Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.16 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.12 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) มาง้อ? (20%)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ยังไม่ได้ทานข้าวอีกหรอ? แล้วทำไมบ้าแม่บ้านยังไม่ทำอะไรให้ทานอีกล่ะ"แก้วถาม
"ไม่ใช่เค้าไม่ทำ"โทโมะพูดแล้วเริ่มก้มหน้าไม่กล้าสบตา
"..?.."แก้วเริ่มงงในสิ่งที่โทโมะพูด
"แล้วทำไมคุณไม่ทานล่ะ"แก้วถามแล้วนิ่วหน้าด้วยความสงสัย
"ก็..."
"..."
"ถ้าคุณไม่กลับไปทำแล้วจะให้ผมทานได้ยังไง"โทโมะพูดแล้วเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้าไม่ต่างอะไรจากแก้วที่ได้ยินมัน
"...แล้ว...แล้วปกติคุณไม่ได้ทานอาหารของป้าเค้ารึไง ทำไมวันนี้ถึงอยากมาทานฝีมือชั้นล่ะ"แก้วพูดติดขัดเพราะในใจก็เต้นแรงและรัว
หัวใจบ้า! จะเต้นทำไมกัน
"ตั้งแต่คุณทำอาหารมันก็ไม่ปกติแล้ว กลับบ้านเถอะนะ...ผม..."
จ๊อกกก~
ยังไม่ทันที่โทโมะจะได้พูดจบเสียงท้องร้องก็ดังขึ้นมาก่อนนั่นสร้างความอับอายให้เจ้าตัวเป็นอย่างมาก แก้วแอบขำออกมานิดๆ
"ผมหิวหรอค่ะ?"แก้วพุดแล้วเอียงคอยิ้มถาม
"หายโกรธผมแล้วหรอ :)"
"ชะ ชั้นไม่ได้โกรธคุณสักหน่อย"แก้วพูดติดขัดเมื่อเห็นคนตรงหน้าส่งยิ้มมาให้ เป็นยิ้มที่เธอไม่เคยเห็นถึงมันจะเป็นเพียงแค่อมยิ้มบางๆ แต่นั่นมีปฏิกิริยากันก้อนเนื้อใต้อกข้างซ้ายเป็นอย่างดีเลยทีเดียว
"แล้วทำไมวันนี้หต้องหนีหน้าผมล่ะ"โทโมะพูด
"ก็..."
"..."
"ก็แค่ไม่อยากเห็นหน้าคุณเท่านั้น"แก้วพูดไปตามความจริง
"ผมมันน่ารังเกียจนักหรอ"โทโมะถามเสียงแผ่ว
"เห้ย! ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนั้น คือก็คุณพูดทำร้ายจิตใจชั้นนิ ชั้นก็แค่อยากทำใจแค่นั้น ไม่ได้รังเกียจ...สักหน่อย"แก้วรีบแก้ทันที เมื่อรู้ว่าโทโมะคงจะเข้าใจเจตนาในการตอบเธอแบบนั้นผมเพี้ยนไป
"ถ้างั้นกลับบ้านได้หรือยังครับ"โทโมะถามอีกครั้ง
"...ไม่รู้"
"ผมหิวนะ..."โทโมะพูดแล้วเริ่มรู้สึกร้อนที่ใบหน้ารอบที่สองแล้วของวันนี้ นี่เขากำลังเป็นอะไรกัน ก็แค่ง้อๆไปไม่ใช่หรอ แค่เธอกลับบ้าน กลับไปกับเขาแค่นี้เอง มันไม่ยากเกินความสามารถ พูดมาขนาดนี้แล้วนะ!
"ฮะๆ คุณนี่ตลกชะมัดมาง้อชั้นเพราะหิวเนี่ยนะ เหอะ นี่ถ้าไม่หิวจะมาง้อมั้ยน่ะห๊ะ"แก้วถามแล้วส่ายหน้าหน่ายๆ แต่ในใจกลับยิ้มอย่างพึงพอใจที่คนคนนี้กลับมาง้อเธอ ถึงแม่จะพูดเงอะๆงะๆก็เถอะ แต่ก็พอรู้ว่าตั้งใจมา
"..."โทดมะไม่กล้าตอบเอาแต่นิ่งเงียบ
"เอาเถอะถ้าขับรถกลับบ้านคุณตอนนี้รถคงติด ชั้นจะหาของที่นี่ทำให้ทานแล้วกันนะ นั่งรอสัก 20 นาทีได้ทานแน่"แก้วพูดแล้วโปรยยิ้มหวานให้โทโมะก่อนจะเดินหนีหายไป โทโมะพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"ทำไมต้องใจเต้นด้วยนะ ทำไมรู้สึกอึดอัด"โทโมะพ่นคำถามที่ค้างคาใจตัวเองอย่างไม่เข้าใจ นั่นสิเขาเป็นอะไรล่ะทำไมต้องเกิดอาการแปลกๆแบบนี้ อาการที่ไม่เกิดมาตลอด
อาาาา ขอโทษน้าที่มาอัพให้ไม่ครบอ่าาา
แต่วันนี้มาเติมแล้วอีก 20% 5555
วันนั้นธุระด่วนเข้ามาเลยทิ้งให้ค้างๆแบบนั้น ไม่ว่ากันสินะ 555555
ยังไงก็เม้นหน่อยน้าาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
