รักของเรา...NOT Love U

 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ฟางอย่าเป็นอะไรนะ " เฟย์และโทโมะพูดกับร่างบางทีหลับอย่างไม่มีสติ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ญาติคนไข้รอข้างนอกนะคะ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" หมอ ดูแลฟางให้ดี ถ้าเกิดฟางเป็นอะไรไป หมอไม่ตายดีแน่! " โทโมะกระฉากหมอที่กำลังะเข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"  พี่โมะ ฮืออออ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟางต้องไม่เป็นอะไรเฟย ... เชื่อพี่นะ " โทโมะกอดน้องสาวแล้วมองไปที่ห้องฉุกเฉิน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มะหมอ... อย่า " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คุณฟาง ผมต้องทำ ไม่งั้นคุณต้องตายนะครับ " หมอพูดกับคนไข้ที่ฟื้นขึ้นมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ถึงยังไง ฟางก็ต้องไปอยู่ดี ปล่อยให้ฟางไปพร้อมเขาเถอะนะคะ " ฟางพูดแล้วน้ำตาไหล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" คุณฟางแต่ผม " หมอพยายามจะยื้อชีวิตของฟางแต่ก็ไม่เป็นผล อาจจะเป็นเพราะอาการที่หญิงสาวเป็นมันเรื้อรัง และลามจนไม่สามารถรักษาไดอีกแล้ว ยิ่งเป็นคนที่ตั้งครรภ์ยิ่งรักษายากกว่าเดิม ( ไรเตอร์ก็ไม่รู้อะ ว่าจะเอาชื่อโรคอะไร555 ) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฉันขอนะคะหมอ.. ไปตามพวกเขามาทีนะ " ฟางพูดอย่างลำบาก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟาง! / พี่ฟางง " เฟย์และโทโมะวิ่งเข้ามา ชายหนุ่มมองสภาพของหญิงสาวทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" หมอ!!! ทำไมเมิงไม่มารักษาเมียกู อยากตายหรือไงห้ะ!! " โทโมะหันไปกระฉากหมอแล้วตะคอกใส่ ฟางพูดไม่ค่อยออก พยายามกวักมือเรียกโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"พี่โมะ ฮืออ " เฟย์เรียกชายหนุ่มก่อนที่โทโมะจะปล่อยหมอแล้วรีบมาหาฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟางรู้ตัวเองดีโมะ ฟางรู้ตัวเองดี " ฟางยิ้มแล้วบีบมือของโทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่พี่ฟาง พี่ต้องไม่ทิ้งเฟย์ไป " เฟย์ส่ายหน้าทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่รักเฟย์นะ รักมากนะ " เฟย์พยักหน้าแล้วเอามือมาไว้ที่แก้มของตัวเอง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เฟย์กรักพี่ รักมาก อย่าทิ้งเฟย์ไปนะ " เฟย์ร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วพูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ไม่ไหวแล้วเฟย์ พี่ขอโทษ " ฟางยิ้มบางๆแล้วมองน้องสาวที่เอาแต่ร้องไห้ ก่อนจะหันมายิ้มให้โทโมะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ดูแลคนที่ฟางรักให้ดีดีนะโมะ ฟางรักโมะนะ รักแบบพี่ชายคนหนึ่ง " น้ำตาผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่อายใคร โทโมะดึงฟางไปกอด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่าทิ้งกันไปได้ไหม มาอยู่เป็นเพื่อนมาอยุ่ให้กำลังใจ ให้โมะตามหาหัวใจของโมะก่อนได้ไหม อย่าทิ้งไปเลยนะ " โทโมะกอดฟาง หญิงสาวไม่มีแม้แต่แรงที่จะกอดตอบ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" .........." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟางเหนื่อยมามากแล้วโมะ " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟะฟาง.... " เสียงทุ้นที่ดังขึ้นจากหน้าประตู พร้อมกับชายหนุ่มร่างสูง ที่พอรู้ข่าวว่าหยิงสาวเกิดอะไรขึ้นก็รีบบินตรงมาทันที อาจจะโชคดีที่เขาพาน้องสาวมาเที่ยวที่เมืองไทย เลยทำให้เขามาหาเะอได้ทัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มึง!!! " โทโมะคลายกดฟางแล้วมองฟน้าป๊อปปี้อย่างเอาเรื่อง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กูขอละ " ป๊อปปี้มองหน้าโทโมะอย่างขอร้อง ก่อนที่โทโมะจะถอยให้ให้ป๊อปปี้ แล้วเดินไหาแก้วที่หลบหน้าเขา ยืนอยู่ข้างเขื่อน โทโมะเองก็ซึมๆไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่ามายุ่งกับพี่ฟางนะ ออกไป ฮึกฮืออ ออกไป!!! " เฟย์พยายามพลักป๊อปปี้ให้ออกจากฟาง แต่เขื่อนก็เดินมาดึงเฟย์เอาไว้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟะฟางง... " ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาสาวหวาน หญิงาวมองหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะยิ้มออกมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" สะ บายดีไหม " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไมต้องเป็นแบบนี้ " ป๊อปปี้จับมือของหญิงสาวมากุมไว้ที่แก้ม พร้อมกับน้ำตาผู้ชายที่ไลหออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มะ ไม่ต้องร้องนะ  ฟางเลือกที่จะดูแลลูก ฟางเลือกที่จะไปอยู่กับลุก " ฟางพูด ชายหนุ่มส่ายหน้าช้า 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ลูกของเรานะ ปะ ป๊อป.... " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ละ ลูก " ป๊อปปี้เองก็อึ้งไม่ใช่น้อย ที่จริงๆเด็กที่อยู่ในท้องของหญิงสาวเป็นลูกของเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ตอนนั้น ฟางรู้ดีว่าตัวเองเป็นอะไร แต่มันก็เป็นช่วงที่เขาเกิด ฟางเลือกแล้ว ว่าฟางจะมีเขา " ฟางยิ้มแล้วเล่าทุกอย่างให้ป๊อปปี้และคนอื่นๆฟัง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทำไม ทำไม ไม่บอก ทำไมฟาง.." 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่าร้องสิ " ฟางบอกป๊อปปี้แล้วคนอื่นๆๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ฟางจะทิ้งเฟย์ไป ไม่เอาเฟย์ไม่ยอม "  เฟย์ ส่ายหน้าทั้งน้ำตา เขื่อนกอดเฟย์แน่นกว่าเดิม เขาเองก็ไม่อยากให้สาวน้อยของเขต้องร้องไห้เช่นกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เขื่อน.. ฟางเชื่อว่าเขื่อนดูแลเฟยได้... แก้ว โมะรักแก้วนะเขาเป็นคนปากหนักอย่าถือสาเลยนะ" แก้วอึ้งเมื่อได้ยินว่าฟางพูดแบบนั้น 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ขอโทษนะ ที่ไม่ได้อยุ่ด้วย " ฟางหันมายิ้มให้ป๊อปปี้แล้วก็พูด 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" หมอ.. เอาเด็กคนนี้ออกไป แล้วรักษาชีวิตเมียผมเอาไว้ " ป๊อปปี้ส่ายหน้าแล้วหันไปเรียกหมอ ฟางห้ามเอาไว้ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่มีประโยชน์หรอกนะป๊อป ฟะฟางง ไม่ไหวจริงๆ " ฟางพูดอย่างแผ่วเบา เฟย์และโทโมะ รีบเข้าไปหา 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่าทิ้งป๊อปไปนะฟาง ..ขอร้อง " ป๊อปปี้พุดออก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ................ " ฟางยิ้มแล้วมองป๊อปปี้ ก่อนนะหลับตาลงอย่างช้าๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ไม่!!!!  พี่ฟางไม่ ไม่จริง!!! " เฟย์เรียกชื่อพี่สาว ก่อนจะเป็นลมไป เขื่อนรีบเข้ามาประคองออกไป 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ฟางง โมะรักฟางนะ และจะรักตลอดไปขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ น้องสาว... " โทโมะพูดก่อนจะเดินออกไป แก้วมองตามโทโมะ ก่อนจะเดินตามออกไปเบาๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ใจร้ายเกินไปแล้วนะฟาง ... " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อปจะอยู่ยังไง " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" กลับมาอยุ่ด้วกันไม่ได้หรือไง " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ใจร้ายเกินไปแล้ว ฮึก..." ชายหนุ่มดึงฟางมากอดแน่น แล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่มีอีกแล้วสินะเขาผิดเองที่ไม่ยอมทำตามหัวใจตัวเองอีกครั้ง ผิดเองที่ปล่อยเธอไป ผิดเองที่ไม่ดูแลเธอและลูกให้ดี เขาผิดเอง....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ป๊อปรักฟางนะ รักคนเดียวและจะรักตลอดไปนะคนดี .... " 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 เห้ย ร้องไห้หรือเปล่า ไรท์ร้องว่ะ555 แต่งเองร้องเอง จริงๆๆนะ 
 
 ปล.ฟังเพลงด้วยนะ555 
 
 
อย่าลืมเม้นนะ จบจริงๆละ