พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

หลังจากนั้น 1 ชั่วโมงต่อมา
ชิเอลที่กำลังหลับไปได้เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาได้นอนหลับมาอย่างเต็มที่แล้วจึงไม่อาจที่จะหลับลงได้อีก เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาสีท้องฟ้าขึ้นอย่างช้ามองดูเพดานแล้วกระพริบตาเพื่อปรับภาพให้เห็นได้ชัดมากยิ่งขึ้น พรางค่อยลุกขึ้นนั่งเอามือขยีตาแล้วบิดขี้เกียจสองสามที

"อืม นี่กี่โมงแล้วนะ เช้าหรือยัง"ชิเอลพึมพำกับตนเองพรางหันไปมองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องแล้วมองดูเวลา

"อะไรกัน พึ่งจะ ตี 4 เอง เหรอ ทำไมเวลาผ่านไปช้าอย่างนี้นะ"ชิเอลมองดูนาฬิกาอย่างไม่สบอารมณ์ เขาอยากให้เช้าเร็วๆจะได้ฟังเซบาสเตียนเล่าเรื่องต่อแต่ว่าเวลามันช้าไม่ทันใจเด็กวัยรุ่นอย่างเข้าเลย

"เฮ้อ นอนต่ออีกหน่อยแล้วกัน"แล้วชิเอลก็ล้มตัวลงนอน แต่เมื่อหลับตาลงเขาก็ไม่อาจจะข่มตาให้หลับได้อีกแล้ว ก็นอนมาเต็มที่แล้วนี่นา จะหลับอีกก็คงจะทำไม่ได้แล้ว เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจหยิบหนังสือมานั่งอ่าน แต่ทว่าเขากลับไม่มีสมาธิที่จะอ่านเลยในเมื่อยังมีเรื่องที่น่าสนใจมากกว่าหนังสือพวกนี้รออยู่ อ่านยังไงก็ไม่รู้เรื่อง

"โอยทำไมไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลยน้า ในหัวเรามีแต่เรื่องของเจ้านั่นเต็มไปหมด เลิกคิดซะทีสิ ไม่ๆอย่าไปคิดถึงเรื่องอย่างว่าสิ บ้าจริง"ชิเอลที่ตอนนี้หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุเขาเอาแต่สะบัดหัวไปมาขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัวออกไป แล้วพยายามจะนอนอีกครั้งแต่พอล้มตัวลงนอนกลับนอนไม่หลับขึ้นมาอีก 
จึงตัดสินใจไม่นอนมันแล้ว จึงลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบของเล่นมานั่งเล่นบนเตียงแก้เบื่อไปพรางแต่ในตอนนี้เขากลับไม่รู้สึกอยากจะเล่นของเล่นเสียแล้วสิ อาจเพราะเขาเริ่มโตขึ้นมาแล้วล่ะมั้ง เด็กหนุ่มหยิบของเล่นขึ้นมาดูอย่างเซ็งๆแล้วก็เอาไปเขวี้ยงใส่ประตูอย่างหงุดหงิด

"โอ๊ย เบื่อ เซ็ง !!! "เพล้ง ! เสียงตุ๊กตาทหารทำจากกระเบื้องที่พึ่งซื้อมาเมื่อวานที่ตลาดแตกกระจายเมื่อชิเอลเอามันเขวี้ยงใส่ประตูอย่างหงุดหงิด นี่ถ้าเซบาสเตียนมาเห็นคงถูกต่อว่าแน่ๆเอาข้าวของมาปาแบบนี้ 

"เมื่อไหร่จะเช้าซักที เบื่อ!!!!"ชิเอลพูดพรางหยิบกล่องเสียงดนตรีที่เขาเล่นไขลานจนเสียงยืดยานคางแล้วเอามาปาใส่ประตูอีก โครม!!! เสียงกล่องดนตรีแตกหักกระจาย แล้วจากนั้นก็หยิบของเล่นชิ้นอื่นๆขว้างใส่กำแพงบ้าง ประตูบ้าง กระจกบ้างทั้งของเล่นทั้งกระจกหน้าต่างแตกกระจาย
เปี้ยงงง ตึ้งงง โครม เพล้งงง!!!!!! เสียงโครมครามดังลั่นบ้าน จนทำให้เซบาสเตียนที่นอนหลับอยู่ในห้องข้างๆสะดุ้งตื่นรีบผุดลุกขึ้นมานั่งทันที

"เห เสียงอะไรน่ะ!!!"เซบาสเตียนร้องถามพรางเอามือขยี้ตา นี่เขาพึ้งจะหลับไปได้ชั่วโมงเดียวเอง เกิดอะไรขึ้นนะเสียงดังโครมครามแต่เช้ามืดเลย นายน้อยกำลังทำอะไรอยู่หรือเปล่านะ 
เปี้ยงงง โครมมม !!! เสียงข้าวของถูกกระแทกอย่างแรกจนแตกหักเสียหาย เซบาสเตียนรีบลงจากเตียงแล้ววิ่งออกไปจากห้องตรงไปยังห้องต้นเหตุทันที

"นายน้อย ทำอะไรน่ะครับ เสียงดังไปถึงห้องของผมเลย"เซบาสเตียนมาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องนอนของชิเอล พอไม่ได้ยินเสียงตอบมา ก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป และทันทีที่เปิดเข้าไป 
โป๊กกก!! เสียงตุ๊กตาเซรามิกเนื้อดีกระแทกเข้าให้ที่หัวของเซบาสเตียนเข้าอย่างจังจนหัวแตกเลือดไหลอาบหน้า ส่วนตุ๊กตาป่นเป็นผุยผงไปเรียบร้อยแล้ว

"โอยยา นายน้อย หยุดก่อนขอรับ!!! "เซบาสเตียนร้องห้ามเขาโดนตุ๊กตาหนักๆปาใส่หัวเข้าอย่างจัง ด้วยความซวยที่เปิดประตูมาตรงจังหวะกับที่ชิเอลกำลังปาของใส่ประตูระบายอารมณ์พอดี 

"อ๊ะ ซะเซบาสเตียน!!!"ชิเอลร้องอย่างตกใจไม่นึกว่าเซบาสเตียนจะโผล่มาในตอนนี้

"นายน้อยทำอะไรอยู่ครับเนี่ย !!!"เซบาสเตียนที่หัวมีคราบเลือดไหลลงมาจากหัวเป็นทางลงมาเปอะแก้ม ตวาดใส่อย่างโมโห พรางมองดูสภาพห้องนอนของผู้เป็นนาย ซึ่งในตอนนี้ที่พื้นมีแต่เศษกระเบื้อง เศษแก้ว ซากข้าวของที่แตกหักเสียหาย

"เอ่อ....คือว่า...คือ"ชิเอลพยายามจะหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง แต่ว่าเขาจะบอกยังไงดีล่ะ เขาไม่อาจหาข้อแก้ต่างได้เลยเพราะรู้ตัวดีว่าทำผิดไปเต็มๆ 

"ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะครับ ผมเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้ใช้ข้าวของเพื่อระบายอารมณ์น่ะ นายน้อยโตแล้วนะ ทำไมถึงทำอะไรไม่รู้จักคิดแบบนี้ล่ะครับ!!!!"เซบาสเตียนพูดเสียงดุ ทำท่าจะอบรมเด็ก ดวงตาสีทับทิมวาวโรธ์ด้วยความโกรธ

"เฮือก!!"ชิเอลตกใจสะดุ้งเมื่อถูกเซบาสเตียนต่อว่าเสียงดัง

"ขะขอโทษ"ชิเอลพูดเสียงอ่อยๆก้มหน้าหลบสายตา ไม่กล้ามองตาเซบาสเตียนในตอนนี้ เพราะน่ากลัวมากเลยทีเดียว

"ทำไมถึงขว้างปาข้าวของ ตอบผมมาก่อน"เซบาสเตียนพูดอย่างใจเย็น 

"ฉะ ฉันแค่เบื่อๆ อยากให้เช้าเร็วๆจะได้มาฟังเรื่องของนายต่อ เลย.."ชิเอลพูดเสียงอ่อยๆ ก้มหน้ามองพื้นที่เต้มไปด้วยเศษซากของเล่นที่แตกหักเสียหาย

"ขว้างปาข้าวของคร่าเวลาใช่มัยขอรับ ของพวกนั้นมันของเล่นของคุณไม่ใช่เหรอ พึ่งซื้อมาเมื่อวานเองแท้ๆ ทำไมถึงได้ชอบทำลายของแบบนี้ล่ะครับ คิดว่าทำลายของแล้วจะทำให้เวลาผ่านไปเร็วๆงั้นเหรอ ช่างเป็นเด็กมือบอนจริงๆเลยนะครับ "เซบาสเตียนพูดเสียงดุ

"ก็ฉันขอโทษไปแล้ว นายจะเอาอะไรนักหนากับฉันอีกเนี่ย ของเล่นพวกนั้นมันเป็นของฉัน เงินที่ซื้อก็ของฉัน ห้องนี้นายก็ยกให้ฉัน ฉันจะทำอะไรกับของพวกนี้ก็ได้ไม่ใช่หรือยังไง มันหนักหัวส่วนไหนของนายไม่ทราบ เซบาสเตียน"ชิเอลที่เริ่มหมดความอดทน จึงพูดโต้กลับไปบ้างอย่างไม่สบอารมณ์ที่โดนเซบาสเตียนดุทำเหมือนกับเขาเป็นเด็กๆ

"หนักสิ เมื่อครู่นี้นายน้อยเอาของเล่นมาปาใส่หัวผมจนหัวแตกเลือดออกเลยนะขอรับ"เซบาสเตียนร้องประท้วง

"ก็ช่วยไม่ได้นี่ นายอยากโผล่หัวเข้ามาเอง ง่วงมากไม่ใช่เหรอทำไมไม่นอนในห้องของนายซะล่ะ มาที่ห้องนี้ทำไม ฉันไม่ได้เรียกหรือเชื้อเชิญอะไรนายเลยซักนิด "ชิเอลโต้กลับเถียงคำไม่ตกฟาก

"ก็นายน้อยทำอะไรเสียงดังรบกวนการนอนของผมก่อนนี่ขอรับ ผมก็เลยเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้นในบ้านของผม อย่าลืมว่านี่มันบ้านของผมนะครับ"เซบาสเตียนไม่ยอมแพ้

"อ้อ ใช่สิบ้านหลังนี้เป็นของนาย แต่ห้องนี้เป็นของฉัน นายไม่มีสิทธิมาต่อว่าฉันนะ ฉันจะทำอะไรกับของในห้องนี้มันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย นายเป้นแค่พ่อบ้านอย่าบังอาจมาอบรมสั่งสอนฉัน ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้ว"ชิเอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"อ้อนั่นสินะขอรับ งั้นผมจะไม่มายุ่งในห้องนี้ก็ได้ขอรับ เชิญเก็บกวาดเองเลยนะครับ ผมไม่ทำให้เด็ดขาด อยากจะทำอะไรก็ทำ เชิญ แล้วก็เรื่องที่ทำให้ผมเจ็บตัวผมขอเอาคืนซักหน่อยแล้วกันเพื่อเป็นค่าทำขวัญของผม"เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงไปหาชิเอลทันที

"อ๊ะ จะทำอะไรน่ะ อย่านะ เซบาสเตียน"ชิเอลร้องโวยอย่างหวาดระแวงพรางเอามือดันตัวเซบาเตียนให้ถอยไปห่างๆอย่ามาเข้าใกล้เขา 

"ต้องคิดค่าทำขวัญที่ทำให้ผมเจ็บตัวซักหน่อยนะขอรับ ไม่งั้นผมไม่ยอมกลับห้องเด็ดขาด"เซบาสเตียนปลี่เข้ามาในระยะประชิด ทำท่าจะเข้ามาปลุกปล้ำชิเอลให้ได้ดวงตาแห่งความโกรธวาวโรธ์ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกกลัวมากขึ้น

"อย่านะ ฉันไม่ให้นายทำเรื่องอย่างว่ากับฉันเด็ดขาด ตรงนั้นยังไม่หาย นายห้ามทำนะ "ชิเอลร้องโวยพรางพยายามกันไม่ให้เซบาสเตียนเข้ามาใกล้ๆได้

"หึ คิดว่าผมจะปล้ำคุณงั้นเหรอ เปล่าเลย เด็กมือบอนแบบนี้ต้องโดนทำโทษต่างหากล่ะ"เซบาสเตียนพูดด้วยเสียงเหี้ยมกระหือรือพรางคว้าจับแขนเล็กแสนบอบบางของนายน้อยของเขา ฉุดลากตัวมาอุ้มนั่งตักแล้วจับเชิยคางจูบปากอย่างเร้าร้อน ริมฝีปากบางใหญ่ๆบดขยี้ริมฝีปากเล็กอวบอิ่มอย่างไม่ปราณี 

"อื้อ เซ อุ๊บ"ชิเอลที่พยายามถอนริมฝีปากออกแต่กลับถูกปากของพ่อบ้านหนุ่มกระกบอย่างเร้าร้อนรุนแรงมากกว่าเดิมอีก เป็นจูบที่หนักหน่วงและรุนแรงและเนิ่นนานแทบจะหายใจไม่ออกกันไปเลยทีเดียว เขารับรู้ได้ว่าเซบาสเตียนโกรธมากขนาดไหนจากการจูบลงโทษในครั้งนี้
แล้วหลังจากนั้นไม่นานเซบาสเตียนก็ถอนริมฝีปากออก แล้วก็โลมเลียที่ใบหูจนชิเอลถึงกับสะดุ้งใบหน้าแดงซ่านๆ ตรงหูเป็นจุดอ่อนของเขา การถูกเซบาสเตียนเอาลิ้นร้อนๆรุกเลียที่ข้างๆหูทำให้ร่างกายของเด็กหนุ่มอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงเอาเสียดื้อๆใบหน้าแดงกล่ำ จิตใจของเด็กหนุ่มตกอยู่ในภวังค์

"อ๊าาา เซ บาส เตียน อาาา พะพอแล้ว มันจั๊กจี้ !!!"ชิเอลร้องครวญครางใบหน้าแดงซ่านเมื่อถูกพ่อบ้านหนุ่มเลียที่ใบหูและพรมจูบที่ซอกคอ จากนั้นก็โดนฟัดหอมแก้มอย่างรวดเร็วหลายฟอดเลยจนหน้าเปียกไปหมด

"พะพอแล้ว อ๊าาา"ชิเอลร้องพรางสะดุ้งพยายามขัดขืนแต่เมื่อโดนเลียที่หูร่างกายก็อ่อนระทวยลงทันที ใบหน้าแดงซ่านด้วยความเสียวปนจั๊กจี้

"ทีหลังอย่าทำลายข้าวของอีกนะขอรับ ครั้งนี้ผมจะลงโทษแค่นี้ ครั้งหน้าผมจะตีก้นคุณ เห็นกับที่ก้นยังเจ็บอยู่หรอกนะผมถึงไม่ทำอะไรตรงนั้นน่ะ จัดเก็บห้องเองนะขอรับ ผมไม่ทำให้เด็ดขาด ห้องนี้เป็นของคุณดูแลเอาเองนะครับ ผมไปล่ะ จะไปนอนต่ออีกหน่อย "เซบาสเตียนหยุดเลียแล้วพุดเสียงดุ พรางปล่อยตัวชิเอลลงจากตัก จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องทันที 

"อ่า..."ชิเอลถึงกับยืนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เขาไม่เข้าใจในตัวเซบาสเตียนเลย อะไรกันนึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มา นึกจะจูบจะลวนลามก็ทำกันแบบนี้เลยเหรอ ไม่คิดจะขออนุญาติซักคำเลยเหรอ จะมากไปแล้วนะ เด็กหนุ่มเอามือแตะปากตนเองอย่างใจลอย ใบหน้าแดงกล่ำ เขายังจดจำรสจูบที่เร้าร้อนรุนแรงนั้นได้ เคยโดนมาครั้งนึงแล้วตอนที่เขายั่วโมโหเซบาสเตียน เป็นจูบแห่งโทสะของพ่อบ้านปีศาจ

"เฮอะ คิดว่าฉันจะยอมจัดห้องเองเหรอ ไม่มีทางซะหรอก อย่าลืมสิเซบาสเตียน ฉันมีตาขวาไว้บงการนายอยู่นะ"ชิเอลพูดพรางเปลี่ยนเข้าสู่โหมดปีศาจน้อยตาสีแดงริมฝีปากเล็กนั้นคลี่ยิ้มด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ 

"เซบาสเตียนมานี่เดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง"ชิเอลใช้ตาขวาออกคำสั่งอย่างเชียบขาด แล้วเพียงไม่กี่อึดใจเซบาสเตียนก็มาปรากฏตัวตรงหน้าชิเอลทันที ด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เขากำลังจะนอนแล้วแท้ๆ เรียกมากทำไมอีกล่ะเนี่ย

"ว่าไงขอรับ เรียกกระผมมาทำไมไม่ทราบ"เซบาสเตียนพูดอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีทับทิววาวโรธ์ด้วยความโมโห ชิเอลถึงกับผงะถอยออกมาห่างๆด้วยความกลัว

"ทำความสะอาดห้องของฉันเดี่ยวนี้ นี่คือคำสั่ง"ชิเอลยิ้มเจ้าเล่ห์พรางใช้ตาขวาออกคำสั่งทันที อย่างเด็กเอาแต่ใจไม่แคร์ความรู้สึกของเซบาสเตียนเลย

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับอย่างไม่เต็มใจเขาไม่อาจขัดขืนคำสั่งจากพันธะสัญญานั้นได้ จึงต้องจำใจทำความสะอาดห้องของนายน้อยตัวแสบไปอย่างเสียไม่ได้

"เอ้าทำความสะอาดซะสิ เซบาสเตียน เร็ว"ชิเอลชี้นิ้วออกคำสั่ง พรางยิ้มเยาะไปพราง เซบาสเตียนหันมาจ้องหน้าอย่างโมโหที่มารบกวนเวลานอนของเขา นายน้อยนี่ร้ายจริงๆ

"ไม่ต้องมามองหน้าฉันเลย เป็นพ่อบ้านมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของฉันก็ทำๆไป เร็วๆ ห้องรกไปหมดแล้ว"ชิเอลออกคำสั่งอย่างเชียบขาด พรางยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างผู้มีชัย

"เยสมายลอร์ด"เซบาสเตียนตอบรับอย่างเซ็งๆพรางก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดอย่างไม่เต็มใจ แต่เขาไม่คิดจะทำความสะอาดห้องเพียงอย่างเดียวหรอก เขาจะทำความสะอาดตัวเจ้านายด้วย 

"หลีกทางไปสิขอรับ มายืนเกะกะขวางทางอยู่ได้"เซบาสเตียนพูดเสียงดุพรางหยิบไม้กวาดมากวาดใกล้ๆตัวชิเอลด้วย พอเด็กหนุ่มเผลอก็เอาด้ามไม้กวาดฟาดที่น่องซะเลย อยากออกคำสั่งดีนัก 

"เฮ้ย!!! ฉันใช้ให้ไปกวาดพื้นไม่ใช่ให้นายเอาด้ามไม้กวาดมาตีขาฉันนะเซบาสเตียน อูยเจ็บๆ "ชิเอลร้องโวยพรางกระโดดหนีด้ามไม้กวาดของพ่อบ้านหนุ่มที่ไม่ใช่แค่เอาไม้กวาดมากวาดพื้นเพียงอย่างเดียวซะแล้ว พรางเอามือลูบๆที่น่องด้วยความเจ็บๆคันๆที่โดนเซบาสเตียนตี

"ช่วยไม่ได้อยากมาเกะกะการทำงานของผมเองนี่ครับ"เซบาสเตียนพูดพรางก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดพื้นไปพราง เขาทำงานได้อย่างคล่องแคล้วว่องไว เพียงไม่กี่นาทีก็เสร็จเรียบร้อย ห้องสะอาดเอี่ยมไร้ที่ติ

"เอาหล่ะจัดเก็บพื้นเสร็จแล้ว คราวนี้ผมก็คงต้องจัดเก็บนายน้อยด้วยอีกคนด้วยนะขอรับ" เซบาสเตียนพูดพรางเดินตรงมาคว้าจับตัวนายน้อยจอมยุ่งของเขาอุ้มพาดบ่าทันทีโดยที่ชิเอลไม่ทันตั้งตัวเลย

"อ๊าาา จะทำอะไรน่ะเซบาสเตียน ปล่อยนะ"ชิเอลร้องโวยพรางดิ้นรนพลาดๆเอามือทุบหลังเซบาสเตียนดังพลั่กๆ

"โอยาๆ จะทุบหลังผมอีกนานมัย เดี๋ยวจับโยนลงกับพื้นซะเลยนี่ "เซบาสเตียนโวย

"หนอย แก ไอ้พ่อบ้านซาดีส ปล่อยฉันนะ"ชิเอลร้องโวยลั่นพรางทุบๆหลังพ่อบ้านหนุ่มรัวๆไม่หยุด

"โอยยา นายน้อยเจ็บนะขอรับ นับหนึ่งถึงสามไม่หยุดทุบละก็ผมจับโยนลงพื้นจริงๆนะ "เซบาสเตียนโวยใส่ ชิเอลไม่ยอมหยุด

"1...2...3...."พลั่ก เสียงตัวนายน้อยหล่นตุ้บลงมาก้นกระแทกพื้นอย่างแรง 

"อั่ก !!!อูยยยย เจ็บ แก ไอบ้าเซบาสเตียน กล้าดียังไงถึงมาทำกับฉันแบบนี้ ฮะ เกิดก้นกกแตกขึ้นมาจะทำยังไง อูยยยย"ชิเอลร้องครวญครางด้วยความเจ็บระบม เขาถูกปล่อยตกลงก้นกระแทกพื้นอย่างแรงเลย 

"ก็บอกว่าให้หยุดทุบหลังผมนายน้อยก็ยังดื้อไม่ยอมหยุดนี่ครับ"เซบาสเตียนบอกอย่างเหนื่อยใจพรางเดินไปใกล้ๆชิเอลที่ยังนั่งแปะอยู่ที่พื้น

"มา..ผมจะพาไปนอน "เซบาสเตียนพูดพรางยื่นมือส่งให้ ชิเอลเม็มปากเน่นด้วยความเจ็บใจและเจ็บปวดดูเหมือนตอนที่กระแทกพื้นไปเมื่อครู่จะทำให้ช่องทางของเขาเกิดอักเสบขึ้นมาอีกแล้ว เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บจนน้ำตาแทบจะไหลเลยทีเดียว

"ไม่ต้อง!!!ฉันลุกขึ้นมาเองได้ ไปให้พ้นเลย จะไปไหนก็ไปเลยไป "ชิเอลปัดมือเซบาสเตียนออกอย่างแรงพรางหันหน้าหลบเพราะตอนนี้เขากำลังจะร้องไห้ ไม่อยากให้พ่อบ้านหนุ่มมาเห็นน้ำตาของเขา

"จะเอางั้นก็ได้ขอรับ"เซบาสเตียนบอกพรางยืนดูชิเอลอยู่เฉยๆรอดูว่านายน้อยของเขาจะลุกขึ้นมาเองไหวหรือเปล่า 

"ชิ "ชิเอลทำเป็นเชิดใส่พยายามตะเกียกตะกายลุกแต่พอลุกขึ้นเขากลับรู้สึกเจ็บปวดตรงช่องทางนั้นมากเลย จึงเอามือไปแตะๆดูปรากฏว่ามีน้ำเปียกๆไหลออกมาเปอะเลอะมือของเขา 

"ละ!!เลือด!"ชิเอลร้องอย่างตกใจเมื่อเอามือตนเองมาดูก็เห็นเป็นสีแดงสด เด็กหนุ่มถึงกับเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึงว่าเลือดไหลออกมาจากช่องทางของเขา เซบาสเตียนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน นี่เขาทำอะไรลงไปทั้งๆที่แผลของนายน้อยเกือบจะหายแล้วแท้ๆ

"นะนายน้อย!!!นั่นมัน..."เซบาสเตียนมองดูคราบเลือดสีแดงสดที่เปอะเลอะมือของเด็กหนุ่มอย่างตกใจ พรางจับตัวนายน้อยหินหลังดูปรากฏว่าเลือดจากช่องทางสีแดงสดเปอะเลอะเสื้อเชิ้ตคลุมนอนจนแดงฉาน

"เลือดออกเลยเหรอเนี่ย ตายจริง ขออภัยขอรับ ผมไม่น่าทำรุนแรงแบบนี้กับคุณเลย "เซบาสเตียนพูดอย่างรู้สึกผิด เขาไม่น่าทำแบบนี้เลยรู้ๆทั้งรู้ว่าแผลยังไม่หายดี คราวนี้คงอักเสบขึ้นมาอีกจนเลือดไหลออกมาเลย ช่างน่าสงสารจริงๆ

"ฉะ ฉันไม่เป็นไร นายไม่ต้องมายุ่ง ปล่อย"ชิเอลพูดเสียงกร้าวพรางผลักตัวเซบาสเตียนออกไปห่างๆ หน้าบึ้งตึงนั้นหลับตาลงเพื่อข่มกลั้นความเจ็บปวดแสนสาหัด น้ำตาจะไหลออกมาให้ได้แต่เขาพยายามฝืนเอาไว้ 

"ไม่เป็นอะไรได้ยังไงเลือดออกขนาดนี้แล้ว มาให้ผมดูก่อนเถอะขอรับ เสื้อผ้าเปอะเลือดหมดแล้ว ถอดออกก่อนเถอะขอรับ กระผมขออภัยเป็นอย่างสูงที่ทำนายน้อยเจ็บขนาดนี้ ความผิดครั้งนี้ให้กระผมได้รับผิดชอบเถอะนะขอรับ"เซบาสเตียนพูดอย่างสำนึกผิด

"บอกว่าไม่ต้องยังไงเล่า ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกก็แค่เลือดออกแค่นี้ไม่ตายหรอก"ชิเอลพูดอย่างอวดดี พรางหลับตาลงข่มความเจ็บปวดนั้นเอาไว้ 

"อย่าฝืนตัวเองแบบนี้สิครับ ผมเห็นท่าทางของคุณผมก็รู้แล้วว่าคุณเจ็บมากขนาดไหน มานี่เถอะขอรับเดี่ยวผมจะรักษาให้"เซบาสเตียนพูดอย่างหวังดีพรางคว้าจับแขนเล็กๆของชิเอลไว้แล้วดึงลากมาใกล้ๆ 

"ไม่ต้อง ปล่อยนะเซบาสเตียนปล่อยฉัน"ชิเอลพยายามขัดขืนดิ้นรนแม้จะเจ็บแค่ไหนเขาก็ไม่ยอมให้เซบาสเตียนมายุ่งกับตรงนั้นของเขาหรอก

"ไม่ปล่อยขอรับ นายน้อยเลือดออกมากแล้วนะขอรับ ถึงจะเป็นปีศาจก็เถอะ สำหรับปีศาจที่ไม่ใช่ปีศาจแท้ๆอย่างนายน้อย หากเสียเลือดไปร่างกายจะอ่อนเพลียนะขอรับและกว่าร่างกายจะสร้างเลือดขึ้นมาทดแทนก็ใช้เวลานานกว่าปีศาจแท้ๆนะขอรับ"เซบาสเตียนพยายามเกลี้ยกล่อม ชิเอลส่ายหน้าขัดขืน

"บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ เดี่ยวเลือดก็หยุดไหลเองนั่นแหละ นายไม่ต้องมายุ่งเลย "ชิเอลพูดเสียงกระโชกพรางพยายามดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมให้เซบาสเตียนจับแขนของเขา แม้ตอนนี้เลือดของเขาจะไหลออกมาไม่หยุดเหมือนท่อปะปาแตกก็เถอะ มันไหลลงมาเปอะโคนขาแล้ว เซบาสเตียนเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้

"กว่าเลือดของคุณจะหยุดไหลมีหวังได้แห้งหมดตัวไปก่อนน่ะสิ ตอนนี้ขาของคุณเปอะเลือดเต็มเลยนะขอรับ นายน้อยรอผมอยู่นี่ก่อนนะผมไปต้มน้ำก่อน ต้องแช่น้ำอุ่นๆจะช่วยให้เลือดหยุดไหล อย่าพึ่งนั่งนะครับ "เซบาสเตียนตัดสินใจรักษาเองโดยที่เจ้าตัวคนเจ็บจะไม่ยอมให้รักษาก็ตาม เขาไม่ยอมปล่อยให้นายน้อยของเขาต้องทนทุกข์มากไปกว่านี้อีกแล้ว

"นายนี่ยุ่งจริงๆเลย"ชิเอลบ่นพรางยืนนิ่งๆหลับตาลงพยายามข่มกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ กลั้นกระทั่งน้ำตาของตนเอง 

"รอผมอยู่นี่นะขอรับผมขอตัวไปต้มน้ำก่อน ถือซะว่าอาบน้ำตอนเช้าไปเลยแล้วกันนะขอรับนายน้อย"ว่าแล้วเซบาสเตียนก็เดินออกจากห้องไปทันทีไม่อยู่รอชิเอลอนุญาติก่อนเลย

"ให้ตายสิ จะห่วงอะไรกันนักกันหนานะเจ้านั่น แค่เลือดออก เดี่ยวมันก็หยุดไหลไปเองนั่นแหละ"ชิเอลบ่นพรางยืนอยู่นิ่งๆไม่กล้าขยับตัวมากนักเพราะมันเจ็บปวดมาก หากกระเทือนแผลอีกเขาอาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ก็ได้ 

ทางด้านเซบาสเตียนพอออกมาจากห้องของชิเอลก็ตรงรี่เข้าครัวไปจัดแจงต้มน้ำทันทีเพื่อให้นายน้อยได้แช่น้ำอุ่น พ่อบ้านหนุ่มถึงกับใส่ฟืนเข้าไปเยอะๆเพื่อเร่งให้ไฟแรงๆมากยิ่งขึ้นให้น้ำเดือดเร็วๆ