บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ โว้ย”กั้งที่กลับเข้ามาข้างในแล้วโมโหเตะโน่นเตะนี่อย่างขัดใจที่โบว์ไปกับพวกของฟาง ยัย

นั่นกล้าดียังไงยังได้ไปช่วยพวกนั้น

 

 

 

 

 

 

“นี่โมโหไปก็เท่านั้นล่ะอีแค่คนใช้นายอยากได้คนใหม่อีกกี่คนเดี๋ยวชั้นหาให้น่า”มีนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่หงุดหงิดเลยรึไงที่ยัยนั่นทรยศพวกเราไปเข้าข้างนั่นน่ะห้ะ”กั้งโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ เพราะอยากจะไปก็ไปไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรเพราะป๊อปปี้ก็อยู่พวกเราแล้ว รึว่านายหึง

โบว์”มีนถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน แม่นั่นก็แค่ของเล่นเท่านั้นล่ะ”กั้งพูดก่อนจะช่วยมีนหามป๊อปปี้ที่สลบไปนอนที่ห้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้ละเมอชื่อฟางออกมา

 

 

 

 

 

“ยังจะเพ้อถึงมันอีก”มีนได้ยินแล้วยิ่งหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

“คิดถึงมันทั้งๆที่ชั้นเป็นเมียแต่งแท้ๆ อีนังนันท์ นังมารหัวใจ”เชริกาที่อ่อนแอโผล่เข้ามาแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้ย่าทวดกำลังอ่อนแอ มีนว่าย่าทวดพักผ่อนเถอะค่ะ ป๊อปปี้ไม่ฟื้นตอนนี้ง่ายๆแน่ๆ”มีนพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ในเมื่อชั้นกำจัดแกได้ในอดีต ชาตินี้ชั้นก็กำจัดแกได้เหมือนกัน”เขริกาพูดอย่างแค้นแล้วนึกถึง

อดีตทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหม่ออะไรอยู่น่ะ ทำไมยังไม่นอนอีก”ภาณุพูดเมื่อเห็นนันท์ยืนมองพระจันทร์จากหน้าต่างห้อง

นอน

 

 

 

 

 

 

“เปล่าจ้ะ นอนแล้วก็ได้”นันท์พูดแล้วเดินกลับไปที่เตียงแต่ภาณุกอดรั้งไว้

 

 

 

 

 

 

“ไม่ยอมดูแลตัวเองแบบนี้ต้องโดนลงโทษ”ภาณุพูดก่อนจะก้มลงหอมแก้มนันท์ซ้ายทีขวาที

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาจ้ะคุณใหญ่ นันท์จะนอนแล้ว”นันท์ยิ้มเอียงอายก่อนจะพลิกตัวนอนภาณุจึงกระชับนันท์มาก

อดแนบกายไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าคลอดมานะ ชั้นจะทบต้นทบดอกเลยคอบดู”ภาณุพูดแล้วหอมแก้มนันท์อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกิดเรื่องแล้วจ้ะคุณใหญ่ พี่นันท์”จำปารีบวิ่งขึ้นมาเคาะประตูห้องนอนของภาณุและนันท์

 

 

 

 

 

“เกิดอะไรขึ้นหรอจำปามีอะไร”นันท์ถามจำปาที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหาตนเอง

 

 

 

 

 

 

 

“เรือที่ไปปีนังของคุณท่านจ้ะ ตอนนี้โดนพายุเรืออับปางจ้ะ”จำปาพูดจบภาณุและนันท์รีบพากันมา

ที่เรือนจันทร์เจ้าด้วยความร้อยใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆพี่ใหญ่”คุณเล็กเห็นพี่ชายตัวเองก็รีบโผเข้าไปกอดภาณุแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ได้เรื่องยังไงบ้าง”ภาณุที่ตกใจไม่แพ้กันแต่ต้องตั้งสติเพราะเป็นพี่ใหญ่ของบ้านถามปลื้มที่เดินเข้า

มา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้พ่อของชั้นได้ไปช่วยหน่อยกู้ภัยที่ไปที่เรืออับปางแล้วนะ รู้สึกว่าคนเจ็บจะอยู่ที่โรงพยาบาล

ในตัวเมืองหมดแล้วล่ะ”ปลื้มพูดแล้วรีบพาทุกคนไปที่โรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณแม่”ทันทีที่เห็นคุณหญิงแขไข ภาณุและคุณเล็กรีบวิ่งไปกอดร่างไร้วิญญาณคุณหญิงแขไข

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“คุณหญิงจมน้ำแล้วถูกของแข็งกระแทกศีรษะอย่างแรงทำให้ขาดอากาศหายใจ ส่วนคุณ

ท่าน”ปลื้มอึกอักที่จะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปลื้ม พ่อชั้นเป็นยังไงบ้างบอกมากสิ”ภาณุรีบถามปลื้มทันที ชายหนุ่มไม่ตอบกลับเดินนำภาณุและ

คุณเล็กไปอีกห้องหนึ่ง ทั้งคู่พบกับไร้วิญญาณของพระยาพิชัยเดชา

 

 

 

 

 

 

 

“คุณพ่อ”คุณเล็กที่อ่อนแออยู่แล้วก็วิ่งไปกอดร่างไร้วิญญาณของคนเป็นพ่อ

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านพระยาพิชัยเดชาเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยลูกเรือทำให้ถูกของแข็งกระแทกศีรษะเช่นเดียวกันก่อน

จะจมน้ำเสียชีวิต”ปลื้มพูดทำให้ภาณุทรุดลงกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมคุณพ่อถึงจากไปไวแบบนี้”ภาณุพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่”เมื่อทราบข่าวนันท์ก็เดินมาตามหาภาณุที่มายืนสงบสติอารมณ์ข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ เมื่อเห็นนันท์เดินมาแตะที่ไหล่ภาณุก็ดึงนันท์ไปกอดแล้วร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเศร้าไปเลยนะจ้ะตอนนี้คุณใหญ่ต้องเข้มแข็ง เพราะยังต้องดูแลคุณเล็กอีกคนนะจ้ะ”นันท์เอง

ก็เสียใจไม่แพ้กันจึงกอดปลอบภาณุไว้

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทิ้งชั้นไปไหนนะนันท์ อยู่กับชั้นนะ”ภาณุพูดแล้วกอดนันท์แน่นตอนนี้เขาอ่อนแอเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์จะอยู่กับคุณใหญ่นะจ้ะ นันท์ไม่ไปไหนหรอกจ้ะ”นันท์พูดแล้วกระชับกอดภาณุไว้ไม่ไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอะอะอะไรก็เข้าหาแต่เมียน้อย แล้วเมียหลวงอย่างเขมละคะ ใหญ่ทำอะไรเกรงเขมบ้างสิ”เขริกา

ที่กลับเข้ามาทราบข่าวก็มาที่โรงพยาบาลก่อนจะเห็นภาพบาดตาบาดใจของภาณุและนันท์ก็ปรี่เข้า

มาว่า

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้เขมไปไหนมา ทำไมตอนเกิดเรื่องถึงไม่อยู่”ภาณุถาม

 

 

 

 

 

“เขมก็ออกไปพบปะเพื่อนๆบ้างสิคะ แล้วยัยมดก็กำลังจะแต่งงานแล้วเลยต้องไปหา ไม่เหมือนคุณ

ที่ขลุกอยู่แต่กับนันท์จนลืมไปว่าเขมเองก็เสียใจ น้อยใจเป็น”เขริกาพูดแล้วมองนันท์อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“เขมก็เห็นอยู่ว่านันท์กำลังท้องอยู่ ตอนนี้ก็5เดือนจะ6เดือนแล้วด้วย”ภาณุพูดแล้วจับมือฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วใหญ่คิดหรอคะว่านังนันท์ก็ท้องเป็นได้คนเดียว”เขริกาพูดแล้วมองไปที่นันท์

 

 

 

 

 

 

“นี่เขมหมายความว่ายังไง”ภาณุถามเขริกาอย่างแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขมท้องได้2เดือนแล้วทีแรกว่าจะบอกใหญ่ แต่ใหญ่ไม่เคยมาสนดูดำดูดีเมียคนนี้เลย”เขริกาพูด

เศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ใหญ่ไม่ได้นอนกับเขมตั้งแต่กลับจากปีนังแล้วนะ”ภาณุแย้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ที่เรือนริมน้ำไงล่ะคะ ใหญ่จำไม่ได้หรอ ว่าเรา2คน สนุกกันมากแค่ไหน”เขริกาพูดแล้วมองไปที่

นันท์ที่ซึมไปอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ถ้าเขมไม่ใช้ยาสกปรกนั่น ใหญ่ก็ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นในที่ของนันท์แบบนั้นเด็ดขาด”ภาณุ

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วไงคะ มันก็แค่ทาสมันมีพื้นที่ในอาณาเขตของจิระคุณด้วยหรอคะ ไม่ยักจะรู้”เขริกาเยาะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีสิ เพราะนันท์เป็นเมียใหญ่อีกคน ใหญ่อยากยกที่ตรงไหนให้นันท์ก็ทำได้”ภาณุพูดแล้วโอบเอ

วนันท์ไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่ นี่เขมเป็นเมียแต่งนะ ให้เกียรติเขมไว้หน้าเขมบ้างไม่ใช่ดีแต่ไปสนใจนังเมีนน้อยแบบนี้ เธอ

ก็เหมือนกันเป็นแค่เมียทาสไม่มีสิทธิ์มาออกหน้าออกตาเคียงใหญ่แบบน้ำไว้”เขริกาพูดเสียงดัง

ด้วยความโมโหแล้วกระชากแขนนันท์ให้ออกห่างภาณุไว้ก่อนที่ทุกคนเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

“เขมอย่าทำนันท์นะ”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปกอด

 

 

 

 

 

 

 

 

“รักมันมากหวงมันมากนักใช่มั้ยใหญ่ นังนันท์มานี่”เขริกาเห็นภาณุปกป้องนันท์มากเท่าไหร่ก็ยิ่ง

แค้นใจรีบดึงนันท์ออกมาหมายจะตบสักที

 

 

 

 

 

 

 

“เลิกบ้าได้แล้วเขม นี่มันโรงพยาบาลนะ”ปลื้มรั้งมือเขริกาไว้แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ปลื้มเองก็เข้าข้างมันหรอ ทำไมทุกคนไม่เห็นใจเขมที่เขมถูกนังเมียทาสนั่นเอาใหญ่ไปจากเขม

จนตอนนี้เขมท้องแล้ว2เดือนใหญ่ก็ยังไม่ดูดำดูดีเขมเท่ากับมัน ทั้งที่มันเป็นผู้หญิงมักมาก”เขริกา

ว่าแล้วมองนันท์อย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่หรอเขม นันท์ไม่ใช่ผู้หญิงมักมากหรอกแต่กับอีกคนไม่แน่”ปลื้มพูดแล้วมองไปที่เขริกา เขานึก

ย้อนไปที่วันที่เขาไปหาเพื่อนที่ไนต์คลับแห่งหนึ่งแล้วเห็นกวินว่าที่สามีมดและเขริกากำลังนัวเนีย

กันอยู่มันทำให้เอาตกใจมาก เพราะมดกับเขริกาคือเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เรียนเมืองนอกด้วยกันแล้ว

นี่ก็เท่ากับว่าเขริกาและกวินคบชู้กัน

 

 

 

 

 

 

“ปลื้ม นี่ปลื้มก็เข้าข้างมัน ดีต่อจากนี้เราขาดกันในเมื่อปลื้มเห็นนังทาสนันท์ดีกว่าเขม”เขริกาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ปลื้มจะพูดไปน้ำนะเขม ปลื้มไม่เข้าข้างใคร ใครผิดก็ว่าผิดใครถูกก็ว่าถูก ใครที่มีความลับอะไร

ซ่อนอยู่แล้วมันเป็นสิ่งไม่ดี ปลื้มก็ไม่มีวันที่จะเข้าข้างหรอกนะ”ปลื้มพูดแล้วมองไปที่เขริกาอย่าง

จับผิดจนหญิงสาวชะงัก

 

 

 

 

 

 

“ดี งั้นจำเอาไว้เลยนะ ของที่แย่งของคนอื่นมามันจะสุขอยู่ได้ไม่นานหรอก จำเอาไว้”เขริกามอง

ปลื้มที่ช่วยนันท์กับภาณุพูดขึ้นอย่างคับแค้นก่อนจะเดินจ้ำๆออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ว่าตอนนี้คุณเขมกำลังท้อง คุณใหญ่ควรจะกลับไปดูแลคุณเขมบ้างเถอะจ้ะ ตอนนี้แกน้อยใจ

ใหญ่แล้ว”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่ก็เป็นคนดีซะเหลือเกิน เพราะอย่างนี้ไงชั้นถึงรักเธอ”ภาณุพูดทำให้นันท์ยิ้มด้วยความ

ขวยเขินก่อนจะเดินไปกับปลื้มเพื่อจัดการเรื่องศพของพ่อแม่ของเขาเพื่อไปทำพิธีกรรมทางศาสนา

ให้ถูกต้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋า”ขณะเดียวกันที่ฟางเริ่มนั่งสมาธิทำจิตใจให้สงบ ฟางก็เริ่มเห็นเหตุการณ์ในอดีต รวมถึง

เสียงของเด็กน้อยที่ร้องเรียกแม่ เมื่อฟางลืมตาขึ้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเมื่อเห็นลูกของเธอ

ยิ้มและหัวเราะตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

“แม่จะหมั่นทำบุญให้หนูนะลูก หนูจะได้มาอยู่กับแม่ไวๆ”ฟางพูดก่อนจะลุกไปกรวดน้ำให้ลูกสาว

 

 

 

 

 

 

หมับ เด็กน้อยที่รับผลบุญก็วิ่งมากอดฟาง ฟางยิ้มก่อนจะกอดตอบไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ดีใจที่สุดเลยนะคะที่แม่ตั้งใจทำบุญนั่งสมาธิส่งผลบุญให้หนู ทำให้เราได้กอดกันสักที”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แม่จ๋าต้องพาพ่อจ๋ากลับมาให้ได้นะ หนูจะช่วยแม่จ๋าเอง”เด็กน้อยพูดแล้วยิ้มแป้นเมื่อกอดพูดคุย

กับแม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่จะพาพ่อจ๋ากลับมาให้ได้จ้ะ แม่สัญญา”ฟางพูดก่อนจะหอมแก้มลูกสาวด้วยความรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่ฟางคุยกับใครน่ะ”เฟย์เดินมากับแก้ว โทโมะ เขื่อนและพิมเห็นท่าทางของฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

“เค้าก็คุยกับวิญญาณลูกเค้าในชาติที่แล้วน่ะสิ”เขื่อนตอบแทน เฟย์เหล่มองนิดนึงก่อนจะเชิดใส่

เหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“วิญญาณ พิมกลัวจังเลยค่ะคุณโทโมะ”พิมพูดแล้วคล้องแขนโทโมะด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวชั้นไปหาต้นตาล ใบข้าวก่อนนะ”แก้วมองภาพที่พิมเกาะโทโมะไม่ปล่อยพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ไปหาเด็กๆงั้นหรอ พิมเดี๋ยวชั้นมานะ แก้วไปด้วย”โทโมะรีบแกะมือพิมออกไปแล้ววิ่งตามแก้วไป

 

 

 

 

 

 

“นี่พิมต้องยอมรับความจริงให้ได้ใช่มั้ยคะว่าคุณโทโมะเลือกใคร”พิมพูดเศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะพิม คนเราต้องมีคู่แท้ของเราไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเราก็ต้องเจอ”เขื่อนพูดแล้วมองหน้า

เฟย์ เฟย์สบตากับเขื่อนและชะงักก่อนจะเชิดใส่เขื่อนตามเคยจนเขื่อนแอบน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้วก”โบว์ที่มีอาการแพ้ท้องวิ่งไปอ้วก

 

 

 

 

 

 

“โบว์ เป็นอะไรมากมั้ย เอาอย่างงี้มั้ยถ้ายังไม่ดีขึ้นชั้นจะพาไปหาหมอที่คลีนิกใกล้ๆนี้”เขื่อนตกใจ

รีบวิ่งไปดูอาการโบว์

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะคุณเขื่อน โบว์คงพักผ่อนน้อยด้วยล่ะค่ะเลยอ้วกเอาๆ”โบว์พูด

 

 

 

 

 

 

“นี่โบว์กำลังคิดถึงกั้งใช่มั้ย”เขื่อนพูดแล้วมองไปที่โบว์ เพราะเขาสังเกตท่าทาง2วันที่ผ่านมาที่มา

อยู่ที่วัดนี้ โบว์เอาแต่โหมงานหนักแต่พอถึงเวลาพักโบว์กลับนั่งเหม่อ ซึ่งเขาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าโบว์

คิดถึงกั้งอยู่

 

 

 

 

 

 

 

“แต่มันคงไม่มีวันเป็นจริงหรอกค่ะคุณเขื่อน โบว์รู้ตัวดีว่าโบว์เคยทำอะไรให้เค้าเสียใจจนโกรธแค้น

ในชาติก่อน แต่โบวืก็ยอมรับนะคะยอมรับในสิ่งที่ทำไว้ สงสัยนี่คงจะเป็นกรรมของโบว์เองล่ะค่ะเลย

รักไม่สมหวังแบบนี้ แต่ช่างเถอะค่ะเพราะเด็กในท้องคนนี้โบว์จะเลี้ยงเค้าเอง”โบว์พูดแล้วลูบท้อง

ตัวเองเบามือ เขื่อนมองภาพนั้นก็อดลูบผมโบว์ด้วยความเอ็นดูไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ปากบอกง้อเราแต่ไปหาคนอื่น คนกะล่อน”เฟย์มองเขื่อนอย่างไม่พอใจก่อนะเดินเชิดไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาหลบกันอยู่ที่นี่เองงั้นหรอ หึๆเรื่องนี้ต้องบอกให้ยัยมีนรู้”กั้งที่ตามหาพวกของเขื่อนจนมาเจอที่

วัดที่เขื่อนมาประจำก็ยิ้มเยาะก่อนจะกดสายโทรรายงานให้มีนรู้ โดยที่ตาเขามองไปที่โบว์และเขื่อน

ด้วยสายตาไม่พอใจอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

เอาล่ะสิ นันท์ท้องได้เขมก็ท้องได้เหมือนกัน งานนี้มาดุกันว่าฟางกับพวกจะพาป๊อปปี้กลับมาได้รึเปล่า  อย่าลืมติดตามกันนะๆๆๆ