บ่วงรักรอยอดีต

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนจะไปไหนน่ะ”เมื่อกลับมาถึงบ้าน พิมพาย่าจำปาขึ้นไปนอน ส่วนแก้วเดินหนีโทโมะ ชาย
หนุ่มรีบเดินตามแก้วไปที่หน้าห้องนอนก่อนจะฉุดรั้งแก้วไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้น”แก้วพูดด้วยน้ำเยงเย็นชา
 
 
 
 
 
 
“นี่ เธอกับชั้นเราจะหมางเมินใส่กันอีกนานมั้ยห้ะ”โทโมะถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วมันจำเป็นอะไรที่ชั้นจะต้องญาติดีกับคุณ ชั้นก็แค่ผู้อาศัย เมื่อเรื่องทุกอย่างจบชั้นก็แยกออก
ไปอยู่ข้างนอกต่างคนต่างอยู่”แก้วพูดแล้วสะบัดตัวหนีแล้วเปิดห้องเข้าไปแต่โทโมะเบียดตัวเอง
เข้าไปในห้องด้วย
 
 
 
 
 
 
“ที่อยากออกไปอยู่ข้างนอกจนตัวสั่นเพราะว่ามีเสี่ยคนใหม่เข้ามาอุปการะแทนย่าชั้นแล้วล่ะสิ เหอะ
สุดท้ายก็เอาตัวเข้าแลก”โทโมะพูดแล้วย้อนนึกถึงวันก่อนที่แก้วอยู่กับชายสูงวัยท่าทางภูมิฐานคน
หนึ่งทั้งคู่พูดคุยกันและเลือกซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมของผู้หญิงมากมาย ก่อนที่แก้วจะขอบคุณชาย
คนนั้น เพี้ยะ แก้วตบหน้าโทโมะหันอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
“ทุเรศ ชั้นไม่เคยมีเสี่ยเลี้ยง ชั้นไม่เคยเอาตัวเข้าแลก ออกไปจากห้องชั้น”แก้วไล่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาทำหวงตัวไปหน่อยเลย ไอ้เสี่ยที่เธอหลอกให้ซื้อของที่ห้างเมื่อวันก่อนนั่นไง อย่าทำ
เป็นไขสือ อ๋อ ทำดีแต่ว่าพิมว่าเอาตัวมายั่วชั้น เธอเองน่ะก็ไม่ต่างล่ะ เอาตัวเข้าหาพวกแก่ๆตัณหา
กลับ ดี ชั้นก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะติดใจลีลาของชั้นที่หนุ่มกว่า รึว่าตาแก่นั่น”โทโมะพูดจบ
ก็ผลักแก้วลงไปนอนบนเตียงแล้วทาบทับร่างบาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่านะ ปล่อยชั้น กะ อื้ออ”แก้วร้องก่อนพยายามจะกรี๊ดแต่เสียงทั้งหมดถูกดูดกลืนหายไปพร้อม
กับรสจูบที่ร้อนแรงของโทโมะ ชายหนุ่มบดจูบแก้วก่อนที่มือหนาจะอยู่ไม่สุข พยายามจะแกะ
กระดุมเสื้อเชิ้ตของแก้วออก
 
 
 
 
 
 
 
“ยะ อย่าทำชั้นนะ ปล่อย”แก้วพยายามขอร้องเมื่อโทโมะปลดเสื้อเชิ้ตของเธอจนกระดุมถูกแกะ
ออกจากสาบเสื้อทั้งหมดแล้วกำลังก้มทำคิสมาร์กตามลำคอและเนินอกเนียนของเธอ
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
 
 
 
“แก้ว มีอะไรรึเปล่าเหมือนชั้นได้ยินเสียงตึงตังข้างในห้อง”พิมที่กำลังจะกลับห้องตัวเองได้ยิน
เสียงดังมาจากห้องแก้วก็เคาะประตูถาม โทโมะและแก้วมองหน้ากันอย่างตกใจก่อนที่แก้วพยายาม
จะดันโทโมะออกจากตัวเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ในห้องมันมีแมลงสาบน่ะ ชั้นกำลังไล่มันอยู่ ไอ้แมลงสาบนี่ก็หน้าด้านหน้า
ทนไม่ยอมออกไปสักที”แก้วตะโกนบอกพิมไปแล้วจ้องมองหน้าโทโมะที่นั่งข้าง ชายหนุ่มก้มลงจะ
จูบแก้วอีกครั้งแก้วรีบดันหน้าไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ให้พิมช่วยมั้ย เดี๋ยวพิมไปเอาย่าฆ่าแมลงแปปนึง”พิมรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๋อไม่ต้องจะ มันไปแล้ว เอ่อ มันตายแล้วน่ะ แก้วเอามันโยนออกนอกหน้าต่างแล้วล่ะพิม ขอบใจ
มาก พิมไปนอนเถอะ”แก้วรีบพูดเพราะกลัวว่าถ้าพิมบุกเข้ามาในห้องนี้แล้วเจอโทโมะกับเธอจะเกิด
เรื่องเอาได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“จ้า ไม่มีอะไรแล้วงั้นพิมไปก่อนนะ”พิมพูดแล้วเดินจากไป แก้วถอนหายใจโล่งอกทันที
 
 
 
 
 
 
“อื้ออ”แต่ไม่ทันจะโล่งอก แก้วก็ถูกโทโมะช้อนหน้าเข้ามาจูบอีกครั้ง และเนิ่นนาน
 
 
 
 
 
 
“ถือว่าครั้งนี้ลงโทษที่เธอกล้าว่าชั้นว่าเป็นแมลงสาบนะ หึๆ ลิปสติกกลิ่นสอตเบอรี่นี่หวานอร่อยดีนิ
คราวหลังทาอีกนะ ชั้นชอบ”โทโมะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องไป โดยที่แก้วปา
หมอนใส่ชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“คนบ้า คนผีทะเล ผู้ชายเฮงซวย”แก้วหน้าแดงแล้วเอามือถูปากตัวเองก่อนจะมองสภาพและร่อง
รอยที่โทโมะทำไว้ตามตัว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กินอีกคำนะฟาง นี่ป๊อปสั่งขอบชีสพิเศษให้ฟางเลยนะ”ป๊อปปี้พูดขณะป้อนพิซซ่าให้ฟางตามที่
ฟางขอให้สามีสั่งให้ทาน
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาหัวหอมอ่ะป๊อป เขี่ยออกให้ด้วยนะคะ น่ารักที่สุดเลย”ฟางรีบอ้อนป๊อปปี้ชายหนุ่มยิ้มและ
ยอมทำให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปพี่ฟางนี่หวานจังเลยนะคะ นี่ขนาดอยู่โรงพยาบาล”เฟย์พูดเมื่อเดินเข้ามากับแม่ของสาวๆ
 
 
 
 
 
“แหม อิจฉาล่ะสิ เราก็ไปอ้อนพี่เคนบ้างไง จะได้ไม่อิจฉา ฮิฮิ”ฟางรีบแซวทำให้เฟย์ชะงัก
 
 
 
 
 
“จริงสิ แล้วนี่พี่เคนไปไหนหรอเฟย์ พี่ไม่เห็นเค้ามาด้วยเราเลยรึว่าติดงาน”ป๊อปปี้ถามหาเคน
 
 
 
 
 
 
“ต่อไปนี้พี่เคนคงไม่มายุ่งกับพวกเราแล้วล่ะค่ะเพราะเฟย์เลิกกับพี่เคนแล้ว”เฟย์พูดเสียงสั่นดลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอีก
 
 
 
 
 
 
 
“หา อะไรนะเฟย์นี่มันเกิดอะไรขึ้นเล่าให้พี่ฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฟางตกใจแล้วรีบถามน้องสาวทันที
 
 
 
 
 
 
“ฮึก พี่ฟางพี่ป๊อป พี่เคนเค้ามีคนอื่นอยู่แล้ว ฮือๆ พี่เคนเค้านอกใจเฟย์ แอบคบคนอื่นตอนเฟย์ไปเมืองนอก เค้าบอกเพราะเราห่างกันเกินไปเลยทำให้เค้าคิดกับเฟย์ไม่เหมือนเดิม”เฟย์ที่กลั้นน้ำตาไม่อยู่ปล่อยโฮโผกอดฟางแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะเฟย์ ถาเค้าไม่รักน้องสาวพี่ อย่างน้อยน้องพี่ก็มีพี่กับแม่ที่รักเรานะ”ฟางพุดก่อนที่แม่
ของเธอจะมากอดเฟย์แล้ว3แม่ลูกก็กอดกันกลม
 
 
 
 
 
“ใครน่ะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อหันไปเห็นที่ประตูมีใครด้อมๆมองๆอยู่หน้าห้อง
 
 
 
 
 
 
“นี่นายยังไม่กลับไปอีกหรอ กลับไปได้แล้วไป๊”เฟย์เดินมาตามป๊อปปี้ก็ตกใจที่เห็นเขื่อนตามมาถึง
โรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ชั้นก็กลัวว่ายัยเด็กขี้แยจะรองไห้ขี้มูกโป่งแล้วทำอะไรไม่คิดอีกน่ะสิ”เขื่อนพูดนิ่ง
 
 
 
 
 
“นี่นาย ว่าชั้นหรอ ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไปเลยไปไหนก็ไป”เฟย์พูดแล้วผลักเขื่อนไปไกลๆ
 
 
 
 
 
 
“เฟย์อย่าเสียมารยาทกับพี่เค้านะ อย่างน้อยพี่เค้าก็ทำให้เราหายเศร้าได้นะวันนี้”แม่พูด
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ สวัสดีครับผมชื่อเขื่อนครับ บังเอิญว่าผมเจอเด็กขี้แยร้องไห้กลางห้างคนนี้เข้าน่ะครับผมเลย
คิดว่าควรจะตามมาดูให้ถึงที่สุดว่าจะไม่ทำอะไรแผลงๆช่วงอกหักอีกรึเปล่า”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
ผลัวะ เฟย์ฟาดเต็มๆหลังเขื่อนทันที
 
 
 
 
 
 
 
“หยุดพูดเลยนะจะไปไหนก็ไปเลย ชั้นน่ะ อยู่ที่นี่กับพี่สาว แม่แล้วก็พี่เขยชั้นแล้วย่ะ”เฟย์ไล่
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์อย่าเสียมารยาทกับพี่เค้า เขื่อนจ้ะไหนๆก็มาแล้ว งั้นอยู่คุยกับน้าก่อนสิ”แม่พูดแล้วนั่งปอกผล
ไม้แล้วแบ่งให้เขื่อน เฟย์เหวอเมื่อเห็นแม่ดูแลเขื่อนดีมากก็ไม่ยอมเข้าไปแย่งผลไม้จากเขื่อนไปมา
ฟางและป๊อปปี้มองก็ขำอย่างน้อยแม้วันนี้เฟย์จะอกหัก แต่โชคชะตาก็ทำให้เฟยืได้เจอกับเขื่อน
และสามารถลืมความเศร้าไปได้ขณะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ถามจริงเถอะป๊อป จะนอนที่โซฟานี้จริงอ่ะ ไปนอนที่บ้านก็ได้นะเดี๋ยวพรุ่งนี้ฟางก็กลับแล้ว”ฟาง
พูดเมื่อทุกคนไปกันหมดแล้วป๊อปปี้ก็จัดที่นอนให้ตัวเองที่โซฟาตัวเล็กๆ มีหวังป๊อปปี้นอนปวดหลัง
แน่ๆ
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาอ่ะ เมียป๊อปป่วยแบบนี้ป๊อปจะกลับบ้านไปนอนหลับคนเดียวลงได้ไง คืนนี้ป๊อปจะกอดใคร
ล่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“แหม ตอนนี้ก็ไม่ได้นอนด้วยกันแล้วนิ ฟางนอนบนเตียงคนไข้ป๊อปไม่ได้กอดฟางหรอก”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“อย่าคิดนะว่าป๊อปไม่กล้า”ป๊อปปี้พูดจบก็รีบพุ่งขึ้นมาบนเตียงแล้วเบียดฟางนอน
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปบ้า เดี๋ยวพยาบาลกับหมอเค้าก็ว่าเอาหรอกลงไปเลยนะ”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้ไม่ยอมปล่อยเธอ
 
 
 
 
 
“ไม่เอาอ่ะ ช่วยไม่ได้ฟางอยากพูดเองว่าป๊อปกอดฟางไม่ได้ นี่ไงป๊อปกอดฟางได้แล้วและจะไม่
ปล่อยฟางด้วย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปบ้า ก็ได้ๆ แต่ต้องยอมลงไปตอนเช้านะ เดี๋ยวไม่งั้นโดนดุทั้งคู่แน่”ฟางพูดแล้วยอมให้สามีตัว
เองนอนบนเตียงคนไข้และกอดเธอ โดยที่ฟางเองก็กอดป๊อปปี้ตอบด้วยเช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่นันท์ฟื้นแล้วจ้ะ”เสียงใสของจำปาพูดเมื่อนันท์ขยับตัวตื่นขึ้นมาพบว่าเธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาล
แห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นันท์เป็นยังไงบ้าง รู้มั้ยว่าเธอสลบไปวันนึงเต็มเลยนะ”คุณหญิงแขไขพูดเมื่อเห็นว่าฟางฟื้น
 
 
 
 
 
 
 
“นันท์ขอโทษทุกๆคนด้วยนะจ้ะที่ทำให้ทุกคนต้องวุ่นวายแบบนี้”นันท์พูดและไหว้ขอโทษคนใช้ใน
บ้านและคุณหญิงแขไขที่พร้อมหน้าพร้อมตาเฝ้าดูอาการของนันท์อยู่ไม่ห่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“วุ่นวายจนทำพี่ชั้นป่วยด้วยน่ะสิ”คุณเล็กว่า
 
 
 
 
 
 
“พี่ คุณใหญ่ป่วยหรอจ้ะ”นันท์มองหน้าคุณเล็กอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะแกวิ่งทะเล่อทะล่าเจ้าไปในฝั่งริมน้ำที่รกไง งุมันเลยฉกแก แล้วพี่ใหญ่มาเห็นแล้วดูดพิษ
ช่วยแก พี่ใหญ่เลยโดนพิษงูไปด้วยตอนนี้นอนอยู่อีกห้องมีพี่เขมคอยดูแลอยู่ แกมันตัวซวย”คุณ
เล็กว่านันท์ไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
 
 
“มันเป็นอุบัติเหตุนี่ครับ ใครจะไปห้ามให้งูมาฉกนันท์ได้ล่ะก็ไม่มี”กรที่มาเยี่ยมได้ยินคุณเล็กว่า
นันท์ก็ว่ากลับ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แกกล้าดียังไงเข้ามาน่ะออกไปเลย”คุณเล็กออกปากไล่กรออกไป
 
 
 
 
 
 
“คุณหนูไม่มีสิทธิ์ไล่ผมหรอกครับเพราะที่นี่คือโรงพยาบาลที่สาธารณะ ใครจะไปใครจะมาก็ได้”กร
พูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ถ้าที่นี่มีชั้นอยู่ ชั้นต้องไม่เห็นหน้าแก ออกไปซะ ไอ้คนชั้นต่ำ”คุณเล็กว่า
 
 
 
 
 
 
“ยัยเล็ก อย่าเสียมารยาทกับแขก”คุณหญิงแขไขว่าลูก คุณเล็กฮึดฮัดก่อนจะเดินชนไหล่กรอย่าง
แรงแล้วออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวถ้านันท์ออกจากโรงพยาบาลแล้วพี่จะตามไปเยี่ยมนันท์ที่บ้านนะจ้ะ เยี่ยมจนกว่านันท์จะ
หาย”กรพูดเมื่อจะกลับ
 
 
 
 
 
 
“พี่กร นันท์บอกแล้วไงจ้ะว่าไม่เป็นไรมันจะเสียการเสียงานพี่กรมากกว่านะจ้ะ”นันท์พูด
 
 
 
 
 
“พี่บอกแล้วไงจ้ะว่าไม่เป็นไรพี่เต็มใจ”กรพูด
 
 
 
 
 
 
“แต่ว่า”นันท์อึกอัก
 
 
 
 
 
 
“นันท์ เพื่อนันท์พี่ยอมได้ทุกอย่าง นันท์คือหัวใจของพี่นะ”กรพูดแล้วกุมมือนันท์
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะอ้วก”คุณเล็กเดินกลับเข้ามาได้ยินก็พูด กรหันขวับไปมองก่อนจะลาแล้วกลับไป คุณเล็กจึง
ออกไปส่งเขริกากลับบ้าน นันท์ที่เห็นทุกคนทยอยกลับแล้วก็ค่อยๆลงจากเตียงแล้วย่องไปที่ห้อง
พักของภาณุที่อยู่ติดกับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด นันท์ค่อยๆเปิดประตูเข้ามาแล้วมองภาณุที่หลับอยู่บนเตียงคนไข้
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณใหญ่เป็นคนช่วยนันท์จริงๆหรอคะ นันท์ขอบคุณคุณใหญ่มากนะจ้ะที่ช่วยชีวิตนันท์แล้วทำให้
คุณใหญ่ต้องพลอยโดนพิษงูแบบนี้ด้วย นันท์ขอโทษนะจ้ะ”นันท์เดินเข้ามาใกล้ภาณุที่นอนอยู่แล้ว
พูดก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินกลับ
 
 
 
 
 
หมับ จู่ๆก็มีมือหนามารั้งข้อมือเธอไม่ให้ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอโทษแค่ปากเปล่างั้นหรอ หึ ทำชั้นเจ็บตัวไปด้วยแบบนี้ชั้นไม่ยอมเจ็บตัวฟรีๆหรอกนะ”ภาณุว่า
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วคุณใหญ่จะให้นันท์ทำยังไงล่ะจ้ะนันท์ไม่มีเงินหรอกนะที่จะเอามาเป็นค่ารักษาพยาบาลให้คุณ
ใหญ่”นันท์พูด
 
 
 
 
 
 
“เหอะ เงินที่เธอได้มามันก็ได้มาจากบ้านชั้นล่ะน่าอย่ามาทำพูดดี”ภาณุว่า
 
 
 
 
 
“งั้นคุณใหญ่จะให้นันท์ทำอะไรให้ล่ะจ้ะ”นันท์มองหน้าภาณุอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
“หึ”ภาณุมองนันท์ที่ยืนข้างๆตัวเองแล้วลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงเอวนันท์เข้ามาใกล้แล้วยื่นหน้าเข้าไป
ใกล้ นันท์ตกใจพยายามขืนตัวออกแต่ไม่เป็นผล ทำให้เธอเริ่มกลัวก่อนจะหลับตาปี๋
 
 
 
 
 
 
 
“55555หน้าตาเธอนี่ตลกดีนิ เอาเป็นว่าครั้งนี้เธอติดหนี้ชั้น แล้วถ้าชั้นอยากจะได้อะไรเธอก็ต้อง
ให้ชั้น จำไว้เพราะเธอคือทาสบ้านชั้น ห้ามปฎิเสธ”ภาณุดันตัวนันท์ออกไปแล้วพูดก่อนจะพลิกตัว
นอนหลังใส่นันท์ที่ยืนเหวอทันที
 
 
 
 
 
 
 
ภาณุที่เอาแต่ใจจะขออะไรนันท์ต้องติดตาม แต่บอกเลยว่าฟางกับป๊อปมีจุดพลิกแน่ๆ
 
 
เพราะหวานดีนัก อิอิ
 
 
 
 
 
 
รีดเดอร์หายยยยย เค้ากลัมาแล้ววววววววว อยู่ไหนๆ