My question คำตอบของหัวใจ

-Fang-
 
 
 
ณ ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
บรรยากาศภายในโต๊ะอาหาร ณ เวลานี้ไม่ช่างเงียบเหลือเกินแม้จะมีเสียงของผู้คนคุยกันวุ่นวายแต่
สำหรับฉัน…ในเวลานี้เหมือนกับว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวไร้ซึ่งผู้คน มันช่างดูว่างเปล่าเหลือเกิน…
 
 
 
 
 
“ฟางจะกินอะไรก็สั่งได้เลยนะ เห้ย ! ไอ้ป๊อปอยากกินอะไรสั่งเลยนะเว้ยมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ยังคงนั่งเฉยเหมือนคนไร้วิญญาณ อาจจะเป็นเพราะฉันสินะเขาถึงเป็นแบบนี้…!
และในระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆจู่ก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังฉัน
 
 
 
 
 
“อ้าว ! พี่โมะ”
 
 
“อ้าว ! ยัยหวายแกมาทำอะไรที่นี่?”
 
 
 
 
 
‘หวาย’ ลูกสาวป้าของโทโมะ เป็นคนเอาแต่ใจ ขี้วีน อยากได้อะไรก็ต้องได้ด้วยความที่เธอติดนิสัย
ของคุณหนูมาจากบ้าน ใครจึงขัดใจเธอไม่ได้ ฉันกับหวายไม่ค่อยถูกกันเพราะเธอไม่ชอบฉัน โดยที่
ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้เธอตอนไหน ? เวลาเจอหน้ากันที่ไร เธอมองฉันเหมือนจะกินฉันเข้าไป
ทั้งตัวยังไงอย่างนั้น ฉันล่ะไม่เข้าใจเธอเลยจริง - -
 
 
 
 
 
 
“อ้าวพี่โมะหวัดดีค่ะ”
 
 
 
 
 
 
หวายทักทายพี่โมะแล้วเหลือบตาไปมองป๊อปปี้ หลังจากที่ฉันเห็นแววตาของ
เธอที่เธอมองป๊อปปี้มันทำให้ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้..ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยนะ
 
 
 
 
 
“นั้นเพื่อนพี่โมะเหรอคะ ?”
 
 
 
“เออ!! พี่ลืมแนะนำไปเลย นี่ ป๊อปปี้เพื่อนพี่เอง แล้วนี้ก็ฟาง…คงรู้จักกันแล้วเนอะ”
 
 
 
“ป๊อปปี้…ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” หวายพูดกระลิ่มกระเลี่ยพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มใส่ป๊อปปี้
 
 
 
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ป๊อปปี้ยิ้มนิดๆเป็นการตอบรับ
 
 
 
 
 
ยิ้ม ?! งั้นเหรอ? ทำไมฉันรู้สึกเจ็บยังไงก็ไม่รู้…คงเป็นเพราะว่าฉันยังรักเขาอยู่ แล้วฉันก็จะไม่ยอม
ให้ใครเอาหัวใจของฉันไปอีกแล้ว แม้ต้องแลกกับอะไรฉันก็ยอม
 
 
 
 
 
“ไว้โอกาสหน้าเจอกันนะคะ วันนี้หวายรีบ อีกอย่างไม่อยากอยู่ตรงนี้นานกลัวจะติดเสนียด” เธอพูด
พลางทำตาค้อนใส่ฉัน
 
 
 
 
 
“ครับ” ป๊อปปี้ตอบรับเพียงสั้นๆ
 
 
 
“โมะคะ ฟางขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะเดี๋ยวฟางมาค่ะ”
 
 
 
“ได้ครับรีบๆมานะผมคิดถึง”
 
 
 
 
 
ห้องน้ำ
 
 
 
 
 
ฉันมองเงาสะท้อนในกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ…ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่โง่เง่ายอมปล่อยคนที่รัก
ไปโดยไม่ได้บอกลาสักคำ แต่เพราะฉันจำเป็นถึงต้องทำแบบนี้ ฉันยังรักนายอยู่นะป๊อปปี้และฉันก็จะ
ไม่ยอมให้ใครที่ไหนได้หัวใจของนายไปแน่นอน แม้ใครจะมองว่าฉันเลวเป็นผู้หญิงหลายใจฉันก็
ยอม
 
 
 
 
 
“ไม่ได้เจอกันนานเธอสวยขึ้นเยอะเลยนะ…ธนันต์ธรณ์”
 
 
 
 
เสียงของชายหนุ่มที่ฉันคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกัยเสียงล็อกประตูห้องน้ำก ‘ป๊อปปี้’ เขาล็อกประตูทำไม ? เขาจะทำอะไรกันนะ ? 0.o
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ 0.0”
 
 
 
 
เสียงของฉันแหบพร่า ดูจากสีหน้าและแววตาของเขา ฉันรู้สึกได้ถึงความเย็นชา
ความเจ็บปวดและความแค้น สถานการณ์ตอนนี้เหมือนกับว่าฉันกำลังจะตกอยู่ในอันตรายซะแล้ว
 
 
 
 
 
“หึ! กลัวเหรอ ? ไม่ต้องกลัวนะฉันทำไม่แรงหรอก” ป๊อปปี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เขาค่อยๆขยับเท้าเดิน
เข้ามาใกล้ๆฉัน
 
 
 
“ป๊อปปี้…นี่นายจะทำอะไรน่ะ”
 
 
 
“ไม่เจอกันนาน เธอถึงกับลืม ผัว เก่าที่แสนจะเร่าร้อนแบบฉันเลยเหรอ ได้ ! เดี๋ยวฉันจะเตือนความจำให้เธอเอง”
 
 
 
“อย่านะป๊อปปี้ !”
 
 
 
 
ป๊อปปี้พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างเร็วจนหลังของฉันติดกำแพง แขนกำยำของเขาจับไหล่ของฉันกดเข้ากับกำแพงหลังจากนั้นเข้าของปลดกระดุมเสื้อของฉันทีละเม็ด…ทีละเม็ดจนเหลือเพียงเสื้อชั้นในตัวเดียว
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้อย่าทำอะไรฉันเลยนะ…ฉันขอร้อง”
 
 
 
“ขอร้องงั้นเหรอ…ได้ฉันจัดให้”
 
 
 มันถึงเวลาที่ฉันจะต้องรับโทษแล้วสินะ...พญายามัชจุราชอย่างเขาพร้อมจะพาฉันจมดิ่งสู่ห้วงนรก
แล้วใช่ไหม?
 
 

 
โปรคติดตามตอนต่อไป...