บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ป๊อปเคยเลวถึงขั้นทำร้ายฟางขนาดนี้เลยหรอ”ป๊อปปี้พูดแล้วเอื้อมมือจับแก้มเนียนของภรรยา

สาว

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกป๊อป มันคืออดีตไปแล้ว ต่อไปนี้ป๊อปกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ฟางไม่ถือโทษ

อะไรแล้วล่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ที่เขื่อนบอกว่าเรื่องมันยังไม่จบนั่นก็เท่ากับว่าเขมจะไม่เลิกอเวรพวกเรา ถ้าป๊อปคือคุณใหญ่

จริงในชาติที่แล้ว ป๊อปจะไปคุยกับเขมเพื่อให้เขมเค้าให้อภัย เราจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวไงล่ะ

ฟาง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟางกลัวนิป๊อป ฟางกลัวว่าจะต้องเสียป๊อปไปอีก”ฟางพูดแล้วน้ำตาเริ่มไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ากลัวเลยนะฟาง ป๊อปจะไม่มีวันทิ้งฟางไปไหนอีก เพราะป๊อปรักฟาง เรารักกันไม่มีใครจะมา

พรากเราออกจากกันได้อีกแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วโอบกอดฟางเพื่อปลอบใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โบว์ว่าเดี๋ยวเราซื้อพวกซุปไก่ไปให้คุณฟางด้วยก็ดีนะคะ จะได้บำรุงคุณฟางด้วยเลย”โบวืพูดเมื่อ

แยกมาซื้อของกับเขื่อนที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆวัด

 

 

 

 

 

 

“แหม ห่วงคนอื่นแล้วอย่าลืมดูแลตัวเองล่ะ เพราะตอนนี้เราก็ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“ค่า โบว์รู้ว่า ถ้าลูกของโบว์คลอดมานะ โบว์นะให้ลุงเขื่อนตั้งชื่อนะคะ”โบว์พูด

 

 

 

 

 

 

“หึ รู้สึกว่าจะมีความสุขกันจริงๆเลยนะ”กั้งเดินเข้ามาในสภาพมีผ้าพันแผลปิดที่หัวแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ อย่ามายุ่งกับพวกเรานะ”เขื่อนพูดแล้วเอาตัวกันโบว์จากกั้ง

 

 

 

 

 

“หึ แค่นี้ก็ทำเป็นหวงนะ ของที่ชั้นกินแล้วชั้นไม่กินซ้ำให้เสียเวลาหรอก นายอยากะเอาไปใช้ต่อก็

เอาไป เพราะชั้นก็เบื่อแล้วเหมือนกัน ของมือ2 ไม่รักดี ยัยทรยศ”กั้งพูดว่าร้ายโบว์สารพัด

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ โบว์ที่น้อยใจกั้งก็ตรงดิ่งเข้ามาตบหน้าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใครเธอกล้าตบชั้นแบบนี้ห้ะ อย่าลืมสิว่าเธอเคยทำอะไรกับชั้นเธอไม่มีสิทธิ์ทำ

แบบนี้”กั้งกระชากตัวโบว์มาเขย่าแล้วตะคอกว่าทำให้โบว์เริ่มเวียนหัวแล้วผลักกั้งวิ่งไปอ้วกที่ใต้

ต้นไม้

 

 

 

 

 

 

 

“อ้วก”โบว์ที่มีอาการแพ้ท้องโก่งคออ้วกไม่หยุด

 

 

 

 

 

“นี่เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ”กั้งตกใจรีบวิ่งไปดูอาการของโบว์ทันที

 

 

 

 

 

 

“โบว์จะเป็นยังไงนายรั้กสนใจโบว์ด้วยรึไง”เขื่อนพูดแล้วประคองโบว์ไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

“ยัยนี่เคยเป็นของเล่นของชั้น ชั้นก็แค่อยากรู้ว่าจะตายรึยังแค่นั้นเอง”กั้งชะงักแล้วรีบว่า

 

 

 

 

 

“คุณกั้งไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าโบวืจะตายโบว์ก็จะตายที่นี่ไม่กลับไปทำให้คุณกั้งต้องเดือดร้อน

หรอกค่ะ คุณกั้งสบายใจได้”โบว์หันไปมองกั้งด้วยความเสียใจก่อนจะพูดแล้วรีบขึ้นรถไปแล้วค่อยๆ

ร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“เหอะ คิดว่าชั้นสนใจเธอรึไง ชั้นมาที่นี่เพราะธุระหรอกน่า”กั้งพูดอย่างไม่สนใจทำทีเดินกลับไปที่

รถบ้าง แล้วต้องปวดหัวเมื่อเหมือนถูกเขริการ้องเรียก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ลองทำลูกชุบมาหวังว่าลูกคงชอบนะ”ฟางพูดแล้วปักธูปลงในจานลูกชุบแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ทำไมฟางถึงเห็นลูกของเราแค่คนเดียวล่ะ ป๊อปเองก็อยากเห็นลูกของเราเหมือนกันนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นป๊อปก็ต้องทำใจให้สงบตั้งสติไว้แล้วป๊อปก็จะเห็นวิญญาณลูกของเราเอง”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋า พ่อเองก็อยากเห็นลูกจ๋าเหมือนกันน้า อยากกอดหนูด้วย”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วมองไปรอบๆ

เหมือนพยายามพูดกับลูกที่เขาไม่เห็นแต่พยายามะสื่อถึงลูกน้อง

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

เด็กน้อยวิ่งไปกอดป๊อปปี้แน่นจนชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นี่ลูกเรากำลังกอดป๊อปอยู่ใช่มั้ย”ป๊อปปี้ถาม ฟางยิ้มและพยักหน้าอย่างดีใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋า พ่อสัญญานะว่าพ่อจะจัดเรื่องที่มันค้างคาทั้งหมด แล้วจะกลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว

พ่อ แม่ ลูก นะลูกอีกไม่นานเรื่องทุกอย่างมันต้องจบ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปที่ฟาง เขาจะต้องจบ

เรื่องทุกอย่างด้วยตัวของเขาเองเพื่อเขริกาจะได้ไม่มายุ่งหรือทำร้ายลูกและเมียของเขาอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ไปไม่ได้หรอป๊อป ฟางขอได้มั้ย ฟางไม่อยากเสียป๊อปไป”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้ไหว้พระเสร็จแล้ว

จะเดินออกไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าป๊อปไม่เป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดเอง คุณเขมก็จะจ้องเล่นงานพวกเรา จ้องเล่นงาน

ครอบครัวของเรา ป๊อปไม่ยอมอีกแล้วนะ ฟางกลัวเสียป๊อปไป ไม่คิดหรอว่าป๊อปจะกลัวเสียฟางกับ

ลูกไปเหมือนกัน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฮือๆ แต่ป๊อปกลับมาหาฟางภายในวันนี้นะ ฟางขอ”ฟางซึ้งที่สามีที่รักของเธอรักเธอมาก

ขนาดนี้รีบดึงป๊อปปี้ไปกอดก่อนจะร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้กอดปลอบฟางแน่นแล้วจูบลงที่หน้าผากอ

ย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางแน่ใจนะว่าฟางจะไม่แอบตามป๊อปปี้ไป”โทโมะถามเพราะเห็นท่าทางว้าวุ่นใจของฟางหลัง

ป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

 

“ฟางอยากไปใจจะขาดแต่ทำไงได้ ป๊อปเค้ายืนยันจะไปจัดการเรื่องนี้เอง”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ นี่ก็เท่ากับว่าเราปล่อยให้เนื้อเข้าปากเสือแท้ๆ แก้วจะไปตามคุณป๊อป”แก้งรีบลุก โทโมะ

จึงรีบรั้งแก้วไว้

 

 

 

 

 

“ยัยบ้า ถ้าเธอไปแล้วเธอเป็นอะไรขึ้นมาล่ะจะว่าไง”โทโมะพูด แก้วชะงักสบตาชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

“แต่มันไม่ยุติธรรมนะคะคุณโทโมะถ้าเกิดยัยพวกนั้นทำร้ายคุณป๊อปอีกจะว่ายังไง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“งั้นเพื่อความสบายใจ เดี๋ยวผมเองจะไปตามคุณป๊อปเอง ทุกคนอยู่ที่นี่ล่ะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“ให้โบว์ไปด้วยนะคะ/ให้ชั้นไปด้วย”โบว์และเฟย์ลุกขึ้นพูดพร้อมกันก่อนจะยืมมองหน้ากันนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่ที่นี่ทั้ง2คนนั่นล่ะมันอันตราย เห้ย ฟังหน่อยสิพวกเธอน่ะ”โทโมะรีบตัดสินใจแต่ช้าไปแล้ว เมื่อ

เฟย์และโบว์รีบวิ่งตามเขื่อนไปที่รถและบังคับเขื่อนให้พาทั้งคู่ไปกับเขาทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ส่วนเรารอทางนี้ ถ้าเย็นนี้ป๊อปปี้ไม่กลับมาเราค่อยไปตาม โอเคนะ”โทโมะพูดก่อนจะพยักหน้ากับ

แก้วแล้วให้แก้วพาฟางเข้าไปนั่งสมาธิข้างในเพื่อตั้งจิตและสมาธิให้เข้มแข็งกว่านี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมมาแล้วคุณเขม ผมอยู่นี่แล้ว ออกมาสิ”ป๊อปปี้จอดรถที่หน้าบ้านมีนแล้วเดินเข้าไปข้างในตัว

บ้านของมีนที่ดูเงียบเชียบจนวังเวง ก่อนจะตะโกนเรียกเขริกา เพราะช่วงที่เขาอยู่กับฟางที่วัด

ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา เขาเองเห็นภาพเขริกาวนเวียนอยู่ในหัว และรู้ว่าในอดีตที่เขาเป็นภาณุนั้นก่อนที่จะ

เจอกับนันท์ เขารักกับเขริกามาก่อน เพราะเขาทำให้เขริกาต้องแค้นและจองเวรฟางมากขนาดนี้

เขาไม่ยอมให้ลูกเมียของเขาต้องเป็นอันตรายอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่มาหาเขมแล้วใช่มั้ย ใหญ่กลับมาหาเขมแล้วใช่มั้ย”เสียงเขริกาดังก้องไปทั่วบ้าน ป๊อปปี้มอง

ไปรอบๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ใหญ่มาหาเขมแล้ว ออกมาสิ ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหันไปแล้วตกใจเมื่อเข

ริกาอยู่ใกล้เขาแค่คืบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่ เขมคิดถึงใหญ่เหลือเกิน เราจะกลับมารักกันอีกใช่มั้ย”เขริกากอดป๊อปปี้แน่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมกัน ทำไมเขมถึงดูแข็งแรง มีชีวิตขึ้น”ป๊อปปี้พูดอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเขริกาดูแข็งแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”เสียงไอดังขึ้น ป๊อปปี้รีบวิ่งไปดูแล้วต้องตกใจเมื่อพบว่า กั้งและมีนอยู่ในสภาพอิดโรย

หน้าตาซีดเซียว

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เขมทำอะไรกับพวกเค้าน่ะ”ป๊อปปี้รีบถามเพราะเห็นกั้งตัวร้อนจี๋เพราะร่างกายอ่อนแอ บวกกับ

แผลที่ถูกพวกโทโมะทำร้ายอักเสบ ไหนจะมีนที่หน้าตาหมองคล้ำดูซูบซีด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่หลานกับคนสนิทเสียสละพลังชีวิต เพื่อช่วยให้เขมกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เพื่อเขมจะได้

ครอบครองแค่ใหญ่คนเดียวไงล่ะ”เขริกาพูดแล้วยิ้มออกมาเยือกเย็น

 

 

 

 

 

 

“แต่นี่มันเหลนและก็คนที่ซื่อสัตย์ต่อเขมนะ ทำงี้ได้ไง”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ก็เสียสละเล็กๆน้อยๆ เพื่อความสุขของย่าทวดแค่นี้ เหลนก็ต้องให้ได้ นังมีนน่ะเหลวแหลกตั้งแต่

อยู่อเมริกาแล้ว ส่วนไอ้กั้งมันก็แค่เด็กกำพร้าจนๆใหญ่อย่าไปสนใจมันเลย”เขริกาพูดอย่างไม่แคร์

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ป๊อปไม่ยอมให้ใครมาตายหรอก ไม่มีวัน”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบดึงมีนและกั้งพยายามเขย่าตัวให้ตื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน เมื่อเข้ามาแล้วที่นี่อย่าหวังว่าจะออกไปได้เลย”เขริกากระชากป๊อปปี้มาใกล้ก่อนจะล็อค

ชายหนุ่มไว้แล้วเอามือตัวเองทะลุเข้าไปบีบหัวใจป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ากกก”ป๊อปปี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนสติจะดับวูบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

 

 

จะจบแล้ว ขอตัดตอนให้ลุ้นกันนิดๆนะ555555