Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.16 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.12 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
29) ผู้ต้องหา (?) (50%)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
รถคันหรูจาดที่ลานจอดรถของสนามม้าแห่งหนึ่ง ขายาวเรียวก้าวลงมาจากรถก่อนที่ตัวจะตามมาในอีกไม่ชา มือหนาตวัดขึ้นมาส่วมแว่นกันแดดใส่อย่างมาดขรึม ขายาวก้ามช้าๆเอื่อยๆเดินไปเรื่อยๆ พร้อมมองซ้ายมองขวาหาคนที่ต้องการเจอ
"อะไรของแกว่ะ โอ้ย"แก้วที่กำลังหันมาต่อว่ากวินเเต่ก็รู้สึกแสยตาจึงรีบหันหน้าหนีเเล้วขยี้ตาทันที
"mำอะไรแกเนี้ย"กวินพูดแล้วดึงมือแก้วออก
"อะไรเข้าตาไม่รู้"แก้วพูดทั้งที่หลับตาเเล้วจะดึงมืออกมาขยี้ตาตัวเอง
"แล้วใครเค้าให้ขยี้ อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเอาออกให้"กวินพูดเเล้วดันแก้วนั่งเก้าอี้ ส่วยตัวเองก็ยืนเเล้วใช้เข่าชันขอบเก้าอี้ไว้ จับหน้าแก้วเชิดขึ้นเล็กน้อย
"เร็วๆ แสบ"
"เอออย่าเร่งดิ"
หมับ!
ผลั่ก!
ตุ้บ!
"โอ้ย เชี่ยยย"กวินสบถเล็กน้อยเมื่ออยู่เหตุการณ์ก็เข้ามาเร็วจนแทบจำไม่ได้ โทโมะพุ่งตัวเข้ามากระชากเสื้อกวินเเล้วชกจนกวินลงไปกองกับพื้น
"เกิดอะไรขึ้น"แก้วพยายามลืมตาเพราะเธอเองยังไม่หายแสบตา เเต่ก็เห็นรางๆว่ามีร่างสูงสูตรดำกำลังกำมือแน่น
"ใครน่ะ"แก้วพูดแล้วกำลังเงยหน้ามองหน้าอีกคน
"จำสามีตัวเองไม่ได้รึไง"โทโมะพูดด้วยิารมณ์ร้ายก่อนจะอุ้มแก้วพาดบ่า
"เห้ย จะพาแก้วไปไหนน่ะ"กวินรีบดันตัวเองให้รุกขึ้นมาเเล้วพยายามจับโทโมะเพื่อรั้งไว้ แต่โทโมะกับชกมาอีกหมัดในมือที่ว่างกวินนอนสลบไปทันที
"กระจอก!"โทโมะพูดตอกหน้าก่อนจะเดินหนีไป
"นี่ปล่อยชั้นนะ"แก้วพยายามทุบทีโทโมะตลอดทาง แต่โทโมะก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับมาเลย
".."
"นี่ปล่อยชั้นนะ..โอ้ย"ยังไม่ทันได้ทุบตีตัวแก้วก็ถูกโยนเข้ามานั่งเบาะข้างคนขับเรียบร้อย
"หยุดพูดมาก ถ้าคิกจะเปิดประตูคืนนี้ไม่ได้นอน!"โทโมะพูดขู่ก่อนจะคาดเข็มขัดให้เเล้วปิดประตู แก้วมองตามอย่างกลัวๆ เธอไม่เคยเจอโหมดนี้เลย..
"อ้าวเห้ย มานอนทำไมตรงนี้เนี้ย"มาก่อนที่ไปล้างหน้าเสร็จก็กลับมาจะพาแก้วกลับบ้านเเต่แก้วกลับไม่อยู่ที่อยู่มีแต่กวินที่นอนสลบอยู่
"อะ..โอ้ย"กวินรู้สึกตัวเเล้วกุมเบ้าตาตัวเองที่นอนนี้เขียวช้ำน่ากลัว
"ไปทำไรมา ฟัดกับหมาที่ไหนมาเนี้ยพี่"มาก่อนพูดแล้วมองหน้า
"หมาที่ไหนก็ไม่รู้ แก้วอยู่ไหนเนี้ย"กวินพูดแล้วมองหา
"พี่แก้วไม่ได้อยู่กับพี่เเล้วไปไหน?"มาก่อนเขย่าคอเสื้อกวินเเล้วถามทันที
"ใจเย็นๆดิ จำได้ว่าล่าสุดก่อนจะมานอนอย่างหมาแบบนี้มีคนมาบอกสามีๆ อะไรสักอย่างเเล้วอุ้มแก้วไปเลย"กวินพูด
"อ้อ..เออหายห่วง"มาก่อนปล่อยมือจากคอเสื้อเเล้วพยักหน้าเบาๆ
"ทำไม?"กวินถามอย่างสงสัย
"ก็สามีไง ก็ได้ยินว่าสามีก็สามีแหละพี่ งั้นผมกลับเเล้วนะ บายพี่"มาก่อนพูดแล้วเดินหนีไป
"อ้าวเห้ย ทิ้งงี้เลย"กวินบ่นอุบก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้น
"จะพาชั้นไปไหน"แก้วพุดแล้วมองโทโมะที่กำลังขับรถไม่ยอมมองเธอเลย ไม่พูดไม่จา เงียบมาตลอดครึ่งชั่วโมงเเล้ว
"..."
"นี่คุณ.."
"..."
"นี่คุร คุณทำไมแปลกๆวันนี้ พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย"แก้วพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"ไม่ใช่เวลาของคุณครับ ถึงเวลาได้พูดแน่ เตรียมคำตอบดีๆ"โทโมะพูดแล้วยกยิ้ม
"..."แก้วมองแล้วเบือนหน้าหนี เขายิ้มก็จริง แต่ยิ้มแบบนี้ทำหน้าแบบเดิมจะดีกว่า รอยยิ้มที่เหมือนมีอะไร รอยยิ้มที่น่ากลัวแปลกๆ..
".."
50%
เจอกันครับ T^T มาเเค่นี้แหละ ขอบคุณที่มาเม้นนะครับ ขอบคุณครับบบบ /ไล่กอดทุกคน
ยังไงอย่าพึ่งทิ้งเค้าน้าาา
เม้นเยอะๆน้าาา กำลังใจดีสุดๆเลยค้าบบบ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
