Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ร่างสวยสูงโปร่งกำลังเท้าคางมองน้องชายที่กำลังดูสนุกสนานกับม้าตัวโปรดของเพื่อน แก้วทอดมองภาพนั้น นั่นคือภาพที่น้องชายกำลังขี่ม้าวดไปวนมาอย่างสนุกสนาน ดูๆไปมันก็ยิ่งอยากลองขี่ แต่ไม่มีเล้ย! ที่จะมาชวนกัน ลากมาเเล้วก็ปล่อยให้นั่งรอแบบนี้
 
 
 
 
 
 
"ฮะฮ่าๆๆๆ"
 
 
 
 
 
 
เสียงหัวเราะฮือฮาของน้องชายตัวแสบดังลั่นเข้ามายันโสตประสาทของคนเป็นพี่ แก้วเหล่ตาไปมองอย่างหน่ายๆ
 
 
 
 
 
 
"เฮ้ออ..."ริ่มฝีปากเซ็กซี่ถอดหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย แก้วใช่เท้าสองข้างยึดเพื่อนยันตัวเองให้ยืนขึ้นก่อนจะหันหลังให้มาก่อนเเล้วกำลังจะเดินไปหาอะไรทาน
 
 
 
 
 
 
ปั้ก!
 
 
 
 
 
 
ตุ๊บ!
 
 
 
 
 
 
ยังไม่ทันจะได้ก้าวเต็มก้าม ก้นก็ลงไม่กรระทบกับพื้นจนทำให้คนที่ล้มจุกจนร้องเสียงหลง
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยยย.."เสียงหวานตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด มือสวยถูไถตามก้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
 
 
 
 
 
 
"ขะ..ขอโทษครับเป็นอะไรมากมั้ยครับ"เสียงของคนที่เดินมาชนรีบพูดขอโทษทันที เขาย่อตัวลงมาจะพยุงแก้วให้ยืนขึ้นแก้วเงยหน้ากะจะมองคนที่ทำตัววเองเจ็บ
 
 
 
 
 
 
"เห้ย!"
 
 
 
 
 
 
"กาญ!"
 
 
 
 
 
 
ผลัก!
 
 
 
 
 
 
"โอ้ย!"มือหนากำไปที่ตาตัวเองที่พึ่งถูกหมัดน้อยๆแต่หนักซักเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว แก้วมองอย่างคากโทษก่อนจะลุกขึ้นเเล้วปัดก้นตัวเอง
 
 
 
 
 
 
"ไอ้กวินไอ้บ้า! แค่นี้ลืมชั้นหรอว่ะ!"แก้วโมโหก่อนจะเตะขากวินให้ลมพับลงไปกองกับพื้น
 
 
 
 
 
 
"โอ้ย แก้วหรอ โอ้ย! แกมาต่อยชั้นทำไมว่ะ"กวินกุมตาตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองแก้วที่ยืนค้ำหัวอยู่
 
 
 
 
 
 
"แกเรียกชั้นว่ากาญทำไมล่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปียังจำชั้นกับกาญสลับกันอีกหรือไง"แก้วโวยวายเเล้วกอดอกมองกวินที่กำลังนั่งพับมือหนากุมตาตัวเองอยู่
 
 
 
 
 
 
"ใครจะไปรู้เห็นแว๊บแรกก็คิดว่าเป็นกาญดิก็เล่นใส่กระโปรงนี่หว่า ลุกแกมันกางเกงขาเดฟไม่ใช่ไง"กวินพูดแล้วซี๊ดปากเพื่อนคลายความเจ็บ
 
 
 
 
 
 
"เออว่ะ.."แก้วพรึงพรำกับตัวเองก่อนจะก้มลงมองชุดตัวเองเเล้วเบ้ปากหมั่นไส้
 
 
 
 
 
 
"..เจ็บเป็นบ้า"กวินบ่นอุบอิบ
 
 
 
 
 
 
"ตานั่นไม่อยู่ แล้วเราจะใส่ทำไม.."แก้วพูดแล้วจับกระโปรงมาดูก่อนจะสบัดทิ้งเเล้วเดินไปนั่งที่เดิม
 
 
 
 
 
 
"อะไรของแกว่ะ ตานั่น"กวินมองก่อนจะลุกขึ้นมาเเล้วนั่งตรงข้างแก้ว
 
 
 
 
 
 
"ไม่มีไรอะ.."แก้วพูดเเล้วยักไหล่หน่อยๆ
 
 
 
 
 
 
"แต่แกลุกนี้แปลกตาดีว่ะ...น่ารักดี"กวินพูดเเล้วอมยิ้มก่อนจะเริ่มมองแก้วหัวจรถเท้า
 
 
 
 
 
 
ฟึ่บ!
 
 
 
 
 
 
"โอ้ยยยย!"
 
 
 
 
 
 
"ไอ้ชีกอ!"
 
 
 
 
 
 
กวินร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆเขากำลังกวาดตามองลุกใหม่ของแก้วเเต่ก็ถูกแก้วเอานิ้วมาจิ้มตา
 
 
 
 
 
 
"นี่ชั้นเพื่อนแกนะเว้ย ไม่กินกันเองหรอก"กวินพูดเเล้วปิดสองตา
 
 
 
 
 
 
"ไม่รู้เว้ย"แก้วบ่อนก่อนจะกอดอกนั่งไขว่ห้าง
 
 
 
 
 
 
"พี่แก้วเกิดอะไรขั้นเนี้ย ไอ้หน้าหรั่งนี่ใคร?"มาก่อนพูดเเล้วมองมาที่กวินที่กำลังกุมตาตัวเองอยู่
 
 
 
 
 
 
"เดี๋ยวมันเปิดหน้าก็รู้เองอ่ะ ก่อนพี่หิวดูมันด้วย พี่ไปหาอะไรกินก่อน"แก้วพูดยังไม่ทันรอฟังคำตอบเจ้าตัวก็เดินหนีออกไปจาหวงสนทนาทิ้งให้มาก่อนอยู่กับคนที่ตัวเองคิดว่าไม่รู้จัก(?)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ้าวโทโมะทำไมกลับมาเร็วนักล่ะลูกไหนบอกสองสามวัน"แม่ทักโทโมะเมื่อโทโมะเดินเข้ามาในห้องรับแขกเพื่อนจะมาเอาของบางอย่าง
 
 
 
 
 
 
"ผมทำธุระเสร็จเเล้วครับ ไม่มีอะไรมาก.."โทโมะพูดก่อนจะกระตุกยิ้มเบาๆเเล้วหยิบของที่ตัวเองต้องการก่อนจะเดินขึ้นห้องทิ้งให้คนเป็นแม่มองตามอย่างงงๆ
 
 
 
 
 
 
ไม่ถึง5นาทีเมื่อโทโมะขึ้นไปบนนั้นแล้วก็กลับลงมาที่ห้องรับแขกเพื่อนจะมาถามคนเป็นแม่ว่าคนที่เขาต้องการจะเจอำไปไหน
 
 
 
 
 
 
"แม่ครับ"โทโมะเรียกแม่ คนเป็นแม่เมื่อได้ยินก็รีบหันมาทันที
 
 
 
 
 
 
"มีอะไรหรอลูก?"
 
 
 
 
 
 
"แม่ครับกาญไปไหน"
 
 
 
 
 
 
"อ้อหนูกาญหรอ เห็นว่าไปหาทางบ้านน่ะลุก ทำไมคิดถึงหนูกาญหรอ"แม่พูดแซวๆเเล้วยิ้มขำๆ
 
 
 
 
 
 
"คิดถึงสิครับ หึ.."โทโมะกระตุกยิ้มก่อนจะคว้ากุญแจรถเเล้วเดินออกมาอย่างไม่บอกไม่กล่าวใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฮัลโหล เช็คให้ทีว่าอยู่่ที่นั่นหรือเปล่า"
 
 
 
 
 
 
(ไม่อยู่นะครับ ถ้าตามจีพีเอสเเล้วไม่อยู่ที่นั่นครับ)
 
 
 
 
 
 
"แล้วอยู่ที่ไหน..?"
 
 
 
 
 
 
(สนามม้าครับ)
 
 
 
 
 
 
"ขอบใจนายมาก"พูดจบโทโมะก็วางสายก่อนจะขับรถไปที่สนามม้าใกล้เคียงแถวๆนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มาเเล้วครับมาเเล้ววววววว
 
 
ขอโทษที่หายไปนานนะครับ ติดอะไรหลายๆอย่าง ช่วงนี้มีสอบอีกด้วย
 
 
ยังไงก็อย่าทิ้งกันนะ ขอบคุณหลายๆคนที่ยังอยู่ ขอบคุณหลายๆคนที่เข้ามาอ่านนะครับบ
 
 
ไม่ขออะไรมากแค่เม้นสักหน่อยก็พอ
 
 
 
ปล.รักทุกคนนะคร้าบบบบบบบบบบบบ ♥