บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ คนใช้บ้านชั้นก็มีมากพออยู่แล้ว แล้วมันกงการอะไรที่จะต้องรับลูกนายศรมาล่ะ”คุณหญิงแขไข

ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรครับแม่ คนพวกนี้มาทำอะไรที่บ้านเรา”ภาณุและคุณเล็กเดินเข้ามาในบ้านก็แปลกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันยัยอวดดีที่เราเจอที่ตลาดเมื่อสายนี่คะพี่ใหญ่”คุณเล็กชี้นันท์แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีนายศรลูกหนี้เราเค้าไม่มีเงินมาจ่ายเลยจะขอเอาลูกของเค้ามาทำงานที่นี่น่ะ”พระยาพิชัย

เดชาพูด

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ทำตัวเป็นคนหยิ่งอวดดี นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ลูกหนี้บ้านชั้น”ภาณุเยาะเย้ย

 

 

 

 

 

“ดิชั้นไม่ได้อยากเป็นหนี้ใครหรอกนะคะ”นันท์หันขวับไปว่า

 

 

 

 

 

 

“หรอ แล้วเธอมีเงินมาจ่ายให้พ่อชั้นได้มั้ยล่ะ นี่ก็ยังไม่รวมดอกมันอีกนะ”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

“แหมๆ ถ้ารับเงินค่ายาจากพวกชั้นมาตั้งแต่แรกก็คงมีเงินจ่ายแล้วล่ะ”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกเจ็บตัวแล้วจะได้เงินจากคุณใหญ่แต่แกไม่เอางั้นหรอ ทำไมแกโง่เง่าแบบนี้นังนันท์”พ่อนันท์

พูดแล้วเอานิ้วจิ้มหัวนันท์อย่างแรง นันท์เม้มปากกำมือแน่นและพยายามคิดหาทางออก

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ลูกชายลูกสาวชั้นเป็นคนขับรถชนเธอเมื่อสายงั้นหรอ”พระยาพิชัยเดชาพูดอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

“พ่อจะไปสนทำไมล่ะครับ ยัยนี่มัวแต่คุยกับหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้แล้วไม่ดูทางเอง ท่าทางระริกระรี้จะ

ตาย”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ระริกระรี้นะ”นันท์รีบว่า

 

 

 

“แล้วทำไมไม่รู้จักมองทางล่ะ”ภาณุเถียง

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะ พอๆ พอกันทั้งคู่ นายศร ชั้นตัดสินใจแล้วล่ะว่าชั้นจะรับลูกสาวของนายมาเป็นทาสที่

นี่”คุณหญิงแขไขว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะจ้ะพ่อ นันท์ไม่ไป นันท์ไม่อยู่ที่นี่”นันท์ตกใจกับสิ่งที่ได้ยินก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ชั้นเปลี่ยนใจ ชั้นจะไม่ให้ลูกของนายศรทำงานขัดดอกที่นี่ แต่ชั้นจะซื้อไว้มาเป็นทาสที่นี่ใน

จำนวนเงิน3พันบาทถ้วนนายสอนจะว่ายังไง”คุณหญิงแขไขพูด

 

 

 

 

 

 

 

“3พันนี่มันมากกว่าหนี้และดอกนี่ครับ ผมตกลงครับ”พ่อนันท์พูดและรีบตกลง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะจ้ะพ่อ พ่อทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะจ้ะ พ่อขายชั้นไปแล้ว แล้วพ่อกับแม่จะอยู่ยังไง ใครจะดู

แลพ่กับแม่”นันท์ร้องอย่างตกใจแล้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“พวกข้าก็กลับบ้านไปทำนาตามประสาชาวนาสิวะ เอ็งน่ะอยู่ที่นี่ดีแล้วคอยรับใช้คุณๆไว้ อยู่ในเมือง

มันศิวิไลซ์กว่าบ้านนอกซะอีก”พ่อนันท์พูด แม้ในใจเขาจะรักลูกมากเพียงไรแต่เพราะเขาไม่อยาก

ให้นันท์ต้องกลับไปทำนาลำบาก เขาต้องเลือกให้นันท์อยู่ที่นี่กับพระยาเดชาที่เรือนจันทร์เจ้าแห่ง

นี้

 

 

 

 

 

 

“ไม่จ้ะ นันท์ไม่ไป นันท์ยอมกลับบ้านไปทำนาก็ได้ นันท์ไม่เรียนมันแล้วหนังสือ ไม่นะจ้ะพ่อ”นันท์

เริ่มร้องไห้ไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๊ะนังนี่ อยู่ที่ดีๆก็ไม่ยอม อยากไปลำบาก นี่ข้าเลี้ยงลูกเป็นคนรึควายวะ”พ่อนันท์โวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ตกลงว่าชั้นซื้อลูกของนายศรในจำนวนเงิน3พันบาทแล้วนะ อ่ะนี่เงิน”คุณหญิงแขไขพูดแล้วควัก

เงินให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะจ้ะพ่อ พ่ออย่าขายชั้น อย่าทิ้งชั้นไป”นันท์ร้องตกใจเมื่อพ่อของเธอผลักเธอลงพื้นแล้วเดิน

ออกไปจากเรือนจันทร์เจ้า นันท์รีบร้องไห้วิ่งตามแต่พ่อขึ้นสามล้อรับจากออกไปแล้ว นันท์ร้องไห้

ทรุดลงไปกับพื้นหน้ารั้วเรือนจันทร์เจ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ต้องการเงินของชั้นที่ตลาดเมื่อเช้านี้ก็เพราะแบบนี้สินะ ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้พ่อมาเอา

เงิน3พันที่ขายลูกตัวเองกินไป เธอนี่มันแผนสูงดีนิ”ภาณุเดินออกมาเยาะเย้ยนันท์ นันท์ปาด

น้ำตาทิ้งแล้วหมายจะปีนรั้วออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำบ้าอะไรของเธอ เห้ย มาจับตัวแม่นี่กลับเข้าไปในบ้าน”คุณใหญ่ตกใจรีบสั่งคนสวนแถวนั้น

ลากตัวนันท์กลับเข้าไปในบ้าน นันท์ถูกเหวี่ยงลงมาที่พื้นโถงบ้านอีกครั้ง หญิงสาวมองครอบครัว

ของคุณใหญ่ที่นั่งบนเก้าอี้มองเธอด้วยสายตาดูแคลนก็เริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อิ่ม พานันท์เค้าเอาเสื้อผ้าไปเก็บที่เรือนคนใช้หลังบ้าน”คุณหญิงแขไขไม่พูดอะไรมากสั่งให้

คนใช้คนสนิทพาตัวนันท์ไปที่เรือนคนใช้หลังบ้าน โดยตลอดทางที่เดินมานันท์ร้องไห้สะอึกสะอื้น

ตลอดมา

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่ที่นี่ล่ะอิหนู พวกเรามันก็แค่ทาสเจ้านายเค้า ต้องทำใจหน่อยนะถูกจายมาแบบนี้”อิ่มพูดก่อนจะ

เดินไปทิ้งให้นันท์ทรุดตัวลงร้องไห้ที่ห้องพักตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ร้องไห้ทำไมจ้ะ”เสียงใสๆของเด็กหญิงที่ย่างเข้าสู่วัยรุ่นทักนันท์

 

 

 

 

 

 

“เปล่าจ้ะ แล้วหนูเป็นใครหรอจ้ะ”นันท์รีบปาดน้ำตาแล้วถามกลับ

 

 

 

 

 

 

“หนูชื่อจำปานะจ้ะพี่สาวชื่ออะไรจ้ะ เอ แล้วร้องไห้ทำไมล่ะ”จำปาถามนันท์ด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

“พี่ชื่อนันท์นะ พี่แค่คิดถึงบ้านน่ะจ้ะ ต่อไปนี้พี่ต้องมาอยู่ที่นี่ไกลจากพ่อจากแม่แล้ว พี่เลยใจหายน่ะ

จ้ะ”นันท์ตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะจ้ะพี่นันท์ ไม่ร้อง ถ้าพี่เหงาพี่ก็มาเล่นกับชั้นสิจ้ะ ที่นี่คนใช้มีมากมาย งานไม่เยอะ

หรอกจ้ะ คุณท่านทั้ง2เค้าใจดี ไม่ใช้งานหนักเลย”จำปาพูดและยิ้มอย่างเป็นมิตรทำให้นันท์ยิ้ม

ออกมา อย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนแก้เหงาแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางตื่นลูกตื่น”ฟางถูกย่าจำปาเขย่าตัวเบาๆแล้วเรียกให้ตื่น

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟางเผลอหลับไปหรอคะคุณย่า”ฟางลืมตาตื่นมาพบว่าเธอนอนข้างๆย่าจำปาบนเตียงตั้งแต่เมื่อ

ไหร่ไม่รู้

 

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ นี่เอาของหวานมาให้ย่าแล้วก็แอบงีบแบบนี้มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ด”ย่าจำปาพูด

 

 

 

 

 

“ไม่เอานะคะคุณย่าไม่ตาฟางนะคะ ฟางอุตส่าห์ทำขนมไทยที่คุณย่าชอบมาให้อย่าตีฟางนะ

คะ”ฟางรีบกอดและอ้อนย่าจำปา ย่ามองหลานสาวที่อ้อนตัวเองก็ยิ้มด้วยความเอ็นดู ฟางชอบทำ

ขนมไทยเหมือนกับนันท์ไม่มีผิด

 

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะ เดี๋ยวย่าจะลงไปข้างล่างละไปทานขนมของเราด้านล่างกับพิมกับโทโมะ ฟางตามลงมานะ

ลูก”ย่าจำปาพูดแล้วเดินถือถ้วยบัวลอยน้ำขิงลงไป ฟางมองย่าจำปาและมองรูปในมือ

 

 

 

 

 

 

“เรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่นะ”ฟางพึมพำกับตัวเองก่อนจะลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับๆเดี๋ยวผมจะแก้แบบแล้วไปส่งลูกค้าเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”ป๊อปปี้พูดโทรศัพท์แล้วพลางหิ้วงานออก

มาจากสตูดิโอเขียนแบบด้วยความเร่งรีบแล้วจู่ๆเหมืนมีลมพัดทำให้กระเป๋าใส่ที่เขียนแบบตัวเองไม่

แน่นกระดาษด้านในปลิวว่อน

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะครับ”ป๊อปปี้รีบขอบคุณมีนที่ช่วยเก็บงานตัวเองให้

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรคะ เอ คุณเป็นสถาปนิกหรอคะ มีนกำลังต้องการสถาปนิกอยู่พอดีพอดีว่าจะต่อเติมบ้าน

น่ะค่ะไม่รู้ว่าคุณว่างมั้ยคะ”มีนรีบถามป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

“ครับ แล้วคุณมีนต้องการต่อเติมบ้านแบบไหนล่ะครับ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

“อืม เอาแบบนี้ดีกว่าค่ะ มีร้านกาแฟตรงนั้นเดี๋ยวเราไปนั่งคุยรายละเอียดงานกันในร้านดีกว่านะ

คะ”มีนพูดแล้วเดินไปที่ร้านกาแฟกับป๊อปปี้ โดยที่ตัวของมีมีเงาของเขริกาเดินตามไปด้วยแล้วยิ้ม

อย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะพี่สิงห์ไม่ว่างไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวเฟย์นั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้ค่ะ บายนะคะ ตั้งใจทำงานดีๆนะ

คะ”เฟย์ที่มาเดินช้อปปิ้งกับเพื่อนเสร็จก็โทรหาแฟนหนุ่มหมายจะไปดูหนังด้วยกันแต่ก็โดนปฏิเสธ

พลันสายตาหันไปเห็นที่ข้าวร้านกาแฟที่ป๊อปปี้กำลังคุยอยู่กับมีนแล้วเหมือนมีไอสีดำอยู่รอบๆตัว

มีน คล้ายกับเงาของใครบางคน

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปคุยกับใครน่ะ ทำไมยัยนั่นถึงทำตัวสนิทสนมกับพี่ป๊อปแบบนั้นนะ”เฟย์มองเข้าไปในร้าน

ด้วยความสงสัยทำให้ชนกับใครคนหนึ่งอย่างจัง

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย ขอโทษค่ะ นี่คุณอีกแล้ว”เฟย์จะขอโทษก็ต้องตกใจเมื่อผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกับที่เจอวันที่ป๊อปปี้

และฟางย้ายของ

 

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีคุณคนติดแฟน นี่เลิกกับแฟนรึยังครับ”เขื่อนพูดทำให้เฟย์อึ้งที่เจอคนทักแบบนี้

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

“ทุเรศที่สุด คุณเป็นใครกล้าดียังไงมาแช่งชั้นกับแฟน ขอบอกเลยชั้นคบกับแฟนมา3ปีเรารักกัน

มากแล้วไม่มีวันที่จะเลิกกัน รู้ไว้ซะด้วยย่ะ”เฟย์พูดแล้วรีบเดินไปด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ก็คนมันเห็นภาพนิมิตจริงๆนี่นา”เขื่อนพูดแล้วลูบแก้มตัวเองป้อยๆแล้วขำนี่หรอผู้หญิงที่เป็น

ด้ายแดงคู่เขา

 

 

 

 

 

 

“วันนี้กลับมาเหนื่อยๆ ไปเล่นน้ำที่ริมน้ำกับพิมกับคุณโทโมะมั้ยแก้ว”พิมชวนเมื่แก้วเลิกงานมา

 

 

 

 

 

 

“ไม่น่ะ แก้วไม่อยากอยู่ใกล้คนแบบนั้น”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วเป็นอะไรทั้งที่เมื่อก่อนแก้วกับคุณโทโมะก็ออกจะสนิทกันทำไมถึงได้เกลียดกันแบบนี้ได้

ล่ะ”พิมถามด้วยความไม่เข้าใจเพราะแก้วกับโทโมะนั้นเคยสนิทกันมากกว่าเธอซะอีกแล้วนี่เกิด

อะไรขึ้น แก้วไม่ตอบเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วย้อนนึกถึงวันนั้นที่เธออยู่ในชั้น ม.ปลายแล้วรีบวิ่ง

กลับมาเพราะเธอสอบติดคณะนิติศาสตร์ตามโทโมะ ด้วยความที่เธอสนิทกับโทโมะตอนนั้นทำให้

เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วต้องตกใจเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำนั่งอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ พี่เป็นใครแล้วพี่โทโมะไปไหนคะ”แก้วที่ชาไปทั้งตัวแต่กลั้นใจถามผู้หญิงคนนั้น

 

 

 

 

“แล้วเธอล่ะเป็นใคร นี่น่ะหรอเด็กกำพร้าที่โทโมะเคยบอกว่ามาตามติดเค้า หึ ก็อีแค่คนอาศัยนี่

อยากจะจับหลานเจ้าของบ้านนี้จนตัวสั่นล่ะสิท่าเลยทำตัวมาตีสนิท บอกไว้เลยนะว่าโทโมะบอกชั้น

ไว้แล้วว่าเค้าเองก็ไม่ได้เห็นด้วยกับความคิดของย่าจำปานักหรอกที่เอาพวกเด็กกำพร้ามาเลี้ยง

พวกกาฝากอย่างพวกเธอก็แค่ของเล่นฆ่าเวลาเท่านั้นล่ะ เบื่อก็โยนทิ้งไป ของไม่มีราคา”ผู้หญิงคน

นั้นว่าดูถูกแก้ว แก้วที่ทนไม่ไหววิ่งกลับมาที่ห้องนอนตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“ถึงชั้นจะเด็กกำพร้า ชั้นก็จะไม่ร้องขอความช่วยเหลือผู้ชายใจร้ายอย่างคุณอีกแล้ว ชั้นจะเก็บเงิน

และยืนด้วยตัวเองจะได้ไปพ้นๆที่นี่สักที ชั้นเกลียดคุณ”แก้วที่วิ่งมาร้องไห้ในห้องแล้วปาดน้ำตาทิ้ง

 

 

 

 

 

 

 

แก้วที่ปลีกตัวออกมาจากพิมมานั่งคนเดียวตามลำพังคิดวันที่เธอเจอผู้หญิงคนนั้นที่ห้องโทโมะ

และต่อมาเธอก็ตั้งแง่ไม่คุยและเย็นชาใส่โทโมะจนชายหนุ่มเลิกสนใจเธอแล้วไปสนิทกับพิมแทน

แก้วยิ่งมั่นใจว่าโทโมะคงเห็นเธอและพิมเป็นแค่ของเล่นอย่างที่ว่าจริงๆแก้วจึงเดินหน้าตั้งใจเรียน

และเก็บเงินไว้เพื่อจะออกไปจากที่นี่ แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อนทำให้แก้วยังคงอยู่ที่นี่เพื่อดูแลย่าจำปา

ก่อนที่จะไป แก้วถอนหายใจแล้วหลับตาลง

 

 

 

 

 

“เราจะต้องไม่ทำให้เค้าเห็นว่าเราคือของเล่นสำหรับเค้าเด็ดขาด”แก้วพูดกับตัวเองทั้งๆที่ยัง

หลับตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาแล้วครับ”ป๊อปปี้กลับมาจากทำงานก็รีบเดินมาหาฟางที่นั่งรออยู่ ฟางยิ้มและเดินพาป๊อปปี้

มากินข้าว

 

 

 

 

 

 

 

“เหนื่อยมั้ย เดี๋ยววันนี้ฟางจะถูหลังให้เนาะ ป๊อปจะได้หายเหนื่อย”ฟางพูดทำให้ป๊อปยิ้มด้วยความ

เขิน

 

 

 

 

 

 

“จ้า นี่ฟางวันนี้นะ จู่ๆก็มีโชคมาหล่นทับให้ป๊อปด้วยล่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ทำไมหรอป๊อป”ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

“ก็วันนี้ป๊อปกำลังรีบเอางานไปส่งลูกค้า แล้วพอดีเจอผู้หญิงคนนึงเค้าชื่อคุณมีนเค้ากำลังจะต่อเติม

บ้านเลยหาสถาปนิกอยู่จ้ะ ก็เลยได้งานนี้มาแบบปุ๊บปั๊บเลย แถมรายก็สูงด้วยนะ ทีนี้ป๊อปก็จะได้มี

เงินพาฟางไปฮันนีมูนที่อิตาลีที่ฟางอยากไปไงล่ะ”ป๊อปปี้กินข้าวเสร็จก็ช่วยฟางล้างจานพร้อมกับ

เล่าเรื่องให้ฟางฟัง

 

 

 

 

 

“จริงอ่ะป๊อปจะพาฟางไปฮันนีมูนหลังจากเสร็จงานนี้ ป๊อปน่ารักที่สุดเลย”ฟางพูดแล้วเขย่งตัวจูบ

สามีเพื่อให้รางวัล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แกจะไม่มีวันมีความสุขหรอกนังนันท์”เขริกายืนมองภาพนั้นหน้าบ้านซึ่งเข้ามาไม่ได้ด้วยสายตา

เคียดแค้น

 

 

 

 

 

 

ผีก็มีตัวร้ายก็มา งานนี้อุปสรรคพระเอกนางเอกเพียบแน่ 5555555