Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก
9.9
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.16 น.
36 ตอน
894 วิจารณ์
60.03K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.12 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
18) เชียงราย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"อื้อออออ!"ฟางพยายามจะตีมือปริศนาที่กลังปิดปากเธอเเน่นจนรู้สึกเจ็บ แต่บุคลปริศนานั่นกลับไม่นัหระอะไรเลยได้แต่ปิดปากฟางแล้วลากฟากไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่
"เสียงอะไรว่ะ!"
"อื้อ!!!"ฟางยังคงพยายามจะต่อต้านคนที่ปิดปากตัวเองอยู่อย่างไม่ลดละ
"เงียบๆหน่อยฟาง เดี๋ยวพวกมันก็เจอเราหรอก"เสียงที่คุ้นเคยทำให้ฟางนิ่งไปชั่ววูบก่อนที่เขื่อนจะปล่อยมือฟางออก นั่นเป็นเหตุให้ฟางหันหน้ากลับมาประจันหน้ากับเขื่อทันที
"คุณเขื่อน"ฟางเรียกชื่อเจ้านายอย่างตกใจ
"ชู่วว! เบาหน่อยครับ"เขื่อนยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะปากพร้อมส่งเสียงชู่วเบาๆ
"ขอโทษค่ะ แต่คุณมาที่นี่ได้ยังไงค่ะ"ฟางถามอย่างงงงวนทั้งที่เขาควรจะอยู่ที่กรุงเทพ แต่ทำไมถึงได้มาโผล่ที่นี่ได้ เขื่อนจ้ิงมองฟางอย่างไม่กระพริบตา ฟางที่ถามไปนานพอสมควร เขื่อนยังคงไม่ตอบคำถาม
"..."
"คุณเขื่อนคะ ฟางถามว่ามาที่นี่ได้ยังไง?"ฟางถามอีกรอบเมื่อเห็นว่าเขื่อนยังนิ่งจ้องหน้าเธอ เธอเองก็รู้สึดอึดอัดเหมือนกันที่อยู่ๆก็มีคนมาจ้องหน้าแบบนี้ไม่ยอมกระพริบตา
"...สวย"
"อะ เอ๋?"ฟางพูดออกมาอย่างอึ้งๆ ใบหน้าเริ่มแดงซ่านจากการชมเมื่อครู่
"สวยครับ"เชื่อนพูดออกมาเหมือนคนโดนสะกดจิต พูดพร้อมใบหน้าที่ดูเยิ้ม มองฟางตาไม่กระพริบ
"ขะ ขอบคุณค่ะ"ฟางพูดเสียงสั่นด้วยความเขิน อยู่ๆเขาก็มาชมเอาซึ่งๆหน้าแบบนี้ ถ้าไม่เขินก็คงจะไร้ความรู้มากแล้ว
"ออกนานเเล้วนะทำไมยังไม่กลับมาอีก"เฟย์พูดแล้วมองนาฬิกาก่อนจะเดินวนไปวนมาอย่างเป็นห่วงเจ้านาย
"ผมว่านั่งเถอะผมเวียนหัวเเล้ว"ป๊อปปี้พูดขึ้นในที่สุด ก๋เฟย์เดินแบบนี้ตั้งแน่สิบนาทีแรกที่เขื่อนหายไป จะเป็นห่วงอะไรขนาดนั้น
"ชั้นนั่งไม่ลงหรอกค่ะ"เฟย์พูดแล้วทำสีหน้าตรึงเครียด
"ไม่ได้พกก้นมาด้วยหรอครับ"ป๊อปปี้พูดขำๆ ให้หายเครียดแต่เฟย์กลับไม่ได้ยิ้มเเย้มอย่างที่ตั้งใจ
"โอเคผมขอโทษครับ ไม่ต้องเป็นห่วงไอ้เขื่อนมันมากหรอกมันเอาตัวรอดเก่งจะตาย"ป๊อปปี้พูดเพื่อให้เฟย์สบายใจ
"คนมึนๆแบบเค้าเนี่ยนะไม่น่าเป็นห่วง"เฟย์หันมาตอบกลับทันที ป๊อปปี้มองท่าทางแปลกๆของเฟย์ก่อนจะขมวดคิ้ว
"เป็นห่วงมันจริงๆสินะครับ"ป๊อปปี้พูดแล้วมองหน้าเฟย์ เฟย์รีบหันหน้ามาหาป๊อปปี้ทันทีที่พูดจบ
"ชั้นไม่ได้เป็นห่วงเค้าสักหน่อย หวงยัยฟางต่างหาก"เฟย์รีบพูดแก้ทันที
"แต่ยัยเตี้ยนั่นก็ไม่ใช่คนมึนอะไรนะครับ ที่มึนน่ะไอ้เขื่อนไม่ใช่หรอ"ป๊อปปี้พูดแย่คนตรงหน้า
"เฟย์เปล่า"เฟย์ไม่รู้จะแก้ตัวยังตอนนี้ใบหน้ามันรู้สึกร้อนไปทั่วหมดแล้ว เฟย์รีบเบือนหน้าไปทางอื่นทันที ป๊อปปีมองแล้วอมยิ้มนิดๆ
"ที่แกหนีแม่มาเพราะอค่ยากจะมามาแต่งงานกับมันที่นี่งั้นหรอยัยกาญ!"เสียงใส่ของแม่ดังขึ้นมาเมื่อเรียกทั้งจองเบทั้งกายเข้ามาคุยเป็นการส่วนตัว
"แกทิ้งให้น้องแกต้องไปแต่งงานกับคนที่พึ่งเคยเห็นหน้ากัน"
"..."
"แม่ไม่รู้ว่าแก้วมันจะเป็นยังไงบ้าง จะถูกจับได้รึยัง"
"..."
"รู้อะไรมั้ย ถ้าเกิดโทดมะรู้ขึ้นมาว่าแก้วไม่ใช่กายอย่างที่เข้าใจอะไรมันจะเกิดขึ้น"
"..."
"เขาอาจจะเกลียดแก้ว โกรธแก้ว และอาจจะพาลพาให้พอแม่ของเค้าโกรธแม่ไปด้วย แล้วรู้มั้ยว่าแม่กับแม่โทโมะรู้จักกันมานานเท่าไหร่"
"คือกาญ..."
"ยัง แกยังไม่ต้องพูดแกมีหน้าที่ฟัง ฟังชั้นซะ"แม่พูดขัดทันทีที่กายเริ่มจะมีคำพุดโต้แย้ง ั่นเป็นเหตุทำให้กาญกลับไปเงียบเหมือนเดิม
"แม่ครับอย่าว่ากาญเลย"จองเบพยายามจะช่วย
"พอหยุดนายมันตัวดี พาลูกสาวชั้นหนีมาแล้วยังจะมาเเต่งงานอีก ถ้าเกิดมาก่อนไม่มาบอกชั้น ชั้นจะรู้มั้ยว่าพวกแกแอบมาแต่งงานกันที่เชียงใหม่นี่"
"..."
"กาญ แกเห็นแม่เป็นอะไร แกไม่เคารพแล้วแล้วหรือไง จะแต่งงานแกเป็นลูกสาว แกไม่คิดจะบอกแม่หน่อยหรอ"พุดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนลง
"กาญเคารพ..."
"เเล้วทำไมไม่คิดจะบอก ทำไมไม่ปรึกษา"แม่ถาม
"กาญกลัวว่าแม่จะห้ามเมื่อครั้งก่อน"กาญพุดแล้วก้มหน้างุด
"ครั้งก่อนที่ชแม่ห้ามเพราะแม่ตกลงจะให้แกแต่งงานกับโทโมะ และแกก็ตกลงแล้วนี่"แม่พูด
"ที่กาญตกลงไปเพราะแก้วกับมาก่อนเข้ามาช่วยพูดให้ทดแทนพระคุรแม่ต่างหาก"กาญบอกไปตามความจริง
"แกว่าไงนะ"แม่ถามอย่างไม่เข้าใจ
"อย่างที่กาญบอก ที่กาญตกลงเพราะแก้วกับมาก่อนมาช่วยพูด"กาญพูดซ้ำอีก
"แม่!!!"เสียงใส่แฝงไปด้วยความห้าวและหอบเหนื่อยดังขึ้นที่หน้าประตู มือสวยยืนเท้าไปที่ประตูแล้วก้มหน้าหอบเหนื่อย ทุกคนตางจ้องสายตาไปที่บุคคลปริศนานั่นทันที
...
...
...
"ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะโทโมะ"แม่โทโมะเดินมาแล้วเจอโทดมะอยู่ที่สวนหลังบ้านพอดีจึงเดินเข้ามาหา
"ครับ? ผมยังไม่ง่วง"โทโมะพูดแล้วยิ้มจางๆให้แม่
"แล้วไปไหนมาเมื่อตอนเย็นลูก"แม่ถาม
"ไปหากาญครับ"โทโมะตอบไปตามความจริง
"ห๊ะ ลูกนี่ยนะไปหากาญ เอ้า! แล้วไหนกาญล่ะไม่ได้พากลับมาด้วยหรอ"แม่พูดด้วยความแตกใจก่อนจะหันมาถามอีก
"เค้าไปเชียงรายเเล้วครับ"โทโมะพูดเสียงเรียบ
"ไปเชียงราย? ไปยังไง แล้วไมไปล่ะ"แม่ซัดคำถามใส่โทโมะไม่ยั้ง
"แม่ครับ พูดช้าๆผมตอบไม่ทัน"โทโมะพูด
"แม่ขอโทษลุก แม่แปลกใจทำไมอยู่หนูกาญไปไม่บอกแม่เลยละ"แม่ถาม
"เค้าไปทำธุระครับ 3 วัน"โทโมะตอบแล้วเบือนหน้าไปมองทางอื่น
"แล้วเราล่ะ ไม่ไปทานข้าวล่ะ ยังไม่ได้ทานอะไรเลยม่ใช่หรอ"แม่ถาม
"ทานแล้วครับ กาญทำให้ทาน"โทโมะตอบก่อนจะลุกขึ้น
"จะไปไหนลูก"แม่ที่เห็นโทโมะลุกขึ้นก้ถาม
"ผมจะไปอาบน้ำครับ เผื่อมันจะนอนหลับ"โทโมะตอบก่อนจะเดินออกไปช้าๆ
กิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว !!!!
เค้ากลับมาอัพให้ล้าววววววว
ไหนใครคิดถึงขอเสียงหน่อยเร๊ววววววววววววววว>< 5555 บ้าบอจัง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
