บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นยังไงบ้างปลื้ม นันท์กับลูกไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”ภาณุรีบถามเมื่อปลื้มเดินออกมากห้องฉุกเฉิน

 

 

 

 

 

“ใหญ่ แกทำใจดีๆไว้นะ ตอนนี้นันท์เสียเลือดมากเพราะเกิดจากการกินยาขับเลือดและกระทบ

กระเทือนจากการตกบันไดทำให้นันท์แท้งลูก ตอนนี้อาการของนันท์เป็นตาย50-50เพราะว่าอายุ

ครรภ์ที่เริ่มมากขึ้น เด็กเริ่มเป็นตัวพอแท้งไป มันะเป็นอันตรายต่อแม่เด็กได้แบบนี้”ปลื้มนิ่งสักพัก

ก่อนจะพูด นั่นทำให้ภาณุทรุดลงไปกับพื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ นันท์ไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย”ภาณุพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

“นี่เป็นเพราะความหึงหวงของเขมไงล่ะ เลยกล้าท่ะทำอะไรได้แบบนี้”ปลื้มพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ดี ถ้าทุกอย่างมันเกิดเพราะเขมหึงชั้น ชั้นก็จะไปจัดการเรื่องทั้งหมดเอง ปลื้ม ดูแลนันท์ด้วย

นะ”ภาณุพูดจบก็รีบไปที่รถแล้วขับกลับมาที่เรือนจันทร์เจ้า แต่เมื่อทราบว่าเขริกากลับไปที่บ้านของ

เธอชายหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะบึ่งรถไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขม อยู่ไหนน่ะเขม”ภาณุมาถึงบ้านของเขริกาก็ร้องเรียกหาเขริกา เขารู้ว่าช่วงนี้พ่อของเธอกำลัง

ยุ่งกับการทำงานเลยไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้าน ส่วนบ่าวไพร่ก็แยกอยู่ที่เรือนหลังบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื๊อ แรงอีกๆ แรงอีก อ๊ะๆ”เสียงครางดังมาจากห้องนอนของเขริกาทำให้ภาณุที่เดินตามหาอยู่ก็

เดินเข้าไปข้างใกล้ๆแล้วค่อยๆดันประตูห้องเข้าไป แล้วสิ่งที่ขแห็นคือภาพที่ภรรยาที่ถูกต้องตาม

กฎหมายของเขากำลังระเริงรักอยู่กับชายชู้ ซึ่งไม่ใช่ใคร ชายคนนั้นคือกวินสามีของมดเพื่อนสนิท

ของเขริกานั่นเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า กวินเธอนี่สุดยอดเหมือนเดิมเลยนะ”เขริกาพูดเมื่อถึงฝั่งฝันแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“เธอเองยังมาสนุกกับชั้นแบบนี้แล้วสามีเธอล่ะไม่ว่ารึไง”กวินถาม

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ป่านนี้ก็คงจะไปออเซาะนังเมียน้อยนั่นแล้วล่ะ สนใจมันจนลืมเมียหลวงอย่างชั้น เลวที่สุด”เข

ริกาพูดอย่างคับแค้นใจที่ภาณุว่าเธอเมื่อเย็น ทำให้เธอรีบกลับมาที่บ้านและโทรเรียกกวินมาช่วย

ทำให้เธอหายเครียดแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ เลวที่สุด”ภาณุพูดออกมานิ่งๆทำให้กวินและเขริกาหันไปมองที่ประตูต้องตกใจสุดขีดก่อนทั้งคู่

จะรีบใส่เสื้อผ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้ใหญ่ คือ เรื่องนี้ชั้นอธิบายได้”กวินที่ใส่แค่ผ้าเช็กตัวผืนเดียวเดินไปอธิบายให้ภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

ภาณุไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พุ่งเข้ามาชกกวินล้มคว่ำ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่ จะมาชกกวินทำไม ในเมื่อทีใหญ่ล่ะสนใจแต่นังนันท์นั่น ไม่สนใจเขม เขมเองก็ต้องไป

หาความสุขข้างนอกแบบนี้”เขริการีบประคองกวินขึ้นมาแล้วว่าสามี

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่มันไม่ควรทำ เขมเป็นผู้หญิง แล้วเป็นถึงลูกนายพลแล้วทำแบบนี้พวกบ่าวไพร่หรือชาวบ้านเค้า

รู้จะต้องเอาไปนินทา เขมทำได้ยังไง นี่มันสามีเพื่อนรักของเขมเองเลยนะ”ภาณุโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็พวกเราทำกันมาก่อนที่เขมจะเจอใหญ่ กวินจะเจอมดอยู่แล้ว เขมกับกวินเราก็แค่สนุกกิน แต่ไม่

ได้รักกันทำไมล่ะใหญ่ ทีนังนันท์ยังมีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามาได้ เขมจะมีไม่ได้”เขริกาว่า

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์เค้าไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากใหญ่ นันท์เค้ายังดีกว่าเขมที่การศึกษา ชาติตระกูลทุกอย่าง

สงกว่าหมดเลยแต่กลับทำตัวแบบนี้”ภาณุว่าเขริกา

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

เขริกาตบหน้าภาณุหัน

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่จะไปไหนน่ะ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”เขริกาโวยวายเมื่อภาณุมองเธอด้วยสายตาเย็นชาแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

 

“ไปดูแลเมียของใหญ่ไงล่ะ ถ้านันท์ฟื้นเมื่อไหร่ เราจะหย่ากันทันที”ภาณุพูดแล้วรีบเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน เขมจะไม่ยอมให้ใหญ่หย่ากับเขม ไม่ยอม กรี๊ดดด”เขริกาโวยวายก่อนจะกรีดร้องออกมา

สุดเสียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ ชั้นขอโทษนะนันท์ที่ชั้นดูแลเธอไม่ดี จนให้คนอื่นต้องมาทำร้ายเธอกับลูกแบบนี้ ฟื้นมา

เถอะคนดีของชั้น อย่าทิ้งชั้นไปนะนันท์”ภาณุกลับมาที่โรงพยาบาลแล้วเข้ามาในห้องพักของนันท์

ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆแล้วกุมมือของนันท์ขึ้นมาแบที่แก้มแล้วพูด ชายหนุ่มมองร่างบางที่ซีดเซียว

และท้องที่เคยนูนกลับแบนรายก็น้ำตาไหล

 

 

 

 

 

 

“ชั้นขอโทษ คนดีของชั้น อย่าทิ้งชั้นไปอีกคน”ภาณุที่อ่อนแอเหลือเกินกอดร่างบางของนันท์แล้ว

ร้องไห้ก่อนจะหลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยะ อย่า อย่าทำอะไรชั้น อย่า ทำ ลูกจ๋า”เช้าวันต่อมานันท์เริ่มรู้สึกตัวก็ละเมอออกมา ภาณุที่กอด

นันท์ไว้รีบตื่นทันที

 

 

 

 

 

 

“นันท์ฟื้นแล้ว ไอ้ปลื้ม ไปตามพ่แกมาเร็ว นันท์ฟื้นแล้ว”ภาณุดีใจรีบเรียกปลื้มก่อนจะรีบกลับมาดู

อาการของนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่ นันท์เจ็บ”นันท์หันไปเห็นภาณุเธอก็รีบพูด

 

 

 

 

 

“ชั้นอยู่นี่แล้วนะไม่เป็นไรแล้ว”ภาณุกอดนันท์ไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วลูกล่ะ คุณใหญ่ ลูกของเราไม่เป็นอะไรใช่มั้ยจ้ะ”นันท์นึกถึงลุกแล้วรีบถาม ภาณุหน้าถอดสี

 

 

 

 

 

 

“นันท์ ชั้นขอโทษที่ชั้นดูแลลูกไม่ได้ ลูกไม่อยู่กับเราแล้ว”ภาณุรวบรวมสติก่อนจะพูดแล้วกลั้น

น้ำตาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มะ ไม่จริง ลุกต้องอยู่กับนันท์ ไม่จริง”นันท์ร้องอย่างตกใจแล้วเอามือมาลูบท้องพบว่าท้องของ

เธอแบนราบเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริง ลูกแม่ กรี๊ดดด”นันท์ช็อคกับสิ่งที่เจอก็กรีดร้องก่อนจะเป็นลมในอ้อมกอดภาณุทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ลุงหมอครับ นันทืเป็นยังไงบ้างครับ”ภาณุรีบวิ่งไปถามพ่อของปลื้มเมื่อออกมาจากห้องพักของ

นันท์

 

 

 

 

 

 

 

 

“ร่างกายก็มีแต่รอบฟกช้ำ ไม่มีอะไรมาก แต่ที่น่าห่วงก็ตรงสภาพจิตใจนี่ล่ะ เธอกำลังช็อคเรื่องของ

ลูก ใหญ่ ใหญ่ต้องดูแลแม่หนูนันท์อย่างใกล้ชิดนะ อย่าให้คิดฟุ้งซ่านเด็ดขาด”ลุงหมอพูดก่อนจะ

เดินไป ภาณุเดินเข้ามาในห้องแล้วมองนันท์ที่นอนเอนหลังมองไปทางหน้าต่างและร้องไห้ไม่หยุด

ก็เดินไปกอดนันท์แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ลูก ลูกไม่อยู่กับแม่แล้ว ฮือๆ ลูกจ๋า”นันท์เพ้อหาแต่ลูกที่เสียไปแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น

 

 

 

 

 

 

“โธ่ นันท์ ชั้นขอโทษนะนันท์ แต่ธออย่าเป็นอะไรไปอีกคนนะ อย่าทิ้งชั้นไปนะนันท์”ภาณุสงสา

รนันท์จับใจแล้วกอดปลอบเธอก่อนน้ำตาจะไหลออกมา โดยมีปลื้มยืนมองคนทั้งคู่ด้วยความสงสาร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เช็ดตัวก่อนนะป๊อป”ฟางเดินมาที่ห้องพักที่ใช้ปฏิบัติธรรมแล้วเช็ดตัวให้ป๊อปปี้ที่ไม่ได้สติ

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ฟางหมั่นนั่งสมาธิบำเพ็ญเพียรสั่งสมบุญให้ลูกของเราอยู่นะ ลูกของเราในชาติที่แล้วน่ารัก

มากเลย เค้าน่ะรอวันที่ป๊อปฟื้นอยู่นะ เพื่อจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูกอีกครั้ง”ฟางเช็ดตัว

ไปเล่าเรื่องต่างๆให้ป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อจากนี้ฟางจะไม่ปล่อยให้ป๊อปไปไหนอีกแล้ว ป๊อปต้องอยู่กับฟางนะ เราจะอยู่เป็นครอบครัว

เดียวกัน อยู่กันพ่อ แม่ ลูก อย่าทิ้งฟางไปนะป๊อป”ฟางพูดจบพร้อมกับเช็ดตัวให้ป๊อปปี้เสร็จแล้วก็

กอดสามีแน่น แล้วย้อนนึกถึงวันที่นันท์แท้งแล้วภาณุกอดปลอบ ขอร้องไม่ให้นันท์เสียใจและทิ้ง

เขาไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋าได้ยินหนูมั้ย พ่อจ๋ากลับมาหาแม่จ๋ากับหนูไวๆนะจ้ะ”เด็กน้อยโผล่มาใกล้ป๊อปปี้แล้วเอื้อมมือ

ไปจับที่แก้มป๊อปปี้ก่อนจะพูดออกมา แล้วมีแสงสีขาวอ่อนๆออกมาจากตัวเด็กน้อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางมาดูแลคุณป๊อปแบบนี้ทุกวันเลยพวกเค้าคงรักกันมากอย่างที่พี่เขื่อนว่าจริงๆนะคะ”โบว์พูด

เมื่อเดินมาเห็นฟางที่มาดูแลป๊อปปี้ตลอดเวลาที่ป๊อปปี้สลบอยู่และมีวิญญาณลูกของพวกเขามาวน

เวียนใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ พวกเค้ารักกันมาก และพี่เชื่อว่าพลังความรักบริสุทธิ์จะสามารถทำลายความหลงใหลจอม

ปลอมไปได้แน่ๆ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่พี่เขื่อนเคยบอกนี่คะว่า เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากการกระทำของคุณป๊อปในชาติที่แล้ว เลย

ทำให้คุณเขมแค้นมาในชาตินี้ ไม่ต่างอะไรกับคุณกั้งที่แค้นโบว์กับคุณป๊อป”โบว์พูดแล้วซึมลงไป

เมื่อนึกถึงเรื่องตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเศร้าสิ เดี๋ยวลูกในท้องก็พลอยเศร้าไปด้วยหรอก ตอนนี้โบว์ชดใช้ให้กั้งหมดแล้วนะ ต่อไปก็

จะเหลือแต่ตัวกั้งในชาตินี้ที่จะต้องชดใช้ให้โบว์บ้าง”เขื่อนพูด เพราะถ้าภาพที่เขาเห็นเป็นจริง กั้ง

จะต้องกลับมา

 

 

 

 

 

 

 

“ดูแลกันดีแบบนี้เหมาะสมกันจริงๆเลยนะ”เฟย์ที่เดินมากับแก้วและโทโมะก็อดแขวะไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณเฟย์คะ โบว์กับพี่ขื่อนเราเป็นแค่พี่น้องกันเท่านั้นนะคะไม่มีอะไรเกินเลย”โบว์อธิบาย

 

 

 

 

 

 

“แล้วบอกชั้นทำไมล่ะ หลีกไปๆ ชั้นจะไปหาพี่ฟาง เชิญไปสวีทกันกันที่อื่นไป๊”เฟย์โวยวายแล้ว

เดินเข้าไปหาฟาง โทโมะและแก้วมองโบว์และเขื่อนแล้วยิ้มก่อนที่โทโมะจะทำมือชี้ไปที่เฟย์แล้ว

บอกเขื่อนว่าหึง ทำให้เขื่อนแอบอมยิ้มกับท่าทางของเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะ  อืม”ป๊อปปี้เริ่มขยับตัวขึ้นมาแล้วลืมตามองไปรอบๆแล้วพบว่าเขาอยู่ที่ห้องพักแห่งงหนึ่ง

 

 

 

 

 

“ป๊อป ป๊อปฟื้นแล้ว”ฟางที่ออกมาจากห้องน้ำร้องดีใจแล้วรีบไปหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปฟื้นแล้วงานนี้จะอาละวาดอะไรมั้ยอ่ะพี่ฟาง”เฟย์มองป๊อปปี้อย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วมีนไปไหนแล้วล่ะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ฟางเศร้าลงไป

 

 

 

 

 

 

“นี่เขื่อนไหนว่าพลังความรักบริสุทธิ์อะไรเนี่ยมันจะช่วยป๊อปปี้ได้ไงล่ะ นี่อะไร เพ้อหามีนอีก

แล้ว”โทโมะและแก้วเดินเข้ามาพร้อมพวกเขื่อนก็โวยวายเมื่อเห็นป๊อปปี้เรียกหามีน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทั้งใจป๊อปคงจะรักมีนเค้าจริงๆสินะ เลยตื่นมาก็เรียกหามีนเค้าแบบนี้”ฟางพูดเสียงสั่นก่อนจะเบือน

หน้าหนีเพื่อจะร้องไห้

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปจะรักมีนทำไม ในเมื่อป๊อปเองก็มีเมียแล้วทั้งคนอย่างฟาง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“นี่คุณป๊อปไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ยคะ ไม่ได้หลอกพวกเราใช่มั้ยคะ”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

 

“ก็ชั้นแต่งงานกับฟางแล้ว ชั้นรักฟางชั้นจะโกหกทำไมล่ะ”ป๊อปปี้พูด ฟางดีใจโผเข้ากอดป๊อปปี้

แน่น

 

 

 

 

 

“ป๊อป ป๊อปกลับมาหาฟางแล้ว ฮือๆ”ฟางร้องไห้ปล่อยโฮด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

“เห้อ ในที่สุดพลังความรักก็สามารถชนะความหลงใหลจอมปลอมนั่นได้จริงๆยินดีด้วยนะคะคุณ

ฟาง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เสร็จเรื่องของฟางแล้วก็ดีสิ จะได้เคลียร์เรื่องของเรา”โทโมะพูดแล้วเอามือโอบไหล่แก้ว แก้วจึง

ฟาดไปทีนึง

 

 

 

 

 

“ผมดีใจด้วยนะครับคุณป๊อปที่คุณป๊อปกลับมาหาคุณฟางแล้วเป็นเหมือนเดิมแล้ว”เขื่อนพูดแล้ว

เดินมาแตะไหล่ป๊อปปี้ แต่แล้วจู่ๆเขาก็เห็นภาพที่ป๊อปปี้ทำร้ายฟางเข้ามาในหัว ชายหนุ่มทรุดลงกับ

พื้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นายเป็นอะไรน่ นายเห็นอะไรอีก”เฟย์ตกใจรีบวิ่งไปประคองเขื่อนแล้วถาม

 

 

 

 

 

“เรื่อง มันยังไม่จบ ตราบใดที่คุณเชมยังไม่เลิกจองเวรกับพวกคุณ”เขื่อนพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“แล้วต้องทำยังไงอีกล่ะคะคุณเขื่อน หรือต้องให้พวกเราทำบุญไปให้”ฟางถาม

 

 

 

 

 

“มันไม่มีประโยชน์หรอกฟาง ถ้าทุกอย่างมันเกิดเพราะป๊อป งั้นป๊อป ก็ขอจัดการปิดเรื่องทุกอย่าง

ด้วยตัวป๊อปเอง”ป๊อปปี้นิ่งสักพักก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

คุณใหญ่จะขอเขมหย่ายิ่งทำให้เขมเเค้นนันท์กว่าเดิม

 

แล้วด้านป๊อปปี้ก็จะขอจัดการเรื่องงนี้เองอีก

 

เขื่อนก็เห็นภาพนิมิตรที่ไม่ดีๆซะด้วย มาดูกัน เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้ว

 

 

เดี๋ยวถ้าเรื่องนี้จบสัญญาว่าะพักดราม่าๆ จะเอาเบาสมองมาละกันเนาะ5555