[EXOandYOU] 12 Parallel 12 Memory

Chapter 5.

 

 

 

ความสงสัย?

 

 

 

 

 

                    "คงจะไม่ใช่...."  

 

                    คริสพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา สิ่งที่เฮนรี่เล่าคงไม่ใช่ยูนาคนนั้นจริงๆ

 

                    "คุณพูดว่าอะไรนะ"

 

                    คุณขมวดคิ้วก่อนจะมีเสียงของบุคคลที่สามมาขัดจังหวะเสียก่อน

 

                    "คริส!!!"

 

                    คุณรีบปล่อยมือจากร่างสูงโดนเร็ว  เด็กหนุ่มหน้าหวานมองคุณอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไรนัก ก่อนจะหันไปพูดกับคริสแทน

 

                    "ลู่หาน..."

 

                    คริสเรียกชื่อพูดมาเยือนด้วยเสียงที่ราบเรียบ

 

                    "ฉันอยากคุยด้วย"

 

 

.....................................................

 

 

                    สุดท้ายก็ตามคริงกับลู่หานลงมาไม่ได้  หลังจากที่คุณโดนเด็กหนุ่มหน้าหวานหยดไล่ลงมาจากดาดฟ้า  คุณตัดสินใจไปที่โซนพักผ่อน   เมื่อคุณเปิดประตูห้องนักเล่นออกมาก็มีเสียงต้อนรับคุณทันใด  ชานยอลกับแบคฮยอนก็นั่งอยู่ในกลุ่มด้วย

 

                    "อ้าว!! สาวน้อยหนึ่งเดียวของเรานี่นา" 

 

                    เด็กหนุ่มผิวเข้มร้องทักขึ้นมาทันควัน

 

                    "ผมชื่อ ไค นะถ้าเรียกยากก็เรียกว่า ที่รัก แทนก็ได้ครับ"

 

                    ประโยคนั้นทำเอาแก้มใสขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้

 

                    "โหย!! ไรอะพี่ผมเคยบอกว่าผมจองแล้วไง!!!"

 

                    เด็กหนุ่มหน้าเรียวซีด ทักท้วงเสียงดังเข้าเกาะเเขนคุณแน่น

 

                    "ผมชื่อ โอ เซฮุน นะฮะ"

 

                    ท่าทางเด็กๆนั้นทำให้ใบหน้าสวยร้อนวูบไปหมด

 

                    "ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ"

 

                    ไคพูดพร้อมแกะมือปลาหมึกนามเซฮุนออก

 

                    "อย่าไปสนใจพวกมันมากนักล่ะเดี๋ยวประสาทกินพอดี"

 

                    เด็กหนุ่มอีกคนพูดขึ้น ก่อนเจ้าตัวจะรู้ว่ายังไม่ได้แนะนำตัวให้คุณรู้จัก

 

                    "ฉันชื่อเฉิน คนที่ปกติกว่าเจ้าพวกนั้นสองคน"

 

                    เขาพูดติดตลก ก่อนยิ้มให้คุณ

 

                    "ฉันชื่อ จีโบ"

 

                    "ไปเดินเล่นกันไหม?  จะได้สำรวจที่อยุ่ใหม่ด้วย"

 

                    เขาเอ่ยชวนคุณอย่างใจดี

 

 

......................................................

 

                    "ตึกนั้นน่าจะเป็นห้องพัก ตอนเย็นก็ชวนคนอื่นๆไปดูด้วยนะ"

 

                    เฉินชี้ไปที่อาคารตรงข้ามกับที่พวกคุณออกมา  ก็น่าจะเป็นโซนห้องนอนจริงๆนั้นแหละมีม่านด้วย  คุณคิดในใจ

 

                    "เลย์!มานั่งทำไรคนเดียวเนี่ย"

 

                    เฉินเอ่ยทักเด็กหนุ่มที่นั่งยองๆดูแปลงดอกไม้เหี่ยวอยู่ในสวนกว้าง

 

                    "เฉิน กับ...."

 

                    เขาหันมาก่อนจะมองหน้าคุณเป็นเชิงถามชื่อ

 

                    "ฉันชื่อ จีโบ ค่ะ"

 

                    "ผมชื่อ เลย์ ครับยินดีที่ได้รู้จัก"

 

                    เขาโค้งให้คุณก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มจนคุณอดคิดไม่ได้  ผู้ชายอะไรสุภาพจัง

 

                    "เฉิน คุณจีโบ ดูนี่สิ"

 

                    เลย์เรียกให้คุณกับเฉินมาสนใจแปลงดอกไม้เหี่ยว

 

                    "คุณเฮนรี่บอกว่าธรรมชาติกับทิวทัศที่นี่เป็นสิ่งที่จำลองขึ้น

แต่ดู..."

 

                    "อ๊ะ....ว้าว"

 

                    เพียงปลายนิ้วสัมผัสกับกลีบสีน้ำตาลปนเหลือง  เสี่ยววินาทีที่ดอกไม้กลับมาเป็นสีขาวกิ่งก้านสีสดเหมือนพึ่งผลิดอกใหม่ทั้งแปลง

 

                    "ดอกไม้นี่ไม่ได้ถูกจำลองขึ้นมามันเป็นของจริง"

 

                    เลย์พูดพร้อมกับเด็ดดอกไม้มาทัดหูของคุณและยิ้มบางๆให้

คุณแสร้งมองไปทางอื่นอย่างเขินอาย  แต่สายตาดันไปสบเข้ากับหนุ่มหน้าหวานบนอาคาร  ลู่หานหลบเข้าพร้อมกระซากผ้าม่านมาปิดอย่างรวดเร็ว

 

                    "เอ่อ.....เฉิน เลย์..รุ้จักคริสกับลู่หานไหม?"

 

                    คุณถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ  เลย์มองหน้าเฉินอย่างขอความช่วยเหลือจนเด็กหนุ่มต้องถอนหายใจออกมา

 

                    "ฉันเคยอยู่กับลู่หานและซิ่วหมินเพื่อนอีกคนน่ะ...ตอนนั้นเราสามคนสัญญาว่าจะปกป้องกันและกัน จนคุณแทมินเอาตัวลู่หานไปทดลอง ฉันไม่รู้ว่านานเท่าไรที่เขาไม่กลับ แต่พอเขากลับมาลู่หานมีท่าทางแปลกไปเขาไม่พูดเอาแต่นั่งอยุ่ที่มุมห้อง...จนสุดท้ายเขาก็ฆ่าตัวตาย"

 

                    "เขาทำยังไง"

 

                    คุณถามเสียงเรียบ

 

                    "เขาเอาเศษกระจกชิ้นใหญ่แทงหน้าตัวเอง...มันเกิดขึ้นเร็วมากตอนที่หน้าของเขาเละจนจำไมได้......หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกจนตอนนี้"

 

                    ถ้าลู่หานฆ่าตัวตาย เขามาอยู่ในหมู่พวกเราได้ไง?  คุณแอบคิด

 

                    "แล้วคริสล่ะ"

 

                    เฉินทักเลย์

 

                    "ฉันอยู่กับคริสมาตลอดเลยก็สนิทกันในระดับหนึ่งอ่ะนะ"

 

                    เด็กหนุ่มทำท่านึกคิด

 

                    "คุณเฮนรี่เล่าให้ฟังว่าคริสเป็นคนที่มีพัฒนาการเร็วที่สุดในพวกเราทุกคน"

 

                    "ทำไมคุณเฮนรี่คุยเล่นกับนายเยอะจัง"

 

                    เฉินถามอย่างสงสัยคุณเองก็อยากรู้เช่นกัน

 

                    "ความจริงฉันเป็นคนที่รับการทดลองน้อยและเบาที่สุดนะ"

 

                    เลย์พูดความจริง คุณแอบอิจฉาเขาไม่น้อย

 

                    "เลย์มีพลังอะไรเหรอ"

 

                    คุณถามออกไปอย่างใจคิด เฉินมองหน้าเลย์เพื่อดูว่าร่างสูงจะทำอย่างไร

 

                    "ผมมีพลังในการรักษาทั้งร่างกาย ธรรมชาติ สิ่งของหรือแม้แต่จิตใจคน ฉันก็รักษาได้"

 

                    คุณอึ้งกับพลังของเลย์ส่วนเฉินก็ลอบถอนหายใจเป็นรอบที่สอง

 

                    "ฉันควบคุมสายฟ้าได้...แล้วเธอล่ะ"

 

                    "ฉัน.....ฉันว่าฉันมีพลังโทนจิต"

 

                    คุณตอบอย่างมั่นใจ  ทั้งสามเดินในสวนซักพักก็พากันเข้าอาคารเนื่องจากฟ้าเริ่มมืดลงทุกนาที

 

........................................................

 

                    มาถึงในห้องครัวดีโอกำลังทำอาหารโดนมีชานยอลคอยช่วยนิดๆหน่อยๆ เลย์จึงเข้าไปช่วยอีกแรง  คนอื่นๆที่ยังไม่รู้จักก็ถือโอกาศแนะนำตัวซะเลย และในห้องอาหารนี่ก็ขาดคนอีกสองคนเช่นเคย

 

                    "ราตรีสวัสนะจีโบ" แบคฮยอนพูดก่อนจะไปแย่งกันจองห้องนอนกับชานยอล

 

                    "มีอะไรก็เรียกนะฉันอยู่ห้องข้างๆ" ซูโฮพูดก่อนขนผ้าห่มเข้าห้อง

 

                    "คนสวย/พี่จีโบฮะ ฝันดีนะครับ"  ไคกับเซฮุนพูดพร้อมกัน คุณเหมือนเห็นสายฟ่าผ่าระหว่างสองคนนั้น

 

                    "บ๊ายบายจีโบ" เทาบอกลาด้วยท่าทางเด็กๆ

 

                    รู้สึกว่าคุณจะเข้ากับหนุ่มๆได้ดี  คุณพยักหน้าให้เทาก่อนจะเดินหมายไปที่ห้องนอนที่อยู่ลึกสุด

 

 

หมับ!!!!

 

 

                    "ว้าย! อืมๆ"

 

                    ก่อนที่มือบางจะได้เตะลูกบิดประตูก็มีมือปริศนากระชากขอมือของคุณก่อนปิดปากอย่างรวดเร็ว

 

                    "เงียบซะ...ไม่งั้นฉันจะหักคอเธอซะ"

 

                     ร่างสูงด้านหลังกดเสียงต่ำ  คุณพยายามตั้งสติดีๆ ก่อนคนด้านหลังจะพาคุณขึ้นไปบนดาดฟ้าที่คุณเคยไปตามคริส

 

                    "โอ้ย!!!"

 

                    คุณโดนผลักหัวแทบจมดิน เด็กสาวนั่งลูบหัวเข่าเพื่อบรรเทาความเจ็บ

 

                    "อ่อนแอเป็นบ้า"

 

                    ร่างสูงสบถก่อนถอดหมวกออกเผิยใบหน้าสวยราวผู้หญิง

 

                    "ลู่...หาน"

 

                    "ถ้ารู้ชื่อฉันแล้วก็ดี"

 

                    เขาเดินมาดึงแขนคุณให้เข้ามาใกล้

 

                    "โอ้ยยย!!! นายจะทำอะไรลู่หาน!!"

 

                    "อย่างเธอ...จะเป็นยูนาได้ยังไง"

 

                    ในตอนนี้ลู่หานดูน่ากลัวมากๆ  ใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้คุณเรื่อยๆจนปลายจมูกเเตะกัน

 

                    "อ๊ะ"

 

                    จบเสียงอุทานของคุณก็มีแสงเจิดจ้าขึ้นกลางระหว่างคุณกับลู่หาน นกที่กำลังบินกลับรัง สายลมที่พัดใบไม้พลันหยุดนิ่งไม่ไหวติง

 

                    "นี่มัน...อะไร"

 

                    คุณมองต้นไม้ที่งอกจากพื้นคอนกรีดของดาดฟ้า แตกกิ่งก้านสาขาอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นต้นไม้ใหญ่

 

                    "ท่านยูนาหรือต้นไม้แห่งชีวิต เป็นผู้ที่หล่อเลี้ยงเรา เป็นผู้ที่ห่วงใยเราเสมอและเป็นผู้ที่สมควรปกป้องที่สุด...."

 

                    ลู่หานสายตาอ่อนลงอย่างชัดเจน ก่อนจะหันมาขมวดคิ้วใส่คุณ

 

                    "ฉันมีพลังโทนจิตเป็นคนที่ติดต่อกับท่านยูนาผ่านตัวเธอได้...เธอก็เปรียบเสมือนท่านยูนาหรอกแต่ท่านมีตัวตนอยู่ในตัวเธอ สถานะตอนนี้แค่ทางผ่านสู่ต้นไม้แห่งชีวิตเท่านั้น"

 

                    "แต่คนอย่างเธอ...ไม่สมควรเป็นท่านยูนา!!!!!!!"

 

                    ลู่หานพุ่งเข้ามาหาคุณอย่างรวดเร็ว ในมือมีมีดพกขนาดเหมาะมืออยู่

 

                    "กรี้ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!ช่วยด้วยยยยยยย!!!!!!!"

 

                    คุณตะโกนออกไปสุดเสียง น้ำตาแห่งความกลัวไหลรินออกมามากมายแต่ลู่หานก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีคนเข้ามาแทรกเสียก่อน

 

                    "ทำแบบนี้ทำไม...ลู่หาน"

 

 

 

 

TBC.