บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ตกลงคู่นี้จะไม่ยอมพูดกันจริงๆหรอ”ย่าจำปาถามแล้วมองฟางที่นั่งคนละฝั่งกับป๊อปปี้นั่งหันหลัง

ไม่สนใจสามี

 

 

 

 

 

 

 

 

“โตแล้วบอกอะไรไปน่าจะจะไม่ใช่งอนแบบนี้ ไม่มีเหตุผล”ป๊อปปี้ที่ดื่มกาแฟหมดแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ใครกันแน่ไม่มีเหตุผล นั่นเพื่อนฟางเข้าใจป้ะว่าแค่เพื่อน”ฟางพูดแล้วเอามีดสับกลางไส้กรอก

เป็น2ท่อน

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณฟางคุณป๊อปใจเย็นๆก่อนนะคะ”พิมที่นั่งข้างฟางก็รีบพูดเช่นเดียวกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสร็จแล้วค่ะคุณฟางไปกันเถอะค่ะ”แก้วที่เก็บของและเตรียมตัวไปวัดก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอจะพาน้องชั้นไปไหนน่ะ”โทโมะหันขวับไปถามแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ไปวัดค่ะ ไปกันเถอะค่ะ”แก้วเมื่อเห็นโทโมะที่มีพิมอยู่ข้างกายก็พูดแล้วดึงมือฟางไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วแอบน้อยใจพี่ของฟางคนนี้อยู่ใช่มั้ยล่ะ”ฟางเหล่มองแก้วที่ขับรถอยู่แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีทางค่ะ ไม่มีทางที่แก้วจะน้อยใจผู้ชายพรรนั้น”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“เอ แต่ฟางแปลกใจจริงๆนะ ว่าทำไมคนเราเคยสนิทกันตอนเด็กไหงมาทะเลาะกันแบบนี้ได้ล่ะ

เนี่ย”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“คนเจ้าชู้แบบนั้น เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นแบบนั้น แก้วไม่อยากจะกลับไปญาติดีด้วยหรอกค่ะ

เค้าจะได้รู้ว่าแก้วน่ะไม่ใช่แค่ของเล่นหรือดอกไม้ริมทางทั้งนั้น”แก้วพูด ฟางมองแก้วที่แอบซึมก็ยิ้ม

ออกมา เธอมองออกตั้งแต่สมัยเด็กๆแล้วว่าแก้วแอบรักพี่ชายของเธอ แต่ด้วยความที่โทโมะมัก

มองข้ามและมัวแต่สนใจของสวยๆงามๆนอกกาย ทำให้แก้วแอบช้ำใจ นี่โทโมะจะรู้มั้ยนะว่าคนที่

เคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆจะหลงรักตัวเขาเองและแอบน้อยใจเวลาโทโมะมีใครแบบนี้

 

 

 

 

 

 

“ถึงวัดแล้วเดี๋ยวเราไปทำบุญกันเลยเนาะแก้ว”ฟางพูดเมื่อลงจากรถและเค้าถวายสังคทานที่กุฎิ

หลวงตา

 

 

 

 

 

 

“อ้าวแก้ว วันนี้ลางานมาหรอมากับใครน่ะ”ชายสูงวัยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีค่ะคุณครู นี่คุณฟางค่ะ หลานของย่าจำปาวันนี้แก้วพาคณฟางมาทำบุญน่ะค่ะ แล้วเด็กๆที่วัด

ล่ะคะ”แก้วถามต่อ

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้พวกเด็กๆไปช่วยกันล้างบาตรพระน่ะเดี๋ยวสายๆครูว่าจะสอนภาษาอังกฤษเด็กๆ เออ วัน

ก่อนขอบใจมากนะที่ช่วยซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เด็กๆเค้าน่ะ”คุณครูพูดแล้วนึกถึงวันนั้นที่ห้าง

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ ค่ะไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อยค่ะ ให้เด็กๆมีเสื้อผ้าใส่ตัวใหม่ๆบ้าง แล้วยิ่งมีผู้หญิงด้วย”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“ใครหรอแก้ว”ฟางมองแก้วและชายสูงวัยพูดคุยกันก็สงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ครูขลุ่ยค่ะ เค้าเป็นครูอาสาสอนหนังสือให้เด็กวัดในวัดนี้ที่แก้วมาประจำ นี่แก้วพึ่งรับอุปการะ

ต้นตาล กับใบข้าว ฝาแฝดชายหญิงที่วัดนี้ค่ะ”แก้วพูด ฟางถึงกับบางอ้อรู้ทันทีว่าที่แก้วไม่ชอบอยู่

ติดบ้านนั้นแก้วไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

“แม่แก้ว”เด็กฝาแฝดชายหญิงวิ่งมากอดแก้วด้วยความคิดถึงแก้วยิ้มก่อนจะเอาขนมให้เด็กๆ

 

 

 

 

 

 

 

“หนูแก้วมาแต่หัววันแบบนี้ดีเลย หลวงตาจะได้ฝากเอาหนังสือธรรมมะไปให้คุณจำปา”หลวงตา

เดินลงมาจากกุฏิแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“วันนี้แก้วพาคุณฟางมาทำบุญถวายสังคทานค่ะหลวงตา”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“หนู”ทันทีที่หลวงตาเห็นหน้าฟางแล้วภาพอดีตของนันท์ ภาณุและเขริกาก็ฉายเข้ามาในหัว

 

 

 

 

 

 

“หลวงตาเป็นอะไรรึเปล่าครับ”เขื่อนที่แวะมาหาหลวงตาก็พูดขึ้นแล้ววิ่งไปประคอง

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรเขื่อน หลวงตาไม่เป็นไร”หลวงตาพูดก่อนจะพาฟางและแก้วขึ้นไปบนกุฏิ

 

 

 

 

 

 

 

“พึ่งรู้นะคะเนี่ยว่าเขื่อนเป็นลูกศิษย์หลวงตา”ฟางพูดเพราะทึ่งไม่คิดว่าแท้จริงแล้วเขื่อนคือเด็ก

กำพร้าที่มีนักธุรกิจใจบุญอุปการะเขื่อนไปเลี้ยง แต่เขื่อนก็ไม่ลืมบุญคุณหลวงตามาหาหลวงตา

บ่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วคุณฟางมาทำบุญที่นี่บ่อยมั้ยครับ”เขื่อนถาม“ก็พึ่งครั้งนี้ครั้งแรกค่ะ พอดีมากับแก้วเค้า”ฟาง

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“เขื่อน เอานี่ไปให้หนูฟางเค้าสิ”หลวงตาเดินออกมาแล้วยื่นตะกรุดข้อมือให้ฟาง

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะหลวงตา”แก้วแปลกใจกับท่าทางของหลวงตาก็ถาม

 

 

 

 

 

 

“แม่หนุคนนี้มีกรรมเก่าในอดีตนะ ตอนนี้เจ้ากรรมนายเวรกำลังมาตามสะสางบัญชีอยู่ แต่ผลกรรมจะ

หนักเบาก็ขึ้นอยู่กับเจ้ากรรมนายเวรเค้าว่าจะเลิกอาฆาตพยาบาทรึเปล่า”หลวงตาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่ไม่มีทางแก้เลยหรอคะ”แก้วพูดถามอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

“มันคือกฎแห่งกรรมน่ะครับ หนียังไงก็หนีไม่พ้น”เขื่อนตอบแทนเพราะรู้ดีว่าฟางกำลังจะเจอกับ

อะไร

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นแสดงว่าที่ตั้งแต่ฟางแต่งงานมาแล้วฝันถึงเรื่องราวในอดีตมันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญน่ะสิคะ”ฟาง

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“มันคืออดีตชาติของหนูกับคนรักของหนูที่เคยทำกันมา เอาล่ะถ้าหนูไม่สบายใจหนูก็มาที่นี่บ่อยๆ

ก็ได้นะ”หลวงตาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชาติที่แล้วเราคือนันท์ และป๊อปปี้ก็คือคุณใหญ่จริงๆ”ฟางพูดเมื่อออกมาจากกุฏิ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ คุณฟางครับ ผมรู้นะครับว่าคุณฟางอาจจะไม่สบายใจกับเรื่องที่พึ่งรู้มา ถ้าคุณรักสามีของคุณ

จริงๆผมขอให้คุณหนักแน่นกับความรักและเชื่อใจเค้าให้มากๆนะครับ”เขื่อนเดินตามมาแล้วพูดก่อ

นะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พิลึกคนแฮะ นึกจะมาก็มาไปก็ไป”แก้วพูดแล้วมองเขื่อนสวยความสงสัยแต่ไม่ติดใจอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าวทะเล ไปเล่นน้ำกันเถอะค่ะพี่เขม นังนันท์ยืนหาวอยู่นั่นล่ะเอาของไปเก็บ”คุณเล็กพูดเมื่อมาถึง

บ้านพักที่ประจวบคีรีขันธ์แล้วหันไปเอ็ดใส่นันท์ที่หาวหวอดๆด้วยความเพลียจากเมื่อคืนของเธอกับ

ภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพลียรึว่ายังติดใจรสรักชั้นอยู่ล่ะหืม”เมื่อไม่มีใครสนใจภาณุรีบเดินมากระซิบของหูนันท์

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าค่ะ ตอนนี้คุณเขมเองก็อยู่ที่นี่ด้วย”นันท์ตกใจรีบถอยห่างก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ อย่าได้เอาตัวเองไปเทียบกับเขมเลย ชั้นน่ะรักและยกย่องเขมไว้อยู่แล้ว แต่กับเธอก็แค่นาง

ทาสที่เอาไว้บำเรออารมณ์ของชั้นเท่านั้นล่ะ กายังไงก็เป็นกาวันยังค่ำ”ภาณุว่านันท์ นันท์กำมือ

แน่นซ่อนความรู้สึกเสียนี้

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าคะใหญ่ทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอีก เขมอยากไปเล่นน้ำแล้วนะ”เขริกาในชุดคลุมอาบ

น้ำเดินลงมาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ เขมไปก่อนเลยนะเดี๋ยวใหญ่จะตามไป ก็แค่สอนสำนวนไทยคำว่ากากับหงส์ให้

คนใช้ฟังน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”ภาณุพูดแล้วโอบเอวเขริกาขึ้นไปชั้นบน เขริกายิ้มนิดนึงแต่ก็แอบมอง

นันท์และภาณุด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นสินะนังนันท์ เรามันก็แค่กา เรามันไม่ใช่หงส์ เราเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์เค้าเท่านั้น”นันท์พูด

เศร้าๆ

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ไม่เอาสิใหญ่ นี่แน่ะๆ”เสียงหัวเราะคิกคักริมหาดของภาณุและเขริกาดังขึ้น นันท์ที่เอาน้ำมา

เสิร์ฟเห็นก็ชะงักเมื่อเห็นภาณุ เขิรกาและคุณเล็กเล่นน้ำในชุดว่ายน้ำ นันท์เมื่อเห็นเรือนร่างกำยำ

ของภาณุก็หน้าแดงก่อนจะเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยืนเซ่ออะไรนังนันท์ ชั้นอยากกินน้ำมะพร้าว เอามาให้ตรงนี้สิ”คุณเล็กตะโกนบอก นันท์จึงเอาน้ำ

มะพร้าวไปเสิร์ฟ

 

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม เมื่อเดินมาถึงชายหาด จู่ๆนันท์ก็ถูกคุณเล็กผลักหน้าคะมำกับน้ำทะเล

 

 

 

 

 

 

 

 

“55555 สมน้ำหน้าอยากชักช้าเองนิ”คุณเล็กหัวเราะอย่างสะใจ นันท์รีบลุกขึ้นมาแล้วต้องตกใจ

เมื่อเห็นว่าที่มือของเธอนั้นเลือดออกจากการล้มเมื่อกี้คงจะไปกระแทกโดนเปลือกหอยหรืออะไร

เข้า นันท์รีบเดินจ้ำๆกลับไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”เมื่อมาถึงบ้านพักนันท์ก็ทรุดลงร้องไห้ออกมาทันทีแล้วมองแผลที่มือตัวเอง

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

 

 

 

จู่ๆก็มีมือดึงแขนเธอให้ลุกขึ้น นันท์หันไปมองแล้วตกใจเพราะคนที่ฉุดเธอขึ้นมาคือภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นแผลแล้วยังร้องไห้อยู่ทำไม ทำไมไม่ไปทำแผลล่ะ”ภาณุกอดอกถามนันท์เมื่อมาประจันหน้า

กัน

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษจ้ะ เดี๋ยวนันท์จะไปทำแผลเดี๋ยวนี้ล่ะจ้ะ”นันท์พูดแล้วรีบเดินไปแต่ภาณุรั้งแขนไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ซุ่มซ่ามอย่างเธอทำแผลถนัดรึไง มานี่”ภาณุพูดแล้วดึงนันท์ไปนั่งที่ห้องพักก่อนจะหาอุปกรณ์ทำ

แผลแล้วมานั่งทำแผลให้นันท์ ตึกๆ เมื่อเจอกับความอ่อนโยนของภาณุแบบนี้ทำให้หัวใจของนันท์

เต้นไม่เป็นจังหวะทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชอบคุณคุณใหญ่มากนะจ้ะที่ช่วยทำแผลให้นันท์”นันท์พูดแล้วก้มหน้างุดๆไม่กล้าสบตาร่างสูง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ที่บ้านเธอเค้าสอนรึว่าพูดคุยกับเจ้านายไม่ให้มองหน้า เงยหน้าขึ้น”ภาณุเหล่มองนันท์ที่ยังคง

กลัวตัวเองก็พูดทำให้นันท์ค่อยๆเงยหน้าแล้วสบสายตาคม ภาณุมองสบตากับดวงตากลมโตสักพัก

ก่อนจะเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวไปเตรียมอาหารเย็นเลยละกันไม่ต้องไปรับใช้พวกชั้น”ภาณุได้สติแล้วรีบพูดก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเป็นคนยังไงกันแน่ คุณใหญ่”นันท์ที่มองตามแผ่นหลังของภาณุไปแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ใหญ่ไปไหนมาคะ พอแม่นั่นล้มแล้วหนีไปใหญ่ก็ตามไป อย่าบอกนะว่า”เขริกาเดินมาตามภาณุ

แล้วพูดอย่างจับผิด

 

 

 

 

 

 

 

“เหลวไหลน่าเขม ผมน่ะแค่แวะไปเข้าห้องน้ำแล้วเลยไปดูในครัวว่ามีอะไรเตรียมไว้สำหรับเย็นนี้

บ้างเท่านั้นเอง แหม ก็เพื่อนของเราที่จะทยอยมาอีกตั้งเยอะเราต้องดูแลเอาใจใส่หน่อยสิจ้ะ”ภาณุ

รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วไปค่ะ เขมก็นึกว่าใหญ่จะเอ็นดูเห็นใจแม่นันท์นั่นจนเกินความสัมพันธ์เจ้านายลูกน้อง”เขริกา

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ เขม ผมเนี่ยนะจะสนใจแม่นั่น แม่นั่นก็แค่เด็กในบ้าน ผมน่ะรักแค่คุณคนเดียวนะเขม”ภาณุรีบ

กอดปลอบเขริกา เป็นจังหวะเดียวที่นันท์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาแล้วเตรียมไปจ่ายตลาดกับสาวใช้คน

อื่นได้ยินเข้าก็ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่น่ะ บ้าที่สุดเลย งั้นถ้ากลับไปเราให้คุณพ่อคุณแม่มาคุยเรื่องฤกษ์งานหมั้นเราเลยนะคะ”เข

ริกาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขมว่าอย่างไรก็ก็เอาตามนั้นครับ”ภาณุพูดเขริกาจึงจูบชายหนุ่มด้วยความรัก นันท์ที่แอบดูอยู่หลัง

พุ่มไม้ก็รู้สึกสะอึกจุกที่ลำคอ ภาพที่ทั้งคู่แสดงความรักกับสิ่งที่ภาณุทำให้กับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“นังนันท์ เราจะใจเต้นกับการกระทำของเค้าทำไม เรามันก็แค่ทาสของเค้า เค้ามีคนรักแล้ว”นันท์

พูดเตือนตัวเองแล้วรีบปลีกตัวออกไปจากบริเวณนั้นทันที ไม่เข้าใจตัวเองทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บ

แปลบแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกเค้ารักกันมาก แล้วชั้นไปรู้สึกแบบนั้นได้ยังไงกัน”ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่องีบหลับแล้วเผลอ

ฝันถึงอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฟางรักป๊อปนะ”ฟางพูดแล้วมองรูปบนมือถือตัวเองที่ป็นรูปแต่งงานของเขาและป๊อปปี้แล้ว

ก้มลงจูบมันอย่างอ่อนโยนก่อนะเลือกส่งข้อความขอโทษไปง้อสามีทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน ชั้นจะทำให้แกได้เห็นว่าแกเข้ามาทำให้ทุกอย่างต้องพัง นังนันท์ ชั้นจะทำให้แกได้เห็น

สิ่งที่แกทำกับชั้นอีกเรื่อยๆ แค่นี้ยังน้อยไป”เขริกาลืมตาที่ห้องใต้หลังคาบ้านมีน และสัมผัสได้ว่า

ฟางเองยังมีความรักและซื่อสัตย์ต่อป๊อปปี้ทำให้เธอไม่แข็งแกร่งขึ้นได้ก็ไม่พอใจก่อนจะพยายาม

ทำให้ฟางเริ่มคิดถึงอดีตอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟางรู้แล้วว่าเป็นคนเดียวกับนันท์ แล้วงานนี้เขริกาก็ยังไม่เลิกอาฆาต

 

 

จะเป็นไงต้องลุ้นๆ