บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นมอุ่นๆได้แล้วค่ะคุณมีน”โบว์เดินเข้ามาพร้อมนมอุ่นนำมาเสิร์ฟให้กับมีนที่แปรงผมตรงกระจกห้อง

นอน

 

 

 

 

 

 

“นี่ กั้งกับเขื่อนนอนแล้วรึยัง”มีนถาม

 

 

 

 

“คุณเขื่อนไปนั่งสมาธิที่ห้องพระค่ะ ส่วนคุณกั้งเห็นดื่มอยู่ด้านล่างค่ะ”โบว์ตอบ

 

 

 

 

 

 

“หึ ออกไปได้แล้วป่ะเธอน่ะ”มีนยิ้มเยาะก่อนจะให้โบว์ออกไปจากห้อง แล้วก็หยิบสร้อยมุกเส้นหนึ่ง

มาสวมใส่

 

 

 

 

 

 

 

“เหลนของย่านี่สวยสะพรั่งเหมือนทวดสมัยนั้นไม่มีผิด”เขริกาปรากฏตัวด้านหลังมีนแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“พวกนั้นแต่งงานกันแล้วค่ะแล้วนี่ทวดจะให้มีนทำยังไงต่อไปดีคะ”มีนหันมาถามย่าทวด

 

 

 

 

 

“ปล่อยให้พวกมันได้มีความสุขกับความรักกันให้พอก่อน แล้วกลังจากนั้นเราค่อยจัดการกับพวกมัน

หึ ของที่แย่งที่ขโมยกันมาน่ะ มันอยู่ได้ไม่นานหรอก”เขริกาพูดแล้วเดินมาลูบผมเหลนสาวด้วย

ความรัก

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ สิ่งที่พวกมันทำกับย่าทวดไว้ มีนก็จะไม่ยอมให้มันอยู่กันอย่างมีความสุขแบบนี้หรอกค่ะ

พวกมันต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกมันทำร้ายย่าทวด ทีนี้วิญญาณย่าทวดก็จะได้ไปสู่สุขคติสักที”มีนพูด

แล้วยิ้มกับเขริกา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”โบว์ที่เดินลงมาจากชั้นบนต้องร้องเมื่อถูกกั้งดึงเข้าไปในห้องน้ำ

 

 

 

 

 

“หึ  อย่ามาเล่นตัวไปหน่อยเลยทำอย่างกับไม่เคย”กั้งพูดแล้วก้มลงซุกไซร้ตามตัวของโบว์

 

 

 

 

 

“คุณกั้งไม่ควรจะทำแบบนี้อีกนะคะ มันไม่ดี”โบว์พูดแล้วพยายามขืนตัวจากกั้ง

 

 

 

 

 

 

“เธอเชื่อเรื่องชาติภพมั้ย ชาติที่แล้วเธอกับชั้นเราเจอกัน เธอกับพี่ทำร้ายชั้น ชาตินี้ชั้นจะขอชดใช้

เธอให้สาสม”กั้งพูดแล้วจัดการอุ้มโบว์ขึ้นไปบนห้องโดยไม่สนใจว่าโบว์จะดิ้นขัดขืนสักเท่าไหร่สวนกับเขื่อนที่เดินออกมาจากห้องพระพอดี

 

 

 

 

 

 

 

“อีกแล้วหรอ คราวนี้ก็เพลาๆมือละกันเพราะพรุ่งนี้โบว์ต้องตื่นเช้า”เขื่อนมองกั้งและโบว์แล้วส่ายหน้า

ก่อนที่กั้งจะลากโบว์เข้าไปในห้องนอนตัวเอง เหมือนกับทุกครั้ง โดยที่โบว์ไม่เต็มใจเลย เขื่อนมอง

ประตูห้องของกั้งที่ปิดไปแล้วถอนหายใจ กั้งบังเอิญเกิดมาแล้วจำอดีตชาติได้เลยแค้นโบว์ที่เคย

ทำตัวเองในชาติก่อน

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไปเถอะ สุดท้ายก็หนีกันไม่พ้นอยู่ดี เพราะทุกอย่างถูกลิขิตไว้แล้ว”เขื่อนพูดนิ่งๆแล้วเดินกลับ

ห้องตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวป๊อปไปทำงานก่อนนะฟาง เดี๋ยวเลยส่งเฟย์ที่บ้านแม่เลย แล้วเย็นนี้จะกลับมาทานข้าวเย็น

ฝีมือเมียคนนี้นะครับ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเตรียมตัวจะออกไปทำงานก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มฟางฟอดนึง

แล้วเดินไปที่รถ ป๊อปปี้กำลังจะยกมือไหว้ย่าจำปาที่กลับมาจากถวายสังฆทานที่วัดกับแก้ว แต่ย่า

จำปาเบือนหน้าหนี ชายหนุ่มก้มหน้านิดนึงแล้วเดินไปขึ้นรถ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปถวายสังฆทานที่วัดก็ไม่บอกฟาง ฟางจะได้ชวนป๊อปไปทำบุญก่อนไปทำงาน”ฟางพูดแล้วยิ้ม

ให้กับย่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ไม่ทัน พรุ่งนี้ก็ได้นิ จะได้มีบุญช่วยกันหนุนในเรื่องความรัก”ย่าจำปาพูดแล้วเดินหนีไป

 

 

 

 

 

 

“แก้ว นี่คุณย่าเค้าโกรธฟางจริงๆหรอเรื่องแต่งงานกับป๊อป”ฟางไม่สบายใจรีบถามแก้ว

 

 

 

 

 

 

“คงไม่ใช่หรอกค่ะ คุณฟางอย่าคิดมากเลยนะคะ เอางี้เดี๋ยวคุณฟางก็ทำขนมหวานอย่างที่คุณฟาง

ชอบทำเอาไปให้ท่านด้านบนสิคะ”แก้วพูดพร้อมกับเสนอไอเดีย ก่อนจะขอตัวแยกไปทำงาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บัวลอยน้ำขิงของโปรดคุณย่า คุณฟางนี่รู้ใจคุณย่าจังเลยนะคะ”พิมพูดเมื่อเห็นฟางตักบัวลอยใส่

ชาม

 

 

 

 

 

 

 

“เรามีย่าแค่คนเดียวนี่นา ต้องใส่ใจกันหน่อย จริงสิ พิมปอกแอปเปิ้ลใส่กล่องแบบนี้เอาไว้รอพี่โท

โมะล่ะสิ”ฟางแซว

 

 

 

 

 

 

“ไม่หรอกค่ะ พอดีไปจ่ายตลาดแล้วบังเอิญเจอไม่มีอะไรนะคะ”พิมพูดด้วยความเขินก่อนจะรีบเอา

แอปเปิ้ลที่ปอกเสร็จใส่ตู้เย็น ฟางมองพิมที่ทำทุกอย่างให้โทโมะก็อดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะเดินเอาของ

หวานไปให้ย่าจำปาชั้นบน

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

 

 

 

 

ทันทีที่ฟางเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก้พบว่าคุณย่าจำปาเอนหลังพิงกับหมอนอยู่บนเตียงแล้วเปิด

แผ่นเสียงเพื่อฟังเพลงสุนทราภรณ์ ฟางยิ้มเมื่อเห็นภาพนั้น พลันสายตาฟางหันไปเห็นกล่องไม้ใบ

หนึ่งที่ย่าจำปาเปิดดูรูป รูปพวกนี้เป็นรูปขาวดำของสมัยก่อน ฟางดูรูปย่าจำปาสมัยเด็กๆก็ยิ้มก่อน

จะต้องตกใจที่เก็นรูปใบหนึ่ง ย่าจำปาในวัยเด็นถ่ายภาพกับผู้หญิงผมสั้นประมาณบ่า หน้าตายิ้ม

แย้มแจ่มใสหน้าเหมือนกับเธอไม่มีผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไร ทำไมหน้าตาเหมือนกับชั้นเลย”ฟางอึ้งมองดูรูปใบนั้นด้วยความตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ เดี๋ยวช่วยแม่ห่อขนมแล้ไปขายในตลาดนะลูก”เสียงของแม่บอกให้นันท์ที่นึ่งขนมอยู่ในครัว

รีบเดินมาช่วยแม่ห่อขนมต่อที่ชานบ้าน แม่ของนันท์มองลูกสาวที่ขยันขันแข็งช่วยงานบ้านทุกอย่าง

ก็อดปลื้มไม่ได้ สองแม่ลูกเดินหาบขนมไปขายที่ตลาดเป็นในยามเช้าทุกวันเป็นประจำ เพื่อหา

เลี้ยงชีพ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวพ่อมีอะไรรึเปล่าจ้ะ”นันท์ถามผู้เป็นพ่อที่เดินข้ามาหาเธอกับแม่ที่ตลาด

 

 

 

 

 

 

“นังนันท์เดี๋ยวขายขนมเสร็จแล้วเอ็งไปเก็บข้าวเก็บของแล้วมากับข้านะ”พ่อของนันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“เก็บข้าวของ ไปไหนกันจ้ะ พ่อจะพานันท์ไปไหน”นันท์ถามพ่อตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

“เอาเป็นว่าจายของเสร็จแล้วกันเดี๋ยวข้าจะบอกเอ็ง”พ่อนันท์พูดแล้วดึงแขนแม่ของนันท์ไปคุย แม่

ของนันท์มีท่าทางตกใจและหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด นันท์มองตามด้วยความสงสัยก่อนที่พ่อแม่ตัว

เองะเดินไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาบัวลอยไข่หวานถ้วยหนึ่งจ้ะ”เสียงของชายคนหนึ่งทักทำให้นันท์หันกลับมาสนใจลุกค้าแล้ว

ต้องยิ้มออกมาเมื่อมีดอกไม้ยื่นมาให้เธอ นันท์ยิ้มก่อนจะรับดอกไม้มาดม

 

 

 

 

 

 

 

“ดอกโบตั๋นกำลังออกดอกสวยเลย พี่กรเห็นแล้วนึกถึงน้องนันท์พี่กรเลยเอามาให้จ้ะ”กรพูดแล้วยิ้ม

ให้นันท์

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่พี่กรไม่ไปทำงานหรอคะ เดี๋ยวเสมียนไปทำงานที่ไปรษณีย์ไม่ทันจะแย่เอานะจ้ะ”นันท์พูด

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็ก่อนไปทำงานพี่ก็ขอได้เห็นหน้าคนที่พี่รักก่อนสิจ้ะ นี่พี่จะซื้อบัวลอยไปเผื่อคนที่งานด้วยนะ

เนี่ย”กรพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ทำเป็นซื้อขนมให้เค้า ที่แท้หาเรื่องอู้ล่ะสิ”นันท์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้อู้นะ นี่ทำงานเก็บเงินจะครบแล้ว เตรียมตัวจะขอคนแถวนี้ได้แล้วนะ”กรพูดทำให้นันท์อึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าพี่กร นันท์ก็ไม่ได้รีบอะไรนี่จ้ะ”นันท์พูดแล้วบิดไปมาด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

 

“แต่พี่รีบนิจ้ะ พี่น่ะอยากแต่งงานแล้วพานันท์ไปอยู่ที่บ้านด้วยใจจะขาดแล้ว”กรพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์เดี๋ยวขายบัวลอยหมดหม้อนี้ก็กลับบ้านเลยนะ พ่อเรารอที่บ้าน”แม่ของนันท์พูด กรรีบยกมือ

ไหว้แม่คนรักทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ขนมใส่ไส้ยังขายไม่หมดนี่จ้ะแม่”นันท์รีบแย้งแม่

 

 

 

 

 

 

 

“ขายไม่หมดก็แจกจ่ายคนในตลาดไป ไปได้แล้ว”แม่ของนันท์พูด ทำให้นันท์และกรมองหน้ากัน

ด้วยความไม่เข้าใจก่อนที่จะช่วยกันเอากระจาดขนมใส่ไส้ไปแจกจ่ายในตลาด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เข้าใจแม่จริงๆว่าทำไมถึงมีพิรุธแบบนี้”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“สงสัยน้าแกคงจะรีบพานันท์ไปทำธุระมั้ง มาเดี๋ยวพี่ช่วยนันท์ถือนะ”ระหว่างข้ามถนนกรได้อาสา

ถือกระจาดแทนนันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปี้นๆ

 

 

 

 

รถยุโรปคันหรูคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วกรและนันท์ตกใจรีบกระโดดหลบข้างทางทำให้แขนของ

นันท์ครูดเข้าที่พิ้น

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ยืนเซ่อะไรของพวกแกห้ะ คนยิ่งรีบๆอยู่”ชายคนหนึ่งเดินลงรถมาแล้วรีบว่านันท์และกร

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณพวกผมก็ข้ามถนนกันดีๆคุณเองต่างหากล่ะที่ขับรถมาด้วยความเร็วแบบนี้ นี่มันในตลาดนะ

ครับไม่ใช่อยู่บนท้องถนนใหญ่”กรโมโหไม่พอใจที่ชายคนนั้นว่านันท์ก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ นี่แกกล้าว่าชั้นหรอ นี่ชั้นจะบอกอะไรให้นะว่าถ้าชั้นชนพวกแกมาแล้วไอ้กระจาดขนมถูกๆพวก

นี้มันหกใส่รถชั้นน่ะ พวกแกจะมีตังค์ค่าล้างให้ชั้นรึเปล่า หึ ก็อีกแค่ข้าราชการกระจอกๆ”ชายคนนั้น

ดูถูกกร

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณดูถูกพวกผมแบบนี้ได้ยังไง/พี่กรอย่าจ้ะ”กรตรงจะไปเอาเรื่องแต่นันท์รีบรั้งกรไว้

 

 

 

 

 

 

“พี่ใหญ่คะ เร็วๆเถอะค่ะเดี๋ยวเราไปรับพี่เขมไม่ทัน จะเอาอะไรมากกับคนพวกนี้คะ ให้เงินไปก็

จบ”เสียงหวานของสาวน้อยคนหนึ่งลงรถมาแล้วพูด

 

 

 

 

 

“นั่นสินะ ก็แค่คนจนๆที่โวยวายอยากได้เงินพวกเรา”ภาณุว่าก็จะควักเงินยื่นให้

 

 

 

 

 

 

 

“ถึงพวกเราจะจนพวกเราก็ไม่ได้อยากได้เงินจากพวกคนรวยแต่ใจสกปรกอย่างพวกคุณ พี่กร ไป

กันเถอะจ้ะ”นันท์เดินไปปัดเงินที่ภาณุยื่นให้ทิ้งแล้วพูด ก่อนจะจ้องหน้าภาณุอย่างไม่กลัวแล้วเดิน

ไป

 

 

 

 

 

 

 

“หนอย จนแล้วยังทำตัวอวดเก่ง มันน่านัก”คุณเล็กพูดเมื่อเห็นท่าทีเย่อหยิ่งของนันท์

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ทำเป็นอวดดีไปกันเถอะน้องเล็ก”ภาณุพูดก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วนี่มันอะไรกันทำไมนันท์ถึงมีสภาพแบบนี้ได้”พ่อของนันท์พูดเมื่อกรพานันท์ส่งที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

“ผมผิดเองครับน้าที่พานันท์ไปเป็นอันตรายแบบนี้”กรรีบขอโทษพ่อนันท์

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะจ้ะพี่กรไม่ต้องโทษตัวเอง นันท์เองก็ผิดเหมือนกันที่ไม่ดูทางทำให้โดนรถเฉี่ยวเอา

ได้”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะๆไม่เป็นไรมากก็ดีละรีบขึ้นไปอาบน้ำเก็บเสื้อผ้าสิ”พ่อของนันท์พูดแล้วดันลูกสาวเข้าไปในห้อง

ตัวเอง

 

 

 

 

 

“นี่น้าจะพานันท์ไปไหนหรอครับ”กรถามพ่อนันท์ด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า นี่มันเรื่องในครอบครัวชั้น นี่ก็สายมากล่ะไปทำงานสิ”พ่อของนันท์ไม่พูด

มากก็ไล่กรออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อพานันท์มาที่นี่ทำไมกันล่ะจ้ะ”นันท์พูดแล้วมองไปที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาแล้วหรอนายศร นี่จะเอาเงินมาจ่ายชั้นแล้วล่ะสิ”พระยาพิชัยเดชาพูดแล้วเดินลงมาจากชั้นบน

พร้อมคุณหญิงแขไข

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านครับผมจะมาขอผัดผ่อนได้มั้ยครับ เงินจำนวนตั้ง1พันบาทผมหาไม่ทัน”พ่อนันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันนี่พ่อยืมเงินท่านพระยามาตั้ง1พันบาทเลยหรอจ้ะพ่อเอาเงินไปทำอะไรตั้งเยอะแยะ”นันท์

รีบถาม

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็เอาไปลงทุนน่ะสิ ตั้งแต่ค่าเล่าเรียนที่ส่งแกไปเรียนวิชาชีพครูอะไรนั่นของแกไง”พ่อนันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“แต่พ่อก็ส่งนันท์แค่ปีเดียวนี่จ้ะ นันท์เองก็ยังเรียนไม่จบหลักสูตรด้วย”นันท์แย้งพ่อ

 

 

 

 

 

 

“ก็ค่าใช่จ่ายที่เหลือก็เอามาให้แม่แกทำทุนขายขนมน่ะสิวะ”พ่อนันท์พูดด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

 

“นี่บ้านของชั้นไม่ใช่ตลาดสดนะที่จะมานั่งฟังพวกเธอเถียงกันทั้งวัน”คุณหญิงแขไขพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีแล้วจะมาทำไม แล้วเอาลูกสาวมาอีกเนี่ยชั้นไม่ว่างพอที่จะมาฟังเรื่องพวกนี้นะ”พระยา

พิชัยเดชาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านครับได้โปรดเถอะนะครับ ผมอยากจะผ่อนผัน ถ้าไม่มีเอานังนันท์ลูกผมมาเป็นทาสที่นี่ก็ได้

ครับ มาขัดดอกก่นก็ได้”พ่อของนันท์พูดแล้วดันนันท์ไปใกล้ๆคุณหญิงแขไขและพระยาพิชัยเดชา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะจ้ะพ่อ นี่มันเรื่องอะไรทำไมพ่อถึงพูดแบบนี้ นันท์ไม่ไปนะพ่อ”นันท์ตกใจแล้วจะหนี แต่พ่อ

นันท์รั้งไว้

 

 

 

 

 

 

 

“นังนันท์ ช่วยพ่อช่วยแม่แค่นี้ไม่ได้รึไงวะ”พ่อนันท์โวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

 

 

 

พาทอดีตยังมีต่อจ้าาาา แต่ขอตัดไว้ก่อน

 

 

 

ตอนแรกว่าจะอัพให้รวดนึงในวันนี้ แต่ขอโทษน้า ไรเตอร์มีธุระเลยเพิ่งมาอัพอ่าาาา

 

 

 

เดี๋ยวพรุ่งนี้อัพอีกตอนนะๆ อย่าพึ่งหายไปๆ