บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่ โว้ย”กั้งที่กลับเข้ามาข้างในแล้วโมโหเตะโน่นเตะนี่อย่างขัดใจที่โบว์ไปกับพวกของฟาง ยัย
นั่นกล้าดียังไงยังได้ไปช่วยพวกนั้น
 
 
 
 
 
 
“นี่โมโหไปก็เท่านั้นล่ะอีแค่คนใช้นายอยากได้คนใหม่อีกกี่คนเดี๋ยวชั้นหาให้น่า”มีนพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่หงุดหงิดเลยรึไงที่ยัยนั่นทรยศพวกเราไปเข้าข้างนั่นน่ะห้ะ”กั้งโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ เพราะอยากจะไปก็ไปไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรเพราะป๊อปปี้ก็อยู่พวกเราแล้ว รึว่านายหึง
โบว์”มีนถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีวัน แม่นั่นก็แค่ของเล่นเท่านั้นล่ะ”กั้งพูดก่อนจะช่วยมีนหามป๊อปปี้ที่สลบไปนอนที่ห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้ละเมอชื่อฟางออกมา
 
 
 
 
 
“ยังจะเพ้อถึงมันอีก”มีนได้ยินแล้วยิ่งหงุดหงิด
 
 
 
 
 
 
“คิดถึงมันทั้งๆที่ชั้นเป็นเมียแต่งแท้ๆ อีนังนันท์ นังมารหัวใจ”เชริกาที่อ่อนแอโผล่เข้ามาแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้ย่าทวดกำลังอ่อนแอ มีนว่าย่าทวดพักผ่อนเถอะค่ะ ป๊อปปี้ไม่ฟื้นตอนนี้ง่ายๆแน่ๆ”มีนพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ในเมื่อชั้นกำจัดแกได้ในอดีต ชาตินี้ชั้นก็กำจัดแกได้เหมือนกัน”เขริกาพูดอย่างแค้นแล้วนึกถึง
อดีตทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เหม่ออะไรอยู่น่ะ ทำไมยังไม่นอนอีก”ภาณุพูดเมื่อเห็นนันท์ยืนมองพระจันทร์จากหน้าต่างห้อง
นอน
 
 
 
 
 
 
“เปล่าจ้ะ นอนแล้วก็ได้”นันท์พูดแล้วเดินกลับไปที่เตียงแต่ภาณุกอดรั้งไว้
 
 
 
 
 
 
“ไม่ยอมดูแลตัวเองแบบนี้ต้องโดนลงโทษ”ภาณุพูดก่อนจะก้มลงหอมแก้มนันท์ซ้ายทีขวาที
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาจ้ะคุณใหญ่ นันท์จะนอนแล้ว”นันท์ยิ้มเอียงอายก่อนจะพลิกตัวนอนภาณุจึงกระชับนันท์มาก
อดแนบกายไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าคลอดมานะ ชั้นจะทบต้นทบดอกเลยคอบดู”ภาณุพูดแล้วหอมแก้มนันท์อีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เกิดเรื่องแล้วจ้ะคุณใหญ่ พี่นันท์”จำปารีบวิ่งขึ้นมาเคาะประตูห้องนอนของภาณุและนันท์
 
 
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นหรอจำปามีอะไร”นันท์ถามจำปาที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหาตนเอง
 
 
 
 
 
 
 
“เรือที่ไปปีนังของคุณท่านจ้ะ ตอนนี้โดนพายุเรืออับปางจ้ะ”จำปาพูดจบภาณุและนันท์รีบพากันมา
ที่เรือนจันทร์เจ้าด้วยความร้อยใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆพี่ใหญ่”คุณเล็กเห็นพี่ชายตัวเองก็รีบโผเข้าไปกอดภาณุแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“ได้เรื่องยังไงบ้าง”ภาณุที่ตกใจไม่แพ้กันแต่ต้องตั้งสติเพราะเป็นพี่ใหญ่ของบ้านถามปลื้มที่เดินเข้า
มา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้พ่อของชั้นได้ไปช่วยหน่อยกู้ภัยที่ไปที่เรืออับปางแล้วนะ รู้สึกว่าคนเจ็บจะอยู่ที่โรงพยาบาล
ในตัวเมืองหมดแล้วล่ะ”ปลื้มพูดแล้วรีบพาทุกคนไปที่โรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณแม่”ทันทีที่เห็นคุณหญิงแขไข ภาณุและคุณเล็กรีบวิ่งไปกอดร่างไร้วิญญาณคุณหญิงแขไข
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“คุณหญิงจมน้ำแล้วถูกของแข็งกระแทกศีรษะอย่างแรงทำให้ขาดอากาศหายใจ ส่วนคุณ
ท่าน”ปลื้มอึกอักที่จะพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปลื้ม พ่อชั้นเป็นยังไงบ้างบอกมากสิ”ภาณุรีบถามปลื้มทันที ชายหนุ่มไม่ตอบกลับเดินนำภาณุและ
คุณเล็กไปอีกห้องหนึ่ง ทั้งคู่พบกับไร้วิญญาณของพระยาพิชัยเดชา
 
 
 
 
 
 
 
“คุณพ่อ”คุณเล็กที่อ่อนแออยู่แล้วก็วิ่งไปกอดร่างไร้วิญญาณของคนเป็นพ่อ
 
 
 
 
 
 
 
“ท่านพระยาพิชัยเดชาเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยลูกเรือทำให้ถูกของแข็งกระแทกศีรษะเช่นเดียวกันก่อน
จะจมน้ำเสียชีวิต”ปลื้มพูดทำให้ภาณุทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมคุณพ่อถึงจากไปไวแบบนี้”ภาณุพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณใหญ่”เมื่อทราบข่าวนันท์ก็เดินมาตามหาภาณุที่มายืนสงบสติอารมณ์ข้างนอก
 
 
 
 
 
 
 
 
หมับ เมื่อเห็นนันท์เดินมาแตะที่ไหล่ภาณุก็ดึงนันท์ไปกอดแล้วร้องไห้ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าเศร้าไปเลยนะจ้ะตอนนี้คุณใหญ่ต้องเข้มแข็ง เพราะยังต้องดูแลคุณเล็กอีกคนนะจ้ะ”นันท์เอง
ก็เสียใจไม่แพ้กันจึงกอดปลอบภาณุไว้
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทิ้งชั้นไปไหนนะนันท์ อยู่กับชั้นนะ”ภาณุพูดแล้วกอดนันท์แน่นตอนนี้เขาอ่อนแอเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
“นันท์จะอยู่กับคุณใหญ่นะจ้ะ นันท์ไม่ไปไหนหรอกจ้ะ”นันท์พูดแล้วกระชับกอดภาณุไว้ไม่ไปไหน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอะอะอะไรก็เข้าหาแต่เมียน้อย แล้วเมียหลวงอย่างเขมละคะ ใหญ่ทำอะไรเกรงเขมบ้างสิ”เขริกา
ที่กลับเข้ามาทราบข่าวก็มาที่โรงพยาบาลก่อนจะเห็นภาพบาดตาบาดใจของภาณุและนันท์ก็ปรี่เข้า
มาว่า
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้เขมไปไหนมา ทำไมตอนเกิดเรื่องถึงไม่อยู่”ภาณุถาม
 
 
 
 
 
“เขมก็ออกไปพบปะเพื่อนๆบ้างสิคะ แล้วยัยมดก็กำลังจะแต่งงานแล้วเลยต้องไปหา ไม่เหมือนคุณ
ที่ขลุกอยู่แต่กับนันท์จนลืมไปว่าเขมเองก็เสียใจ น้อยใจเป็น”เขริกาพูดแล้วมองนันท์อย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
“เขมก็เห็นอยู่ว่านันท์กำลังท้องอยู่ ตอนนี้ก็5เดือนจะ6เดือนแล้วด้วย”ภาณุพูดแล้วจับมือฟางแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วใหญ่คิดหรอคะว่านังนันท์ก็ท้องเป็นได้คนเดียว”เขริกาพูดแล้วมองไปที่นันท์
 
 
 
 
 
 
“นี่เขมหมายความว่ายังไง”ภาณุถามเขริกาอย่างแปลกใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เขมท้องได้2เดือนแล้วทีแรกว่าจะบอกใหญ่ แต่ใหญ่ไม่เคยมาสนดูดำดูดีเมียคนนี้เลย”เขริกาพูด
เศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ใหญ่ไม่ได้นอนกับเขมตั้งแต่กลับจากปีนังแล้วนะ”ภาณุแย้ง
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ที่เรือนริมน้ำไงล่ะคะ ใหญ่จำไม่ได้หรอ ว่าเรา2คน สนุกกันมากแค่ไหน”เขริกาพูดแล้วมองไปที่
นันท์ที่ซึมไปอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ถ้าเขมไม่ใช้ยาสกปรกนั่น ใหญ่ก็ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นในที่ของนันท์แบบนั้นเด็ดขาด”ภาณุ
พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วไงคะ มันก็แค่ทาสมันมีพื้นที่ในอาณาเขตของจิระคุณด้วยหรอคะ ไม่ยักจะรู้”เขริกาเยาะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีสิ เพราะนันท์เป็นเมียใหญ่อีกคน ใหญ่อยากยกที่ตรงไหนให้นันท์ก็ทำได้”ภาณุพูดแล้วโอบเอ
วนันท์ไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่ นี่เขมเป็นเมียแต่งนะ ให้เกียรติเขมไว้หน้าเขมบ้างไม่ใช่ดีแต่ไปสนใจนังเมีนน้อยแบบนี้ เธอ
ก็เหมือนกันเป็นแค่เมียทาสไม่มีสิทธิ์มาออกหน้าออกตาเคียงใหญ่แบบน้ำไว้”เขริกาพูดเสียงดัง
ด้วยความโมโหแล้วกระชากแขนนันท์ให้ออกห่างภาณุไว้ก่อนที่ทุกคนเดินออกมา
 
 
 
 
 
 
“เขมอย่าทำนันท์นะ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปกอด
 
 
 
 
 
 
 
 
“รักมันมากหวงมันมากนักใช่มั้ยใหญ่ นังนันท์มานี่”เขริกาเห็นภาณุปกป้องนันท์มากเท่าไหร่ก็ยิ่ง
แค้นใจรีบดึงนันท์ออกมาหมายจะตบสักที
 
 
 
 
 
 
 
“เลิกบ้าได้แล้วเขม นี่มันโรงพยาบาลนะ”ปลื้มรั้งมือเขริกาไว้แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ปลื้มเองก็เข้าข้างมันหรอ ทำไมทุกคนไม่เห็นใจเขมที่เขมถูกนังเมียทาสนั่นเอาใหญ่ไปจากเขม
จนตอนนี้เขมท้องแล้ว2เดือนใหญ่ก็ยังไม่ดูดำดูดีเขมเท่ากับมัน ทั้งที่มันเป็นผู้หญิงมักมาก”เขริกา
ว่าแล้วมองนันท์อย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่หรอเขม นันท์ไม่ใช่ผู้หญิงมักมากหรอกแต่กับอีกคนไม่แน่”ปลื้มพูดแล้วมองไปที่เขริกา เขานึก
ย้อนไปที่วันที่เขาไปหาเพื่อนที่ไนต์คลับแห่งหนึ่งแล้วเห็นกวินว่าที่สามีมดและเขริกากำลังนัวเนีย
กันอยู่มันทำให้เอาตกใจมาก เพราะมดกับเขริกาคือเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เรียนเมืองนอกด้วยกันแล้ว
นี่ก็เท่ากับว่าเขริกาและกวินคบชู้กัน
 
 
 
 
 
 
“ปลื้ม นี่ปลื้มก็เข้าข้างมัน ดีต่อจากนี้เราขาดกันในเมื่อปลื้มเห็นนังทาสนันท์ดีกว่าเขม”เขริกาพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ปลื้มจะพูดไปน้ำนะเขม ปลื้มไม่เข้าข้างใคร ใครผิดก็ว่าผิดใครถูกก็ว่าถูก ใครที่มีความลับอะไร
ซ่อนอยู่แล้วมันเป็นสิ่งไม่ดี ปลื้มก็ไม่มีวันที่จะเข้าข้างหรอกนะ”ปลื้มพูดแล้วมองไปที่เขริกาอย่าง
จับผิดจนหญิงสาวชะงัก
 
 
 
 
 
 
“ดี งั้นจำเอาไว้เลยนะ ของที่แย่งของคนอื่นมามันจะสุขอยู่ได้ไม่นานหรอก จำเอาไว้”เขริกามอง
ปลื้มที่ช่วยนันท์กับภาณุพูดขึ้นอย่างคับแค้นก่อนจะเดินจ้ำๆออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“นันท์ว่าตอนนี้คุณเขมกำลังท้อง คุณใหญ่ควรจะกลับไปดูแลคุณเขมบ้างเถอะจ้ะ ตอนนี้แกน้อยใจ
ใหญ่แล้ว”นันท์พูด
 
 
 
 
 
 
“เธอนี่ก็เป็นคนดีซะเหลือเกิน เพราะอย่างนี้ไงชั้นถึงรักเธอ”ภาณุพูดทำให้นันท์ยิ้มด้วยความ
ขวยเขินก่อนจะเดินไปกับปลื้มเพื่อจัดการเรื่องศพของพ่อแม่ของเขาเพื่อไปทำพิธีกรรมทางศาสนา
ให้ถูกต้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่จ๋า”ขณะเดียวกันที่ฟางเริ่มนั่งสมาธิทำจิตใจให้สงบ ฟางก็เริ่มเห็นเหตุการณ์ในอดีต รวมถึง
เสียงของเด็กน้อยที่ร้องเรียกแม่ เมื่อฟางลืมตาขึ้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเมื่อเห็นลูกของเธอ
ยิ้มและหัวเราะตรงหน้า
 
 
 
 
 
 
“แม่จะหมั่นทำบุญให้หนูนะลูก หนูจะได้มาอยู่กับแม่ไวๆ”ฟางพูดก่อนจะลุกไปกรวดน้ำให้ลูกสาว
 
 
 
 
 
 
หมับ เด็กน้อยที่รับผลบุญก็วิ่งมากอดฟาง ฟางยิ้มก่อนจะกอดตอบไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ดีใจที่สุดเลยนะคะที่แม่ตั้งใจทำบุญนั่งสมาธิส่งผลบุญให้หนู ทำให้เราได้กอดกันสักที”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แม่จ๋าต้องพาพ่อจ๋ากลับมาให้ได้นะ หนูจะช่วยแม่จ๋าเอง”เด็กน้อยพูดแล้วยิ้มแป้นเมื่อกอดพูดคุย
กับแม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่จะพาพ่อจ๋ากลับมาให้ได้จ้ะ แม่สัญญา”ฟางพูดก่อนจะหอมแก้มลูกสาวด้วยความรัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พี่ฟางคุยกับใครน่ะ”เฟย์เดินมากับแก้ว โทโมะ เขื่อนและพิมเห็นท่าทางของฟางแล้วพูด
 
 
 
 
 
“เค้าก็คุยกับวิญญาณลูกเค้าในชาติที่แล้วน่ะสิ”เขื่อนตอบแทน เฟย์เหล่มองนิดนึงก่อนจะเชิดใส่
เหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
“วิญญาณ พิมกลัวจังเลยค่ะคุณโทโมะ”พิมพูดแล้วคล้องแขนโทโมะด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
“งั้นเดี๋ยวชั้นไปหาต้นตาล ใบข้าวก่อนนะ”แก้วมองภาพที่พิมเกาะโทโมะไม่ปล่อยพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ไปหาเด็กๆงั้นหรอ พิมเดี๋ยวชั้นมานะ แก้วไปด้วย”โทโมะรีบแกะมือพิมออกไปแล้ววิ่งตามแก้วไป
 
 
 
 
 
 
“นี่พิมต้องยอมรับความจริงให้ได้ใช่มั้ยคะว่าคุณโทโมะเลือกใคร”พิมพูดเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะพิม คนเราต้องมีคู่แท้ของเราไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเราก็ต้องเจอ”เขื่อนพูดแล้วมองหน้า
เฟย์ เฟย์สบตากับเขื่อนและชะงักก่อนจะเชิดใส่เขื่อนตามเคยจนเขื่อนแอบน้อยใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้วก”โบว์ที่มีอาการแพ้ท้องวิ่งไปอ้วก
 
 
 
 
 
 
“โบว์ เป็นอะไรมากมั้ย เอาอย่างงี้มั้ยถ้ายังไม่ดีขึ้นชั้นจะพาไปหาหมอที่คลีนิกใกล้ๆนี้”เขื่อนตกใจ
รีบวิ่งไปดูอาการโบว์
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะคุณเขื่อน โบว์คงพักผ่อนน้อยด้วยล่ะค่ะเลยอ้วกเอาๆ”โบว์พูด
 
 
 
 
 
 
“นี่โบว์กำลังคิดถึงกั้งใช่มั้ย”เขื่อนพูดแล้วมองไปที่โบว์ เพราะเขาสังเกตท่าทาง2วันที่ผ่านมาที่มา
อยู่ที่วัดนี้ โบว์เอาแต่โหมงานหนักแต่พอถึงเวลาพักโบว์กลับนั่งเหม่อ ซึ่งเขาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าโบว์
คิดถึงกั้งอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“แต่มันคงไม่มีวันเป็นจริงหรอกค่ะคุณเขื่อน โบว์รู้ตัวดีว่าโบว์เคยทำอะไรให้เค้าเสียใจจนโกรธแค้น
ในชาติก่อน แต่โบวืก็ยอมรับนะคะยอมรับในสิ่งที่ทำไว้ สงสัยนี่คงจะเป็นกรรมของโบว์เองล่ะค่ะเลย
รักไม่สมหวังแบบนี้ แต่ช่างเถอะค่ะเพราะเด็กในท้องคนนี้โบว์จะเลี้ยงเค้าเอง”โบว์พูดแล้วลูบท้อง
ตัวเองเบามือ เขื่อนมองภาพนั้นก็อดลูบผมโบว์ด้วยความเอ็นดูไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“หึ ปากบอกง้อเราแต่ไปหาคนอื่น คนกะล่อน”เฟย์มองเขื่อนอย่างไม่พอใจก่อนะเดินเชิดไปอีกทาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาหลบกันอยู่ที่นี่เองงั้นหรอ หึๆเรื่องนี้ต้องบอกให้ยัยมีนรู้”กั้งที่ตามหาพวกของเขื่อนจนมาเจอที่
วัดที่เขื่อนมาประจำก็ยิ้มเยาะก่อนจะกดสายโทรรายงานให้มีนรู้ โดยที่ตาเขามองไปที่โบว์และเขื่อน
ด้วยสายตาไม่พอใจอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
เอาล่ะสิ นันท์ท้องได้เขมก็ท้องได้เหมือนกัน งานนี้มาดุกันว่าฟางกับพวกจะพาป๊อปปี้กลับมาได้รึเปล่า  อย่าลืมติดตามกันนะๆๆๆ