Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แม่!!"เสียงใส่ปนหอบเหนื่อยดังขึ้นมาแต่ยังไม่เจอคนที่เปล่งเสียงนี้ออกมา ไม่นานเจ้าของเสียงก็มายืนเอามือเท้าไปที่ขอบประตูห้องรับแขกที่แม่และกาญกับจองเบกำลังคุยกันเป็นการส่วนตัว ทุกคนหยุดการกระทำ หยุดพูดแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงอย่างมึนงง

 

 

 

 

 

 

"กะ แก้ว!?"ทุกคนพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกันด้วยความแปลกใจ คนเป็นแม่มองก่อนจะเดินเข้ามาหาแก้วที่ยืนหอบหายใจเสียงดังเพราะเหนื่อยจากการวิ่งมาที่บ้านหลังนี้ 

 

 

 

 

 

 

"มาได้ยังไง"แม่ถามแล้วมองแก้วด้วยความแปลกใจ ใช่ แปลกใจมากเพราะแก้วไม่ควรมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้ เพราะแก้วควรจะอยู่ที่บ้านไทยานนท์ไม่ใช่ที่เชียงรายนี่!

 

 

 

 

 

 

"นั่งเครื่องมาสิแม่ แฮ่กๆ"แก้วตอบไปทั้งที่ยังหอบเหนื่อยไม่หยุด จะไม่หอบได้ยังไงก็ในเมื่อมาถึงยังต้องวิ่งขึ้นเขามาที่บ้านหลังนี้อีก มันเหนื่อยตั้งแต่ลงมาจากเครื่องแล้วด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่ แม่หมายถึงทำไมแก้วไม่อยู่บ้านกับโทโมะ"แม่ถามออกไป

 

 

 

 

 

 

"แก้ว แก้วแค่จะมาที่นี่ กาญ มาก่อนบอกว่ากาญจะแต่งงาน ไม่ ไม่ให้แก้วมาได้ยังไง แฮ่กๆ"แก้วพูดติดขั้นซ้ำบ้างบางคำเพราะความเหนื่อยแก้วกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเงยหน้ามามองกาญกับจองเบที่นั่งมองมาที่นี้อยู่

 

 

 

 

 

 

"ใจเย็นก็ได้ ไปนั่งก่อน"แม่พูดแล้วพาแก้วมานั่งที่โซฟา แก้วรีบย่อตัวแล้วทิ้งตัวนั่งลงแรงๆก่อนะเงยหน้าเพราะความเหนื่อยล้า สองเเขนก่ายพาดขอบโซฟาทั้งซ้ายและขวา

 

 

 

 

 

 

"ฮู้ว! เหนื่อยเป็นบ้า!"แก้วพ่นลมหายใจออกมาจากปากแรงๆก่อนจะบ่นเสียงดัง

 

 

 

 

 

 

"แล้วทำไมเหนื่อยถึงชุ่มแบบนี้ล่ะแก้ว"กาญถามขึ้นเมื่อเห็นว่าแก้วตัวเปียกๆเพราะเหนื่อย

 

 

 

 

 

 

"วิ่งขึ้นมาที่บ้านนี่แหละ เฮ้อทำไมถึงได้สร้างบ้านไว้สูงขนาดนี้เนี้ยมันไกลจากข้างล่างมากรู้มั้ย"แก้วบ่นแล้วหอบหายใจอย่างเหยื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

"บ้านพี่มีกระเช้าขึ้นมานะแก้ว"จองเบบอกแก้วรีบหันขวับไปมองจองเบทันที

 

 

 

 

 

 

"แล่วทำไมพึ่งบอก ปล่อยให้วิ่งขึ้นมาทำไมTT"

 

 

 

 

 

 

"ก็ก่อนขึ้นมาคนข้างล่างไม่ได้บอกเราหรอ"จองเบถาม

 

 

 

 

 

 

"ไม่รู้อ่ะ พออเค้าชี้ว่าบ้านหลังนี้เลยรีบวิ่งมาอ่ะ"แก้วพูดแล้วยิ้มแห้งๆ

 

 

 

 

 

 

"แล้วนี่มาแบบนี้โทโมะล่ะ"แม่ถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

"แก้วบอกเค้าว่าจะมาที่นี่ 3 วันอ่ะ"แก้วบอกไป

 

 

 

 

 

 

"ว่าแต่แม่กำลังคุยอะไรกันอยู่อ่ะ"แก้วถาม 

 

 

 

 

 

 

"กำลังคุยเรื่องงานแต่งงานของพี่แกนั่นแหละ กำลังอบรมด้วย"แม่พูดแล้วมองหน้ากาญ กาญก้มหน้าอย่างหง๋อยๆทันที

 

 

 

 

 

 

"แม่จะด่าอะไรกาญอีกอ่ะ กาญจะแต่งก็ให้กาญแต่งไปสิ แม่อย่างขัดอีกเลยนะถือว่าแก้วขอ"แก้วช่วยพูดเพราะรู้นิสัยแม่ดี

 

 

 

 

 

 

""แม่ไม่ได้ด่า แม่อบรม อีกอย่างถ้ากาญแต่งงานแก้วแกล่ะแก้ว"แม่พูด

 

 

 

 

 

 

อึก! นั่นสิถ้ากาญแต่งงานแล้วโทโมะล่ะ ไม่สิเราต่างหาก

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วนิ่งเงียบคิดไป

 

 

 

 

 

 

"ถ้าเกิดกาญไม่เป็นกาญที่ต้องแต่งงานกับโทโมะ รู้อะไรมั้ยถ้าเกิดโทโมะรู้จะเป็นยังไงถ้ารู้ว่ากาญที่อยู่ด้วยทุกวันเป็นแก้วน่ะ"แม่พูดแล้วมองหน้าแก้ว แก้วเองก็มองหน้าแม่ตัวเองเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วเงียบเพื่อชั่งใจคิด 

 

 

 

 

 

 

ไม่หรอกเพราะยังเราก็ตกลงกับโทโมะไว้แล้วว่า 3 เดือนเราจะหย่ากันเรื่องกาญเป็นแก้ว กาญเป็นกาญไม่น่ามีปัญหาอยู่แล้วถ้าเกิดกาญอยู่ที่นี่ไม่ไปให้โทโมะเห็นเรื่องจะไม่แตก

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นอะไรหรอกแม่เพราะยังแก้วต้องหย่ากับเค้าแน่ๆอยูแล้ว"แก้วพุดแล้วคลี่ยิ้มออกมาให้คนที่ฟังสบายใจ แต่ทำไมใจตัวเองทั้งที่ควรยิ้มตอนนี้ทำไมมันถึงได้รู้สึกแปลกๆกับคำพูดของตัวเอง มันปวดหนึบ เหมือนอยากจะตีปากตัวเอง ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่แปรปวนภาพของเขาที่ผุดขึ้นมา อมยิ้มครั้งแรกที่เห็น มันกลับทำให้เธอรู้สึกผิดที่พูดแบบนี้ออกมา ไม่น่า อะไรกันยังไงก็หย่าอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

"ทำไมล่ะ?"แม่ถามด้วยความแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

"ก็เราตกลงกันไว้แล้วค่ะแม่ว่าเราจะหย่ากัน แม่ไม่ต้องงกังวลกาญด้วยนะ แต่งงานเลย แก้วจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้"แก้วพูดแล้วยักคิ้วกวนๆ กายเงยหน้ามองแล้วยิ้มให้อย่างพี่น้อง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไปหากันถึงไหนหรอ ช้าชะมัด!"เมื่อเขื่อนและฟางมาถึงป๊อปปี้ที่นั่งกอดอกอยู่ก็ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจทันที ไม่ใช่ว่าไม่พอใจที่พวกเขามาช้าแต่ ไม่พอใจก็ตรงที่มีเสียงหัวเราะคิกคักดังเข้ามาในหูก่อนทั้งตัวทั้งสองคนจะมาถึงที่ซะอีก น่ารำคาญชะมัด!

 

 

 

 

 

 

"โทษทีว่ะ แต่ชั้นรู้แล้วว่าเสาหายไปไหน"เขื่อนหันหน้ามาพูด ป๊อปปี้มองหน้าเขื่อนทันที

 

 

 

 

 

 

"ที่ไหน"ป๊อปปี้ถามทันที

 

 

 

 

 

 

"โกดังล้าง ห่างจากที่นี่พอสมควรเลยล่ะ"ฟางตอบ 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้ถามเธอ"ป๊อปปี้หันไปพูดใส่ฟางพร้อมดึงสีหน้า ฟางมองป๊อปปี้ด้วยความแปลกใจทั้งที่ยังดีๆ ทำไมกลับมาปากเสียอีกเนี้ย

 

 

 

 

 

 

"เออ! ไม่ตอบก็ได้"ฟางว่าก่อนจะเดินย้ำเท้าเสียงดังเพื่อแสดงว่าไม่พอใจออกจากห้องคุยงานเพื่อนกลับไปที่ห้องพัก

 

 

 

 

 

 

"ปากหมาจริงๆมึงนี่"เขื่อนว่าป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

"เรื่องของกูเหอะ สรุกมึงเจอเสา? ใครเอาไป"ป๊อปปี้ถาม 

 

 

 

 

 

 

"กูไม่รู้ มึงไม่ต้องมาเปลื่ยนเรื่องเลยไอ้ป๊อป เมื่อไหร่จะเลิกหาเรื่องฟางว่ะ"เขื่อนพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้ 

 

 

 

 

 

 

"มึงไม่ต้องมาสนใจกูหรอกว่าจะปากหมาหรือไม่หมาน่ะ สนใจเลขามึงดีกว่ารอมึงจนหลับไปแล้วน่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วเบี่ยงเบนสายตาตัวเองไปที่โซฟา เขื่อนมอตามก็ไปเจอกับเฟย์ที่กำลังนอนอยู่ เขื่อนชะงักไปพักนึง 

 

 

 

 

 

 

น่ารัก...

 

 

 

 

 

 

มีคำคำนึงวนเวียนอยู่ในความคิดของเขื่อนเมื่อเห็นเฟย์ที่กำลังนอนหลับเคลิ้มอย่างมีความสุข เขาไม่เคยเห็นเฟย์ตอนที่หลับตาแบบนี้เลย น่ารัก น่ารักมากจริงๆ 

 

 

 

 

 

 

เห้ย! ไม่ได้นั่นลูกน้องอีกอย่างแกชอบฟางอยู่นะเว้ย!

 

 

 

 

 

 

เขื่อนเตือนสติตัวเองไม่ให้คิดอะไรมากไปกว่านี้ก่อนจะเดินเข้าไปหาเฟย์ที่นอนอยู่ 

 

 

 

 

 

 

"ตายล่ะ ลืมเลยว่าเอาเฟย์มาด้วย ถ้างั้นเดี๋ยวกูพเฟย์ไปพักก่อนแล้วกัน ฝันดีมึง"เขื่อนร่ายยาวก่อนจุช้อนร่างเฟย์ขึ้นมาเทียบเท่าอกแล้วเดินดุ่มๆออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

 

"ไอ้สายตานั่นมันอะไรของมัน"ป๊อปปี้พึมพำก่อนจะส่ายหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

40%

 

 

 

 

ขอโทษน้าที่หายไปนานแถมกลับมาแล้วยังอัพไม่เต็ม 100 อีก แง เค้าไม่ว่างง่าาาาา ลีดเดอร์ทั้งหลายอย่าหนีหายเค้าไปไหนน้าาา อยู่ด้วยกันก่อนจะให้ดีอยู่ด้วยจนจบเรื่องเยน้าาา 555 

 

 

เม้น เม้น เม้น ♥ 

 

 

เม้น คือกำลังใจ กำลังใจเยอะอาจจะกลับมาอัพให้ไวๆ อาจจะพรุ่งนี้ หรือมะลืน ถ้าเม้นเยอะมันเป็นไปได้ทั้งนั้น 5555 เม้น ♣