บ่วงรักรอยอดีต

9.1

เขียนโดย Chapond

วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 13.11 น.

  45 ตอน
  448 วิจารณ์
  116.82K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2557 12.18 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

41) 41 หลังเรื่องร้ายย่อมมีร้ายกว่า

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ป๊อปเคยเลวถึงขั้นทำร้ายฟางขนาดนี้เลยหรอ”ป๊อปปี้พูดแล้วเอื้อมมือจับแก้มเนียนของภรรยา

สาว

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกป๊อป มันคืออดีตไปแล้ว ต่อไปนี้ป๊อปกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ฟางไม่ถือโทษ

อะไรแล้วล่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ที่เขื่อนบอกว่าเรื่องมันยังไม่จบนั่นก็เท่ากับว่าเขมจะไม่เลิกอเวรพวกเรา ถ้าป๊อปคือคุณใหญ่

จริงในชาติที่แล้ว ป๊อปจะไปคุยกับเขมเพื่อให้เขมเค้าให้อภัย เราจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวไงล่ะ

ฟาง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ฟางกลัวนิป๊อป ฟางกลัวว่าจะต้องเสียป๊อปไปอีก”ฟางพูดแล้วน้ำตาเริ่มไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ากลัวเลยนะฟาง ป๊อปจะไม่มีวันทิ้งฟางไปไหนอีก เพราะป๊อปรักฟาง เรารักกันไม่มีใครจะมา

พรากเราออกจากกันได้อีกแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วโอบกอดฟางเพื่อปลอบใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โบว์ว่าเดี๋ยวเราซื้อพวกซุปไก่ไปให้คุณฟางด้วยก็ดีนะคะ จะได้บำรุงคุณฟางด้วยเลย”โบวืพูดเมื่อ

แยกมาซื้อของกับเขื่อนที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆวัด

 

 

 

 

 

 

“แหม ห่วงคนอื่นแล้วอย่าลืมดูแลตัวเองล่ะ เพราะตอนนี้เราก็ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“ค่า โบว์รู้ว่า ถ้าลูกของโบว์คลอดมานะ โบว์นะให้ลุงเขื่อนตั้งชื่อนะคะ”โบว์พูด

 

 

 

 

 

 

“หึ รู้สึกว่าจะมีความสุขกันจริงๆเลยนะ”กั้งเดินเข้ามาในสภาพมีผ้าพันแผลปิดที่หัวแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ อย่ามายุ่งกับพวกเรานะ”เขื่อนพูดแล้วเอาตัวกันโบว์จากกั้ง

 

 

 

 

 

“หึ แค่นี้ก็ทำเป็นหวงนะ ของที่ชั้นกินแล้วชั้นไม่กินซ้ำให้เสียเวลาหรอก นายอยากะเอาไปใช้ต่อก็

เอาไป เพราะชั้นก็เบื่อแล้วเหมือนกัน ของมือ2 ไม่รักดี ยัยทรยศ”กั้งพูดว่าร้ายโบว์สารพัด

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ โบว์ที่น้อยใจกั้งก็ตรงดิ่งเข้ามาตบหน้าชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใครเธอกล้าตบชั้นแบบนี้ห้ะ อย่าลืมสิว่าเธอเคยทำอะไรกับชั้นเธอไม่มีสิทธิ์ทำ

แบบนี้”กั้งกระชากตัวโบว์มาเขย่าแล้วตะคอกว่าทำให้โบว์เริ่มเวียนหัวแล้วผลักกั้งวิ่งไปอ้วกที่ใต้

ต้นไม้

 

 

 

 

 

 

 

“อ้วก”โบว์ที่มีอาการแพ้ท้องโก่งคออ้วกไม่หยุด

 

 

 

 

 

“นี่เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ”กั้งตกใจรีบวิ่งไปดูอาการของโบว์ทันที

 

 

 

 

 

 

“โบว์จะเป็นยังไงนายรั้กสนใจโบว์ด้วยรึไง”เขื่อนพูดแล้วประคองโบว์ไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

“ยัยนี่เคยเป็นของเล่นของชั้น ชั้นก็แค่อยากรู้ว่าจะตายรึยังแค่นั้นเอง”กั้งชะงักแล้วรีบว่า

 

 

 

 

 

“คุณกั้งไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าโบวืจะตายโบว์ก็จะตายที่นี่ไม่กลับไปทำให้คุณกั้งต้องเดือดร้อน

หรอกค่ะ คุณกั้งสบายใจได้”โบว์หันไปมองกั้งด้วยความเสียใจก่อนจะพูดแล้วรีบขึ้นรถไปแล้วค่อยๆ

ร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

“เหอะ คิดว่าชั้นสนใจเธอรึไง ชั้นมาที่นี่เพราะธุระหรอกน่า”กั้งพูดอย่างไม่สนใจทำทีเดินกลับไปที่

รถบ้าง แล้วต้องปวดหัวเมื่อเหมือนถูกเขริการ้องเรียก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ลองทำลูกชุบมาหวังว่าลูกคงชอบนะ”ฟางพูดแล้วปักธูปลงในจานลูกชุบแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ทำไมฟางถึงเห็นลูกของเราแค่คนเดียวล่ะ ป๊อปเองก็อยากเห็นลูกของเราเหมือนกันนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นป๊อปก็ต้องทำใจให้สงบตั้งสติไว้แล้วป๊อปก็จะเห็นวิญญาณลูกของเราเอง”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋า พ่อเองก็อยากเห็นลูกจ๋าเหมือนกันน้า อยากกอดหนูด้วย”ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วมองไปรอบๆ

เหมือนพยายามพูดกับลูกที่เขาไม่เห็นแต่พยายามะสื่อถึงลูกน้อง

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

เด็กน้อยวิ่งไปกอดป๊อปปี้แน่นจนชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ

 

 

 

 

 

 

“ฟาง นี่ลูกเรากำลังกอดป๊อปอยู่ใช่มั้ย”ป๊อปปี้ถาม ฟางยิ้มและพยักหน้าอย่างดีใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ลูกจ๋า พ่อสัญญานะว่าพ่อจะจัดเรื่องที่มันค้างคาทั้งหมด แล้วจะกลับมาอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว

พ่อ แม่ ลูก นะลูกอีกไม่นานเรื่องทุกอย่างมันต้องจบ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปที่ฟาง เขาจะต้องจบ

เรื่องทุกอย่างด้วยตัวของเขาเองเพื่อเขริกาจะได้ไม่มายุ่งหรือทำร้ายลูกและเมียของเขาอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ไปไม่ได้หรอป๊อป ฟางขอได้มั้ย ฟางไม่อยากเสียป๊อปไป”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้ไหว้พระเสร็จแล้ว

จะเดินออกไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าป๊อปไม่เป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดเอง คุณเขมก็จะจ้องเล่นงานพวกเรา จ้องเล่นงาน

ครอบครัวของเรา ป๊อปไม่ยอมอีกแล้วนะ ฟางกลัวเสียป๊อปไป ไม่คิดหรอว่าป๊อปจะกลัวเสียฟางกับ

ลูกไปเหมือนกัน”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฮือๆ แต่ป๊อปกลับมาหาฟางภายในวันนี้นะ ฟางขอ”ฟางซึ้งที่สามีที่รักของเธอรักเธอมาก

ขนาดนี้รีบดึงป๊อปปี้ไปกอดก่อนจะร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้กอดปลอบฟางแน่นแล้วจูบลงที่หน้าผากอ

ย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางแน่ใจนะว่าฟางจะไม่แอบตามป๊อปปี้ไป”โทโมะถามเพราะเห็นท่าทางว้าวุ่นใจของฟางหลัง

ป๊อปปี้ไป

 

 

 

 

 

 

“ฟางอยากไปใจจะขาดแต่ทำไงได้ ป๊อปเค้ายืนยันจะไปจัดการเรื่องนี้เอง”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ นี่ก็เท่ากับว่าเราปล่อยให้เนื้อเข้าปากเสือแท้ๆ แก้วจะไปตามคุณป๊อป”แก้งรีบลุก โทโมะ

จึงรีบรั้งแก้วไว้

 

 

 

 

 

“ยัยบ้า ถ้าเธอไปแล้วเธอเป็นอะไรขึ้นมาล่ะจะว่าไง”โทโมะพูด แก้วชะงักสบตาชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

“แต่มันไม่ยุติธรรมนะคะคุณโทโมะถ้าเกิดยัยพวกนั้นทำร้ายคุณป๊อปอีกจะว่ายังไง”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“งั้นเพื่อความสบายใจ เดี๋ยวผมเองจะไปตามคุณป๊อปเอง ทุกคนอยู่ที่นี่ล่ะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

“ให้โบว์ไปด้วยนะคะ/ให้ชั้นไปด้วย”โบว์และเฟย์ลุกขึ้นพูดพร้อมกันก่อนจะยืมมองหน้ากันนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่ที่นี่ทั้ง2คนนั่นล่ะมันอันตราย เห้ย ฟังหน่อยสิพวกเธอน่ะ”โทโมะรีบตัดสินใจแต่ช้าไปแล้ว เมื่อ

เฟย์และโบว์รีบวิ่งตามเขื่อนไปที่รถและบังคับเขื่อนให้พาทั้งคู่ไปกับเขาทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ส่วนเรารอทางนี้ ถ้าเย็นนี้ป๊อปปี้ไม่กลับมาเราค่อยไปตาม โอเคนะ”โทโมะพูดก่อนจะพยักหน้ากับ

แก้วแล้วให้แก้วพาฟางเข้าไปนั่งสมาธิข้างในเพื่อตั้งจิตและสมาธิให้เข้มแข็งกว่านี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมมาแล้วคุณเขม ผมอยู่นี่แล้ว ออกมาสิ”ป๊อปปี้จอดรถที่หน้าบ้านมีนแล้วเดินเข้าไปข้างในตัว

บ้านของมีนที่ดูเงียบเชียบจนวังเวง ก่อนจะตะโกนเรียกเขริกา เพราะช่วงที่เขาอยู่กับฟางที่วัด

ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา เขาเองเห็นภาพเขริกาวนเวียนอยู่ในหัว และรู้ว่าในอดีตที่เขาเป็นภาณุนั้นก่อนที่จะ

เจอกับนันท์ เขารักกับเขริกามาก่อน เพราะเขาทำให้เขริกาต้องแค้นและจองเวรฟางมากขนาดนี้

เขาไม่ยอมให้ลูกเมียของเขาต้องเป็นอันตรายอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่มาหาเขมแล้วใช่มั้ย ใหญ่กลับมาหาเขมแล้วใช่มั้ย”เสียงเขริกาดังก้องไปทั่วบ้าน ป๊อปปี้มอง

ไปรอบๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ใหญ่มาหาเขมแล้ว ออกมาสิ ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหันไปแล้วตกใจเมื่อเข

ริกาอยู่ใกล้เขาแค่คืบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่ เขมคิดถึงใหญ่เหลือเกิน เราจะกลับมารักกันอีกใช่มั้ย”เขริกากอดป๊อปปี้แน่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมกัน ทำไมเขมถึงดูแข็งแรง มีชีวิตขึ้น”ป๊อปปี้พูดอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเขริกาดูแข็งแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”เสียงไอดังขึ้น ป๊อปปี้รีบวิ่งไปดูแล้วต้องตกใจเมื่อพบว่า กั้งและมีนอยู่ในสภาพอิดโรย

หน้าตาซีดเซียว

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เขมทำอะไรกับพวกเค้าน่ะ”ป๊อปปี้รีบถามเพราะเห็นกั้งตัวร้อนจี๋เพราะร่างกายอ่อนแอ บวกกับ

แผลที่ถูกพวกโทโมะทำร้ายอักเสบ ไหนจะมีนที่หน้าตาหมองคล้ำดูซูบซีด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่หลานกับคนสนิทเสียสละพลังชีวิต เพื่อช่วยให้เขมกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เพื่อเขมจะได้

ครอบครองแค่ใหญ่คนเดียวไงล่ะ”เขริกาพูดแล้วยิ้มออกมาเยือกเย็น

 

 

 

 

 

 

“แต่นี่มันเหลนและก็คนที่ซื่อสัตย์ต่อเขมนะ ทำงี้ได้ไง”ป๊อปปี้โวยวาย

 

 

 

 

 

 

“ก็เสียสละเล็กๆน้อยๆ เพื่อความสุขของย่าทวดแค่นี้ เหลนก็ต้องให้ได้ นังมีนน่ะเหลวแหลกตั้งแต่

อยู่อเมริกาแล้ว ส่วนไอ้กั้งมันก็แค่เด็กกำพร้าจนๆใหญ่อย่าไปสนใจมันเลย”เขริกาพูดอย่างไม่แคร์

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ป๊อปไม่ยอมให้ใครมาตายหรอก ไม่มีวัน”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบดึงมีนและกั้งพยายามเขย่าตัวให้ตื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน เมื่อเข้ามาแล้วที่นี่อย่าหวังว่าจะออกไปได้เลย”เขริกากระชากป๊อปปี้มาใกล้ก่อนจะล็อค

ชายหนุ่มไว้แล้วเอามือตัวเองทะลุเข้าไปบีบหัวใจป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ากกก”ป๊อปปี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนสติจะดับวูบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

 

 

 

จะจบแล้ว ขอตัดตอนให้ลุ้นกันนิดๆนะ555555

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา