บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นยังไงบ้างแก้วโทรติดบ้างมั้ย”ฟางถามเมื่อถึงเวลาออกจากโรงพยาบาลแล้วรีบถามแก้วที่วัน
ก่อนเธอให้โทโมะและแก้วไปบอกเรื่องที่เธอท้องกับป๊อปปี้เผื่อป๊อปปี้จะกลับมาบ้าง
 
 
 
 
 
“ไม่เลยค่ะ ปิดเครื่องใส่อีกแล้ว”แก้วพูดทำให้ฟางซึมลงไป
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องเศร้านะคะคุณฟาง ไว้ถ้าคุณฟางกลับบ้านไปแล้ว เดี๋ยวเราไปนั่งสมาธิทำจิตใจให้สงบ
เหมือนกับคุณท่านมั้ยล่ะคะ”แก้วเห็นฟางเศร้าก็เดินเข้าไปพูดด้วย
 
 
 
 
 
 
“พาน้องชั้นไปวัดอีกแล้ว นี่ก็จะบวชชีแล้วนะ”โทโมะแขวะ
 
 
 
 
 
 
“เข้าวัดเพื่อทำให้จิตใจสงบค่ะ คนที่มีแต่กิเลสตัณหาแบบคุณจะไปเข้าใจอะไร”แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
“นี่น้อยๆหน่อยเถอะ ชั้นน่ะเจ้านายเธอนะ”โทโมะพูดอย่างหงุดหงิด
 
 
 
 
 
“เจ้านายที่ทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดแบบนี้ขอละเว้นไม่ทำความเคารพค่ะ”แก้วต่อปากต่อขำโทโมะ
อย่างไม่ลดละ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เห็นว่าโตแล้วนะ ถ้ายังเด็กๆอยู่ล่ะจะจับตีก้นซะให้เข็ด”โทโมะบ่นอุบเมื่อเห็นแก้วประคองฟาง
ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป”เมื่อลงมาชั้นล่างฟางต้องตกใจปนดีใจที่เห็นป๊อปปี้ยืนอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“อุ้ย ก็เห็นเดินได้ปกตินี่คะไม่เห็นจะป่วยใกล้ตายเลย”มีนเดินลงจากรถแล้วมาคล้องแขนป๊อปปี้
ก่อนจะว่าใส่ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ ห่างๆคุณป๊อปหน่อยก็ดีนะไม่ต้องติดกันมากขนาดนี้ก็ได้”แก้วว่า
 
 
 
 
 
“ไม่ได้หรอกจ้ะ เพราะว่า แถวนี้น่ะมีพวกถ่านไฟเก่าที่พยายามอยากจะประทุอีกครั้ง เลยต้อง
พยายามเป็นน้ำมาดับไฟให้”มีนพูดแล้วเหล่มองฟางที่กำมือแน่นซ่อนความเสียใจเอาไว้
 
 
 
 
 
 
“ถ้าจะมาประชดแดกดันกันแบบนี้ก็เชิญกลับไปเถอะ”แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
“ก็อยากจะกลับอยู่แล้วไม่อยากมาเหยียบหรอก มีแต่คนป่วยโรคสำออย ป๊อปคะรีบๆพูดแล้วรีบๆไป
เถอะค่ะ”มีนว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ป๊อปมาหาฟางแล้ว ป๊อปฟางมีเรื่องจะบอกตอนนี้ฟางท้องแล้วนะ”ฟางกลั้นน้ำตาแล้วเดิน
เข้าไปพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ลูกป๊อปจริงๆหรอ นึกว่าลูกไอ้กั้ง”ป๊อปปี้เยาะ
 
 
 
 
 
“ทำไมถึงพูดแบบนี้วะ”โทโมะเดินเข้าไปเอาเรื่อง
 
 
 
 
 
 
“ใช่ คุณฟางมีแค่คุณป๊อปแค่คนเดียวไม่เคยมีอะไรกับคุณกั้ง จะมีก็แต่คุณนั่นล่ะที่ไม่รู้จักพอ”แก้ว
ว่า
 
 
 
 
 
 
“นี่ อย่ามาทำปากดีไปหน่อยเลย นังคนใช้ ได้ทีนี่ด่าเจ้านายฉอดๆ นี่คงจะอยากเป็นเมียของหลาน
ชายเจ้านายตัวเองจนตัวสั่นล่ะสิท่า”มีนดูถูกแก้ว
 
 
 
 
 
 
“พูดอย่างงี้ก็สวยสิ”แก้วหันขวับมาจะเอาเรื่องมีน
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอได้แล้ว น่ารำคาญ”ป๊อปปี้พูดอย่างหัวเสียก่อนจะหันมามองฟางด้วยสายตาเย็นชา ฟางสบตา
กับสามีที่เมินเฉยใส่เธอยิ่งทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอดตอนนี้เลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่คิดว่านี่เป็นลูกของเราแล้วป๊อปจะมาทำไม”ฟางฝืนใจแข็งแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“ก็แค่จะมาบอกเรื่องหย่าของเรา เพราะป๊อปไม่อยากให้มีนเค้าไม่สบายใจ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป นี่ป๊อปพูดอะไรออกมา ป๊อปกำลังขอหย่าฟางนะ”ฟางอึ้งพยายามตั้งสติแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ขอหย่า มันก็จะแฟร์สำหรับเรา2คน ในเมื่อฟางมีไอ้กั้ง ปีอปก็มีมีน”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดมีนต่อ
หน้าฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมป๊อปต้องพูดแบบนี้ออกมา เรารักกันไม่ใช่หรอ”ฟางน้ำตาไหลออกมาแล้วถามสามี
 
 
 
 
 
 
 
 
“รัก แต่ป๊อปรู้สึกว่าอยู่กับฟางมันมีแต่เรื่องน่าเบื่อ จืดชืด คบกันต่อไปก็ดันทุรัง ฝืนกันไปเปล่าๆ พอ
ป๊อปเจอมีนป๊อปรู้สึกได้ว่าป๊อปขาดมีนไม่ได้ เหมือนกับเราคือคู่กันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ ฟางทนฟังคำที่ป๊อปปี้พร่ำถึงมีนไม่ไหวก็ตบหน้าป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ตบหน้าป๊อปงั้นหรอ”มีนจะเข้าไปเอาเรื่องแต่เจอโทโมะและแก้วขวางเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ป๊อปจำไม่ได้หรอ ว่าเราสัญญากันว่ายังไง 7ปีที่เราคบกันมามันไม่มีความหมายเลยหรอ
ทำไมพอเจอกับคนอื่นที่เข้ามาทำให้ป๊อปเปลี่ยนไปแบบนี้ ฟางมันไม่มีความหมายในชีวิตป๊อปอีก
แล้วหรอ”ฟางถามทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟะ ฟาง”เมื่อเห็นน้ำตาของฟาง วูบหนึ่งทำให้ป๊อปปี้เหมือนได้สติกลับมา
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปอย่าไปฟังมันนะ”มีนรีบพูด
 
 
 
 
 
 
“ใหญ่ลืมเขมไปแล้วหรอ”เขริกากระซิบข้างหูป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป ป๊อปเป็นอะไรน่ะป๊อป”ฟางตกใจที่ป๊อปปี้มีอาการปวดหัวเหมือนวันนั้นอีกแล้วก็รีบเข้าไป
ประคอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาจับ เชม โอ๊ย”ป๊อปปี้ร้องออกมาและพยายาขัดขืนออกจากอ้อมกอดของฟาง
 
 
 
 
 
 
“หลีกไปสิยะ ป๊อปขามีนอยู่นี่แล้วนะคะมีนบอกแล้วไงคะว่าพวกมันไม่ตายหรอกค่ะ อีแค่โรค
สำออยเรียกร้องความสนใจ เรากลับบ้านกันเถอะนะคะ ปวดหัวใช่มั้ยเดี๋ยวมีนจะนวดให้นะคะ”มีน
ผลักแก้ว โทโมะปรี่เข้าไปผลักฟางล้มก่อนจะประคองกอดป๊อปปี้แทนฟาง ฟางสะอึกมองภาพนั้น
แล้วภาพที่ป๊อปปี้และฟางยังรักกัน แสดงความรักให้กันผุดเข้ามาในหัว ฟางแทบยืนต่อไปไม่ไหว
จนโทโมะและแก้วต้องเข้าไปประคองไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าไปไหนนะ ผมต้องการคุณเท่านั้น”ป๊อปปี้พูดเหมือนคนเพ้อ มีนยิ่งกอด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ไปไหนแล้วนะคะ ที่รัก เราจะอยู่ด้วยกันนะคะ”มีนพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ”ฟางไม่อาจทนเห็นภาพนั้นอีกต่อไปก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ด/ฟางระวัง”ฟางวิ่งไปไม่ดูทางทำให้มีรถสวนมาจะชนฟาง กั้งโผล่มาดึงฟางหลบรถทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะครับฟาง นี่ฟางเป็นอะไรทำไมถึงมาที่โรงบาลล่ะ”กั้งประคองฟางขึ้นมาแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางไม่ค่อยสบายน่ะกั้ง ขอบคุณกั้งมากนะที่ช่วยฟาง”ฟางพูดแล้วยิ้มขอบคุณ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ฟางร้องไห้นิ ทำไม เกิดอะไรขึ้นใครทำอะไรฟาง”กั้งตกใจแล้วถามฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีอะไรหรอกกั้ง ฟางไม่เป็นอะไร”ฟางบ่ายเบี่ยงที่จะตอบคำถามกั้ง
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ ฟางป่วยแบบนี้แล้วคุณป๊อปไปไหนล่ะ กั้งอยู่ใกล้ฟางแบบนี้มีหวังโดนชกอีกแน่ๆ”กั้งแกล้ง
ย้ำถึงป๊อปปี้ทำให้ฟางสะอึกแล้วน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง นี่กั้งพูดอะไรผิดหรอ ทำไมต้องร้องไห้ล่ะ นี่ทะเลาะกับคุณป๊อปหรอฟาง”กั้งแกล้งถามด้วย
ความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปเค้าไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ฮือๆ”ฟางร้องไห้โฮออกมา
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะฟางไม่ร้องนะ”กั้งเห็นฟางอ่อนแอก็ได้ทีดึงฟางไปกอดทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อุ้ยตาย ปากบอกไม่มีอะไรกับกั้งแต่สุดท้ายก็นัดกันนี่นา เอ๊ะๆ ในโรงจอดรถของโรงพยาบาลก็ไม่
เว้น ไม่อยากจะนึกเลยถ้าในที่ลับตาคนนี่จะไปถึงไหน”มีนเดินควงป๊อปปี้มาที่จุดที่นัดกับกั้งแล้วรีบ
ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญกลับไปซะ กลับไปกกกอดกันให้พอใจเลย”แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อป ผมว่าคุณกำลังเข้าใจผิดนะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด”กั้งแกล้งทำเป็นพุดดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไล่เนี่ยเพราะว่าอยากจะสวีทหวานกันล่ะสิ ไปเถอะค่ะป๊อป เราเสียเวลากับพวกของเก่าๆพวกนี้มา
มากพอแล้ว กลับกันเถอะค่ะ”มีนว่าก่อนจะรีบยุป๊อปปี้ ชายหนุ่มมองฟางที่อยู่ในอ้อมกอดกั้ง
ตาขวาง วูบหนึ่งเขารู้สึกโมโหไม่พอใจอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผู้หญิงมักมาก”ป๊อปปี้พูดเสียงแข็ง ทำให้ฟางชะงัก แล้วเสียงของภาณุก็ดังก้องในหัวอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริงนะป๊อป ป๊อปฟังฟางก่อน”ฟางรีบผละจากอ้อมกอดกั้งแล้ววิ่งไปจับมือรั้งป๊อปปี้ไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาจับ โทษทีนะที่มาขวางความสุขของฟางกับมัน กลับไปสิกลับไปอยู่กับมัน เพราะ
อาทิตย์หน้าเราจะหย่ากัน ป๊อปจะได้อยู่กับมีนเค้าอย่างเปิดเผยสักที”ป๊อปปี้สะบัดมือของฟางที่รั้ง
ตัวเองออกอย่างแรงแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะป๊อป ไม่เอาอย่าทิ้งฟางไปแบบนี้ อย่าทิ้งฟางกับลูกไปแบบนี้ได้มั้ย ฟางบอกแล้วว่าฟางอยู่
ไม่ได้ถ้าไม่มีป๊อป ป๊อปกลับมาหาฟางกับลูกเถอะนะ กลับมาเป็นครอบครัว พ่อ แม่ ลูก อย่างที่เรา
เคยฝันกันไว้ไง ฮือๆ”ฟางตกใจกอดรั้งป๊อปปี้จากด้านหลังแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ป๊อปปี้ที่พยายาม
ขัดขืนแล้วภาพอดีตของเขากับฟางก็ฉายเข้ามาในหัว รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของฟางวนเวียนใน
หัวเขา ภาพที่เขาสัญญาจะรักแต่ฟางในงานแต่งงานก็ฉายเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มันโกหก ใหญ่อย่าไปเชื่อมัน มันก็แค่มารยาของพวกที่อยากจับผู้ชายเท่านั้น ใหญ่ต้องอยู่กับเขม
เรื่องลุกมันไม่ใช่ลูกของใหญ่หรอก มันคือลูกของกร พวกมันรักกันตั้งแต่ชาติที่แล้วมาแล้วนะ”เสียง
เขริกากระซิบที่หู ทำให้ป๊อปปี้หลับตาแล้วพยายามไล่ความคิดเหล่านั้นไปจากหัวก่อนจะแกะมือ
ของฟางออกแล้วผลักฟางล้มไปกับพื้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย ทำงี้ได้ไงวะ ฟางท้องอยู่นะ”โทโมะตกใจรีบไปประคองฟางขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ ป๊อป ทำไมต้องทำกันแบบนี้ ไม่รักฟางแล้วจริงๆหรอ”ฟางสะอึกสะอื้นแล้วถามป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ป๊อปไม่รักฟางแล้ว”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา มีนและกั้งยิ้มอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อป คุณเป็นบ้าอะไร นี่น่ะหรอ คนที่บอกรักคุณฟางนักรักหนา คนรักกันเค้าทำแบบนี้หรอ
ห้ะ”แก้วที่ทนต่อไปไม่ไหวก็ระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วผลักอกป๊อปปี้จนเซ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“รักกันมันก็แค่อดีตไงยะพูดจาไม่รู้เรื่องรึไง”มีนปรี่เข้ามาผลักอกแก้วกลับ แก้วโมโหง้างจะตบมีก็
ชะงักเมื่อเห็นไอสีดำล้อมรอบป๊อปปี้ และถ้าสังเกตดีๆหน้าตาของป๊อปปี้ดูหมองคล้ำเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เราจะอยู่ด้วยกันนะใหญ่ จะไม่มีนังหน้าด้านที่ไหนมาพรากเราไปจากกัน”เขริกากระซิบป๊อปปี้อีก
ครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปวดหัว”ป๊อปปี้มองฟางและทุกคนก็เริ่มกุมขมับแล้วพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปไม่เป็นไรนะคะ มีนจะพาป๊อปกลับเดี๋ยวนี้ แล้วอาทิตย์หน้าเราก็จะไปหย่ากับเมียเก่าของป๊อป
แล้วนะจะได้หมดเรื่องกันไปสักที”มีนพูดจบก็ประคองป๊อปปี้ไปจากตรงนั้นแล้วขึ้นรถกลับไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะป๊อป ป๊อปกลับมาก่อน ฮือๆ”ฟางตกใจที่มีนเอาป๊อปปี้ไป เหมือนกับฝัน เธอไม่อยากเสีย
ปีอปปี้ไปให้ใครอีกแล้ว ฟางรีบวิ่งตามไปที่รถแต่ช้าไปเมื่อมีนขับรถพาป๊อปปี้ออกไป ฟางวิ่งไปจน
ทรุดกับพื้นอย่างอ่อนแอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง พอแล้วฟาง”โทโมะและแก้ววิ่งตามมาแล้วประคองฟางที่ล้มให้ลุกขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆ ป๊อป กลับมาหาฟาง ฮือๆ”ฟางแทบเข่าอ่อนแล้วร้องไห้อย่างหมดแรง
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ป๊อปปี้ ฮือๆ”ฟางที่ร้องไห้และเกิดความเครียดสะสมเอาไว้ก็เป็นลมล้ม
ไป
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วพาฟางไปที่รถเร็วๆ”โทโมะตกใจรีบอุ้มฟางกลับไปขึ้นรถทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เท่านี้คงจะสะใจพวกคุณๆแล้วสินะคะ”โบว์ออกมาจากที่ซ่อนมองดูการกระทำของกั้งและมีนที่
ทำลายป๊อปปี้และฟางก็พูดออกมาก่อนจะเดินไปนั่งที่รถตามเดิม แวบหนึ่งกั้งสัมผัสได้ถึงความ
เฉยชาของโบว์ก็รู้สึกแย่ข้างในใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถือว่าหายกันละกันนะไอ้คุณใหญ่”กั้งสะบัดความคิดนั้นไปแล้วพูดออกมาร้ายๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มีพรายกระซิบแล้ว เขริกานี่ต้องเป็นผีกระซิบนะ55555
 
 
งานนี้ขอฟางอ่อนแออีกสักตอน เดี๋ยวตอนหน้าจะให้นางฮึดสู้ละล่ะ
 
 
เรื่องนี้ให้นางเอกสู้เพื่อพระเอกบ้าง เปลี่ยนเเนวๆ