Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"งานเป็นไงบ้างไอ้ป๊อป"เขื่อนที่มาถึงก็เข้ามาถามป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

"ยังไม่ไปไหนเลย คนงานก็ป่วยเพิ่มอีกคนนึง"ป๊อปปี้รายงานตามความจริง

 

 

 

 

 

 

"แล้วนี่คุณฟางไปไหนซะล่ะ"เขื่อนมองไปรอบๆไม่เห็นฟางก็ถาม

 

 

 

 

 

 

"นั่นสิ"เฟย์ที่เห็นด้วยกับเขื่อนก้พูดเสริม

 

 

 

 

 

 

"ยัยนั่นน่ะนะ เห็นบอกจะไปหาเบาะสงเบาะแสอะไรไม่รู้ คิดว่าตัวเองเป็นนักสืบละมั้ง"ป๊อปปี้บ่นถึงฟางแล้วส่ายหัว

 

 

 

 

 

 

"ไปหาเบาะแสงั้นหรอค่ะ? เบาะแสอะไรกันคะ"เฟย์ถามอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

"อันนี้ผมแนะนำว่าให้ไปถามเพื่อนคุณเอาเองนคครับ เพราะผมเองก็ไม่รู้ ยัยนั่นบอกแค่นี้แล้วก็วิ่งหายไปเลย"ป๊อปปี้พูดแล้วยักไหล่ 

 

 

 

 

 

 

"แล้วแกก็ปล่อยให้ฟางไปคนเดียวเนี้ยนะ!"เขื่อนเริ่มอารมณ์ฉุดขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

"จะขึ้นเสียงทำไมเนี่ย-_-"ป๊อปปี้พูดแล้วทำหน้าเบื่อหน่ายมองเขื่อน 

 

 

 

 

 

 

"เค้าเป็นผู้หญิงนะเว้ย แล้วแกปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆออกไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไงว่ะ!"เขื่อนขึ้นเสียงใส่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

"นั่นตัวเล็กหรอ"ป๊อปปี้พูดติดตลกแต่คนตรงหน้าไม่เล่นกับเขาด้วยเลย

 

 

 

 

 

 

"ใจเย็นสิ ฟางไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ รายนั้นเค้าเอาตัวรอดเก่งจะตาย"เฟย์พูดให้เขื่อนเย็นลงเพราะรู้ว่าที่เป็นแบบนี้คงจะห่วงฟางมาก

 

 

 

 

 

 

"ยังไงฟางก็เป็นผู้หญิง เดี๋ยวชั้นจะไปตามเค้าเอง"เขื่อนพูดก่อนจะมองป๊อปปี้แล้วเดินผ่านป๊อปปี้ไป ป๊อปปี้มองเขื่อนอย่างงๆ

 

 

 

 

 

 

"เป็นอะไรของมัน"ป๊อปปี้มองตามแล้วบ่นกับตัวเองเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

"ว่าแต่อยู่เสาหายไปได้ยังไงค่ะ"เฟย์ถาม

 

 

 

 

 

 

"ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ"ป๊อปปี้ตอบกลับอย่างนอบน้อม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"วันนี้ฉันไม่กลับบ้านนะ"แก้วพูดขึ้นระหว่างที่โทโมะกำลังนั่นทานอาหารที่เธอทำ

 

 

 

 

 

 

"ยังไม่หายโกรธผมหรอ"โทโมะวางทุกอย่างออกจากมือแล้วถามแก้ว

 

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่แบบนั้น ชั้นจะไปเชียงราย"แก้วบอก

 

 

 

 

 

 

"เชียงราย? จะไปทำไม"โทโมะถามอย่างงุนงง

 

 

 

 

 

 

"ไปหาแม่"แก้วตอบไป

 

 

 

 

 

 

"แล้วแม่คุณไปทำอะไรที่นั่น"โทโมะถามอีก

 

 

 

 

 

 

"คุณนี่ชั้นไม่ได้จะไปฆ่าใคร ไม่ต้องสอบสวนขนาดนี้ก็ได้"แก้วพูดแล้วส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

"ผมก็แค่อยากรู้ แล้วคุณจะไปกี่วัน"โทโมะถามต่อ

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีกำหนด"แก้วพุด

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นผมไม่ให้ไป"โทโมะพูดแล้วมองคนตรงหน้า แก้วรีบหน้ามามองหน้าโทโมะอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

"ทำไมไม่ให้ไป"แก้วถามอย่างไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

 

 

"เพราะผมไม่รู้ว่าคุณจะกลับเมื่อไหร่ แล้วถ้าคุณเกิดไปแล้วไม่อยากกลับมาล่ะ"โทโมะพูดแล้วมองหน้าแก้ว แก้วใจสั่นกับคำพุดนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

"กลับมาอยู่แล้วล่ะน่า บ้านชั้นก้อยู่ที่นี่ ที่จะไปแค่จะไปคุยอะไรนิดหน่อย"แก้วบอก

 

 

 

 

 

 

"เรื่องอะไรครับ"โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

"พอแล้ววว ชั้นไปแค่สามวันก็ได้ เลิกซักสักทีนะค่ะ"แก้วพูดอย่างเบื่อหน่ายเมื่อคนตรงหน้าเอาแต่ถามนู่นนี่ไม่หยุด

 

 

 

 

 

 

"สามวันใช่มั้ย โอเคผมให้ไปก็ได้"โทโมะพูดอย่างว่าง่าย

 

 

 

 

 

 

"เฮ้อ ถ้างั้นคุณทานเสร็จแล้วก็วานจานไว้นี่แหละเดี๋ยวจะมีแม่บ้านมาเก็บไปชั้นขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าก่อนแล้วกัน"แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

"คุณจะไปปวันนี้เลยหรอ"โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

"ใช่ค่ะ"แก้วตอบ

 

 

 

 

 

 

"มันดึกแล้วนะ กว่าจะเดินทางไปสนามบิน มันก็อันตราย"โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แก้วที่ได้ยินประโยคนี้พร้อมน้ำเสียงแบบนี้ มันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

หยุดเต้นสักที! บ้าเอ๊ย แค่คำพูดแค่นี้เอง

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวชั้นให่มาก่อนขับรถไปส่งที่สนามบิน"แก้วบอก

 

 

 

 

 

 

"ป่านนี้น้องคุณคงนอนหลับไปแล้วล่ะ เดี๋ยวผมไปส่งแล้วกัน"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรชั้นไปเองได้"

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้หรอกผมเป็นห่วง"

 

 

 

 

 

 

ตึกตัก ตึกตัก...

 

 

 

 

 

 

เอาอีกแล้ว พูดบ้าอะไรออกมาก็ไม่รู้! คนบ้า! ไอ้หัวใจ ไอ้หัวใจบ้า แกจะเต้นแรงทำไม! 

 

 

 

 

 

 

"กะ...ก็ได้"แก้วตอบไปอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้านอย่างรวดเร็ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ระวังตัวด้วยนะครับ"โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

"รับทราบค่ะ"แก้วพูดแล้วยิ้มเหมือนเด็ก

 

 

 

 

 

 

"ถ้ากลับมาแล้วฏทรมาหาผมเดี๋ยวผมจะมารับ"โทโมะพุด

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ ไม่เป็นไรเดี๋ยวชั้นกลับเองได้"แก้วรีบห้ามทันที

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้!"โทโมะพูดเสียงเเข็ง

 

 

 

 

 

 

"ถ้างั้นตามใจคุณแล้วหัน ชั้นไปล่ะ"แก้วบอกแค่นี้ก่อนจะโบกมือแล้วเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เสาก็ไม่ใช่ต้นน้อยๆ อยู่ไหนนะ"ฟางบ่รแล้วเดินหาไปทั่ว ก่อนจะหยุดชะงักแล้วมองหันหลังไป

 

 

 

 

 

 

"นี่ชั้นเดินมาไกลขนาดไหนแล้วเนี้ย-_-"ฟางมองไปรอบๆแล้วบ่นอีก 

 

 

 

 

 

 

"แล้วเราจะเอาเสาพวกนี้ไปทำอะไรอ่ะพี่ เกะกะชมัด!"เสียงของชายคนนึงดังขึ้นนั่นทำให้ฟางที่กำลังเดินหาเสาอยู่หยุดชะงักทันที 

 

 

 

 

 

 

"เสา? เสาของชั้นรึเปล่า?"ฟางบ่นเบาๆ แล้วเดินหาต้นเสียงแล้วสะดุดตาที่โกดังร้าง 

 

 

 

 

 

 

ที่นี่มีโกดังด้วยหรอ ไม่ยักจะรู้แฮะ

 

 

 

 

 

 

"ไม่รู้เว้ย แต่นายบอกให้เอาไว้แบบนี้ไปก่อนจนกว่าจะถึงกำหนดที่พวกนั้นจะสร้างเสร็จ"

 

 

 

 

 

 

"นายเราแม่งบ้าเปล่าว่ะ ชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย"

 

 

 

 

 

 

"มันก็ดีไม่ใช่หรือไงว่ะเราจะได้มีเงินไปใช้จ่ายไง"

 

 

 

 

 

 

"แล้วพี่ไม่สงสายพวกนั้นรึไง"

 

 

 

 

 

 

กร๊อบ!

 

 

 

 

 

O_O!!

 

 

 

 

 

 

"เสียงอะไรว่ะ!"

 

 

 

 

 

 

"อุ๊บ! อื้ออออ!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบ!!! ขอตัดไว้เพียงเท่านี้จะเจ้าค่ะ 55555 

 

 

เดี๋ยวจะไม่ลุ้นกัน 55555 

 

 

มาเอาใจช่วยฟางดีกว่าจะรอดมั้ย ฮ่าาาาาา 

 

 

เม้น เม้น เม้น ♥ ♥ ♥ ♥ ♥