[EXOandYOU] 12 Parallel 12 Memory

Chapter 4.
 
 
 
 
 
 
ยูนาผู้แสนอ่อนโยน?
 
 
 
 
 
 
                    "อย่าลืมทานยาด้วยนะค่ะ"  
 
                    กาฮีพูดย้ำก่อนจะออกไปจากห้อง คุณที่มีผ้าพันแผลเติมตัวหยิบยาขึ้นมาทานตามคำสั่งของหญิงสาว
 
 
                    ตั้งแต่ที่คุณและชานยอลตัดสินใจแหกประตูห้องออกไปช่วยแบคฮยอนในตอนนั้นเราสามคนถูกจับไปขังและโดนลงโทษอย่างหนักแม้กระทั้งแบคฮยอนที่อ่อนล้ามาก่อนแล้ว
                    คุณลูบแผลที่มุมปากของตัวเองเบาๆพลางถอนหายใจยาว หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายนั้นคุณก็ไม่เจอชานยอลกับแบคฮยอนอีกเลย
 
 
                    "ว่าไงผลการทดลองที่ 506" คริสตัลเดินเข้ามาก่อนทักทายคุณ
 
 
                    "ทานยาแล้วใช่ไหม?...ดีมาก" คุณพยักหน้าเมื่อหญิงสาวถาม
 
 
                    "ต้องฉีดนี่ด้วยนะ" เธอพูดพร้อมกับนำเข็มฉีดยาที่บรรจุของเหลวสีน้ำเงินเข้มเอาไว้ ส่วนคุณได้แต่ส่ายหน้าไปมา
 
 
                    "ไม่ฉีดแล้วจะหายได้ยังไง" คริสตัลดุคุณเหมือนแม่ก่อนจะปักเข็มฉีดยาลงที่ต้นแขนของคุณ
 
                    "เป็นไง? สบายขึ้นใช่ไหม?" คริสตัลยิ้มอย่างพอใจ คุณรู้สึกตื่นตัวเป็นพิเศษเมื่อตัวยาไหลทั้วร่างกาย มันทำให้รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
 
 
                    "กาฮีพาผลการทดลองที่ 506 ไปตามรับสั่งที" คริสตัลสั่งนางพยาบาลสาวก่อนออกไป กาฮีช่ายพยุงคุณให้นั่งรถเข็นผู้ป่วย ก่อนจะเข็นออกมาอย่างเบามือ
 
                    เมื่อออกมาจากห้องของคุณ คุณเห็นคริสตัลยิ้มให้คุณก่อนจะละสายตาไปมองเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังถูกนางพยาบาลยัดลงรถเข็นเหมือนคุณ
 
 
 
 
ณ ห้องประชุม
 
 
                    เพียงเวลาไม่นานคุณก็เข้ามาอยู่ในห้องประชุมอะไรสักอย่างเป็นที่เรียบร้อย ในห้องมีแทมิน เฮนรี่ ฮยอนชิกและฮโยยอนรออยู่ก่อนแล้ว หลังจากนั้นไม่นานคนอื่นๆก็ทยอยกันเข้ามาทีละคน 
 
                    "จะคุยกันก็ได้นะ"เฮนรี่พูดขึ้นเมื่อเห็นชานยอลถูกเข็นเข้ามา ดวงตาคมของเด็กหนุ่มมองเฮนรี่อย่างคาดโทษ
 
                    
                    "ชานยอล..." คุณครางชื่อคนที่อยู่ตรงข้ามเสียงเบา
 
 
                    "...ฉันขอโทษ..." ก่อนที่คุณจะได้เอ่ยคำเดียวกันนั้นเอง เสียงทุ้มก็แทรกขึ้นมาก่อน
 
 
                    "ขอโทษที่ดึงเธอเข้ามาเจ็บตัว...ขอโทษที่ช่วยแบคฮยอนไม่ได้" เสียงทุ้มนั้นดูเศร้าแต่กลับมั่งคงแปลกๆ
 
 
                    "แผลนายเป็นไงบ้าง?" คุณถามอย่างเป็นห่วง ชานยอลมีบาดแผลมากกว่าคุณเยอะ
 
                    "ฉัน...กำมือไม่ได้..เดินไม่ได้...แต่ก็ชินแล้วล่ะ" ถึงแม้จะคุยกันอยู่สองคน แต่เหล่านักวิทยาศาสตร์ที่คอยสังเกตการณ์ ก็อดเห็นใจเด็กหนุ่มขึ้นมาบ้างไม่ได้
 
 
                    หลังจากนั้นก็ปราศจากเสียงใดๆอีก การทดลองคนอื่นๆเริ่มเข้ามากันจนครบ ชานยอนมองแบคฮยอนที่นั่งข้างๆคุณ ตาทั้งสองข้างของหนุ่มตัวเล็กถูกปิดเอาไว้ก่อนที่เฮนรี่จะเข้ามาแกะมันออก
 
 
                    "เจ็บตาอยู่ไหม? มองเห็นชัดรึเปล่า?"
 
                    เฮนรี่ถามอย่างนุ่มนวลแบคฮยอนได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว คุณหันไปยิ้มให้แบคฮยอนก่อนมองคนอื่นๆอีกสิบคน
 
 
                    "มากันครบแล้วตื่นเต้นจัง" ฮโยยอนพูดทั้งๆที่มันตรงกันข้าม
 
 
                    "พวกเธอคือผลการทดลองที่เราได้กลั่นกรองมาเป็นอย่างดีที่สุดแล้ว" เฮนรี่พูด
 
 
                    "ต่อจากนี่เราจะพาไปที่อยู่ใหม่เราจะให้พวกเธออยู่ด้วยกันสร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่การทดลองทางเราจะเข้าไปเรียก"
 
 
                    "และเราหวังว่าการมีสิ่งแวดล้อมที่ดีจะทำให้พวกเธอมีพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน"
 
                    ว่าจบฮยอนชิกกับแทมินก็เดินไปเปิดประตูบานใหญ่ที่อยู่ในห้องอีกที ทุกคนต่างมองออกไปอย่างตื่นเต้น ก่อนจะถูกนางพยาบาลที่เป็นคนเข็นมาเข็นเข้าประตูนั้นไป
 
 
                    "........."  
 
                    แทบพูดไม่ออกคุณได้รับสัมผัสแสงแดดอ่อนๆคุณมองไปรอบๆกลิ่นทุ่งหญ้าที่เคยคิดว่าเหม็นเขียวแต่ตอนนี้คิดถึงจนแทบอยากลงไปนอนกับพื้นหญ้า ทุกคนถูกเข็นตามเหล่านักวิทยาศาสตร์ไปที่อาคารใหญ่แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
 
 
                    "หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ" เฮนรี่ออกคำสั่งเมื่อเข้ามาใต้อาคารเป็นลานกว้าง
 
 
                    "ยาคงออกฤทธิ์แล้วล่ะ" ฮยอนชิกพูดพลางดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนส่งสัณญาณให้เหล่าพยาบาล 
 
 
                    "ค่อยๆนะค่ะ" กาฮีพยุงคุณให้ลุกจากรถเข็น น่าแปลกที่คุณยืนทรงตัวได้เช่นเดียวกับทุกคนและชานยอลที่แกะผ้าพันแผลออก
 
 
                    "ชานยอลแผลนายหายแล้ว" คุณพูดเมื่อเห็นผิวเรียบเนียนปราศจากแผลพุพองและรอบแผลเป็น
 
 
                    "บอกไว้ก่อนเลยถ้ามีการทะเลาะวิวาทจะถูกลงโทษทุกคน"
 
                    ฮโยยอนพูดก่อนจะเดินกลับพร้อมกับพวกเฮนรี่และพยาบาล  ส่วนเหล่าผลการทดลองที่ถูกทิ้งก็ยืนมองหน้ากันไปมา
 
 
                    "เอ่อ....เราควรบอกกันดีไหมครับว่าเรามีพลังอะไรกันบ้าง? จะได้ดูแลกันถูก" เด็กหนุ่มหน้าเรียว ผิวขาวซีดพูดขึ้นเป็นคนแรก
 
 
                    "หึ!" เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น ก่อนเจ้าของเสียงจะเดินผ่านอย่างไม่สนใจ 
 
 
                    "อะไรของมันวะ" ชานหนุ่มผิวเข้มพูดพลางเกาหัว แต่นั้นก็ทำให้หนุ่มหน้าหวานที่คุณเจอในห้องพยาบาลเดินออกไปอีกคน
 
 
 
.........................................
 
 
                    "เฮ้ย~~~" คุณถอนหายใจไม่ใช่เพราะเหนื่อยแต่เพราะสบายตัวหลังจากอาบน้ำเสร็จแถมยังได้ใส่ชุดใหม่อีกด้วย  
 
 
                    "อ้าว!เธอพวกเรากำลังไปกินข้าวไปด้วยกันไหม?" เด็กหนุ่มในกลุ่มคนนึงชวนคุณแต่คุณยังไม่ได้พูดออกมาซักคำเขาก็เข้าไปกอดคอคุณให้เดินตามมาเสียแล้ว
 
 
                    "ดีโอ~~~" เสียงใสทันใดเมื่อเปิดประตูมาก็ได้กลิ่นแพนเค้กอบอวลไปทั้ว เจ้าของชื่อหันตามต้นเสียงก่อนจะหยิบแยมออกมาจากตู้
 
 
                    "มาพอดีฉันทำไว้เยอะเลย" ว่าแล้วก็นั่งลงอย่างอัตโนมัต
 
 
                    "ยังมาไม่ครบเลยขาดอีกสองคน" เจ้าของฝีมือพูดขึ้น
 
 
                    "ช่างมันเถอะดีโอ" เทาพูดพลางยัดแพนเค้มเข้าปาก
 
 
 
 
                    "ฉันช่วยไหม?"คุณถามเมื่อกินกันเสร็จพวกที่มากินก็ออกไปหมดแล้ว เหลือแต่ดีโอที่ยังล้างจานคนเดียว
 
 
                    "ไม่เป็นไรเอ่อ..."
 
 
                    "ฉันชื่อจีโบ ส่วนนายก็ ดีโอสินะ" เขาพยักหน้ารับยิ้มๆ ผู้ชายตตรงหน้าเหมือนคุณแม่มากๆ
 
 
                    "ไปตามคริสกับลู่หานให้หน่อยได้ไหมจีโบ?" ดีโอพูดไปล้างจานไป
 
 
                    "อืม ก็ได้" คุณรับปากไปทั้งที่ไม่มั่นใจเท่าไร 
 
 
 
 
                    คุณเดินไปตามทางเดิน มาจนถึงบันไดใหญ่ทางขึ้นไปบนดาดฟ้า  ดวงตากลมของคุณไปสดุดเข้ากับร่างสูงในเสื้อสีขาวสะอาดกำลังเดินขึ้นไป คุณจึงแอบเดินตามไปเงียบๆ
 
 
                    "......."
 
                    ความเงียบเข้าครอบงำทั้งคู่ คุณเห็นคนที่คิดว่าน่าจะชื่อ 'คริส' กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้า ก่อนได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ  สายลมที่พัดอ่อนๆทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลาย
 
 
                    "ตามฉันมาทำไมรึ? เด็กน้อย" คุณสะดุดุ้งโหยงเมื่อคริสพูดขึ้นโดยไม่หันไปมองด้านหลังเลยด้วซ้ำ
 
 
                    "เอ่อ...ฉันจะตามคุณไปทานอาหาร" คุณพูดไปตามความจริง เขาหันมามองคุณด้วยสีหน้าเรียบเฉย
 
 
                    "ดูนั้น..." คริสชี้ให้คุณเงยหน้าขึ้นมอง เงามืดค่อยๆเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ สุริยุปราคา
 
 
                    "ทุกครั้งที่เกิดสุริยุปราคา...พลังของเราจะแข็งแกร่ง" คุณได้แต่พยักหน้ารับรู้
 
 
                    "ชีวิตที่ลำบาก...ทำให้เราเป็นคนที่เข้มแข็ง" เสียงเย็นเริ่มพูด
 
 
                    "ตอนฉันเก้าขวบ พ่อชื้อเหยี่ยวให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิดพ่อบอกให้ฝึกมันให้ทำตามคำสั่ง วิธีฝึกเหยี่ยวต้องทำให้มันตาบอดซะก่อนแต่ฉันสงสารมัน ฉันจึงฝึกมันโดยไม่ทำให้มันตาบอด"
 
                    เหมือนมีมนต์สะกดให้คุณรอฟังเรื่องของเขาและเขาก็เล่าเรื่องตอนเด็กให้คุณฟัง
 
 
                    "พอฉันฝึกมันจนได้...ฉันเอาไปอวดพ่ออย่างดีใจ แต่เขากลับโมโห ก่อนจะตะโกนใส่หน้าฉันเขาบอกว่า 'ฉันบอกให้แกฝึกให้มันทำตามคำสั่ง ไม่ใช่ฝึกมันให้รักแก' จากนั้นเขาก็จับมันไปหักคอจนตาย"
 
 
                    "แล้วคุณให้อภัยเขาไหม?" คุณถามชายหนุ่มที่ก้มหน้าอยู่ ก่อนเขาจะหันไปมองคุณ
 
 
                    "พ่อสอนเสมอว่าหากใครแข็งแกร่งผู้นั้นย่อมได้ทุกอย่างในโลกของคนอ่อนแอ พ่อสอนให้ฉันเข้มแข็ง"
 
 
                    "แต่คุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว"
 
 
                    คุณเดินเข้าไปหาคริสก่อนจะจับมือหนาก่อนบีบเบาๆ เมื่อคุณเงยหน้ามองชายหนุ่มสายตาของทั้งสองสบกันโดยบังเอิญ  
 
 
                    ตั้งแต่วินาทีนั้นเหมือนเวลาได้หยุดเดินไป นัยตาของคุณมันช่างอ่อนโยนแต่ก็มีความมั่นคงอย่างบอกไม่ถูก นั้นทำให้คริสคิดทบทวนอีกรอบ
 
 
 
............นี่รึเปล่านะ....ยูนาที่เฮนรี่เคยบอกเขา...........
 
 
 
 
 
 
 


 
 
 
 
 
TBC.