บ่วงรักรอยอดีต

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษนะจ้ะนี่ใช่เรือนจันทร์เจ้าของพระยาพิชัยเดชาใช่มั้ยจ้ะ”กรที่ยืนตรงหน้าประตูร้องเรียก

คนใช้ในเรือนจันทร์เจ้า

 

 

 

 

 

 

“ใช่จ้ะว่าแต่พ่อหนุ่มมาหาใครหรอจ้ะ”คนใช้ในบ้านถามกร

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นคนรักของนันท์น่ะจ้ะ ชั้นมาหานันท์อยากจะทราบข่าวว่านันท์เป็นยังไงบ้าง”กรพูด ก่อนจะ

ถูกเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

“ใครน่ะจำปา”คุณเล็กกำลังจะออกไปข้างนอกก็เรียกจำปาที่เดินเข้ามาเมื่อเห็นกรเดินไปทางหลัง

บ้าน

 

 

 

 

 

 

“เห็นว่าขื่อพี่กรเนี่ยล่ะจ้ะ เค้าเป็นคนรักของพี่นันท์เค้าจ้ะ”จำปาตอบ

 

 

 

 

 

“อะไรกัน อีแค่บ่าวไพร่กล้ามากที่เชื้อเชิญผู้ชายเข้าบ้านแบบนี้”คุณเล็กพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

มาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กร”ทันทีที่นันท์เห็นกรก็วิ่งไปกอดกรด้วยความรักและความคิดถึง

 

 

 

 

 

 

“นันท์ นันท์เป็นยังไงบ้าง นี่ซูบลงไปนะ เหนื่อยมากมั้ย”กรถามไถ่สารทุกข์สุขดิบนันท์

 

 

 

 

 

 

“ไม่จ้ะ นันท์ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ว่าแต่พี่กรเถอะมาหานันท์แบบนี้แล้วงานที่ไปรษณีย์ล่ะจ้ะ”นันท์ถาม

 

 

 

 

 

“พี่ลางานมาจ้ะไม่เป็นไรหรอก”กรพูดแล้วพานันท์ไปนั่งลงตรงที่นั่ง

 

 

 

 

 

 

“พี่กรเองก็ไม่น่าจะลำบากมาหานันท์ที่นี่เลยนะจ้ะ มันเสียการเสียงาน”นันท์พูด

 

 

 

 

 

“ก็พี่ทนคิดถึงนันท์ไม่ไหวนี่จ้ะ ถ้าพี่ไม่ได้เจอหน้านันท์พี่คงขาดใจแน่ๆ”กรพูดทำให้นันท์ยิ้มด้วย

ความขวยเขิน

 

 

 

 

 

“พี่กรก็พูดแบบนี้นันท์ก็เขินเป็นนะจ้ะ”นันท์ตีคนรักเบาๆแล้วพูด

 

 

 

 

 

“นันท์พ่อของนันท์ขายนันท์ไว้ที่นี่เท่าไหร่หรอจ้ะ”กรถาม

 

 

 

 

“3พันบาทจ้ะ”นันท์ตอบ

 

 

 

 

 

 

“นันท์พี่สัญญานะ ว่าถ้าพี่เก็บเงินตามจำนวนแล้วพี่จะมารับนันท์ไปอยู่ด้วย เราจะแต่งงานกันเล็กๆ

ไม่ใหญ่โตมากแล้วพี่ก็จะลาออกจากเสมียนไปทำสวนผลไม้ เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความ

สุข”กรพูด

 

 

 

 

 

 

“พี่กร”นันท์ได้ยินเช่นนั้นก็โผกอดกรแน่นด้วยความรู้สึกตื้นตันที่คนรักไม่ทอดทิ้งเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ นี่เรือนจันทร์เจ้ากลายเป็นที่ที่แกเอาผู้ชายมาพลอดรักตั้งแต่เมื่อไหร่นังนันท์”คุณเล็กพูด

แล้วเดินเข้ามาว่า

 

 

 

 

 

 

“นันท์เปล่านะจ้ะ นันท์ขอโทษจ้ะคุณเล็ก”นันท์ผละออกจากกรแล้วขอโทษคุณเล็ก

 

 

 

 

 

 

“นี่ถ้าชั้นมาไม่ทันคงจะลากกันไปในห้องแล้วล่ะสิท่า”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

“พวกผมไม่ได้มีเจตนาอย่างที่คุณหนูคิดนะครับ ผมแค่คิดถึงคนรักของผมเรากอดกันแค่นี้ไม่มีอะไร

จริงๆ”กรพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี หึ โดนจับได้แล้วก็มาโวยวายทำตัวเป็นคนดี นี่คงจะได้กันมากี่ครั้งแล้ว

ล่ะ”คุณเล็กดูถูก

 

 

 

 

 

 

“ผมให้เกียรตินันท์ผมรักนันท์ด้วยความบริสุทธ์ใจจริงนะครับ คุณหนูเป็นถึงลูกผู้ดีทำไมถึงมีความ

คิดแบบนี้ ชอบดูถูกคนที่ด้อยกว่าแบบนี้”กรว่า

 

 

 

 

 

เพี้ยะ คุณเล็กโมโหเดินมาตบหน้ากรทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แกคิดว่าแกเป็นใคร บุกเข้ามาในบ้านชั้นแล้วยังว่ชั้นแบบนี้ จำปา เรียกคนงานผู้ชายเอาตัวมันออก

ไป”คุณเล็กว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสียงดังเอะอะอะไรกันยัยเล็ก นี่คุณพ่อกำลังป่วยอยู่นะ”ภาณุเดินเข้ามาดุน้องสาว

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ใหญ่มาก็ดีค่ะ พี่ใหญ่ดูสิคะนังนันท์มันกำเริบขนาดไหน มันกล้าเอาคนรักของมันมาพลอดรักกัน

ในบ้านของเรา นี่บ้านนะไม่ใช่ซ่อง ทุเรศ”คุณเล็กรีบฟ้องพี่ชายทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นันท์ไม่ได้คิดจะทำเรื่องแบบนั้นนะจ้ะ”นันท์รีบว่า

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ คุณเล็กตบหน้านันท์หัน

 

 

 

 

 

 

 

“ยังจะมาเถียงอีก กอดกันกลมขนาดนี้แล้วยังกล้ามาพูดว่าไม่มีอะไรกันงั้นหรอ นังหน้าด้าน”คุณ

เล็กว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่คงจะต้องการผู้ชายมากสินะ อดอยากปากแห้งมากรึไงถึงได้นัดผู้ชายมาในบ้านแบบนี้”คุณ

ใหญ่ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าว่านันท์แบบนี้นะ”กรที่โมโหที่นันท์ถูกดูถูกก็เดินเข้าจะไปเอาเรื่องภาณุ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกคิดว่าเสมียนจนๆอย่างแกจะทำอะไรชั้นได้ แกก็น่าจะรู้ว่าพ่อของชั้นใหญ่ขนาดไหน สามารถ

ทำให้แกหายไม่มีอาชีพไม่มีงานทำอีกต่อไปก็ยังได้”ภาณุมองกรด้วยสายตาดูถูกแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กรพอแล้วจ้ะอย่ามีเรื่องเลย ตอนนี้พี่กรกลับไปก่นนะจ้ะชั้นสัญญาว่าชั้นจะส่งข่าวกลับไปหาพี่ พี่

กลับไปก่อนเถอะจ้ะ”นันท์ที่กลัวว่ากรจะมีปัญหาเพราะตนเองก็รีบขอร้องงคนรักให้ไป

 

 

 

 

 

“แต่ว่าพี่”กรยังแย้งเพราะห่วงนันท์

 

 

 

 

 

 

“ดี ไปเลยนะไม่ต้องมาเหยียบที่นี่ เสมียนชั้นต่ำ”คุณเล็กรีบว่ากรทันที กรมองแล้วกำมือแน่นก่อน

จะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ส่วนเธอ ในเมื่ออยากได้ผู้ชายมากจนร้อนให้ผู้ชายมาบำเรอความสุขถึงที่นี่คงจะอิ่มแล้วสินะ ไอ้

สม ลากแม่นี่ไปขังที่โรงเก็บของ ล่ามไว้ไม่ต้องให้ข้าวกิน พรุ่งนี้ปล่อยตัว”ภาณุสั่งลูกน้องตนเอง

แล้วเดินไป คุณเล็กมองนันท์อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่าฟางทำไมหน้าซีดๆไม่มีสมาธิเลย”ย่าจำปาถามเมื่อฟางช่วยย่าจำปาทำขนมช่วงบ่าย

 

 

 

 

 

 

“สีหน้าคุณฟางไม่สบายแบบนี้ไปพักก่อนก็ได้นะคะ พิมทำต่อเอง”พิมพูด

 

 

 

 

 

“ทานยารึยังล่ะฟาง”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะฟางไม่ป็นอะไร ฟางแค่รู้สึกว่าช่วงนี้ฟางฝันแปลกๆยังไงไม่รู้”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“ฟางฝันว่าอะไรล่ะลูก”ย่าจำปาถาม

 

 

 

“เกี่ยวกับผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนหนูค่ะ เธอชื่อนันท์”ฟางพูดทำให้ย่าจำปาตกใจมาก

 

 

 

 

 

 

“ฝันถึงนันท์ แล้วฟางฝันว่ายังไงบ้างล่ะ”ย่าจำปาที่ตกใจก็รีบถาม

 

 

 

 

 

“ฟางฝันเห็นเรื่องต่างๆของผู้หญิงที่ชื่อนันท์ตั้งแต่เค้ามาอยู่ที่เรือนจันทร์เจ้า เค้าถูกคุณใหญ่คุณ

เล็กแกล้งและเค้าก็มีคนรักชื่อกร พวกเค้ารักกันมาก ย่าคะ ทำไมหน้าฟางกับนันท์ถึงเหมือนกัน

คุณใหญ่ถึงหน้าตาคล้ายกับป๊อปปี้ นี่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มั้ยคะ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไม

ฟางต้องฝันถึงเรื่องต่างๆที่คุณใหญ่คอยทำร้ายนันท์แบบนี้รึว่าคุณใหญ่เค้าเป็นคนเลวคะ”ฟางพูด

ออกมาเพราะเธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องเห็นภาพที่คุณใหญ่ทำร้ายนันท์

หรือคุณใหญ่จะเป็นคนเหี้ยมโหด เลวอย่างที่ฟางเห็นในฝันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณใหญ่กับคุณเล็กเป็นลูกของพระยาพิชัยเดชาและคุณหญิงแขไข ถูกส่งไปเรียนเมืองนอกแต่

เล็ก เลยถูกดูแลเอาใจใส่อย่างดี เป็นธรรมดาที่จะชอบอยากเอาชนะ เอาแต่ใจ ถึงแม้อารมณ์ร้า

ยลึกๆลงไปพวกเค้าเป็นคนดีนะ”ย่าจำปาพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ใจดีงั้นหรอคะแล้วทำไม ตบตีนันท์ จับนันท์ล่ามโซ่แบบนั้นละคะ”ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

 

“เหตุการณ์วันนั้นทำไมฟางถึงรู้เรื่องล่ะ พี่ว่าพี่น่าจะพาฟางไปหาหมอนะจะได้ตรวจอาการ เพราะ

ฟางอาจจะคิดมากเก็บเอามาฝันแบบนี้ก็ได้”โทโมะตกใจเพราะไม่คิดว่าฟางจะเก็บและจดจำเรื่อง

ราวต่างๆได้ละเอียดแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่โทโมะหาว่าฟางบ้างั้นหรอคะ ฟางไม่ได้บ้านะพี่โทโมะ”ฟางหันไปว่าโทโมะทันที

 

 

 

 

 

“แต่ฟางกำลังหมกหมุ่นกับเรื่องอดีตที่เราเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นจริงรึเปล่าแบบนี้น่ะหรอ พี่ว่าถ้าฟางยัง

คิดมากแบบนี้ฟางเองจะต้องไปหาหมอเพื่อตรวจร่างกาย”โทโมะพูดตามความจริง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ฟางไม่ได้บ้าสักหน่อย”ฟางโมโหและน้อยใจโทโมะก็เดินออกไปจากบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราไม่ได้บ้าสักหน่อย จริงสิ ถ้าเรื่องในฝันเราคือเรื่องอดีตที่อยู่ที่เรือนจันทร์เจ้า บางทีเราไปที่

เรือนนั่นอาจจะเจออะไรก็ได้”ฟางพูดแล้วเดินข้ามรั้วไปที่เรือนจันทร์เจ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆปล่อยนันท์ไปเถอะจ้ะ นันท์ไม่ได้เป็นอย่างที่ใครว่านะจ้ะ”นันท์ที่ถูกล่ามโซ่ที่โรงเก็บของ

ร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วมองไปที่หน้าต่างที่เป็นเวลาโพล้เพล้ยามเย็น หญิงสาวอยู่ในนี้มานาน

หลายชั่วโมงแล้ว พระยาพิชัยเดชากำลังป่วยแถมคุณหญิงแขไขก็ไปต่างังหวัดอีกด้วย ตอนนี้ไม่มี

ใครมาช่วยเธอได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

“พี่นันท์ พี่นันท์ได้ยินจำปามั้ยจ้ะ”เสียงกระซิบค่อยๆของจำปาร้องเรียกให้นันท์รีบคลานไปที่ฝา

ผนังที่แตก

 

 

 

 

 

 

“จำปา จำปาช่วยพี่ด้วยฮือๆ มันเริ่มมืดแล้วพี่กลัว”นันท์พูดขอร้องจำปา

 

 

 

 

 

 

“นันท์ นันท์อยู่ในนี้จริงๆด้วยพี่กรอยู่นี่นะ”กรที่ถูกจำปาตามตัวและแอบเข้ามาในเรือนจันทร์เจ้าอีก

ครั้งก็พูดบอกนันท์ทำให้นันท์ได้ยินเสียงคนรักก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความดีใจอย่างยิ่ง

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กร พี่กรมาช่วยนันท์แล้วใช่มั้ยจ้ะ พี่กรนันท์ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วฮือๆ”นันท์รีบร้องไห้บอกคนรัก

 

 

 

 

 

 

“โธ่นันท์ ทำไมนันท์ต้องมาลำบากแบบนี้นะ พี่จะช่วยนันท์เอง”กรพูดแล้วเหมือนเสียงกำลังงัดฝาก

ระดานไม้ที่เป็นผนังเข้ามาช่วยนันท์ นันท์เองกพยายามแกะโซ่ที่ล่ามตัวเธอออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กรพี่นันท์แย่แล้วคุณใหญ่มา”จำปาพูดกระและนันท์ตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กรไปก่อนนะจ้ะ เดี๋ยวคุณใหญ่จะเห็นพี่แล้วทำร้ายพี่เอา”นันท์พูดเพราะกลัวคนรักจะเป็นอะไรไป

 

 

 

 

 

 

แอ้ด ภาณุไขกุญแจเข้ามาในโรงเก็บของแล้วแกะโซ่ที่ล่ามนันท์ไว้

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะมองชั้นอีกนานมั้ยห้ะ รึว่าอยากโดนดีอีก”ภาณุว่านันท์

 

 

 

 

 

 

“ทำไมกันคุณใหญ่บอกเองไม่ใช่หรอคะว่าจะปล่อยนันท์พรุ่งนี้”แม้จะดีใจแต่นันท์เองก็อดสงสัยไม่

ได้

 

 

 

 

 

 

“เพราะคุณพ่อกำลังหายหรอกน่า เดี๋ยวถ้าท่านรู้ว่าคนใช้คนสนิทหายไป จะซวยชั้นกับยัยเล็ก

พอดี”ภาณุพูด นันท์ถึงกับหายสงสัย เพราะอย่างนี้สินะถึงปล่อยเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“อ้อ ถ้าเธอเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อชั้นล่ะก็ เธอเจอเล่นงานหนักกว่านี้แน่”ภาณุพูดขู่แล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่กร”ทันทีที่ถูกปล่อยตัว นันท์รีบวิ่งไปตรงที่กรและจำปาซ่อนแล้วกอดกรแน่นด้วยความรัก

 

 

 

 

 

“หนีไปกับพี่นันท์”กรรีบพูด

 

 

 

“ไม่ได้นะจ้ะ นันท์ถูกพ่อขายขาดมาที่นี่แล้ว นันท์ไม่อยากให้พ่อแม่เดือดร้อน”นันท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“พี่เองก็ไม่อยากให้นันท์ลำบากแบบนี้ นันท์หนำกับพี่เถอะ”กรยังยืนยันคำเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะพี่กร นันท์ทนอยู่ที่นี่ได้ แค่นันท์รู้ว่ามีพี่กรที่คอยรักและห่วงนันท์แบบนี้ก็เพียงพอให้

นันท์มีแรงที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปแล้วจ้ะ”นันท์พูดก่อนจะให้จำปาไปส่งกรตามทางเดินที่พากรมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อยู่ไหนน่ะฟาง”โทโมะที่เห็นว่าฟางงอนตัวเองแล้วหายไปนานก็เดินออกมาร้องเรียกฟางที่

เรือนันทร์เจ้า

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะคุณทำให้คุณฟางหายไปแบบนี้ แย่ที่สุด”แก้วที่เลิกงานแล้วเดินตามโทโมะมาช่วยหาฟางก็

ว่า

 

 

 

 

 

 

“นี่เลิกแขวะชั้นแล้วตามหาฟางเถอะน่า น่ะมืดแล้วด้วย”โทโมะเถียงกลับ

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ ที่โรงเก็บของเก่าไงคุณโทโมะ”แก้วและโทโมะที่ตามหาทั่วตัวเรือนไม่เจอก็นึกได้ทั้งคู่รีบ

วิ่งไปที่โรงเก็บของเก่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟา/คุณฟางง”โทโมะและแก้วตกใจที่เห็นฟางเป็นลมตรงที่หน้าโรงเก็บของเก่าก็รีบพาฟางกลับ

ไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟางชอบฝันเห็นว่าภาณุทำร้ายนันท์ เอ แล้วที่นันท์ถูกภาณุปล่อยตัวฟางจะเหนภาพนั้นรึเปล่านะ 

 

 

 

โทษทีน้าาา ที่หายไป วันเสาร์ไปขึ้นดอยลงดอยมาเลยน้อค พึ่งฟื้นคืนชีพพพพ

 

 

 

กลับมาแล้วอย่าพึ่งหายไปน้าาาาาา ไรเตอร์ฟื้นเเล้วววว