[EXOandYOU] 12 Parallel 12 Memory
เขียนโดย 
ดอกไม้แห้ง
วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 08.36 น.
แก้ไขเมื่อ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2557 08.10 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) เพื่อนที่ไว้ใจ 100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความchapter 3
เพื่อนที่ไว้ใจ
"อ๊ะ! ตื่นแล้ว"
เมื่อคุณเพียงกระพิบตาเบาๆก็มีเสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นทันที คุณรู้สึกเหมือนมีคนลูบผมของคุณอยู่ ถึงจะรำคาญนิดๆแต่คุณก็เหนื่อยเกินจะวีนใส่ คุณตื่นขึ้นมาก่อนจะเห็นชายหนุ่มสองคนอยู่ในชุดสีขาวเหมือนคุณ
.....คนหนึ่งเป็นชายร่างเล็กกำลังมองคุณอย่างสนใจ...
....อีกคนเป็นคนตัวสูง หูกาง กำลังเก็บฝูกเข้าตู้....
"เป็นไงบ้างไม่สบายรึเปล่า"
เด็กหนุ่มตัวเล็กเอามือมาทาบหน้าผากของคุณ แต่คุณกลับส่ายหน้าก่อน คุณมองไปรอบๆเป็นห้องกระจก ทั้งเพดาน พื้นและผนังทำจากกระจกเงาทั้งหมด
"ไม่ต้องตกใจที่ห้องมันเป็นแบบนี้ล่ะ..."
คนตัวสูงพูดก่อนจะเดินมานั่งข้างๆคุณ พลางกระซิบแผ่วเบา
"พวกนั้นมองเราอยู่..." คุณหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ
"เอาล่ะๆ จะเครียดกันไปแล้ว!ฉันชื่อ แบคฮยอน นะส่วนนั้นก็ชานยอล" แบคฮยอนแทรกขึ้นก่อนจะแนะนำตัว
"ฉันชื่อ จีโบ"
"เธออยู่มานานเท่าไรแล้ว" ชานยอลถาม
"ไม่รู้เหมือนกันแต่ก็นานอยู่แล้วพวกนายล่ะ"
"ฉันประมาณ 2 เดือน"แบคฮยอนตอบ
"ของฉันปีครึ่ง" คุณทำหน้าตกใจเมื่อชานยอลพูดแบบนั้น
"นาย...โดนอะไรมาบ้าง"
"ก็...แรกๆก็ทุกอย่างพอผ่านไปประมาณครึ่งปี เขาก็จับฉันรนไฟอย่างเดียว"
คุณมองไปตามแขนและลำคอที่มีแผลพุพองกับรอยแผลเป็น
"ฉันอยากหนี.." แบคฮยอนพูดเสียงเบา คุณเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
"พวกเขาเกือบทำฉันตาบอด"
จบคำนั้นของแบคฮยอนชานยอลก็ตบไหล่เป็นเชิงให้กำลังใจ มันทำให้คุณเริ่มกลัวขึ้นมา
แอ็ด~~~
ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของฮยอนชิกและลูกน้องอีกสองคน ชานยอลรีบลุกขึ้นมาขวางคุณกับแบคฮยอนทันที ภาพนั้นทำให้ฮยอนชิกหลุดขำนิดหน่อย
"ผลการทดลองที่ 331 ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก...ฉันต้องการการทดลองที่ 500 ต่างหาก"
แบคฮยอนลุกขึ้นก่อนจะแตะไหล่ของชานยอล
"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันก็กลับมา"
แบคฮยอนเดินไปกับฮยอนชิกอย่างว่าง่าย ส่วนชานยอลกับคุณก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองเท่านั้น
"โธ่เอ๊ย!!!!!!"
ชานยอลชกกำแพง(ที่เป็นกระจกเงา)อย่างแรง ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะอารมณ์โกรธ ก่อนตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั้ง
"เอาเลยสิ!!!!!ฆ่ากูให้ตายยยย!!!!!เอาไฟมาเผากูเลย!!!!มึงได้ยินไหมคริสตัล!!!!มึงได้ยินไหม!!!อีผู้หญิงไม่มีสำนึก!!!!"
ชานยอลตะโกนไปทุบกำแพงไปเพื่อระบายอารมณ์คุณรู้สึกกลัวชานยอลมากเมื่อเห็นร่างสูงตะโกนด่าถึงคริสตัล หมออ่อนโยนที่เคยรักษาคุณ
..........................................................
"ว้าว! ดูลูกชายแม่นั้นสิ"
มินอามองจอที่ฉายภาพชานยอลกำลังนั่งทรุดอยู่กับพื้น โซฮีเดินมาดูตามหลังจากเติมเครื่องสำอางเสร็จ
"โดนแบบนั้นก็ไม่แปลกที่มันด่าแม่มัน" หญิงสาวนั่งลงดูเอกสารอย่างไม่สนใจ
"แต่ถ้ามันกลายเป็นผลลัพธ์เมื่อไรมันอาจจะกลับมาฆ่าคริสตัลก็ได้นะ"
"ไม่รู้ล่ะ...บ้างทีที่นี้อาจไม่มีคำว่าความรักก็ได้ ยัยนั้นต้องตั้งท้องโดยคำสั่งของไอ้นักวิทยาศาสตร์เก่าใช่ปะ ถ้าชานยอลสำเร็จเป็นผลลัพธ์มันก็จะให้ผู้หญิงในองค์กรท้องอีกแน่ๆ"
"ให้ตายเถอะทำไมต้องเป็นคริสตัลด้วยนะตอนที่เลี้ยงชานยอลดูเธอรักเขามาก"
"อือ ฉันรู้ว่าเธอไม่เติมใจ จำได้ไหมว่าตั้งแต่ที่ชานยอลอายุเริ่มเข้า 5 ขวบคริสตัลก็ทำตัวเหินห่างและพยายามไม่รักชานยอล"
"ทำไมอะ?" มินอาถามงงๆ
"ก็เพราะรู้ว่าชานยอลคือตัวทดลองยัยคริสตัลเลยไม่อยากผูกพันธ์กับชานยอล ถ้าไม่งั้นเธอก็จะต้องทำใจไม่ได้"
..........................20% เเล้วเดี๋ยวมาต่อให้อีกนะครัซซซ..........................
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เวลาผ่านไปยาวนาน....นานจนคุณนึกดีใจที่จะได้ไม่ต้องไปทำการทดลองบ้าๆนั้นอีก ตอนนี้ชานยอลก็ใจเย็นลงมาก คุณเองก็สงสัยแต่ไม่กล้าถามเรื่องคริสตัลกับชานยอล
".........."
"เป็นอะไรไหม?" คุณถามออกไปเพราะชานยอลที่่เอาแต่นั่งมองไปที่ประตูอยู่ข้างๆคุณ
"เปล่า....เออ...แค่เป็นห่วงแบคฮยอน"
"เขายังไปกลับมาเลยนี่"
คุณเองพึ่งนึกได้ว่ายังไม่มีวี่แววที่แบคฮยอนจะเปิดประตูเข้ามา คุณเองก็อดห่วงเขาไม่ได้เช่นกัน ชานยอลหันหน้ามามองคุณนิ่งคุณเองก็มองเขากลับเมื่อรู้สึกตัว
"มีอะไร....เหรอ?"
"ไปหาแบคฮยอนกัน"
"อะไรนะ!!เดี๋ยวสิชานยอล!!!"
ชานยอลดึงข้อมือคุณให้เดินตามมาที่ประตู ก่อนหันมาคุณกับคุณด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เธอมีพลังอะไร?"
"ฉะ...ฉันเองก็ไม่รู้"
"เขาให้เธอทำอะไรบ้าง? ส่วนใหญ่น่ะ"
"เอ่อ.....ทำให้ลูกแก้วลอย" ชานยอลมองที่ประตูก่อนหันมาที่คุณอีกครั้ง
"เธอใช้พลังปลดกลอนประตูได้ไหม"
"แต่นายบอกว่ามีคนมองเราอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"แบคฮยอนสำคัญกว่า!!" ชานยอลเขย่าตัวคุณอย่างแรง
"ฉัน...ขอโทษ..." ชานยอลรีบปล่อยมือจากคุณ
"ไม่เป็นไร...นายพูดถูกตอนนี้แบคฮยอนสำคัญที่สุด"
จบคำของคุณก็หันไปที่กลอนประตูทันที ดูผิวเผนเหมือนจะตูตามบ้านทั้วไปแต่มันไม่สำคัญคุณเพ่งสมาธิไปที่กลอนประตูนั้นทันที
เหมือนมีภาพปรากฏอยู่ในหัวคุณ เป็นเหมือนด้านในเครื่องจักร เฟืองที่หมุนเรียงกันเป็นคำแต่คุณมองมันไม่ชัด
"อ๊ะ!!" คุณแทบเซล้มเมื่อถอนสมาธิออก แต่ดีที่ชานยอลประคองคุณไว้ได้ก่อน
"ได้ผลไหม?" คุณส่ายหน้า คุณจับมือหนาก่อนจะเพ่งสมาธิไปที่กลอนประตูอีกครั้ง
ภาพเหตุการหนึ่งฉายในสมองคุณอีกครั้ง เป็นภาพของหญิงสาวกำลังหมุนเฟืองให้เรียงกันเป็นตัวอักษรที่เธอต้องการ
...........w-i-t-n-s-s...........
เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ คุณก็ค่อยๆหมุนเฟืองตามอักษรที่ได้มา คุณรู้สึกเหมือนเหงื่อไหลท่วมตัว
"ได้แล้ว!"
ชานยอลพูดอย่างดีใจ คุณก็แทบไม่เชื่อเหมือนกันชานยอลจับมือคุณแน่นขึ้นก่อนจะเปิดประตูและรีบเร่งฝีเท้าทันที
............................................................
"ต้องบอกคุณเฮนรี่!!!" มินอาร้องลั่นเมื่อเห็นภาพเมื่อครู่ แต่โดนโซฮีปรามไว้
"ไม่ต้องหรอก"
"ทำไมอ่ะ!"
"ที่ว่าจะบอกให้คุณเฮนรี่ทราบมันต้องทำอยู่แล้ว...แต่ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกเด็กอ่อนหัดมันจะทำยังไงต่อไป"
มินอามองจอภาพอีกครั้งก่อนจะยอมนั่งลงโดยดี
..........................................................
"ชู่~~~" ชานยอลและคุณกำลังแอบฟังนักวิทยาศาสตร์ แน่นอนต้องมีแทมิน
เฮนรี่และคริสตัล
"การทดลองที่ 500 มีพัฒนาการช้าลงมากเมื่อเทียบกับเดือนที่ผ่านมา ประสาทการรับรู้ของตาในการรับแสงน้อยลงจนเกือบบอด...นายยังจะเก็บไว้อยู่ไหม?"
คริสตัลร่ายยาวเป็นกิโล ซึ้งคุณกับชานยอลไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ทุกคนในห้องต่างมีใบหน้าที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด
"เก็บไว้" แทมินพูดขึ้นทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว
"ฉันอยากใช้การทดลองที่ 500 เป็นตัวทดลองอีกสักพัง"
"มีอะไรในตัวเขาที่น่าสนใจอยู่อีกล่ะ?"ฮยอนชิกแทรกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
"นายยังอ่อนซ้อมนักฮยอนชิก...ฉันรู้ว่าควรทำอะไรกับสิ่งใดและควรจะเอาอะไรทิ้ง" แทมินพูดไปขำไป
"รับประกันความปลอดภัยของเขาด้วยนะแทมิน"เฮนรี่ย้ำ
"คงไม่ได้หรอกครับ...เพราะผมไม่สนใจชีวิตหรือความรู้สึกของตัวทดลอง" เฮนรี่ขมวดคิ้มเป็นปมแต่แทมินก็ไม่สนใจ
"อึก...อ่อก...ยะ..อย่าทำผม...ขอร้องเถอะ..อะ...ครับ"
นั้นเรียกความสนใจของคุณและชานยอลได้เป็นอย่างดี น้ำเสียงอิดออด ขาดตอนเหมือนจะขาดใจของแบคฮยอนที่นอนบางตายอยู่บนเตียงที่เปื่อนคราบเลือด นัยตาสีขุ่นกระพริบถี่อย่างเหม่อลอย
"แบคฮยอน..."ชานยอลกดเสียงต่ำ
"ไม่เป็นไรนายจะไม่ร้องออกมาสักเเอะ" แทมินยิ้มก่อนจะรับเข็มฉีดยาที่บรรจุตัวยาสีแดงเข็มเอาไว้จากคริสตัล
"ม่ายยยยยยยย!!!!!!!!!!!!"
อยู่ๆคุณก็ตระโกนขึ้นก่อนจะพุ่งพรวดเข้าไปอย่างไม่คิด ส่วนตัวชานยอลเองก็ตกใจเหมือนกันแต่เขาก็ตามเข้าไปด้วย
"มาได้ยังไง!!!การทดลองที่506!!!!" แทมินตระโกนเมื่อคุณเข้าไปแย่งเข็มฉีดยา
"ปล่อยเขานะ!!!!ปล่อยแบคฮยอน!!!!!"
"จับไปขัง!!!!พวกเธอต้องโดนลงโทษ!!!!!"
..........................................................
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!"
ชานยอลร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อคริสตัลลนไฟที่กลางหลัง หญิงสาวเดินมาด้านหน้าเชยคางของลูกชายขึ้นมาสบสายตาเย็นชาของตน
"แกมันตัวสร้างปัญหา ไอ้เด็กเหลือขอ!!"
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือเรียวบางกระทบเข้าใบหน้าหล่อเติมๆ หน้าด้านซ้ายของเด็กหนุ่มชาวาบไปหมดทั้งแถบ
"แล้วมึงเอากับผัวแล้วคลอดกูออกมาทำไมล่ะ!!!! โอ้ยย!!!"
ด่าเสร็จก็เจ็บตัว คริสตัลหยิกใบหูกางๆนั้น ดวงหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยแรงโกรธ กดเครื่องพ่นไฟจี่ที่ลำคอไล่ลงมาที่อกเปลือยก่อนจะไล่ขึ้นไปที่แขน
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เขาแค่ขอภาวนาให้มันจบลงโดยเร็ว เพราะเพื่อนๆของเขาก็ต้องโดนลงโทษเหมือนเขา แบคฮยอนอาจตาบอดไปจริงๆถ้าถูกลงโทษ แม้แต่ตัวคุณเอง!!!
100%
TBC.
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
