พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

"อือ อือ อือ"ชิเอลร้องครางพรางกัดผ้าขนหนูจนจมเขี้ยวใบหน้าแดงกล่ำด้วยความเจ็บและเสียวซ่านเมื่อถูกนิ้วเรียวยาวของเซบาสเตียนแยงเข้าไปที่ช่องทางสีกุหลาบที่บมเป่งยังไม่หายเสียที 

"อดทนหน่อยนะขอรับ ผมจะทาเข้าไปลึกอีกนิดนะ ข้างในของคุณทั้งร้อนและบวมแดงอยู่เลย "เซบาสเตียนพูดอย่างห่วงใยพรางค่อยสอดนิ้วแยงเข้าไปให้ลึกกว่าเดิมจนแทบจะมิดนิ้วชี้ของเขาเลย

"อื๊อ อื๊อ "ชิเอลกัดผ้าร้องในลำคอสูงแหลมขึ้นเรื่อยๆตัวเกร็งกระตุกเงยหน้าขึ้น และแอ่นสะโพกกดลง ด้วยความเจ็บสุดจะทนไหวน้ำตาใสๆร่วงเผาะๆลงมาไหลเป็นสายจนเปียกหมอนสีขาวที่เขาเอามาซบเอาไว้ พรางเอามือมาคอยดึงมือเซบาสเตียนออกจากช่องทางของเขา

"นายน้อยอย่าดึงมือผมออกสิ ผมกำลังทายาให้อยู่นะครับ"เซบาสเตียนพูดพรางจับมือชิเอลแล้วดันมือเด็กหนุ่มออกไปใช้นิ้วที่สอดเข้าไปลึกๆแล้วคลึงวนไปมา

"อื้อ อื๊อ "ชิเอลลร้องสุดเสียงแต่ไม่อาจอ้าปากร้องได้เพราะเขายังกัดฟัดผ้าขนหนูไว้แน่นจนจมเขี้ยว น้ำตาไหลพรากร้องให้สะอื้น การทายาทำไมมันช่างสุดแสนจะทรมาณขนาดนี้ นี่เซบาสเตียนจะทายาหรือว่าจะทะลวงก้นเขาให้ทะลุกันแน่แล้วเซบาสเตียนถอนนิ้วออกมา ชิเอลทรุดลงหมอบกับเตียงอย่างหมดแรง ตาหรี่เปรือแทบจะสลบเอาให้ได้ น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง 

"เสร็จแล้วขอรับ ช่องทางของคุณยังอักเสปอยู่เลย เดี๋ยวก่อนนอนทายาอีกรอบนะขอรับ"เซบาสเตียนบอกพรางดึงชายเสื้อนอนของชิเอลลงมาคลุมปิดก้นไว้ตามเดิมแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมห่มให้ นายน้อยของเขากำลังร้องไห้สะอื้น ฟุบหน้าลงกับหมอน เซบาสเตียนเอายาไปเก็บในลิ้นชักจากนั้นก็เข้าห้องน้ำไปล้างทำความสะอาดล้างยาออกจากมือด้วยสบู่ พอเขากลับออกมาจากห้องน้ำก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงเพื่อถามอาการของผู้เป็นนาย

"เป็นยังไงบ้างขอรับ เจ็บมากหรือขอรับ โถร้องไห้เลยน่าสงสารจริงๆ อีกไม่นานก็หายแล้วนะขอรับ"เซบาสเตียนเอามือลูบหัวชิเอลเบาๆด้วยความเอ็นดู

"ฮึก ฮึก ฮึก "ชิเอลร้องไห้สะอื้นน้ำตายังไหลออกมาไม่ยอมหยุด เขาเอาผ้าออกมาจากปากแล้วยื่นส่งให้เซบาสเตียน พ่อบ้านหนุ่มรับผ้ามาแล้วเอาไปใส่ลงในถังไว้สำหรับซักผ้า

"จะฟังต่อหรือเปล่าขอรับหรือว่าจะนอน"เซบาสเตียนถามเมื่อเห็นว่านายน้อยทำท่าสะลืมสะรือตาจะหลับเอาให้ได้

"ฟังต่อ ฮึก ฮึก"ชิเอลพูดยังคงร้องสะอึกสะอื้นอยู่ ถึงจะเข้มแข็งมากขนาดไหนแต่เขาก็ยังเด็กอยู่ดี

"ได้ขอรับ งั้นผมเล่าต่อนะ"เซบาสเตียนถามยิ้มๆพรางเอามือลูบหลังนายน้อยเบาๆเพื่อปลอบโยน

"หลังจากที่เจมส์ตัดสินใจที่จะต่อสู้กับเหล่าปีศาจที่มาบุกโลกมนุษย์ ผมก็อยู่เป็นเพื่อนเขา"เซบาสเตียนเล่าต่อพรางนึกถึงเหตุการณ์ในอดีดอีกครั้ง

---------------------ภาพเหตุการณ์เมื่อ500ปีก่อนตอนเซบาสเตียนอายุ11 ปี ณ สถานที่ทำการตำรวจ เมืองมนุษย์--------------------

ในห้องทำงานของนายตำรวจหนุ่ม

"เจมส์อย่าสู้ปีศาจเลย สู้ไม่ได้นะขอรับ"เด็กชายผมดำพยายามร้องห้าม เขาเริ่มพูดเป็นประโยคได้บ้างแล้ว พรางเดินตามนายตำรวจหนุ่มไปมาในขณะนายตำรวจหนุ่มใจกล้ากำลังง่วนกับการสรรหาอาวุธเตรียมต่อสู้กับเหล่าปีศาจจากต่างมิติ

"อย่าห้ามข้าเลยเจ้าหนู ไปนั่งเฉยๆเลยไป อย่ามาเกะกะ"เจมส์พูดเสียงดุพรางพลักตัวเด็กชายให้ออกไปห่างๆในระหว่างที่เขากำลังจัดเตรียมอาวุธ

"ไม่ "เด็กชายพูดอย่างดื้อดึง พรางยืนเท้าสะเอวขวางทางสัญจร จนนายตำรวจหนุ่มชักรำคาญ จัดการรวบตัวอุ้มออกมาจับนั่งลงที่พื้นข้างโต๊ะทำงาน แล้วเอากุญแจมือใส่ที่ข้อมือเล็กๆของเด็กชายล่ามผูกติดเอาไว้กับขาโต๊ะเสียเลย

"อ๊า !!! ปล่อยข้า เจมส์ ปล่อย"เด็กชายร้องโวยลั่นพรางดิ้นรนกระชากข้อมือตนเองเพื่อให้หลุดจากพวงกุญแจนั้นให้ได้

"ก็เจ้าอยากมายืนเกะกะขวางทางข้า อยู่อย่างงั้นไปก่อนนั้นแหละ จนกว่าข้าจะเตรียมอาวุธเสร็จ ยุ่งนัก "เจมส์พุดเสียงดุจากนั้นเขาก็ไปรื้อค้นหาอาวุธต่อไม่สนใจใยดีเด็กที่กำลังโดนล่ามข้อมือกับขาโต๊ะเลย

"อื้อ อึ๊บ อื๊ด อื้อ"เด็กชายพยายามดึงกุญแจมือออกจากข้อมือตนเองให้ได้ เขาไม่ยอมโดนล่ามกับขาโต๊ะเด็ดขาด ไม่ยอม

เอี๊ยด ครืดดดด เป๊าะ โครมมมม 

เสียงขาโต๊ะทำงานที่ถูกแรงมหาศาลของเด็กชายตัวน้อยกระชากอย่างแรงจนหักสะบั้น จนโต๊ะทำงานทั้งโต๊ะหกคะเมนล้มระเนระนาดข้าวของบนโต๊ะเทไหลลงมากองบนพื้นหมดเลย เสียงดังโครมครามจากในห้องทำงานทำให้นายตำรวจที่มัวแต่ไปรื้อค้นหาอาวุธในห้องอื่นๆอยู่นั้นหยุดชะงักแล้ววิ่งออกมาดูทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

"เฮ้ยย!!! โต๊ะทำงานของข้า อึ้ม เจ้าหนู !!!"เจมส์ร้องลั่นอย่างตกใจกับสภาพห้องทำงานของเขาที่รกมากกว่าเดิมและโต๊ะทำงานขาหักไปเรียบร้อยแล้ว ล้มไม่เป็นท่าเลย ตายๆนั้นเป็นสมบัติของทางการเสียด้วยหักพังแบบนี้คงต้องชดใช้ค่าเสียหายน่ะสิ ในยามหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้น่ะนะ จะสู้กับปีศาจอยู่แล้วแท้ๆยังต้องมาเสียเงินอีกเหรอให้ตายสิ

"ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ เจ้าตัวแสบ ออกมา"เจมส์ตะเบ่งเสียงลั่นเรียกหาเด็กชายผมดำอย่างโมโห เขาอยากจะตีเจ้าหนูเหลือเกิน

"หาข้าอยู่เหรอ"เด็กชายยืนห้อยหัวลงมาจากเพดาน ดวงตาสีแดงดั่งทับทิมจ้องเขม็งมาที่ใบหน้าของนายตำรวจหนุ่ม สร้างความตกใจสุดขีดให้กับนายตำรวจหนุ่มกลัวจนแทบลมจับ

"เหวออออ!!!!"เจมส์ร้องลั่นตกใจหน้าซีดเผือด นึกว่าผีเด็ก

----------------ตัดฉับมาปัจจุบันเนื่องจากชิเอลให้สัญญาณ-----------------

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอยขำอ่ะเซบาสเตียน นายนี่ สุดยอดเลย ซนเป็นบ้า ฮ่า ฮ่า"ชิเอลหัวเราะจนน้ำตาเล็ดจากที่ร้องไห้ไปเมื่อครู่หยุดร้องทันทีเลย

"นั่นสิครับ ตอนนั้นเจมส์ตกใจหน้าซีดเลย นึกว่าผีเด็ก ผมล่ะอดขำไม่ได้ ก็ช่วยไม่ได้นี่ อยากจับผมล่ามกับขาโต๊ะทำไมล่ะ เลยแกล้งซะเลย" เซบาสเตียนพูดยิ้มๆ

"อืมจากนั้นเป็นไง นายโดนเจมส์ตีหรือเปล่า"ชิเอลถามพรางมองหน้าพ่อบ้านหนุ่มอย่างขบขัน

"ไม่โดนขอรับ ถึงเจมส์จะพยายามจะตีผมก็เถอะแต่ผมหลบได้ เขาเป็นมนุษย์ธรรมดาไล่จับผมไม่ทันหรอก"เซบาสเตียนบอกอย่างอายๆ วีระกรรมของเขามีเยอะจนเล่าไม่หวัดไม่ไหวเลย

"อืมๆ เล่าต่อๆ"ชิเอลเร่งให้เล่าต่อ

"ได้ขอรับ แล้วหลังจากนั้น"เซบาสเตียนเริ่มแล้วนึกภาพเหตุการณ์ตาม

---------------------------ภาพเหตุการณ์เมื่อ500ปีก่อนตอนเซบาสเตียนอายุ11 ปี ณ สถานที่ทำการตำรวจ เมืองมนุษย์--------------------

"เจ้าหนู เฮ้อ เล่นโผล่ห้อยหัวลงมาแบบนี้เกิดข้าช๊อกตายขึ้นมาจะทำยังไง ลงมานี่เดี๋ยวนี้เลย ทำห้องทำงานข้าพังหมดแล้วนะมาให้ตีซะดีๆ มาเลย"พอหายตกใจแล้วเจมส์ก็ดุเด็กชายทันที

"ข้าไม่ผิด ไม่ให้ตีข้าหรอก แบร่"เด็กชายไม่ยอมลงมาเขายืนลอยตัวอยู่บนอากาศพรางแลบลิ้นปริ้นตาท้าทายนายตำรวจ ยั่วโมโหเล่น

"หนอยเจ้าเด็กนี่ ทำห้องทำงานข้าพังแล้วยังจะมาบอกว่าไม่ผิดอีกเหรอ มานี่เลยเจ้าตัวแสบ มาให้ข้าฟาดก้นเจ้าซะดีๆ อย่าหนีนะ"เจมส์ดุพรางพยายามจะคว้าจับตัวเด็กชายตัวแสบมาตีให้ได้ แต่เจ้าหนูว่องไวเหลือเกิน จับไม่ได้ไล่ไม่ทันแสบสุดๆเลย

"เจมส์อยากล่ามข้าก่อน ช่วยไม่ได้ "เด็กชายพูดพรางวิ่งหนีอย่างว่องไว เจมส์ไล่จับไม่ทันเลย สุดท้ายคนไล่ก็เหนื่อยหอบแฮ่กๆส่วนคนหนียังชิวๆอยู่เลย ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยด้วยพรางกระโดดขึ้นไปนั่งบนตู้เอกสารแล้วมองดูคนวิ่งไล่นั่งหอบแฮ่กๆ

"โอย แฮ่กๆ ทำไมวิ่งหนีไวขนาดนี้นะ แสบจริงๆเลยเจ้าเด็กเนี่ย ทำข้าเหนื่อยแทบตาย"เจมส์บ่นพรางหอบแฮ่กๆแล้วทรุดตัวลงนั่งพักเหนื่อยที่เก้าอี้ สายตาจ้องมองดูเด็กซนที่นั่งยิ้มเยาะอยู่บนตู้เอกสาร

"ข้าเป็นปีศาจ ว่องไว เจมส์จับข้าไม่ได้หรอก หึหึหึ"เจ้าหนูเริ่มพูดภาษามนุษย์ได้เก่งแล้ว 

"พูดเก่งขึ้นนี่ เจ้าเรียนรู้ได้ไวดีนะ เอาหล่ะ ข้าไม่ตีเจ้าก็ได้ ลงมาสิ ข้ามีของจะมอบให้เจ้า"เจมส์บอก เด็กชายมองดูอย่างระแวง เขาไม่แน่ใจว่าจะเชื่อคำพูดของเจมส์ได้หรือเปล่า เกิดเจมส์เล่นทีเผลอจับเขาตีล่ะ

"อะไร ที่จะให้ข้า"เด็กชายถามก่อนที่จะยอมลงมามองอย่างระแวง

"ขนม อยากกินมัย"เจมส์บอกพรางชูกล่องขนมให้เด็กชายดู เด็กชายมองตาปริบๆอย่างสนใจ เขาไม่เคยกินขนมมาก่อนเลยตั้งแต่เกิดมา กินแต่วิญญาณที่พ่อแม่หามาป้อนให้

"กินได้เหรอ"เด็กชายถามอย่างไร้เดียงสา เจมส์ยิ้มแล้วพยักหน้าให้พรางเขย่ากล่องล่อหลอกให้เจ้าหนูมาทานขนมด้วยกัน

"ลงไปแล้ว อย่าตีข้านะ"เด็กชายบอก เจมส์ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ เขารู้สึกเอ็นดูปีศาจน้อยตนนี้มากเลย ทั้งน่ารัก น่าตี น่าหยิก อยากฟัดหอมแก้มซักที

"อืมไม่ตี ลงมาสิ มากินขนมกัน เร็ว"เจมส์พูดชักชวนยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู เด็กชายค่อยๆกระโดดลงมาจากบนตู้เอกสาร แล้วเดินมาหานายตำรวจอย่างว่าง่าย

"อ่ะลองกินดู "เจมส์ยื่นขนมส่งให้ทันทีเมื่อเด็กชายเดินมาหาใกล้ๆ เด็กชายยื่นมือมารับขนมแล้วเอาเข้าปากลองชิมดู จากนั้นเจมส์ก็คว้าเอวไว้เลย

"อ๊ะ ทำไร เจมส์"เด็กชายร้องถามด้วยความตกใจ 

"ไม่ได้ทำอะไรแค่อุ้มมานั่งตัก "เจมส์บอกยิ้มๆพรางจับตัวเด็กชายตัวนุ่มอุ้มมานั่งบนตัก แล้วเอามือลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวยของเด็กชายตัวน้อยอย่างเพลินมือ แล้วยื่นขนมส่งให้ทานอีกชิ้น แล้วหลังจากนั้นเขาก็จับยึดมือขวาของเด็กชายไว้แล้วเอามาดูใกล้ๆอย่างแปลกใจ ก่อนหน้านั้นเขาไม่ทันสังเกตเพราะมันจางจนแทบมองไม่เห็น

"อะไรน่ะตราสัญลักษณ์ที่หลังมือของเจ้าจางๆนี่น่ะ"เจมส์ถามพรางเอานิ้วลูบหลังมือขวาของเด็กชายเบาๆ

"ข้าไม่รู้"เด็กชายส่ายหน้า เขาไม่รู้ว่าตรานั่นคืออะไร เพราะมีมาตั้งแต่เกิดแล้ว เป็นตราสีเนื้อจางๆ 

"อืม ไม่เป็นไร ไงอร่อยมัยขนมน่ะ กินเข้าไปเยอะๆเลยนะไม่ต้องเกรงใจ"เจมส์พูดยิ้มๆพรางยื่นขนมส่งให้อีกเมื่อเห็นว่าเจ้าหนูทานไปจนหมดชิ้นที่สองแล้ว

"ขอรับ"เด็กชายตอบรับพรางรับขนมชิ้นที่สามมากินต่อ แล้วจากนั้นเด็กชายผมดำก็นั่งทานขนมเพลินเลย เขาอยู่กับนายตำรวจตลอดทั้งวันไม่ไปไหน เขาสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะปกป้องชายคนนี้จากพวกปีศาจให้ได้ แต่เด้กอย่างเขาจะสู้ปีศาจพวกนั้นไหวเหรอ เป็นไปไม่ได้เลย พวกปีศาจพวกนั้นต่างตัวใหญ่และโตเต็มวันกันทั้งนั้นและมีตั้งห้าสิบกว่าตนหรืออาจมากกว่านั้นด้วย เขาแทบมองไม่เห็นหนทางที่จะชนะเลย และเจมส์ก็ยังดึงดันจะสู้อีก ไม่ยอมหนีเขาจึงตัดสินใจว่ายังไงก็จะอยู่กับชายคนนี้จนถึงวินาทีสุดท้าย

"เจมส์ ข้ากินหมดแล้ว เกลี้ยงเลย"เจ้าหนูเงยหน้าตอบในขณะที่กำลังนั่งตักเจมส์อยู่เขากินขนมจนหมดกล่องเรียบร้อยแล้ว ปีศาจกินยังไงก็ไม่อิ่มกินได้เรื่อยๆ กินจนพุงกางก็ไม่อิ่ม และตอนนี้เด็กชายกินจนพุงกางเลยแล้วอ้าปากหาวกว้างทำท่าจะง่วงนอนแล้ว

"ไงเจ้าหนู หาวหวอดๆเลยง่วงเหรอ"เจมส์ถามยิ้มๆพรางมองดูหน้าใสๆของเด็กชาย

"ฮ้าววว "แล้วก็หาวเป็นคำตอบ เจมส์เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบนาฬิกาพกขึ้นมาดูเวลา

"อืม 5โมงเย็นแล้วเหรอ" เจมส์พูดพรางมองดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาพก

"อะไรอ่ะ เจมส์"เด็กชายถามพรางจ้องมองดูโลหะกลมๆที่มีรูปร่างแปลกๆ

"เรียกว่า นาฬิกาพก เอาไว้ดูเวลา "เจมส์อธิบายแล้วส่งนาฬิกาให้เด็กชายถือมาดูใกล้ๆ

"นา รี กา พก"เด็กชายพูดตาม เจมส์ยิ้มอย่างเอ็นดู

"ใช่เอาไว้ดูเวลา นี่เห็นตัวเลขพวกนี้มัยเจ้าหนู เจ้าเคยเรียนรู้ตัวเลขมาก่อนหรือเปล่า"เจมส์ถามอย่างสงสัย

"เคยขอรับ ที่บ้านข้า มีปีศาจสอน"เด็กชายบอกพรางมองดูหน้าปัดนาฬิกาอย่างสนใจ

"ดีงั้นข้าจะได้ไม่ต้องสอนนับเลขให้เจ้า เห็นเข็มสั้น เข็มยาวพวกนี้มัย "เจมส์ถามพรางชี้ไปที่เข็มของนาฬิกา

"เห็นขอรับ"เด็กชายตอบ

"แล้วเจ้ารู้มัยว่าเข็มสั้น เข็มยาวบอกอะไรบ้าง"เจมส์ถามยิ้มๆ

"ข้า ไม่รู้"เด็กชายส่ายหน้าท่าทางไร้เดียงสาน่ารัก

"เข็มสั้นบอกชั่วโมง เข็มยาวบอกนาที"เจมส์อธิบายเด็กชายพยักหน้าแล้วท่องตามเบาๆ 

"จำเอาไว้นะ หนึ่งชั่วโมง เท่ากับ หกสิบนาที"เจมส์อธิบายช้าๆเด็กชายท่องตามแล้วมองดูเข็มยาวเข็มสั้นดูประกอบไปด้วยเพื่อเสริมสร้างความเข้าใจ

"ตัวเลขในนาฬิกานี้มีหนึ่งถึงสิบสอง คิดเป็นกลางวันสิบสอง กลางคืนสิบสอง รวมแล้วเป็นยี่สิบสี่ชั่วโมง ตามทันมัยเจ้าหนู"เจมส์ถามเด็กชายท่องตามแล้วพยักหน้า

"แล้วตัวเลขแต่ละตัว เท่ากับห้าเสมอ เพิ่มทีละห้า เช่น เลขหนึ่งคือห้า เลขสองคือสิบ ตามข้าทันมัยเจ้าหนู"เจมส์ถาม

"ทันขอรับ เพิ่มทีละห้านาทีใช่มัย ตัวเลขพวกนี้น่ะ"เด็กชายถามเพื่อความแน่ใจ

"ใช่แล้วตัวเลขเหล่านี้จะเพิ่มทีละห้า เจ้านี่เก่งนะ เรียนรู้ได้ไวมากเลย เอาหล่ะไหนลองบอกข้าซิว่าตอนนี้ผ่านไปกี่นาทีแล้ว"เจมส์เริ่มทดสอบสติปัญญาเด็กชายซะแล้ว

"สิบห้านาทีขอรับ"เด็กชายตอบ

"แล้วลองบอกข้าซิว่าเหลืออีกกี่ชั่วโมงกว่าจะถึงเที่ยงคืน"เจมส์ถามยิ้มๆเขาไม่คิดว่าเด็กชายจะตอบได้

"เจ็ดชั่วโมงขอรับ"เด็กชายตอบพรางมองดูตัวเลขอีกทีเพื่อความแน่ใจ

"โอ้เก่งมากถูกต้องดูท่าเจ้าจะดูเวลาเป็นแล้วสินะ "เจมส์ชมเปราะเลย

"นั้นสินะเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงเลย "เจมส์พูดยิ้มๆ แล้วจู่เด็กชายก็เริ่มง่วงมากขึ้นเรื่อยๆ

"ฮ้าวววว"เด็กชายอ้าปากหาวกว้างอีกรอบ เจมส์อมยิ้มอย่างเอ็นดู

"ไงง่วงแล้วสินะ ยังมีเวลาเหลืออีกหลายชั่วโมงก่อนจะถึงเที่ยงคืน ถ้าเจ้าง่วงก็นอนก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องอยู่เฝ้าข้าหรอก ไม่ว่าคืนนี้ข้าจะเป็นหรือตาย ข้าก็ไม่เสียใจแล้ว อย่างน้อยช่วงเวลานี้ข้าก็ไม่เหงามีเจ้าคอยป่วนอยู่นี่นะ"เจมส์พูดพรางแกล้งหยิกแก้มใสๆของเด็กชายเล่นอย่างเอ็นดู

"อ๊า อย่า นะ"เด็กชายร้องพรางเอามือคอยกันไม่ให้โดนหยิกแก้มอีก จากนั้นก็อ้าปากหาว ท่าทางจะง่วงแล้วจริงๆกินขนมไปเยอะเลยนี่นา ล่อจนหมดกล่อง

"ง่วงแล้วล่ะสิ ไม่มีเตียงซะด้วยสิ ทำไงดี นอนบนตักข้าแล้วกันนะ"เจมส์พูดยิ้มๆพรางจัดท่าทางให้เด็กชายตัวน้อยนอนตักเอาหัวพิงอกแล้วเอาแขนประครองคอ เด็กชายตาหรี่ปรือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แล้วหลังจากนั้นไม่นานก็หลับไปด้วยความง่วงงุน 

----------------------ตัดฉับกลับสู่ปัจจุบัน เมื่อชิเอลให้สัญญาณ-----------------------

"ว่าไงขอรับ"เซบาสเตียนหยุดเล่าเมื่อเห็นสัญญาณมือของชิเอลยกขึ้น

"ตอนนายเด็กๆนี่ท่าทางน่ารักดีนะ มีนอนบนตักเจมส์ด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"ชิเอลแซวพรางหัวเราเยาะ ไม่นึกว่าเซบาสเตียนก็มีช่วงเวลาน่ารักๆแบบนั้นด้วย

"แหม เล่นพูดแบบนี้ผมเขินจนเล่าไม่ถูกแล้วนะเนี่ย นายน้อยก็"เซบาสเตียนหลบหน้ารู้สึกเขินหน้าแดงที่โดนแซว

"ชักอยากเห็นหน้านายตอนเด็กๆซะแล้วสิ คงหน้าตาน่ารักน่าดู ไม่มีรูปให้ดูมั่งเหรอ เซบาสเตียน"ชิเอลถามเขาอยากเห็นหน้าเซบาสเตียนตอนเด็กจริงๆจะน่ารักขนาดไหนนะ

"อ่า พอได้แล้วน่านายน้อย ผมเขินจนพูดอะไรไม่ออกแล้วนะขอรับ เดี๋ยวก็ไม่เล่าเลยนี่"เซบาสเตียนหน้าแดงกล่ำ เขาจึงลุกไปรินน้ำมาดื่มแก้เขิน และเพื่อสงบสติอารมณ์ด้วยไม่งั้นเล่าต่อไม่ได้

"แล้วไงต่อเซบาสเตียนหลังจากนอนหลับไปแล้วยังไงต่อ"ชิเอลถามขึ้นทันที

"ตอนช่วงที่ผมหลับผมไม่รู้หรอกว่าเจมส์ทำอะไร แต่พอผมตื่นมาก็มืดแล้วล่ะ เจมส์ไม่อยู่ไม่รู้ไปไหน"เซบาสเตียนบอกพรางกระดกแก้วน้ำเย็นๆขึ้นดื่มอึกๆจนหมดแก้ว

"อืม แล้วนายหาเจมส์เจอหรือเปล่า ตอนนั้นกี่โมงแล้ว"ชิเอลถามพรางปรายตามองที่ปลายเตียง

"หาเจอขอรับ เขาอยู่ที่ใจกลางเมืองมีอาวุธครบมือ ตอนนั้นที่ผมตื่นมาน่าจะ5ทุ่มได้ล่ะมั้ง"เซบาสเตียนบอกพรางวางแก้วน้ำเปล่าๆลงที่โต๊ะแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงนายน้อยตามเดิม

"โหนายหลับไปนานเลยเหรอตั้งหกเจ็ดชั่วโมง ตอนเด็กๆนายนอนนานขนาดนั้นเลยเหรอ"ชิเอลร้องอย่างแปลกใจ

"ไม่นะครับตอนผมนอนกลางวันที่บ้านในโลกปีศาจไม่ถึงสี่ชั่วโมงก็ตื่นแล้วล่ะ ที่หลับไปนานสงสัยโดนเจมส์วางยานอนหลับล่ะมั้ง"เซบาสเตียนให้ข้อสังเกต

"แล้วตอนเจมส์ล่อให้นายกินขนม เขากินขนมด้วยหรือเปล่าล่ะ"ชิเอลถามอย่างสงสัย

"ดูเหมือนจะไม่ได้กินนะครับ เขาส่งให้ผมกินคนเดียวจนหมดกล่องเลย"เซบาสเตียนบอกพรางนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น

"สงสัยนายคงจะโดนวางยาจริงแหละเซบาสเตียน เพราะทันทีที่นายกินจนหมดกล่อง นายก็ง่วงนอนจนหลับไปเลยใช่มัยล่ะ"ชิเอลให้ข้อสังเกต

"จริงด้วยสินะขอรับ น่าจะเป็นอย่างนั้น เขาคงไม่อยากให้ผมซนก่อกวนเขาล่ะมั้งเลยทำให้หลับไปซะ"เซบาสเตียนบอกพรางขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดว่าตนเองโดนวางยาหรือเปล่า

"อืมแล้วไงต่อเจอเจมส์ที่ใจกลางเมืองสินะเขากำลังทำอะไร"ชิเอลถามต่อทันที

"ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดน่าจะกำลังปลุกระดมให้คนอื่นๆมาร่วมต่อสู้ด้วยล่ะมั้ง"เซบาสเตียนบอก

"แล้วนายอยู่ไหน"ชิเอลถามอีกพรางมองหน้าพ่อบ้านหนุ่มอย่างสนใจ

"หลบอยู่มุมตึกแอบมองดูเจมส์อยู่น่ะสิ"เซบาสเตียนพูดพรางนั่งบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยขบ

"อืม เล่าต่อไปเลยไม่ขัดแล้ว หลังจากนั้นเป็นยังไงเกิดอะไรขึ้นเมื่อเวลาเที่ยงคืนมาถึง"ชิเอลเปิดประเด็นให้เซบาสเตียนเล่าต่อ

"เยสมายลอร์ด หลังจากนั้นก็"เซบาสเตียนเริ่มเล่าต่อพรางนึกภาพตามไปด้วย

---------------------------ภาพเหตุการณ์เมื่อ500ปีก่อนตอนเซบาสเตียนอายุ11 ปี ณ ใจกลางเมืองมนุษย์--------------------

"ทุกคนออกมาเถอะเตรียมอาวุธเอาไว้ อีกหนึ่งชั่วโมง พวกปีศาจก็จะมากันแล้ว "เจมส์ยืนถืออาวุธทั้งมีด ดาบ ธนู ปืนสั้น ยืนตะโกนเสียงดังลั่นตรงใจกลางเมืองเพื่อปลุกระดมให้ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้

"เจมส์ !!!"เจ้าหนูวิ่งออกมาคว้าแขนนายตำรวจเอาไว้แล้วพยายามดึงให้วิ่งหนีออกไปหาที่หลบซ่อนตัว

"ปล่อยข้า เจ้าหนู แล้วนี่เจ้าหาข้าเจอได้ยังไง"เจมส์ร้องถามอยากแปลกใจที่เจ้าหนูหาเขาเจอ

"ข้า เป็นปีศาจ!!หนีเร็ว!!!"เด็กชายบอกอย่างโกรธๆที่เจมส์ชอบแส่หาเรื่องตายพรางคว้าแขนฉุดกระชากจนเจมส์ตัวปลิวให้วิ่งไปจากใจกลางเมือง

"ปล่อยข้าเจ้าหนู ข้าไม่หนี ข้าจะสู้ ปล่อยข้า"เจมส์ร้องโวยพรางพยายามสลัดตัวให้หลุดจากมือเล็กๆที่ทรงพลังของเด็กชายตัวน้อย

"โอย อยากตายหรือไง เจมส์สู้ปีศาจไม่ได้ !!! "เด็กชายชักเหลืออดกับความดื้อดึงของนายตำรวจคนนี้เต็มทีแล้ว เจ้าหนูเลยใช้พลังปีศาจฟาดที่ท้ายทอยของเจมส์จนสลบไปเลย จากนั้นก็ไปหาเชือกมามัดตัวเอาไว้แล้วลากนายตำรวจหนุ่มพาออกห่างจากเมืองหนีเข้าไปในป่าเลย

"ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ปลอดภัยที่สุด ท่านแม่เคยบอกเอาไว้ ซ่อนตัวในป่านี่แหละดีแล้ว"เด็กชายพึมพัมเป็นภาษาปีศาจในขณะที่กำลังถือเชือกลากร่างใหญ่โตเทอทะของนายตำรวจหนุ่มลากไถลไปตามทาง ใจจริงอยากจะแบกอ่ะนะแต่เขาตัวเล็กเกินกว่าจะแบกไหว หลังจากนั้นก็ได้แต่รอให้นายตำรวจฟื้น เขายังไม่แก้มัดเชือกจนกว่าจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว 

หลายนาทีต่อมา เด็กชายเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงของเจมส์ที่กำลังนอนหมดสติเพื่อหยิบนาฬิกาพกอันเล็กออกมาดูเวลา

"อืม กี่โมงหว่า 1 2 3"เด็กชายเอานาฬิกาพกมาลองนับเวลาดู เขาพึ่งได้เรียนรู้การดูนาฬิกามาจากเจมส์มาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง

"น่าจะประมาณ เอ่อ ห้าทุ่มสี่สิบล่ะมั้ง"เด็กชายพูดพรางมองดูตัวเลขและเข็มสั้นเข็มยาว

"อีกไม่นานแล้วสินะ ขอให้เจมส์หลับไปอย่าพึ่งให้ตื่นมาตอนนี้เลย"