้ตัว

 

"หึๆๆ ฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆอย่างนั้นหรอ ก็ไม่สนุกสิ รอให้น้องสาวเธอมาก่อนเถอะ"

 

"ฟาง แกจะทำอะไรน้องฉัน ไอ้ชั่ว"

 

    เพี๊ยะ

   หน๋อยจบพี่ฉันหรอ ไอ้เลว แกไม่ตายดีแน่

 

"หึๆ มาทำเป็นหวงนะ ทีเมื่อก่อนล่ะ กัดกันอย่างกับหมา มาตอนนี้กลับหวงซะงั้น"

 

"ถ้าน้องฉันเป็นอะไรไป ฉันฆ่าแกแน่"

 

"เอาตัวแกให้รอดก่อนเถอะ"

 

"นายครับ อีก5นาที จะถึงเวลากำหนดแล้วครับ"

 

    ไอ้ลูกน้องมือขวา เข้ามากระซิบ

 

"ดี ฉันจะฆ่ามันตายทั้งพี่ทั้งน้องเลย"

 

"แก่ไอ้ชั่วอย่าทำอะไรน้องฉันนะ"

 

"หุบปากแกซะ โธ่เว้ย ทำไมไม่มาอีกวะ"

 

"รอไปเถอะแก น้องฉันไม่โง่มาติดกับแกหรอก"

 

"ก็รอดูล่ะกัน ถ้ามันไม่มา ฉันก็จะฆ่าแกก่อน แล้วตามไปฆ่ามัน"

 

     ไอ้ผุ้ชายที่สวมหน้ากากเดินมากระซากแขนพิมลุกขึ้น พร้อมกับเอาปืนมาจ่อที่หัวของหญิงสาว

 

"อย่าเตะต้องตัวพี่สาวฉันนะ"

 

     ฉันทนไม่ได้กับการกระทำรุนแรงกับพี่สาว เลยแสดงตัวออกมาจากมุมหนึ่ง

 

"หึๆ มาแล้วสินะ นึกว่าจะไม่มาสะอีก"

 

"ฉันมาแล้ว ปล่อยพี่ฉันสะ ไม่งั้นแกเจ็บแน่"

 

"ใจเย็นๆสาวน้อย ฉันปล่อยแน่ แต่ฉันจะปล่อยแกสองคนไปลงนรกพร้อมกันเลย"

 

   ไอ้โจรหันมาเล็งปีนมาที่ฉัน แต่พิมไวกว่ารีบเตะปีนหล่นไปกองที่พื้น ก่อนจะวิ่งเข้ามาหาฉัน

 

    ปัง ปัง ปัง ปัง

 

      เสียงปืนดังสามนัด พร้อมกับร่างงามที่ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเลือดที่กระจายไปทั่ว

 

"พี่พิม!!!!"

 

    ฉันรีบวิ่งเข้าไปประคอง ร่างบางที่นอนจมกอลเลือดอยู่

 

"ฟะ..ฟาง มะ..ไม่เป็นไรนะ"

 

     พิมพยายามจะพูดกับฟาง แต่ด้วยความเจ็บมันทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก มือเรียวลูบที่ใบหน้าแสนหวานของน้องสาวเต็มไปด้วยน้ำตา

 

"ไม่นะ พี่พิม พี่ต้องไม่เป็นอะไร พี่ใจแข็งไว้นะคะ ฟางจะตามคนมาช่วย"

 

"มะ...ไม่ต้อง พะ..พี่ไม่ไหวแล้ว อึก"

 

    พิมกระอักเลือดออกมาจนหมดใส้หมดพุง

 

"ไม่นะพี่พิม ฮืออออออ พี่อย่าทิ้งฟางไปนะๆ"

 

      หญิงสาวกรีดร้องออกมา เธอไม่เหลือใครแล้วจริงๆพ่อกับแม่เธอก็จากไปแล้ว มีพี่สาวก็จากไปอีกคน

 

"หมดเวลาของแกแล้ว นังฟาง ตายสะเถอะ"

 

     พอไอ้โจรนั้นยิ้มเยอะ ก่อนจะเล็งปืนมาที่ฉัน ฉันก้มหน้าลงเตรียมรับความเจ็บปวด

 

   ปังๆๆๆๆๆ

 

    เสียงปืนดังขึ้นมาอีกทางหนึ่ง ฉันเลยหันไปมอง คนที่มาช่วยฉัน กวินนั้นเองที่มาช่วยฉัน

 

"ไม่เป็นไรนะครับคุณหนู"

 

"พี่พิม ฮือๆๆๆ กวิน พี่พิมตายแล้ว มันฆ่าพี่พิม"

 

    ฉันจะวิ่งไปหาร่างของพี่สาวแต่กวินก็จับตัวฉันไว้ก่อน

 

"เข้าไปไม่ได้นะครับคุณหนู ตำรวจมากันแล้ว คืนคุณหนูเข้าไป คุณหนูจะตกเป็นที่ต้องสงสัยนะครับ"

 

"พี่พิม อึก ฮืออออ"

 

     ฉันร้องให้แล้วไปหลบอยู่ที่หนึ่ง พรางมองไปยังที่เกิดเหตุ

 

"พิม"

 

    เสียงชายหนุ่มที่วิ่งมาดูแฟนสาว ที่นอนจมกองเลือด "ป๊อปปี้" นั้นเองที่วิ่งเข้ามาหร้อมกับเพื่อนๆ ที่เข้ามาดูอย่างตกใจ

 

"ไม่นะพิม เธออย่าเป็นอะไรนะ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ"

 

     ป๊อปปี้ก้มหน้าร้องให้ นี้ครั้งแรกที่เห็นเค้าร้องให้ เค้าคงรักพี่สาวเธอมากสินะ เค้าไม่เคยแคร์ใครเลยน้องจากพี่ หมดใจเค้าให้เธอ ฉันมองภาพนั้นก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับกวิน

 

     ฉันก็เหลือตัวคนเดียวแล้วสินะ พ่อกับแม่ก็จากไป ทุกคนใจร้ายมาก แถมพี่สาวที่พึ่งจากไปอีกคน นี้เค้าทิ้งเราหมดเลยหรอเนี่ย ใจร้าย แล้วเธอจะอยู่ยังไงกัน  พอถึงบ้าน ฉันก็เดินเข้าไปเหมือนคนไม่มีชีวิตจิตใจอะไรเลย ต่อไปนี้ฉันจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ ป่านนี้ทุกคนคงจะคิดว่าฉันสินะที่เป็นต้นเหตุทำให้พิมประภาตาย ถึงพูดอะไรก็ไม่มีใครพังหรอก เพราะไม่มีใครเป็นพยานและเห็นเหตุการณ์นั้น 

 

      หญิงสาวตัดสินใจกลับไปที่คอนโด เก็บเสื้อผ้าและขายคอนโดทิ้งแล้วย้ายมาอยู่ในบ้านอย่างถาวร ในบ้่านหลังนี้ไม่มีใครนอกจากแม่นมฉันและลูกน้องคนสนิทและคนใช้ ทุกคนยังอยู่ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่ฉันไม่อยูแล้วก็ตาม ทุกคนดูแลฉันมาอย่างดี ฉันทิ้งพวกเค้าไม่ได้

 

"คุณหนู กลับมาแล้ว คุณหนูของนม"

 

     ฉันเปิดประตูเข้าไป แม่นมก็เดินมากอดฉันทันที 

 

"แม่นมคะ จากนี้ไปฟางจะมาอยู่ที่นี่นะคะ ฟางจะมาอยู่กับทุกคน"

 

"คุณหนูทำไมร้องให้ล่ะคะ ใครทำอะไรคุณหนูของนม แล้วนี่ทำไมมอมแมมอย่างนั้นล่ะคะคุณหนู"

 

    ฉันไม่พุดอะไรพลางกอดแม่นมร้องให้ เราให้ทุกคนต้องเข้ามาดูอย่างเป็นห่วง พวกเค้าเป็นเหมือนพี่เหมือนน้องฉัน ฉันไม่มีเพื่อนที่ไหนเลย ก็มีแต่พี่ชายอีกคนและพี่ๆนี่แหละที่คอยเล่นกับฉัน คอยดูแลฉัน จนฉันได้เข้าไปเรียนในมหาลัย ก็มีเพื่อน อย่างยัยแก้วกับยัยเฟย์

 

"ไอ้ชั่วนั้นอีกแล้วใช่มั้ยคะ"

 

"แม่นมคะ พูดถึงใครคะ"

 

"ก็ไอ้พงษ์ศักดิ์นั่งไงคะคุณหนู ไอ้คนทรยศนั้น มันก่อเรื่องอีกแล้วใช่มั้ยคะ นมพึ่งจะดูข่าวเมื่อตะกี้ ว่าคุณหนูพิม ได้ถูกทำร้ายจนเสียชีวิต"

 

"ฮือๆๆแม่นม พี่พิมตายแล้ว ฮืๆๆๆ"

 

"ถึงเวลาแล้วที่คุณหนูต้องรู้ความจริง ไอ้พงษ์ศักดิ์ มันฆ่าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิง มันทรยศคุณท่าน แถมมันยังฆ่าคุณหนูใหญ่อีกคน"

 

    พงษ์ศักดิ์ ลูกน้องคนสนิทของพ่อฉันนั้นเอง มันหักหลังพวกเรา มันฆ่าพ่อแม่ฉัน แล้วก็ฆ่าพี่สาวฉันอีกคน มันทำลายครอบครัวฉัน ไอ้คนเลว คนชั่ว มึงไม่ตายดีแน่

 

"หนูจะฆ่ามัน แม่นมหนูจะฆ่ามัน หนูจะล้างแค้นให้ทุกคน"

 

    ฉันกำมือแน่นอย่างโกรธแค้น 

 

     เอี๊ยดดดดดดดด

 

   เสียงรถเข้ามาจอดที่ในบ้านของฉัน

 

"พี่โทโมะ"

 

     ฉันเอ่ยชื่อผู้มาใหม่ ฉันวิ่งเข้าไปกอดเค้าคนนั้น เค้าเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ชาย เค้าดีกับฉันมาก รับฟังฉันได้ทุกเรื่ง 

 

"ฟาง ไม่เป็นไรใช่มั้ย"

 

     โทโมะกอดฉัน เค้ารู้ว่าฉันกำลังเสียใจ เค้าเองก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เค้ารู้มาตลอดเพราะไม่มีใครรู้เรื่องของครอบครัวฉัน นอนจากฉันกับเค้า เราสองคนเป็นพี่น้องคน แต่คนล่ะพ่อล่ะแม่ ครอบครัวเราสนิทกันมาก พ่อแม่ของเราพูดให้เราเป็นพี่เป็นน้องกัน มาตั้งแต่เด็ก

 

"ฟาง อย่าร้องเลยนะ คนดี พี่รู้ว่าเราไม่ได้ผิด พี่รู้ทุกอย่างแต่ฟางจะพูดความจริงให้ทุกคนฟังรึเปล่า"

 

"พี่โทโมะคะ ฟางเกลียดมัน ฟางจะฆ่ามัน มันฆ่าพ่อกับแม่ฟาง แถมมันยังฆ่าพี่พิมอีก"

 

"ฟางพี่ว่าเราใจเย็นๆก่อนนะอยู่เฉยๆนะ พี่จะช่วยเราเอง พี่จะเอาคนผิดมาลงโทษให้ได้ "

 

"พี่โทโมะ ฟางอยากไปหาพี่พิม ฟางอยากไปลาพี่พิม ครั้งสุดท้ายนะคะ"

 

"ได้สิ พรุ่งนี้พี่จะพาเราไปนะ ไปอาบน้ำนอนพักผ่อนซะนะ เดี๋ยวไม่มีแรง เราต้องเข็มแข็งไว้"

 

"ค่ะ"

 

    หญิงสาวเดินขึ้นไปชั้นบน ทุกคนมองตามร่างบางอย่างเป็นห่วง เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวต้องมาเจอเรื่งงเลวร้ายแบบนี้

 

"คุณโทโมะคะ แม่นมว่า คืนปล่อยไว้แบบนี้ คุณหนูต้องไม่ปลอดภับแน่ๆ"

 

"ผมก็ห่วงน้องครับแม่นม แต่ตอนนี้ ผมว่าเราอย่าให้ฟางออกไปไหน ถ้าไม่มีผม อีกอย่างเพื่อนๆของฟางตอนนี้ ก็โกรธเกลียดฟางมาก และทุกคนไม่รู้ด้วยว่าทั้งสองเป็นพี่น้องกัน"

 

"แล้วคุณโทโมะจะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรอคะ แม่นมสงสารคุณหนู ที่ต้องร้องให้แบบนี้"

 

"ไม่หรอกครับ ผมจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณพ่อกับคุณแม่ แล้วพวกเราจะคุ้มกันฟางเอง"

 

"ค่ะ ป้าเองก็จะดูแลคุณหนูเป็นอย่างดี คุณหนูป้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด้ก ป้ารักเหมือนลูกของป้าตั้งแต่คุณท่าทั้งสองเสีย ป้าเองก้ทำใจไม่ได้ ที่เห็นคุณหนูต้องเจ็บปวดร้องให้โดยที่ไม่รู้ว่าฆาตกร คือคนที่อยู่ใกล้ตัวเอง"

 

"ครับ งั้นผมลานะครับ พรุ่งนี้ผมจะมารับฟางแต่เช้านะครับ สวัสดีครับ"

 

   โทโมะ ยกมือไหว้ ก่อนจะเดินไปที่รถแล้วออกไป เค้าหวังว่ายัยตัวเล็กจะไม่ทำอะไรที่มันเกินเลยหรอก ผมรู้จักฟางตัง้แต่เด็ก ผมรู้ดีว่าเธออ่อนแอแค่ไหน ถึงจะทำตัวเข้มแข็งก็เถอะ อีกอย่างเธอกับพิม ก็เคยเกลียดกันมาก่อน เกือบจะฆ่ากันเลย จนทุกคนต้องกันฟางกับพิมออกจากกัน ถ้าเกิดว่าฟางตายไป พิมก้ต้องโดนเกลียดเหมือนที่ฟางกำลังโดนเพือนๆเกลีด โดยเฉพาะป๊อปปี้ ผมมองดูแววตานิ่งเฉย ผมก้รู้ว่าป๊อปปี้มันแค้นฟางแค่ไหน ก็เพราะฟางเป็นผุ้หญิงเค้า้ลยทำอะไรไม่ได้ ถ้าฟางเป็นเพศเดียวกับเค้า ป่านนี้ คนที่ตายไปก็เป็นฟางแน่ๆ

 

 

 

 

 

      ไรเตอร์สอลเสร็จแล้วนะคะ มาทำตามสัญญาแล้วครี จะมาแต่งนิยายที่ไรเตอร์เปิด กลับมาแต่งให้จบทุกเรื่อง ยังไงก็ฝาก ติมตาม ฝากโหวดหน่อยนะคะ