My question คำตอบของหัวใจ

-Fang-

 

 

 

ณ ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

บรรยากาศภายในโต๊ะอาหาร ณ เวลานี้ไม่ช่างเงียบเหลือเกินแม้จะมีเสียงของผู้คนคุยกันวุ่นวายแต่

สำหรับฉัน…ในเวลานี้เหมือนกับว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวไร้ซึ่งผู้คน มันช่างดูว่างเปล่าเหลือเกิน…

 

 

 

 

 

“ฟางจะกินอะไรก็สั่งได้เลยนะ เห้ย ! ไอ้ป๊อปอยากกินอะไรสั่งเลยนะเว้ยมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ยังคงนั่งเฉยเหมือนคนไร้วิญญาณ อาจจะเป็นเพราะฉันสินะเขาถึงเป็นแบบนี้…!

และในระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆจู่ก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังฉัน

 

 

 

 

 

“อ้าว ! พี่โมะ”

 

 

“อ้าว ! ยัยหวายแกมาทำอะไรที่นี่?”

 

 

 

 

 

‘หวาย’ ลูกสาวป้าของโทโมะ เป็นคนเอาแต่ใจ ขี้วีน อยากได้อะไรก็ต้องได้ด้วยความที่เธอติดนิสัย

ของคุณหนูมาจากบ้าน ใครจึงขัดใจเธอไม่ได้ ฉันกับหวายไม่ค่อยถูกกันเพราะเธอไม่ชอบฉัน โดยที่

ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้เธอตอนไหน ? เวลาเจอหน้ากันที่ไร เธอมองฉันเหมือนจะกินฉันเข้าไป

ทั้งตัวยังไงอย่างนั้น ฉันล่ะไม่เข้าใจเธอเลยจริง - -

 

 

 

 

 

 

“อ้าวพี่โมะหวัดดีค่ะ”

 

 

 

 

 

 

หวายทักทายพี่โมะแล้วเหลือบตาไปมองป๊อปปี้ หลังจากที่ฉันเห็นแววตาของ

เธอที่เธอมองป๊อปปี้มันทำให้ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้..ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยนะ

 

 

 

 

 

“นั้นเพื่อนพี่โมะเหรอคะ ?”

 

 

 

“เออ!! พี่ลืมแนะนำไปเลย นี่ ป๊อปปี้เพื่อนพี่เอง แล้วนี้ก็ฟาง…คงรู้จักกันแล้วเนอะ”

 

 

 

“ป๊อปปี้…ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” หวายพูดกระลิ่มกระเลี่ยพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มใส่ป๊อปปี้

 

 

 

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ป๊อปปี้ยิ้มนิดๆเป็นการตอบรับ

 

 

 

 

 

ยิ้ม ?! งั้นเหรอ? ทำไมฉันรู้สึกเจ็บยังไงก็ไม่รู้…คงเป็นเพราะว่าฉันยังรักเขาอยู่ แล้วฉันก็จะไม่ยอม

ให้ใครเอาหัวใจของฉันไปอีกแล้ว แม้ต้องแลกกับอะไรฉันก็ยอม

 

 

 

 

 

“ไว้โอกาสหน้าเจอกันนะคะ วันนี้หวายรีบ อีกอย่างไม่อยากอยู่ตรงนี้นานกลัวจะติดเสนียด” เธอพูด

พลางทำตาค้อนใส่ฉัน

 

 

 

 

 

“ครับ” ป๊อปปี้ตอบรับเพียงสั้นๆ

 

 

 

“โมะคะ ฟางขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะเดี๋ยวฟางมาค่ะ”

 

 

 

“ได้ครับรีบๆมานะผมคิดถึง”

 

 

 

 

 

ห้องน้ำ

 

 

 

 

 

ฉันมองเงาสะท้อนในกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ…ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่โง่เง่ายอมปล่อยคนที่รัก

ไปโดยไม่ได้บอกลาสักคำ แต่เพราะฉันจำเป็นถึงต้องทำแบบนี้ ฉันยังรักนายอยู่นะป๊อปปี้และฉันก็จะ

ไม่ยอมให้ใครที่ไหนได้หัวใจของนายไปแน่นอน แม้ใครจะมองว่าฉันเลวเป็นผู้หญิงหลายใจฉันก็

ยอม

 

 

 

 

 

“ไม่ได้เจอกันนานเธอสวยขึ้นเยอะเลยนะ…ธนันต์ธรณ์”

 

 

 

 

เสียงของชายหนุ่มที่ฉันคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกัยเสียงล็อกประตูห้องน้ำก ‘ป๊อปปี้’ เขาล็อกประตูทำไม ? เขาจะทำอะไรกันนะ ? 0.o

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ 0.0”

 

 

 

 

เสียงของฉันแหบพร่า ดูจากสีหน้าและแววตาของเขา ฉันรู้สึกได้ถึงความเย็นชา

ความเจ็บปวดและความแค้น สถานการณ์ตอนนี้เหมือนกับว่าฉันกำลังจะตกอยู่ในอันตรายซะแล้ว

 

 

 

 

 

“หึ! กลัวเหรอ ? ไม่ต้องกลัวนะฉันทำไม่แรงหรอก” ป๊อปปี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เขาค่อยๆขยับเท้าเดิน

เข้ามาใกล้ๆฉัน

 

 

 

“ป๊อปปี้…นี่นายจะทำอะไรน่ะ”

 

 

 

“ไม่เจอกันนาน เธอถึงกับลืม ผัว เก่าที่แสนจะเร่าร้อนแบบฉันเลยเหรอ ได้ ! เดี๋ยวฉันจะเตือนความจำให้เธอเอง”

 

 

 

“อย่านะป๊อปปี้ !”

 

 

 

 

ป๊อปปี้พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างเร็วจนหลังของฉันติดกำแพง แขนกำยำของเขาจับไหล่ของฉันกดเข้ากับกำแพงหลังจากนั้นเข้าของปลดกระดุมเสื้อของฉันทีละเม็ด…ทีละเม็ดจนเหลือเพียงเสื้อชั้นในตัวเดียว

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้อย่าทำอะไรฉันเลยนะ…ฉันขอร้อง”

 

 

 

“ขอร้องงั้นเหรอ…ได้ฉันจัดให้”

 

 

 มันถึงเวลาที่ฉันจะต้องรับโทษแล้วสินะ...พญายามัชจุราชอย่างเขาพร้อมจะพาฉันจมดิ่งสู่ห้วงนรก

แล้วใช่ไหม?

 

 

 

โปรคติดตามตอนต่อไป...