My question คำตอบของหัวใจ

-Fang-

 

 

 

นานเท่าไรแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน…ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวของฉันเหมือนหยุดลงภายในระยะเวลาสั้นๆเมื่อฉันสายตาของฉันกับป๊อปปี้

ประสานกัน มันเป็นความบังเอิญหรือเป็นเพราะฟ้ากลั่นแกล้งกันนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันพยายาม

จะลืมเขาแต่ก็ทำไม่ได้ และพอวันนี้ยิ่งมาเจอกันอีก มันยิ่งทำให้ฉันจดจำเขาได้อย่างติดตาตรึงใจ

ผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักมากที่สุด มาจนถึงวันนี้ฉันก็ยังรักเขาอยู่…

 

 

 

 

 

“มีอะไรเหรอฟาง?”

 

 

 

 

 

ความคิดของฉันหยุดลงเมื่อเสียงของโทโมะดังขึ้น

 

 

 

 

 

“โมะลืมเสื้อไว้ที่บ้านอะฟางเลยเอามาให้”

 

 

 

“อ๋อ ! ขอบคุณมากนะฟาง แล้วฟางไม่มีเรียนเหรอ?”

 

 

 

“อ๋อ ! ฟางมีเรียนบ่ายน่ะ ว่าจะเอาเสื้อมาคืนให้โมะแล้วก็มาหาอะไรกินสักหน่อย โมะไปด้วยกัน

ไหม?”

 

 

 

“พอดีเรามีเรียนเช้านี้อะ แต่…นี้มันก็สายแล้วอะ ไว้รอเข้าช่วงบ่ายเลยละกัน ไอ้ป๊อปไปกินข้าวด้วย

กันป่ะ?”

 

 

 

“…”

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้เขาเป็นอะไรไปนะ ?

 

 

 

 

 

ใบหน้าเฉยที่ปกติแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มและแววตาอันสดใสของเขาแต่บัดนี้กลับกลายเป็นเฉยชา

และไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น

 

 

 

 

 

“แกไปเหอะ ฉันมีรายงานที่ต้องส่ง แล้วอีกอย่างฉันไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอของแกกับ…”

 

 

 

 

 

เสียงของป๊อปปี้หยุดลง…เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่นิ่งและเย็นชา ก่อนที่จะหันหลังแล้วค่อยๆก้าว

เท้าเดินจากไป ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆที่หัวใจยังไงไม่รู้เหมือนกับภาพเก่าๆในวันนั้นย้อนกลับมา วันที่

ฉันเดินจากเขามา ความรู้สึกของเขาก็คงไม่ต่างกับฉันตอนนี้ มันเป็นอะไรที่อธิบายไม่ได้เลยจริงๆ

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนดิวะไอ้ป๊อป รายงานอะเดี๋ยวค่อยมาส่งก็ได้อาจารย์เค้าไม่ว่าหรอก ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ แกก็ยังไม่ได้กินข้าวมาไม่ใช่เหรอ”

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ยังคงเดินต่อไปไม่สนใจเสียงของโทโมะ ในเมื่อเราต่างก็อยากจะลืมกันทั้งสองฝ่าย เขาไม่

อยากเจอฉัน…แต่ฉันกลับอยากเจอเขา อยากอยู่ใกล้ๆกับเขา อยากบอกว่าวันนั้นที่ฉันเดินจากนาย

มาฉันมีเหตุผลบางอย่างที่จำเป็นต้องทำแบบนั้น สักวันหนึ่งนายคงจะเข้าใจนะเพราะฉันจะเป็นคน

บอกนายด้วยปากของฉันเองแต่วันนี้เราคงต้องเป็นแบบนี้ไปก่อน…ฉันขอโทษนะป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อน ! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันจะไปด้วย”

 

 

 

 

 

ฉันกับโทโมะที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถเพื่อไปทานอาหารหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมามองป๊อปปี้

 

 

 

 

 

นี้ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? เข้าจะไปกินข้าวกับฉันแล้วใช่ไหม?

 

 

 

 

 

 

 

มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีมากเลยจริงๆเพราะฉันจะได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้เขาและอาจจะได้คุยกับเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากคุยกับฉันก็ตาม แต่ก็ไม่เป็นไรแค่ฉันได้อยู่ใกล้กับเขาฉันก็มีความสุขมาก

พอแล้ว

 

 

 

 

 

“มาเลยเว้ยเพื่อนเดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” โทโมะกล่าวแล้วจับมือฉันเดินไปขึ้นรถ

 

 

 

 

 

แวบหนึ่งที่ฉันแอบปลายตามามองป๊อปปี้ สายตาของเขาตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกินไม่เหมือนกับ

ป๊อปปี้ชายหนุ่มที่ฉันเคยรู้จัก เขาจะคิดอะไรอยู่หรือเปล่านะ ? ฉันเริ่มกังวลขึ้นมาแล้วสิ…ขออย่าให้

เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยนะ

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...