บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะคะ พี่ฟางไม่สบาย ค่ะๆจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”เฟย์ที่เพิ่งเรียนเสร็จรับสายจากแก้วก็รีบเดิน

ออกมาเพื่อโบกแท้กซี่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ ด้วยความที่วิ่งแล้วไม่ดูทางทำให้ชนกับใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่เคนไหนว่าพี่ติดงานมารับเฟย์ไม่ได้ไงคะ”เฟย์อึ้งเมื่อชนกับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วมีเคนประคองกอดไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เคนคะไหนบอกว่าเลิกกับเด็กนี่แล้วไงคะนี่มันหมายความว่าไง”ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่เคนบอกกับผู้หญิงคนนี้ว่าพี่เลิกกับเฟย์แล้วงั้นหรอคะ พี่ทำงี้ได้ไง งั้นช่วงที่พี่หายไปพี่ก็อยู่กับ

ยัยนี่ใช่มั้ย ที่พี่ไม่ไปกับเฟย์ที่บ้านคุณย่าก็เพราะแบบนี้ใช่มั้ยคะ พี่ตอบเฟย์มานะ”เฟย์โวยวายพร้อมกับเข้าไปทุบตีเคน

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เงียบได้แล้วเด็กบ้า ชั้นกับเคนเราคบกันตั้งแต่ช่วงที่เธอไปเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกาแล้วล่ะ

เชอะ ทำเป็นใสซื่อหน้าอย่างเธอไปเรียนแลกเปลี่ยนตั้งครึ่งปีมีหรอจะไม่ใจง่ายไปกับฝรั่งพวกนั้น

ล่ะ เลิกหลอกเคนว่าเป็นสาวน้อยใสซื่อได้แล้ว รู้เอาไว้ซะว่าเคนเค้าเบื่อเธอแค่ไหนที่ทนคบเพราะว่าสงสารหรอกนะ”ผู้หญิงคนนั้นว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาว่าชั้นนะ”เฟย์โกรธจัดก็พุ่งเข้าไปจิกทึ้งผมของผู้หญิงคนนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

“เฟย์เลิกบ้าได้แล้ว”เคนตกใจรีบดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามากอดและผลักเฟย์ล้มลงกองกับพื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่เคนนี่พี่ปกป้องมันมากกว่าเฟย์งั้นหรอ”เฟย์อึ้งแล้วมองคนรักที่สนใจคนอื่นมากกว่าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์พี่ว่าเราห่างกันเกินไปเลยทำให้พี่รู้สึกกับเฟย์ไม่เหมือนเดิม พี่ว่าจะบอกเราหลังเรียนจบ แต่ในเมื่อรู้ความจริงแบบนี้แล้วก็บอกมันตอนนี้เลยแล้วกัน เราเลิกกันเถอะ”เคนนิ่งสักพักก่อนจะตัดสินใจพูดแล้วประคองผู้หญิงคนนั้นเดินไปโดยที่ไม่เหลียวแลเฟย์เลย เฟย์นั่งร้องไห้ตรง

นั้นอย่างไม่อาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นมั้ยชั้นบอกแล้วว่าเธอน่ะควรเลิกกับแฟนเธอซะ”เขื่อนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเดินมานั่งข้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ชั้นอกหักอยู่ก็ยังมาซ้ำเติมชั้น ไอ้คนเฮงซวย”เฟย์ปล่อยโฮยิ่งกว่าเดิมเมื่อเจอหน้าเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าก็ชั้นพูดความจริงนี่นา ว่าเธอกับหมอนั่นไม่ใช่ตู่แท้กันหรอก”เขื่อนพูดแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

เฟย์

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ บอกแล้วไงว่าอย่าพูดซ้ำเติมชั้น”เฟย์ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นทำให้เขื่อนที่ตกใจรีบพาเฟย์ไปสงบ

สติอารมณ์ที่รถของเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วทำไมคุณฟางถึงเป็นแบบนี้ได้น่ะ”ระหว่างรอหมอตรวจอาการ พิมก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็เข้าไปตามคุณฟางนั่นล่ะ ชั้นเองก็ตกใจเหมือนกันที่เห็นสภาพคุณฟางแบบนี้”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“โทโมะเดี๋ยวถ้าหมอออกมาแล้วเอาสร้อยพระนี่ไปห้อยคอให้น้องนะลูก”ย่าจำปาพูดแล้วเอาสร้อย

พระออกมา

 

 

 

 

 

 

“ทำไมครับย่า เกิดอะไรขึ้นกับน้องครับ”โทโมะมองย่าตัวเองแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“แม้คุณใหญ่จะเป็นปากร้ายเอาแต่ใจ แต่ใช่ว่าคุณใหญ่จะใจจืดใจดำกับพี่นันท์นะ ทำไมฟางถึงฝัน

เห็นเรื่องราวร้ายๆของคุณใหญ่แค่นั้นนะ”ย่าจำปาพูดแล้วย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่นันท์ถูกล่ามโซ่แล้ว

คุณใหญ่ไปไขกุญแจให้และเหตุการณ์วันนั้นที่ริมน้ำก่อนที่จะสร้างบ้านริมน้ำหลังนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว นันท์จำปามาพอดี ชั้นซื้อของมาฝาก แล้วี่เอาไปแบ่งกับคนใช้คนอื่นที่เรือนคนใช้นะ”คุณ

หญิงแขไขพูดเมื่อนันท์กับจำปาลงมาจากทำความสะอาดชั้นบนของบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้โห สวยจังเลยจ้ะ”จำปาพูดเมื่อแกะออกมาเป็นกิ๊บติดผมรูปดอกไม้

 

 

 

 

 

 

 

“ชอบใช่มั้ย ชั้นกะแล้วว่าเธอต้องชอบมัน ชั้นเห็นมันเข้ากับวัยของเธอดีนะจำปา”คุณหญิงแขไข

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“แต่นันท์ว่าคุณท่านไม่น่าเสียเงินซื้อของแบบนี้ให้นันท์เลยนะคะนันท์เองก็แค่ทาสไม่มีค่าพอที่จะ

ได้ของแบบนี้หรอกจ้ะ”นันท์พูดแล้วแกะกล่องออกมาคือสร้อยรูปดอกกุหลาบเล็กๆดูมีราคา

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ คุณพระบอกชั้นแล้วนะว่าสอนหนังสือให้เธอแล้วเธอเองก็หัวไวเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนนี่ เด็กดี

ควรจะได้รับรางวัลแบบนี้นะ”คุณหญิงแขไขพูดแล้วมองนันท์ที่ยังคงเจียมเนื้อเจียมตัวเหมือนเดิม

ไม่เปลี่ยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวนี้คุณแม่กลับมาคุณแม่ซื้อชองฝากให้พวกคนใช้ก่อนลูกรักอีกหรอคะ”คุณเล็กเดินเข้ามา

พร้อมเขริกาและภาณุก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณหญิงป้าสวัสดีค่ะ วันนี้เขมทำขนมปั้นขลิบกับช่อม่วงมาฝากค่ะ”เชริกาพูดก่อนจะให้จำปาเอา

ขนมไปจัดใส่จาน

 

 

 

 

 

 

 

 

“หนูเขมทีหลังไม่ต้องลำบากแบบนี้นะลูก เราก็คนกันเองทั้งนั้น”คุณหญิงแขไขพูดแล้วมองวาที่

สะใภ้ด้วยสายตาเอ็นดู

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เปนไรค่ะเขมเองก็ชอบทำขนมด้วย คุณหญิงป้านี่ใจกว้างเหมือนเดิมเลยนะคะ ซื้อของเล็กๆ

น้อยๆให้คนใช้ด้วย”เขมพูดแล้วเหล่ตามองนันท์ที่นั่งพับเพียบข้างๆคุณหญิงแขไข

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะว่าคนใช้ที่นี่ชอบประจบสอพลอหวังของเล็กๆน้อยๆจากเจ้านายน่ะสิ พวกคางคกขึ้น

วอ”ภาณุว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตาใหญ่ นันท์เค้าไม่ได้ประจบแม่นะ แม่เห็นว่านันท์เค้าเป็นเด็กดี และเค้าก็น่าสงสารแม่เลยเอ็นดู

ซื้อของให้แค่นี้เอง อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยลูก”คุณหญิงแขไขพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงค่ะใหญ่ ดูสิคะ ก็แค่สร้อยคริสตันรูปดอกกุหลาบแค่นี้เอง”เขริกาพูดแล้วเหล่มองสร้อยใน

กล่องของนันท์อย่างหมั่นไส้

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถ้าให้มันบ่อยๆเผลอจะเอาข้าวของพวกนี้ไปให้คนรักของมันแล้วให้คนรักจนๆของมันยกพวก

มาปล้นพวกเราได้นะคะพี่เขม อย่าไปหลงเชื่อมัน”คุณเล็กรีบพูดว่านันท์

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยเล็กก็อีกคน ไปกันใหญ่ละ”คุณหญิงแขไขพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ขอตัวไปดูอาหารเย็นให้พวกคุณๆที่ครัวก่อนนะคะ”นันท์พูดแล้วเดินหนีออกมาที่ครัวทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์ คือว่าคุณเล็กกับคุณใหญ่เค้าเรียกให้พี่นันท์ไปรับใช้แทนจำปาน่ะจ้ะ”จำปาเดินกลับมาบ

อกเมื่อยกของว่างขึ้นไปที่เรือนใหญ่ นันท์ถอนหายใจและยอมรับชะตากรรมเพราะคิดว่ายังไงซะก็

ต้องโดนแกล้งอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดินอ้อยอิ่งชักช้าอยู่ทำไม คิดว่าเป็นคนโปรดพ่อแม่ชั้นแล้วจะทำอะไรตามอำเภอใจได้รึ

ไงห้ะ”ภาณุว่าเมื่อนันท์ยกถาดน้ำส้มและของว่างที่เหลือมาให้ที่ระเบียงชั้น2ที่ยื่นออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์เค้าถือของหนักอาจจะทำให้ถือของลำบากงั้นเขมเข้าไปช่วยดีกว่านะคะจะได้เสร็จไวๆ”เข

ริกาพูดแล้วเดินไปช่วยหยิบขนมวางบนโต็ะ คุณเล็กเห็นนันท์ก็หมั่นไส้หมายจะผลักให้ล้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 “ว้าย”นันท์และเขริการ้องเมื่อนำส้มในถามหกรด2สาวจนเลอะเทอะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก นังนันท์นังคนซุ่มซ่ามแกทำพี่เขมงั้นหรอ”คุณเล็กว่าก่อนจะเอาจานขนมบนตะบี้ใส่ผมของ

นันท์จนเลอะเทอะ เขริกามองภาพนั้นก็แอบยิ้มนิดนึงก่อนจะถูกภาณุประคองไปนั่ง

 

 

 

 

 

 

“กราบขอโทษพี่เขมเดี๋ยวนี้นังทาส”คุณเล็กสั่ง

 

 

 

 

 

 

“อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยจ้ะเล็ก พี่ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำล้างคราบน้ำส้มก็ได้”เขริกา

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ค่ะ มันประจบสอพลอคนอื่นได้แต่ไม่ใช่เล็ก พี่เขมและก็พี่ใหญ่แบบนี้”คุณเล็กว่าก่อนจะจับ

นันท์ให้ก้มคุกเข่ากราบเขริกา นันท์ที่ถูกกลั่นแกล้งก็เริ่มร้องไห้ออกมาและก้มลงกราบก่อนจะรีบวิ่ง

หนีออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”นันท์วิ่งออกมาจากเรือนจันทร์วิ่งมาเรื่อยๆจนถึงพื้นที่รกริมน้ำแล้วทรุดลงร้องไห้ตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อจ๋าแม่จ๋า นันท์ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว พี่กร ฮือๆ”นันท์ร้องไห้หาคนที่ตัวเองรักอยู่ตรงนั้นอย่างน่า

สงสาร

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟู่ๆ เสียงขู่ของงูและเลื้อยเข้ามาใกล้นันท์ แต่ช้าไปเมื่อนันท์หันกลับไปงูเห่าก็อยู่ใกล้เธอมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด”นันท์ร้องด้วยความเจ็บเมื่องูเห่าฉกมาที่หัวเข่าที่เธอใส่ผ้าถุงเลยเข่า นันท์ทรุดลงแล้วมอง

ท้องฟ้ายามเย็น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้านี่คือโชคชะตาของนันท์ นันท์ควรจะยอมรับมันสินะ ลาก่อนพ่อ แม่ ลาก่อนพี่กร”นันท์เริ่มสติ

เลือนลางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มานอนอะไรตรงนี้ของเธอห้ะ นี่คิดจะเรียกร้องความสนใจไปถึงไหน”มีเสียงของใครคนหนึ่งพูดแต่

ตอนนั้นนันท์เองที่เหนื่อยล้าเต็มทีเริ่มหนักและไม่อยากลืมตาขึ้นมาดู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มัน เฮ้ นี่เธอจะหลับแบบนี้ไม่ได้นะ เธอถูกงูกัดนิ”ชายคนนั้นพูดและพยายามตบหน้านันท์ให้

นันท์ได้สติ นันท์จึงค่อยๆปรือตาออกมาดูแต่มองไม่ชัด ชายคนนั้นกำลังดูดพิษงูที่หัวเข่าของเธอ

และพยายามเลิกผ้าถุงขึ้นเพื่อเอาผ้าเช็ดหน้ามารัดที่ต้นชา นันท์พยายามเพ่งมองชายคนนั้นดีๆ

ลักษณะแบบนี้ คุณใหญ่งั้นหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้สม ไอ้ชิดมาเร็วๆหน่อยสิวะ คนกำลังจะตายอยู่แล้วไปเอารถออก”นันท์รู้สึกเหมือนกับมีใครคน

หนึ่งอุ้มเธอและสั่ง นี่เธอกำลังฝันไปใช่มั้ย คนอย่างคุณใหญ่น่ะหรอจะมาช่วยชีวิตเธอ นั่นสินะ เขา

เกลียดเธอจะตาย นี่เธอคงฝันไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นมาเถอะนะคนดีของป๊อป ป๊อปมาแล้ว ตื่นมาเถอะนะ”เสียงกระซิบของป๊อปปี้ทำให้ฟางเริ่มขยิบ

ตาและขยับตัว เธอค่อยๆลืมตาพบว่าป๊อปปี้กำลังกอดเธอไว้แน่น นี่เธออยู่โรงพยาบาลงั้นหรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณฟางฟื้นแล้วโล่งอกไปที นึกว่าคุณฟางจะเป็นอะไรมากกว่านี้ซะอีก”พิมรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถึงกับต้องพาฟางมานอนโรงพยาบาลเลยหรอ พี่โทโมะฟางบอกแล้วไงว่าฟางไม่บ้าฟางปกติ

นะ”ฟางรีบหันขวับไปหาโทโมะแล้วว่าชายหนุ่มเพราะเข้าใจว่าตัวเองคงโดนโทโมะลากมาตรวจที่

โรงพยาบาลแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรๆ พี่ต่างหากที่ต้องถามเราว่าเราไปทำอะไรที่โรงเก็บของที่เรือนจันทร์เจ้า ที่นั่นรกจะตายเกิด

งู แมงป่อง ตะขสบกัดเราขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง”โทโมะรีบบ่นฟางเป็นชุดยาวเหยียด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คือคุณฟางเป็นลมน่ะค่ะ สลบตรงหน้าโรงเก็บของเก่า แก้วกับคุณโทโมะไปเจอเข้าเลยรีบพามา

ส่งที่โรงพยาบาลก่อน เพราะกลัวว่าจะเป็นอะไรไป”แก้วอธิบายต่อจากโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“สงสัยฟางเดินไม่ดูตาม้าตาเรือมั้งคะ เลยหน้ามืดเป็นลมไป แหะๆ ขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่

ทำให้ทุกคนเป็นห่วงแบบนี้”ฟางพูดและขอโทษทุกคน

 

 

 

 

 

 

“ดีแล้วนะที่ฟางไม่เป็นอะไร ป๊อปตกใจแทบแย่เลยนะที่ฟางเป็นลมแล้วเข้าโรงพยาบาลแบ

บนี้อ่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“ขอโทษน้าที่ทำให้เป็นห่วง ต่อไปนี้ฟางสัญญานะจะไม่ก่อเรื่องให้ป๊อปวุ่นวายแบบนี้แล้วค่า”ฟาง

รีบอ้อนสามี

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิฟาง ย่าไปถามหมอข้างนอกเค้าบอกว่าเราต้องพักที่นี่คืนนึง เอาอย่างนี้ ช่วงระหว่างที่เราอยู่

ที่นี่เราสวมสร้อยพระเส้นนี้นะลูก”ย่าจำปาพูดก่อนที่โทโมะจะสวมสร้อยพระให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณคุณย่ามากนะคะที่ห่วงฟาง”ฟางขอบคุณก่อนที่ย่าจำปาจะเดินออกมาข้างนอกกับแก้ว โท

โมะ และพิม

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นแสดงว่าที่คุณย่าเล่าให้พวกเราฟังเรื่องที่คุณใหญ่เป็นคนช่วยชีวิตนันท์ คุณใหญ่ไม่ใช่คนร้าย

อะไรนี่ครับ ถ้าฟางคือนันท์ที่กลับชาติมาเกิดจริงๆแต่ทำไมฟางถึงฝันถึงเหตุการณ์ร้ายๆที่คุณใหญ่

ทำร้ายนันท์ ทำไมไม่คิดถึงสิ่งดีๆที่ทำให้นันท์ล่ะครับ”โทโมะพูดเมื่อตอนที่ฟางสลบอยู่ย่าจำปาเล่า

เรื่องที่คุณใหญ่ช่วยชีวิตนันท์ให้ทุกคนในห้องฟังก่อนป๊อปปี้จะตามเข้ามาดูอาการของฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องนี้ย่าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หรืออาจจะเพราะความผิดที่ฟางในชาติที่แล้วเคยก่อไว้กับคุณ

ใหญ่ที่คือป๊อปปี้ละมั้ง เลยมีคนผูกใจเจ็บกับเรื่องนี้อยู่”ย่าจำปาพูดพลางถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเป็นอะไรไปอีกนะฟางไม่งั้นป๊อปคงบ้าตายแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งข้างๆฟางกอดฟางไม่ปล่อย

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปอ่ะเป็นแบบนี้อีกแล้วฟางไม่หนีป๊อปไปไหนหรอกน่า”ฟางยิ้มและกอดป๊อปปี้ก่อนจะหอมแก้ม

สามีด้วยความรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช้ความสุขที่มีกันให้พอ เพราะของที่แย่งคนอื่นมา อีกไม่นานเท่านั้น แกก็จะต้องเจ็บเหมือนที่ชั้น

เคยเจ็บนังนันท์ใหญ่จะเป็นของชั้นคนเดียว”เขริกามองฟางและป๊อปปี้นอกกระจกโรงพยาบาลแล้ว

พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

งานนี้อุปสรรคมาเต็ม บอกเลยจะรีบให้แฮปปี้ทำไมล่ะเพิ่งตอนต้นๆเอง555555

 

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตด้วยน้า ไรเตอร์พยายามกลับมาอัพแล้วถ้าไม่ติดงานรึป่วยอะไร แต่รีดเดอร์ที่น่ารักก็อย่าพึ่งหายไปล่ะ