พ่อบ้านปีศาจ ภาคชิเอลเป็นปีศาจ บท2 YAOI 18+

หลักจากที่เด็กชายนั่งหลบอยู่ในป่ากับนายตำรวจหนุ่มที่กำลังนอนหมดสติไปและโดนเชือกมัดเอาไว้เขาก็เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา

"อืม โอยเจ็บหัวจัง"เจมส์ร้องครางพรางค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นเจ้าเด็กตัวแสบกำลังนั่งอยู่กอดเข่าอยู่บนพื้นดินข้างๆ

"เฮ้ย!!นี่มันอะไรกันเจ้าตัวแสบ มัดข้าทำไมแก้มัดเดี๋ยวนี้เลยนะ ชักจะเกเรใหญ่แล้ว ปล่อยข้านะ"พอตื่นมานายตำรวจหนุ่มก็โวยวายทันทีเลยจนเด็กชายต้องรีบเอามือมาอุดหูตัวเองแล้วทำเป็นนั่งเฉยไม่แก้มัดให้

"เจ้าหนู ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ อย่าให้ข้าหลุดไปได้นะ ไม่งั้นเจ้าโดนจับฟาดก้นแน่"เจมส์พูดขู่อีก เด็กชายทำหน้าเซ็งๆเอะอะอะไรก็เอาแต่จะตีเขาเรื่อยเลยตาลุงหนวดเนี่ย

"ไม่ปล่อย อยู่อย่างนี้ไปก่อน ข้าไม่ให้เจมส์ไปสู้ปีศาจหรอก"เด็กชายบอกเขากำลังนั่งเอามืออุดหูอยู่ข้างๆ เจมส์พยายามแกะเชือกออกให้ได้ พรางมองดูเด็กชายอย่างโมโหที่มาจับเขามัดด้วยเชือกแบบนี้

"กี่โมงแล้ว"เจมส์ถามตอนนี้เขาพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งให้ได้แม้ตัวจะถูกเชือกมัดอยู่ก็ตาม

"ไม่รู้"เด็กชายส่ายหน้าพรางทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจ

"หยิบนาฬิกาพกในกระเป๋าข้ามาดูซิ กี่โมงแล้ว"เจมส์ออกคำสั่ง

"ไม่"เด็กชายปฏิเสธหน้าตาย พรางเงยหน้ามองดูท้องฟ้า ไม่สนใจนายตำรวจเลย

"เจ้ามองอะไร"เจมส์ถามเมื่อเห็นเด็กชายเอาแต่แหงนมองท้องฟ้า

"ดวงจันทร์"เด็กชายตอบแล้วก็เงยหน้ามองฟ้าต่อ

"มองทำไมดวงจันทร์"เจมส์ถามอย่างสงสัย

"มันสวยดี ที่บ้านข้าไม่ได้เป็นแบบนี้"เด็กชายบอก

"แล้วบ้านเจ้าเป็นยังไง"เจทส์ถามพรางเงยหน้ามองดวงจันทร์ไปด้วย

"จันทร์เลือด"เด็กชายบอกเขาไม่รู้จะอธิบายยังไง

"สีแดงเหรอ"เจมส์ถามอย่างสนใจ เด็กชายหันหน้ามามองนายตำรวจแล้วพยักหน้า

"อืม สีแดงใหญ่มาก"เด็กชายพูดพรางมองดูดวงจันทร์อยู่เนิ่นนาน

"นี่เจ้าหนู ข้าอยากกลับไปในเมืองปล่อยข้าได้มัย ข้าเป็นห่วงประชาชนของข้า ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้าขอร้อง"เจมส์พยายามขอร้องเด็กชาย

"ถ้าเจมส์ไป เจมส์จะตายนะ ข้าช่วยท่านไม่ได้"เด็กชายบอกเสียงเรียบ

"เจ้ายังเด็กไม่จำเป็นต้องช่วยข้าหรอก พาข้าไปในเมืองเถอะ นี่เลยเที่ยงคืนไปหรือยังก็ไม่รู้ ข้าเป็นห่วงคนในเมือง พวกนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น"เจมส์พยายามเกลี้ยกล่อมให้เด็กชายใจอ่อน

"เอ่อ ข้า ข้า"เด็กชายกำลังสับสน เขาจะทำไงดีจะทำตามที่ชายคนนี้ร้องขอดีมัยนะ

"ได้โปรด ปล่อยข้า"เจมส์ขอร้องอีกครั้ง

"ก็ได้ ข้าจะปล่อยท่าน"เด็กชายตัดสินใจปล่อยเจมส์ออกจากเชือกที่พันธนาการตัวชายหนุ่มเอาไว้ทันทีที่นายตำรวจหนุ่มถูกปล่อยตัวเขาก็รีบลุกขึ้นยืนทันทีพรางเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อจะหยิบนาฬิกาพกออกมาดูเวลาแต่ว่ามันไม่ได้อยู่กับเขา

"เจ้าหนู เจ้าขโมยนาฬิกาของข้าไปใช่มัยส่งคืนมา เป็นเด็กเป็นเล็กขโมยของคนอื่นแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน"เจมส์พูดเสียงดุพรางยื่นมือมาขอนาฬิกาคืนจากเด็กชาย

"ข้าไม่ได้ขโมยแค่เอามาดูเวลา"เด็กชายแก้ต่างเสียงดัง พรางล้วงไปในเสื้อของตนหยิบนาฬิกาพกของเจมส์ออกมาแล้วส่งให้ เจมส์รับนาฬิกามาจากนั้นก็คว้าแขนเล็กๆของเด็กชายจับตัวลากมานอนคว่ำหน้าบนตักของเขาทันทีเลย

"อ๊ะ"เด็กชายร้องด้วยความตกใจที่ตนถูกจับมานอนคว่ำบนตักของนายตำรวจหนุ่มแล้วนาทีต่อมาก็โดนฝ่ามือหนาๆใหญ่ๆของชายหนุ่มฟาดป้าบเข้าให้ที่ก้นเต็มแรงเลย

"โอยยา โอยยา เจ็บนะขอรับ!"เด็กชายร้องออกมาด้วยความเจ็บครั้งนี้โดนตีแรงมากเลย

"เจ็บนั่นแหละดีทีหลังอย่าขโมยของอีกนะเข้าใจมัย เจ้าตัวแสบ"เจมส์พูดเสียงดุเขาตีเด็กชายไปสองทีแล้วปล่อยตัวลง เจ้าหนูทำหน้าบอกบุญไม่รับพรางเอามือลูบก้นตนเองป้อยๆให้ตายสิโดนตีอีกจนได้

"เอาล่ะข้าต้องไปในเมืองแล้ว เที่ยงคืนสิบนาทีแล้ว เจ้าอยู่นี่แหละ ไม่ต้องตามมา อันตราย"เจมส์พูดด้วยความเป็นห่วงพรางผลักไสเด็กชายไม่ให้ติดตามไปด้วย เขาพึงดูเวลาเมื่อครูนี้

"เจมส์ ข้าเป็นปีศาจนะ ไปด้วย"เด็กชายโวยเขาไม่ยอมอยู่ที่นี่คนเดียวหรอกจะขอตามไปด้วย

"เฮ้อ ตามใจแต่อย่ามาห้ามข้านะ"เจมส์ยอมให้ตามในที่สุด เด็กชายพยักหน้าแล้วเดินตามหลังมาเงียบๆ
และเมื่อพอเข้าใกล้เขตเมือง พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังระงม บ้านเมืองเต็มไปด้วยความกลหนด้วยเปลวเพลิงแผดเผาตามบ้านเรือนต่างๆด้วยฝีมือของปีศาจพ่นไฟหลายสิบตนเพื่อขับไล่ผู้คนให้ออกมาจากที่พักอาศัยให้ตกมาเป็นอาหาร และเหยื่อในการสังหารหมู่อย่างโหดเหี้ยมไร้ความปราณี เหล่าปีศาจจำนวนมากกำลังไล่ล่าเข่นฆ่าผู้คนบ้างกินเลือด บ้างกินเนื้อ ฉีกร่างของคนในเมืองกันอย่างสนุกสนาน แล้วเอามากลืนกิน บ้างกินวิญญาณ เมื่อคนไหนตายแล้วก็ดูดกลืนวิญญาณลงท้องไปทันที

เด็กชายกับนายตำรวจเบิกตากว้างอ้าปากค้างอย่างตื่นตระหนก มองดูสภาพเมืองที่เคยสงบสุขบัดนี้มีแต่แสงสีแดงแห่งเปลวเพลิงแผดเผา สภาพไม่ต่างจากนรก เพียงชั่วข้ามคืน

กรี๊ดดดด อ๊ากกกก ว๊ากกกก อ้าาาาา!!!! เสียงผู้คนที่ถูกไล่ล่าเข่นฆ่ากันเพิ่มจำนวนมากขึ้น ซากศพกองเกลื่อนกลาดดาษดาเต็มพื้นหินที่เคยสวยงามสะอาดตาบัดนนี้มันถูกชโลมด้วยเลือดที่เจิ่งนองพื้นเต็มไปหมดทุกพื้นที่ของเมือง บางพื้นที่ก็เต็มไปด้วยซากศพมีแต่คนตายไร้ดวงวิญญาณเกลื่อนกลาด พวกปีศาจยังคงไล่ล่าอย่างไม่หยุดหย่อน

"เจ้าหนู!!!"เจมส์ร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆเขาก็ถูกมือเล็กๆแต่ทรงพลังดึงลากออกมาจากเมืองที่มีสภาพไม่ต่างจากนรกออกมาให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ พวกปีศาจยังคงฆ่า ฆ่า ฆ่า และก็ฆ่ากันต่อไป ผู้คนต่างหนีตายกันจ้าละหวั่น บ้านเรือนต่างๆถูกไฟเผาจนไหม้เป็นตอตะโก ไม่เหลือแม้แต่ซาก ไม่เว้นแม้แต่ร้านค้าต่างๆที่มีสภาพไม่ต่างกันนัก 

เด็กชายพาเจมส์หนีมาแต่ว่าช่างโชคร้ายที่ปีศาจเห็นเข้าเสียก่อน พวกมันจึงหันมาไล่ล่าเจมส์เป็นรายต่อไป หลังจากที่กำลังหฤหรรษกับการฉีกร่างคนขายผักไปเรียบร้อยแล้ว

"แย่ล่ะ มันเห็นพวกเราแล้ว เจ้าหนูหนีไป ข้าจะสู้กับมันเอง"เจมส์หยุดวิ่งพรางผลักร่างเล็กๆของเด็กชายกระเด็นแล้วเขาหันกลับมาหยิบปืนยิงกราดใส่ปีศาจที่ติดตามไล่ล่ามา เด็กชายลุกขึ้นมาแล้ววิ่งไปหาที่หลบซ่อนอย่างรวดเร็วทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว 

"อ๊ากกกก"ปัง ปังปัง ๆๆๆๆๆเจมส์คำรามอย่างบ้าคลั่งพรางยิงปืนกราดใส่ปีศาจกินเนื้อร่างใหญ่สูงเท่าตึกสองชั้นแต่กระสุนปืนไม่ระแคะระคายผิวของปีศาจกินเนื้อเลยแถมยังถูกร่างมหึมานั้นปิดทางหนีเสียแล้วกำลังจะถูกต้อนจนมุม เจมส์ใช้ดาบฟาดฟันแต่หนังของปีศาจมันเหนียวสุดทนทาน ฟันยังไงก็ไม่เข้า เขากำลังตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว อีกไม่นานก็จะโดนปีศาจตนนั้นฉีกร่าง

"เจมส์ !!!!"เด็กชายร้องลั่นอย่างตื่นตระหนกที่เห็นเจมส์เพื่อนมนุษย์ของเขากำลังตกที่นั่งลำบาก

"ทำไงดี ข้าเป็นเด็กสู้พวกนั้นไม่ได้ ให้เห็นตัวไม่ได้ด้วย แต่ว่าเจมส์กำลังแย่ ถ้าไม่รีบทำอะไรซักอย่างเจมส์โดนฆ่าตายแน่ๆ ทำยังไงดี ๆคิดสิคิด"เด็กชายเดินไปเดินมาทำท่าครุ่นคิดอย่างรนราน ตอนนี้เขากำลังหลบซ่อนอยู่มุมตึก ที่ซ่อนเพราะเขาไม่อยากให้ปีศาจพวกนั้นเห็นตัวกลัวจำได้แล้วโดนจับส่งกลับโลกปีศาจ

"ไม่ใช่เวลามากลัวว่าจะโดนจับส่งกลับนะ ยังไงต้องช่วยเขาพาหนีออกมาให้ได้ก่อน เอาหล่ะเป็นไงเป็นกัน สู้ก็สู้"และแล้วเด็กชายก็ตัดสินใจไปช่วยเจมส์ออกมาจากวงล้อมของปีศาจให้ได้

"เจมส์!!!!"เด็กชายร้องเรียกพรางวิ่งฝ่าปีศาจร่างมหึมาเข้าไปหาเจมส์ได้อย่างไม่ยากเย็น ปีศาจพวกนั้นตัวมันใหญ่ก็จริงแต่มันเชื่องช้ากว่าเด็กปีศาจน้อยอย่างเขามากเลยทีเดียว

"เจ้าหนู อย่ามา หนีไป "เจมส์ร้องห้ามแต่เด็กชายไม่ฟัง คนที่จะช่วยเจมส์ได้มีแต่เด็กอย่างเขาเท่านั้นอย่างน้อยก็ขอให้พาเจมส์หนีไปยังที่ปลอดภัยก่อนก็ยังดี

"อย่าเข้ามานะเจ้าปีศาจร่างใหญ่ ถอยไปข้าขอบัญชาเจ้า ถอยออกไปซะ"เด็กชายพูดด้วยภาษาปีศาจ ปีศาจร่างใหญ่ที่ทำท่าจะมาฉีกร่างเจมส์นั้นหยุดชะงัก ก้มลงมามองเด็กชายร่างเล็กๆนั้นอย่างแปลกใจ

"เจ้าหนู เจ้าเป็นใครทำไมพูดภาษาของชาวเราได้"ปีศาจร่างใหญ่เท่าตึกสองชั้นถามอย่างแปลกใจ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีเด็กผู้ชายพูดภาษาปีศาจได้มาก่อนเลย

"ข้าเป็นปีศาจ ชายคนนี้คือเพื่อนของข้า ถ้าเจ้าไม่ถอยข้าจะทำร้ายเจ้า"เด็กชายพูดเสียงหนักแน่น พรางวิ่งไปดักหน้าปีศาจร่างใหญ่เอาตัวเองเข้าขัดขวางไม่ให้ทำร้ายเจมส์ได้

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เรื่องตลกอะไรกันเป็นเด็กตัวกะเปียก บังอาจมาออกคำสั่งกับข้าเหรอ คิดว่าเจ้าเป็นใครกัน เป็นเด็กเป็นเล็กคิดจะสู้กับผู้ใหญ่เชียวเหรอเจ้าหนูตัวน้อย"ปีศาจร่างใหญ่พูดกลั้วหัวเราะเยาะเย้ย

"ข้าไม่อยากจะสู้หรอก แต่ข้าต้องปกป้องเพื่อนของข้า ปล่อยเขาไปเถอะ"เด็กชายพยายามเกลี้ยกล่อม

"เจ้าหนู"เจมส์ร้องเรียกอย่างซาบซึ้งใจ ที่เจ้าหนูมาช่วยเขาไว้โดยเอาตัวเข้าแลก

"หนีไปเจมส์ ข้าจะถ่วงเวลาให้เอง ไปเลย "เด็กชายหันมาสั่งด้วยภาษามนุษย์อย่างเชียบขาดพรางยืนกั้นขวางทางเจ้าปีศาจร่างใหญ่เอาไว้ แล้วใช้แขนอันทรงพลังจับคอเสื้อนายตำรวจหนุ่มเหวี่ยงสุดแรงให้ลอยละลิ่วฝ่าออกไปจากกำแพงเนื้อของปีศาจร่างสูงใหญ่ออกไปได้อย่างไม่ยากเย็นเลย

"ว๊ากกกกก เจ้าหนู!!!!!"เจมส์ร้องอย่างตื่นตระหนกตัวลอยละลิ่วข้ามตัวปีศาจร่างใหญ่ฝ่าออกไปได้แล้วไปตกตุ้บลงนอนที่ข้างถังขยะ เจมส์แทบจุก หายใจหอบพรางมองภาพอย่างตื่นตลึง ไม่นึกไม่ฝันว่าจะถูกเด็กตัวเล็กๆจับโยนออกมาจากวงล้อมของปีศาจร่างสูงใหญ่ออกมาได้ แรงมหาศาจจริงๆเด็กคนนี้

"เจ้าหนู!เป็นยังไงบ้าง!! "เจมส์รีบลุกขึ้นยืนเอามือปัดฝุ่นออกจากตัวร้องตะโกนถามเด็กชายที่อยู่ในกำแพงเนื้อของปีศาจร่างใหญ่

"หนีไป เจมส์ วิ่ง!!!!"เด็กชายร้องสั่งมาจากกำแพงเนื้อของปีศาจร่างใหญ่ที่บดบังร่างของเด็กชายจนมิด 

"แล้วเจ้าหล่ะ"เจมส์ยังไม่ยอมไปยังคอยห่วงเด็กชายอยู่

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงข้า ไปซะ ข้าจัดการเอง"เด็กชายพูดพรางกระโดดออกมาจากกำแพงเนื้อร่างสูงใหญ่เทอทะเชื่องช้าอืดอาด พรางยืนดักทางปีศาจเอาไว้จากด้านหลังร่างใหญ่นั้นอย่างว่องไว เจมส์ที่พอเห็นเจ้าหนูฝ่าออกมาจากร่างกำแพงยักษ์นั้นได้แล้วเขาก็เลยตัดสินใจวิ่งหนีไป
เจ้าปีศาจร่างใหญ่เท่าตึกสองชั้นหันตัวกลับมาอย่างเชื่องช้า มองดูเด็กชายอย่างโกรธแค้น ที่มาขัดขวางปล่อยให้อาหารหลุดลอยไป

"หนอยเจ้าหนู!!! เจ้าทำอาหารของข้าหลุดหนีไปได้ หลีกไปเดี๋ยวนี้อย่ามาขวางทางข้านะ มนุษย์นั่นเป็นอาหารของข้า "ปีศาจร่างใหญ่คำรามเสียงก้องด้วยความโกรธแค้น พรางยกแขนเทอทะนั้นเข้าจู่โจมใส่ร่างของเด็กชาย แต่เจ้าหนูหลบได้อย่างสบายเลย เขาว่องไวกว่ามาก 

"ไม่มีทาง ข้าไม่ยอมให้ปีศาจร่างใหญ่เทอทะอย่างเจ้าฆ่าเพื่อนข้าได้หรอก ข้ามศพข้าไปก่อนเถอะ"เด็กชายพูดด้วยเสียงดุดัน ดวงตาสีแดงกลมโตหรี่ลงอย่างน่ากลัว

"หนอย แก บังอาจ ตายซะเจ้าเด็กบ้า!!!"ปีศาจร่างใหญ่เท่าตึกสองชั้นฟาดฟันแขนอันใหญ่เทอทะเข้าใส่ เด็กชายทำได้แต่หลบหลีก อย่างว่องไว เขายังไม่อยากสู้แค่ถ่วงเวลาให้เจมส์หนีไปให้ไกลจากตรงนี้ก็พอแล้ว
แต่ว่าไม่ใช่แค่มีปีศาจเพียงตัวเดียวในพื้นที่นี้น่ะสิ

"ว๊ากกกกก อย่าาาาา อ๊ากกกก"เสียงเจมส์หวีดร้องลั่นอย่างหวาดกลัว เขากำลังถูกปีศาจบินได้ไล่ล่าอยู่ขณะที่วิ่งหนี เด็กชายหันไปมองอย่างตกใจ

"เจมส์!!!!"เด็กชายร้องเรียกสุดเสียงเจมส์ยังหนีไปได้ไม่ไกลก็ถูกปีศาจบินได้ใช้กงเล็บแหลมคมแทงเข้าทะลุหลัง เลือดไหลอาบนองพื้นต่อหน้าต่อตาเด็กชาย

"เจมส์!!!!!ม่ายยยย!!!"เด็กชายร้องเรียกสุดเสียงเลิกสนใจการต่อสู้กับปีศาจร่างใหญ่ไปชั่วขณะวิ่งตรงไปยังร่างโชกเลือดของนายตำรวจทันที เจ้าปีศาจบินได้พอเห็นเด็กชายตรงมาที่ร่างของเหยื่ออันโอชะ ก็เข้ามาขวาง

"โอ้มีเด็กมนุษย์ด้วยเหรอเนี่ย มาให้ข้าจับกินซะดีๆเจ้าหนู"ปีศาจบินได้ที่สังหารเจมส์พูดด้วยภาษาปีศาจอย่างลืมตัว มันคิดว่าเด็กชายเป็นมนุษย์คิดจะฆ่าเด็กด้วยอีกคน 

"หยุดนะ ไอ้ปีศาจบ้าเลือด!หลีกไป!"เจ้าหนูร้องสั่งอย่างเชียบขาด พลังความโกรธพลุ่งพล่านออกมาจากตัวของเด็กชาย กระแสพลังปีศาจรุนแรงมหาศาลจนทำให้เจ้าปีศาจบินได้ถึงกับผงะด้วยความตกใจ มันมองดูเด็กชายอย่างพรั่นพรึงรับรู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวในตัวเด็กชายตรงหน้าได้ ที่ตอนแรกคิดว่าเป็นมนุษย์แต่กลับไม่ใช่สายตาสีแดงฉานที่หรี่ลงอย่างโกรธแค้นนั้นจ้องมองไปที่ร่างผอมเกร็งของปีศาจบินได้เขม็ง

"ถ้าไม่อยากตาย ออกไปจากร่างของชายคนนั้นเดี๋ยวนี้"เด็กชายออกคำสั่งเสียงดังดุดันผิดกับรูปร่างหน้าตาของเขาเลย เจ้าปีศาจร่างผอมเกร็งนั้นเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนกเด็กคนนี้ไม่ใช่ปีศาจธรรมดา ขนแขนของมันลุกชันด้วยความหวาดกลัวพลังปีศาจที่แรงกล้าที่ออกมาจากตัวของเด็กผมดำคนนี้ 

"ออกไป!!!"เสียงคำรามก้องของเด็กชายดังจนปีศาจบินได้ที่สังหารเจมส์ถึงกับสะดุ้งสุดตัวเริ่มรับรู้ถึงภัยอันตรายจากเด็กตรงหน้านี้ มันเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเด็กคนนี้น่ากลัวเกินกว่าจะต่อกรได้ จึงตัดสินใจถอยหนี แล้วบินหายลับออกไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว ด้วยความขลาดเขลา
พอปีศาจบินได้หนีไปแล้วเด็กชายก็วิ่งตรงมาดูร่างโชกเลือดของนายตำรวจหนุ่มที่กำลังจะสิ้นใจในอีกไม่ช้านี้

"เจมส์!!!"เด็กชายร้องเรียกชื่อนายตำรวจหนุ่มที่กำลังจะตายให้ลืมตาสะลืมสะลือตื่นขึ้นช้าๆ

"เจ้า..หนู"เจมส์ที่หลับไปแล้วค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆของเด็กชายร้องเรียกชื่อพวกเขาอยู่ที่มุมตึกในอีกไม่ช้าปีศาจร่างใหญ่ก็จะตามมาทัน ซึ่งในตอนนี้เจมส์มีบาดแผลฉกรรจ์ที่กลางหลังทะลุมาถึงเนินอก เลือดไหลเป็นทางยาวอาบตัวเปลอะเปลื้อนเสื้อผ้าเต็มไปหมด

"เจมส์เราต้องไปจากตรงนี้ก่อน ข้าจะแบกท่านไปเอง อดทนหน่อยนะ อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ ห้ามตายนะ"เด็กชายพยายามจับตัวเจมส์แบกขึ้นขี่หลังเลือดตามตัวของนายตำรวจหนุ่มไหลออกมาไม่หยุดจนเปลอะเปื้อนเสื้อผ้าอาภรณ์ของเด็กชายจนเปียกชุ่มเลือดไปด้วยอีกคน เขาตัดสินใจกางปีกสีดำทั้งสองข้างขึ้นจากนั้นก็เหาะพุงทะยานหนีเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็วจนปีศาจในเมืองตัวอื่นๆมองแทบไม่ทันเพราะพวกนั้นมัวแต่สนใจสังหารหมู่พวกมนุษย์ในเมืองกันอย่างสนุกสนานบนพื้นอยู่

ไม่ได้มองขึ้นไปบนท้องฟ้าเลยแม้แต่ตนเดียว เด็กชายพาร่างอ่อนปวกเปียกที่ชุมโชกไปด้วยเลือดมาหลบที่ชายป่าข้างลำธาร เมื่อมาถึงที่หมายเด็กชายก็ค่อยๆวางร่างของเจมส์นอนลงที่พื้นหญ้าข้างลำธารอย่างทุลักทุเล แล้วใช้ปากกัดฉีกเสื้อของเจมส์ออกเพื่อดูบาดแผล จากนั้นก็ฉีกแขนเสื้อของตนเอามาซับเลือดที่ปากแผลให้นายตำรวจหนุ่มแล้วกดห้ามเลือดเอาไว้

"เจมส์ตื่นสิ "เด็กชายเอามือตบแก้มนายตำรวจแรงๆปลุกให้เจมส์ตื่นลืมตาขึ้น เขารู้ว่าเจมส์ยังไม่ตายเพราะยังมีลมหายใจอยู่แม้ว่ามันจะจะน้อยนิดขาดห้วงก็ตาม

"เจ้าหนู"เจมส์พุดอย่างอ่อนระโหยโรยแรง เขายังมีลมหายใจแต่ความตายของเขามันใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว

"เจมส์"เด็กชายร้องเรียกอย่างดีใจที่จมส์ยังไม่ตาย

"นี่ข้า อยู่ที่ไหน"เจมส์ถามด้วยความอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ลมหายใจขาดห้วง ดวงตาหรี่ปลือจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่

"ในป่าขอรับ"เด็กชายตอบพรางจับมือเจมส์มากุมไว้

"เจ้าหนู ข้าคงอยู่ได้อีกไม่นาน ฟังข้าให้ดี อั่ก อั่ก"เจมส์พูดเสียงแผ่วพรางตัวกระตุกแล้วกระอักเลือดจนเลือดไหลออกมาจากปาก เขากำลังจะตาย

"เจมส์อย่าพูด พักก่อน "เด็กชายร้องห้ามพรางจับกุมมือที่ชุ่มเลือดแดงฉานของชายหนุ่มไว้แน่น

"ไม่ ข้าไม่มีเวลาแล้ว ต้องพูด ฟังนะ หลังจากที่ข้าตาย ข้าจะมอบดวงวิญญาณของข้าให้กับเจ้า แค่ก แค่ก"เจมส์พูดพรางกระอั่กเลือดออกมามากขึ้นเรื่อยๆ 

"เจมส์ไม่ ข้าไม่เอา อย่าตายนะ"เด็กชายร้องพรางมองดูหน้าเจมส์ด้วยความโศกเศร้า

"มันสายไปแล้ว ข้า อั่ก กำลังจะ ตาย เฮือก "เจมส์พูดเสียงแผ่ว ลมหายใจขาดห้วง 

"ฟังข้านะ เจ้าหนู ก่อนข้าจะ ตาย รับปากกับข้าซักสองเรื่องได้มัย "เจมส์ด้วยลมหายใจขาดห้วง เวลาใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว ความตายจะมาเยือนในอีกไม่ช้า

"ได้ ข้ารับปาก"เด็กชายตอบพรางเอามือกุมมือที่ซีดเผือดไร้สีเลือดของเจมส์เอาไว้ น้ำตาคลอ

"เรื่องแรกคือ กินวิญญาณของข้าซะเมื่อข้าตายไปแล้ว วิญญาณข้าจะเป็นพลังให้แก่เจ้า แค่ก แค่ก อั่ก"เจมส์บอกพรางกระอักกระไอออกมาเป็นเลือด

"ไม่นะ ข้าไม่กิน"เด็กชายร้องโวยแต่ก็ต้องเงียบเมื่อเห็นสายตาของเจมส์ที่มองสบมา

"เรื่องที่สอง ปกป้องมารีแอดต้า พานางหนีไปให้ไกลจากที่เกาะนี้"เจมส์สั่งดวงตาเริ่มหลี่ปรือใกล้จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่แล้ว

"เจมส์!!!"เด็กชายร้องเรียกอย่างโศกเศร้า เพื่อนของเขากำลังจะจากไปตลอดกาล

"รับปากข้าสิ เจ้าหนู อั่ก แค่ก แค่ก "เจมส์กระอักเลือดออกมาอีก ตาแทบเหลือกค้าง

"ได้ ..ข้ารับปาก ข้าจะทำตามที่ท่านสั่ง อย่าตายนะเจมส์ อย่าตาย "เด็กชายร่ำร้องหยาดน้ำตาใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาสีแดงดั่งทับทิมคู่สวยนั้นลงมาอาบแก้มใสๆของเด็กชาย เจ้าหนูกำลังหลั่งน้ำตาให้มนุษย์ 

"อย่าร้องไห้ เจ้าต้องเข้มแข็ง เจ้าหนู"เจมส์เอามือชุ่มเลือดทั้งสองข้างมากุมมือเล็กๆข้างขวาของเด็กชายเอาไว้จนเผลอไปแตะโดนตราสีเนื้อจางๆที่หลังมือเข้าให้โดยไม่ตั้งใจ พรางมองดูใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของปีศาจตัวน้อยด้วยความเอ็นดูเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้เห็นใบหน้าไร้ดียงสานั้นอีกตลอดกาล

แล้วทันใดนั้นที่มือขวาของเด็กชายก็ปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาอย่างกระทันหัน

"อ๊ะ มือข้า!!!"เด็กชายร้องอย่างเจ็บปวดพรางดึงมือขวาออกจากมือของเจมส์ยกขึ้นมาดู ก็พบว่าตราสัญลักษณ์ที่หลังมือนั้นจากที่เป็นสีเนื้อจางๆมาตั้งแต่เกิด บัดนี้มันกลับกลายเป็นสีดำทมึนขึ้นมาปรากฏเป็นตราสัญลักษณ์รูปดาวห้าแฉกจนเห็นเด่นชัด

"อ๊ากกกก ตาข้า ทำไม ตาข้า"จู่ๆเจมส์ก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดหลับตาแน่นรู้สึกเหมือนตาข้างขวาของเขาจะแสบร้อนขึ้น แล้วพอเขาลืมตาก็ปรากฏตราสัญลักษณ์สีขาวสลักลึกเข้าไปนัยดวงตาสีฟ้าข้างขวาของนายตำรวจหนุ่มอย่างไม่คาดฝัน พันธะสัญญาถือกำเนิดขึ้นโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลย ระหว่างปีศาจกับมนุษย์

"นี่มันอะไรกัน ทำไมตราบนมือข้าเป็นสีดำ เจมส์"เด็กชายมองดูหลังมือแล้วมองดูเจมส์ที่เอามือมาปิดตาข้างขวาเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด พอเจมส์เอามือออกเด็กชายก็เห็นตาข้างขวาสีฟ้าของเจมส์ผิดปกติไปไม่เหมือนเดิม เพราะข้างในดวงตานั้นมีรูปสัญลักษณ์ปรากฏเหมือนบนหลังมือขวาของเขาเปี๊ยบเลย

"ข้าไม่รู้ เจ้าหนู มือเจ้า อั่ก แค่ก แค่ก"เจมส์พูดกระอักกระไอเลือดทะลักออกมาจากปากมาขึ้นเรื่อยๆพรางคว้ามือขวาของเด็กชายเอามาดู มันเป็นตราสัญลักษณ์สีดำแล้วตาของเจมส์หรี่ลงใกล้จะปิดแล้ว

"เจมส์อย่าพึ่งพูด พักก่อนเถอะ"เด็กชายร้องห้ามน้ำตาไหลไม่หยุดเขารู้ว่าเจมส์ใกล้จะหมดลมแล้ว

"ไม่ ข้าจะพูด เจ้าหนู ฝากเมียข้าด้วยนะ ปกป้องนางให้รอดจากพวกปีศาจให้ได้ พานางออกไปจากเกาะนี้ให้ได้ แล้วเจ้าก็กินข้าซะ ข้า ข้า กำลังจะไป ลาก่อน.... เด็กน้อย...."เจมส์ยิ้มให้พรางพูดสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้ายจากนั้นดวงตาของเขาก็ปิดสนิทลงแล้วสิ้นใจไปในที่สุด มือที่จับกุมมือเด็กชายไว้นั้นตกห้อยลงวางกับพื้นอย่างไร้เรียวแรงเมื่อร่างกายนั้นปราศจาคลมหายใจ

"ฮ๊ะ!!! เจมส์!!!!"เด็กชายร้องอย่างตื่นตระหนกมองดูร่างนายตำรวจที่แน่นิ่งไมไหวติง พรางพยายามเขย่าร่างให้เจมส์ลืมตาขึ้นแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาอีก ร่างอ่อนปวกเปียกไร้ชีวิต ไร้ลมหายใจ

"เจมส์ไม่นะ ฮือ ฮือๆๆอย่าตายนะ อย่าตาย ม่ายยยย!!!!!!โฮ"เด็กชายตะโกนกรีดร้องซบหน้าลงกับอกกว้างของนายตำรวจหนุ่มร้องไห้โฮเอาออกมาด้วยความโศกเศร้าเสียใจอย่าสุดจะกลั้น

แล้วหลังจากนั้นร่างของเจมส์ก็มีแสงสีขาวหลุดออกมาจากร่างที่แน่นิ่งไร้ชีวิตลอยขึ้นมา ลอยขึ้นมา เด็กชาย หยุดร้องพรางเงยตัวขึ้นมาจากอกของเจมส์มองดูอย่างแปลกใจ นั้นคือดวงวิญญาณของเจมส์

"วิญญาณ"เด็กชายพูดเสียงอู้อี้ ตาบวมแดงจากการร้องไห้มามากด้วยความโศกเศร้าอาลัย

"กิน ข้า สิ เด็กน้อย"ดวงวิญญาณสีขาวพูดขึ้นเสียงเลื่อนลอยพรางลอยมาตรงหน้าเด็กชายที่กำลังร้องสะอื้นอยู่

"เจมส์เหรอ"เด็กชายถามพรางเอามือรองรับดวงวิญญาณสีขาวมาไว้ในอุ้งมือทั้งสองข้าง

"ใช่ ข้าเอง กินสิ ข้ามอบชีวิตให้เจ้า ข้าจะเป็นพลังให้แก่เจ้า ป้องป้องมารีแอตต้าพานางออกไปจากเกาะนี้ให้ได้นะ"ดวงวิญญาณพูดเสียงเยียบเย็น

"แต่ว่า"เด็กชายลังเล

"กินสิ นี่คือความต้องการของข้า จงกินข้าซะเจ้าหนู นี่คือคำสั่งจากข้า แล้วนาฬิกาพกข้ายกให้เจ้าเอาไปด้วยนะ"ดวงวิญญาณออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น เด็กชายรู้สึกว่ามีอำนาจบางอย่างบงการร่างของเขามือเล็กๆที่โอบอุ้มดวงวิญญาณสีขาวนั้นค่อยๆยกขึ้นช้าๆมาจรดที่ริมฝีปากบางแดงอวบอิ่มของเด็กชาย จากนั้นปากเล็กๆก็เผยออ้าขึ้นดวงวิญญาณสีขาวนั้นก็ลอยเข้าไปในปากของเด็กชายแล้วหายเข้าไปและกลายเป็นหนึ่งเดียวกับร่างของเขาไปในที่สุด

เจ้าหนูกลืนกินดวงวิญญาณของเจมส์เพื่อนมนุษย์ของเขาเข้าไปเสียแล้วอย่างไม่รู้ตัวเลย ว่าตนเองทำอะะไรลงไปเมื่อกี้ เหมือนกับมีมนสะกดร่างและจิตใจของเขา มันคืออำนาจแห่งพันธะสัญญาที่พึ่งถือกำเนิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจของเด็กชายกับนายตำรวจเจมส์ในค่ำคืนนี้

"นะนี่ข้าทำอะไรลงไป นี่ข้า ข้ากินเจมส์เข้าไปได้ยังไง ทำไมข้าไม่รู้ตัวเลย"เด็กชายยืนนิ่งอย่างงุนงงนี่เขาทำไปได้ยังไง ไม่อยากจะเชื่อเลยนี่เขากินวิญญาณของเจมส์ไปเรียบร้อยแล้วหรือ

"แต่ว่า วิญญาณของเจมส์ก็อร่อยดีนะหวานดี อืม เจมส์อยู่กับข้า ข้าได้ยินเสียงเขาด้วยดีจัง ขอบคุณนะขอรับที่มอบพลังให้แก่ข้า ข้าให้สัญญาว่าจะปกป้องมารีแอดต้าให้หนีออกไปจากเกาะนี้ให้ได้เลย ไม่ต้องห่วงเจมส์ ข้าสัญญา"เด็กชายบอกพรางหลับตาเอามือกุมอกเอาไว้เขายังรู้สึกได้ถึงวิญญาณอุ่นร้อนที่หวานช่ำ วิญญาณของเจมส์ที่เต็มไปด้วยความแค้นที่มีต่อปีศาจ เต็มไปด้วยความรักที่มีต่อภรรยา เต้มไปด้วยความเอ็นดูที่มีต่อเขา รสชาติอร่อยเหนือพรรณา เป็นวิญญาณชั้นดีที่ล้ำค่าหาสิ่งใดมาเทียบไม่ได้

จากนั้นเด็กชายก็เอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกงของเจมส์หยิบนาฬิกาพกออกมาถือเอาไว้ในมือ นาฬิกาพกเรือนนี้เจมส์ยกให้เขามันเป็นของเขาแล้วในตอนนี้

"เจมส์ ข้าจะเก็บนาฬิกาพกนี้ไว้อย่างดีเลย ขอบคุณอีกครั้งนะขอรับ"เด็กชายพูดอย่างเศร้าๆน้ำตาไหลอาบแก้มพรางมองดูนาฬิกาพกด้วยความอาลัยอาวร จากนั้นก็เอานาฬิกาเก็บใส่ลงในกางเกงของตนเอง 

---------------------ตัดฉับกลับสูปัจจุบันเมื่อชิเอลให้สัญญาณ------------------
"ว่าไงขอรับ ซื๊ดดด"เซบาสเตียนเผลอร้องไห้ออกมาตอนที่เล่าเรื่อง เขากำลังเอาผ้าเช็ดหน้ามาสั่งน้ำมูกด้วยความอาลัยเพื่อนมนุษย์คนแรกของเขา พรางหยิบนาฬิกาพกที่ได้จากเจมส์ออกมาดูเพื่อรำลึกถึงคนที่ให้อย่างอาลัยอาวร

"เศร้าน่าดู นายทำฉันพลอยน้ำตาไหลไปด้วยเลยเซบาสเตียน ซื๊ดดด"ชิเอลก็ร้องไปด้วยอีกคนเขากำลังเช็ดน้ำตาออกจากแก้มใสๆ พรางมองดูนาฬิกาที่เซบาสเตียนถืออยู่

"นั้นเป็นนาฬิกาของเจมส์เหรอ"ชิเอลถาม เซบาสเตียนพยักหน้า

"ขอรับ เจมส์มอบให้ผมตอนที่เขาเป็นวิญญาณก่อนที่จะสั่งให้ผมกินเขาเข้าไป"เซบาสเตียนบอกอย่างเศร้าๆพรางเอานาฬิกาเก็บใส่ลงในกระเป๋ากางเกงไว้ตามเดิม

"เจมส์นี่ใจเด็ดน่าดูสั่งให้นายกินวิญญาณด้วย ตอนนั้นทำไมถึงเกิดพันธะสัญญาขึ้นมาได้ล่ะ ซื๊ดดดด "ชิเอลถามพรางเอาผ้าเช็ดน้ำมูกออก

"เพราะว่าเจมส์เผลอไปแตะโดนตราสัญลักษณ์ตอนที่เขาสำรวจมือผมน่ะสิ ในห้องทำงานน่ะ จำได้มัยขอรับ"เซบาสเตียนบอกพรางเอาผ้าเช็ดหน้าเก็บใส่กระเป๋าเสื้อตามเดิม

"อะไรกันแค่แตะโดนก็เกิดพันธะขึ้นมาแล้วเหรอ เซบาสเตียน"ชิเอลถามอย่างแปลกใจ แต่ว่าตอนที่ทำพันธะกับเซบาสเตียนเขาไม่ได้แตะโดนตรานั่นเลยนี่นา

"ไม่ใช่แค่แตะก็เป็นได้นะขอรับ ต้องมีใจเชื่อมโยงกันด้วย ซึ่งเป็นได้สองกรณี คือแตะที่ตราสัญลักษณ์และมีใจเชื่อมโยงกัน กับไม่ต้องแตะตราสัญลักษณ์ก็ได้แต่เป็นความต้องการของปีศาจในการหยิบยื่นสัญลักษณ์พันธะให้เอง ตอนนั้นที่เกิดพันธะขึ้นเพราะเจมส์แตะตรานั้นโดยบังเอิญ และผมกับเจมส์มีจิตใจเชื่อมโยงกัน ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมอบชีวิตให้กับผมและผมหลั่งน้ำตาเพื่อเขามันจึงเชื่อมโยงกันโดยบังเอิญ 
ความปรารถนาอันแรงกล้าของเจมส์ปลุกพลังพันธะสัญญาในตัวของผมให้ตื่นขึ้นมานั่นเป็นการทำพันธะสัญญาครั้งแรกในชีวิตของผมเลยล่ะ และทำไปด้วยความไม่รู้ตัวเลยด้วย 

เจมส์เอาชีวิตมาเป็นเครื่องสังเวยเพื่อแลกกับการขอให้ผมปกป้องมารีแอตต้าพาเธออกไปจากเกาะ เหมือนกับที่นายน้อยเอาชีวิตของคุณมาแลกกับการแก้แค้นและปกป้องคุณและทำงานให้สำเร็จยังไงล่ะในกรณีของนายน้อยคือผมเป็นผู้หยิบยื่นตราสัญลักษณ์ให้เองโดยที่นายน้อยไม่ต้องแตะโดนมือผมเลย ตอนเด็กๆผมไม่รู้หรอกว่าตราสัญลักษณ์มันทำงานยังไง"เซบาสเตียนอธิบายพรางเอามือลูบสัญลักษณ์สีดำเข้มบนหลังมือข้างขวาของตนอย่างใจลอย

"แล้วนายรู้ลายละเอียดได้ยังไง"ชิเอลถามอย่างสงสัย

"ตอนนั้นหลังจากที่โดนจับกลับบ้านในโลกปีศาจไปผมก็เอาเรื่องสัญลักษณ์บนมือขวาไปถามท่านพ่อ เลยรู้ว่า สิ่งที่ผมทำในโลกมนุษย์ครั้งแรกนั้นกับเจมส์ คือการทำพันธะสัญญากัน ท่านพ่อบอกว่า มนุษย์ที่แตะโดนตราสัญลักษณ์ของซาตานเข้าจะเกิดการจดจำชั่วคราวหากไม่มีจิตใจที่เชื่อมโยงกัน การจดจำชั่วคราวนั้นก็จะหายไปไม่มีทางที่จะเกิดพันธะมาขึ้นมาได้ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่มนุษย์มีจิตใจเชื่อมโยงกับซาตาน และแตะโดนตราสัญลักษณ์นั้นอีกครั้ง จะเกิดพันธะสัญญาขึ้นอย่างสมบูรณ์ตราสัญลักษณ์จะแปลเปลี่ยนเป็นสีดำ พันธะจะสิ้นสุดลงเมื่อความปรารถนาของผู้ทำสัญญานั้นได้บรรลุผลแล้วและได้รับชีวิตมนุษย์ที่ทำพันธะนั้นไปแล้ว เมื่อนั้นพันธะสัญญาจะสิ้นสุดลง ตราสีดำจะจางลงกลับเป็นสีเนื้อเหมือนเดิม

หากเกิดผิดพลาดมนุษย์ได้ตายไปก่อนที่ความต้องการของเขาหรือเธอจะบรรลุผลพันธะก็ยังคงอยู่ไม่สิ้นสุดลง
และจะไม่สามารถทำพันธะซ้ำซ้อนกับมนุษย์คนอื่นได้อีก จนกว่าจะทำตามคำสั่งเสียของมนุษย์คนนั้นเสร็จสมบูรณ์แล้วเท่านั้น แต่มนุษย์สามารถทำพันธะสัญญาซ้อนกับปีศาจตัวอื่นๆได้ แต่ปีศาจทำได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น หากฝ่าฝืนวิญญาณของปีศาจจะแตกสลายไป "เซบาสเตียนอธิบาย

"อืม ถ้าเป็นอย่างนั้นนายก็ไม่อาจทำพันธะสัญญากับใครได้อีกแล้วน่ะสิในเมื่อเจมส์ตายไปแล้ว พันธะสัญญาก็ยังไม่สิ้นสุดลงเลยไม่ใช่เหรอ"ชิเอลให้ข้อสังเกต

"ใช่ขอรับ ผมจึงต้องทำตามคำสั่งเสียครั้งสุดท้ายของเจมส์ให้บรรลุก่อนยังไงล่ะ ข้อแรกผมทำสำเร็จแล้วคือกินเจมส์ไปแล้ว ข้อสองคือต้องพามารีแอตต้าหนีออกไปจากเกาะ นี่คือคำสั่งของเจมส์ หากผมพามารีแอตต้าออกไปจากเกาะได้พันธะสัญญาก็จะสิ้นสุด"เซบาสเตียนบอก 

"แล้วถ้านายทำไม่สำเร็จล่ะ อย่างเช่น หากมารีแอตต้าเกิดตายก่อนที่จะออกไปจากเกาะได้สำเร็จล่ะ จะเป็นยังไง"ชิเอลให้ข้อสังเกตอีก

"ผมก็จะไม่มีวันทำพันธะสัญญากับใครได้อีกจนกว่ามารีแอตต้าจะกลับชาติมาเกิดใหม่แล้วไม่ได้อยู่บนเกราะนี้ ถ้าเธอเกิดมาแล้วอยู่ลอนดอนล่ะก็ พันธะจะสิ้นสุดลงทันที"เซบาสเตียนบอกยิ้มๆ

"อ้อเข้าใจล่ะ อย่างงี้นายก็ไม่มีวันได้ทำพันธะกับใครได้อีกล่ะสิในเมื่อฉันไม่มีวันตาย กินวิญญาณของฉันไม่ได้แบบนี้ แย่เลยนะเซบาสเตียน หึหึหึ"ชิเอลพูดพรางหัวเราเยาะ

"นั้นสิครับ ผมเลยทำใจลืมมันไปแล้วล่ะ ได้กินนายน้อยด้วยร่างกายก็พอใจแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เซบาสเตียนพูดพรางยิ้มหื่นๆส่งให้ชิเอล เด็กหนุ่มหน้าแดงทันที

"ชิ พูดมากน่า เล่าต่อสิ จากนั้นนายทำไงต่อ"ชิเอลหลับตาพูดหนีหน้าพ่อบ้านจอมหื่นทันที