Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ทำไมยังไม่กลับบ้านไปหาสามีพี่อีกอ่ะ"มาก่อนถามขึ้นเพราะหลังจากพาแก้วทำนู่นนี่ไปมากมาย แก้วเองยังไม่เอ่ยปากอยากกลับไปสักที

 

 

 

 

 

 

"ไล่ ว่างั้น?"แก้วถามเเล้วเอียงคอใส่อย่างไม่สบอารมณ์

 

 

 

 

 

 

"เปล่า ก็เห็นมาทั้งวันเเล้วทางนั้นไม่ว่าอะไรรึไง"มาก่อนพูดแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆแก้ว

 

 

 

 

 

 

"ไม่อ่ะ ก็ก่อนมาชั้นก็ต้องบอกไว้ก่อนอยู่เเล้ว เออนี่มาก่อนแล้วทำไมแม่ยังไม่กลับมาอีก"แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

"แม่น่ะหรอ อ๋อ เออ ใช่ ลืมบอกไปเลยว่าแม่ไปเชียงรายตั้งเเต่ตอนเที่ยงเเล้วอ่ะ แหะๆ"มาก่อนพูดแล้วเกาหัว

 

 

 

 

 

 

"ห๊ะ! ไปเชียงราย! ไปทำไม ไปกับใคร ไปยังไง แล้วทำไมมันถึงได้เร็วแบบนี้ แล้วเรื่องแบบนี้ทำไมแกถึงบอกชั้นช้า แล้ว..."

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยว! โหยช้าๆดิ้พี่ ขอโทษก็มันลืมนี่นา ก็แม่โทรมาอ่ะว่าจะไปก็เลยลืมบอกเห็นกำลังว่ายน้ำเอาๆอย่างเอาเป็นเอาตายงั้นแหละเลยว่าจะบอกตอนขึ้นแต่พอขึ้นมาจากสระเเล้วก็อยากไปนู่นั่นอีกก็เลยไม่ได้บอกอ่ะ แฮะๆ"มากอนพูดแทร็กแล้วยิ้มอย่างแห้งๆให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

"แฮะๆ บ้านแกดิ้ แล้วนี่แม่ไปกับใคร"แก้วถามทันที

 

 

 

 

 

 

"เห็นบอกว่าไปคนเดียว"มาก่อนตอบ

 

 

 

 

 

 

"ไปคนเดียว? แล้วไปทำไม?"แก้วถามอีก

 

 

 

 

 

 

"ไปคุยเรื่องที่พี่จองเบเค้าขอพี่กาญแต่งงานอ่ะ เลยต้องรีบไปเหมือนแม่จะไม่อยากให้แต่งก็อย่างว่า คนที่ควรจะเเต่งงานกับไอ้พี่โทโมะนั่นมันต้องเป็นพี่กาญไม่ใช่พี่"มาก่อนพูด

 

 

 

 

 

 

"แล้วทำไมแกปล่อยให้แม่ไปคนเดียว เสื้อผ้าขอใช้แม่เอาไปบ้างรึเปล่า"แก้วถามอีก

 

 

 

 

 

 

"พี่ไม่ต้องเป็นห่วงม่หรอก ผมจะส่งของใช้ที่จำเป็นไปทีหลังเอง"มาก่อนบอกแล้วส่ายหน้ากับความเป็นห่วงแม่จนเกินเหตุ

 

 

 

 

 

 

ดิ่งด่อง ดิ่งด่อง

 

 

 

 

 

 

เสียงออดหน้าบ้านดังก้องมาถึงข้างในตัวบ้านจนแก้วสะดุ้งนิดๆ 

 

 

 

 

 

 

"ใครมาตอนนี้เนี่ย"มาก่อนบ่นเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

"มีคนมาบอกว่ามาหาคุณกาญค่ะ"แม่บ้านเดินเข้ามารายงานตามปกติ

 

 

 

 

 

 

"บอกเค้าว่าพี่กาญไม่อยู่"มาก่อนพูด

 

 

 

 

 

 

"ค่ะ"แม่บ้านตอบก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

 

 

"มีคนมาหากาญ? มาหาทำไมตอนนี้"แก้วพูดงงๆ ก่อนจะเดินตามออกไปดูข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คุณหนูกาญไม่อยู่บ้านค่ะ"แม่บ้านที่ได้รับคำสั่งให้มาบอกแบบนี้ก็ทำตามคำสั่งของมาก่อนอย่างเที่ยงตรง

 

 

 

 

 

 

"หรอครับ แล้ว...กาญ"โทโมะยังไม่ทันจะพูดจบประโยคสายตาอันแหลมคมก็เหลือบมองไปเห็นแก้วที่เดินออกมาหน้าบ้านพอดี ระยะทางรหว่างหน้าบ้านเองก็ไม่ใช่ใกล้ๆ โทโมะเองก็มองเห็นในระยะที่ไกลๆ 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวสิ กาญ กาญ!"โทโมะร้องเรียกชื่อกาญเมื่อเห็นว่าเจ้าตัววิ่งเข้าไปในบ้านเเล้ว

 

 

 

 

 

 

"ไหนเธอบอกว่ากาญไม่อยู่ไง โกหกงั้นหรอ!"โทโมะระเบิดออกมาทันที เพราเขาเองไม่ชอบคนโกหก 

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ...คือ..."แม่บ้านอึกอักทันที จะบอกไปว่าคนนั้นเป็นแก้วไม่ใช่กาญ แต่ถ้าพูดไปตอนนี้คงจะกาว่าโกหกอีกเพราะตอนนี้แก้วก็คือกาญอย่างที่เค้าเข้าใจ

 

 

 

 

 

 

"หลบ ผมจะเข้าไปข้างใน"โทโมะพูดแม่บ้านหลีบหลีกทางให้ โทโมะขับรถเข้ามาข้างในทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอ้าๆ วิ่งหนีอะไรมาเนี้ย"มาก่อนพูดเมื่อเห็นแก้ววิ่งเข้ามาหน้าตาแตกตื่น

 

 

 

 

 

 

"เอ่อ...คือ...ไม่มีอะไร"แก้วพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆให้

 

 

 

 

 

 

"ไม่มีเเล้วทำไมต้องทำหน้าตาตกใจแบบนั้นด้วยอ่ะ เจอผีรึไง"มาก่อนพูดติดตลก

 

 

 

 

 

 

"กาญทำไมคุณต้องหลบหน้าผมด้วย"โทโมะเดินเข้ามาแล้วถามอย่างรวดเร็ว แก้วที่ไม่ได้ตั้งตัวก็หันไปเจอกับโทโมะเต็มๆ จะวิ่งหนีก็รู้ว่าคงไม่ทันจึงได้แต่ยืนทื่ออยู่แบบนี้

 

 

 

 

 

 

"อ๋อ ไอ้ที่วิ่งหน้าตาแตกตื่นมานี่วิ่งหนีพี่โทโมะน่ะหรอ"มาก่อนพูดแล้วมองหน้าโทดมะ แก้วหันมามองอย่างถลึงตาใส่ทันที

 

 

 

 

 

 

"ทำไมต้องหนีหน้าผมด้วย วันนี้ทั้งวันหนีผมมาอยู่ที่นี่ทำไม"โทโมะถามออกไปอย่างที่ในใจอยากถาม

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วเลือกที่จะเงียบใส่กับคนตรงหน้าแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

"สงสัยจะมีเรื่องต้องเคลียร์ ถ้างั้นตามสบายนะผมขึ้นไปบนห้องก่อนเเล้วกัน บ๊ายบาย"มาก่อนพูดแล้วยิ้มกวนๆให้แก้วก่อนจะเดินดุ่มๆหนีขึ้นไปบนห้อง

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวๆ รอด้วย"แก้วร้องห้ามแล้วจะเดินตามมาก่อนไป

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

มือหนารีบคว้าท่อนแขนที่เเสนจะเล็กไว้ทันที แก้วหันมามองด้วยความตกใจก่อนจะกระตุกเพื่อให้บอกว่าปล่อยเเละนั่นได้ผลโทดมะปล่อยทันที

 

 

 

 

 

 

"คุณจะหนีผมไปไหนีก แค่วันนี้หนีผมมานี่ ยังไม่พออีกหรือไง"โทโมะพุดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อแก้วมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ทั้งเเววตาและน้ำเสียงทำไมมันถึงเหมือน...เหมือนเขาอยากให้เธอกลับไปอย่างนั้นแหละ

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วเองไม่รู้ว่าจะตอบไปว่ายังไง จะบอกว่าไม่อยากเห็นหน้าเขาตอนนี้มันจะพูดแรงเกินไปหรือเปล่า

 

 

 

 

 

 

"ทำไมถึงไม่ตอบผม โกรธผมเรื่องอะไร เรื่องที่ผมว่าคุณที่ท่าเรือนั่นหรือเปล่า"โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

"..."คำตอบที่ได้กลับมาจากคำถามที่แสนห่วงใยคือความเงียบ

 

 

 

 

 

 

"ถ้าใช่ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแรงขนาดนั้น ผม...ผมแค่..."โทโมะจะพูดแต่ก็ต้องนิ่งเงียบไป

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วเงียบเพื่อรอฟังว่าคนตรงหน้าจะพูดว่าอะไร และถ้าพูดมาจะทำให้เธอเองดีใจขึ้นบ้างหรือเปล่า

 

 

 

 

 

 

"..."โทโมะเงียบเจ้าตัวเองถ้าพูดไปก้อายที่จะพูด

 

 

 

 

 

 

"แค่อะไรล่ะค่ะ"เป็นแก้วที่เปิดปากพูดขึ้นมาเพราะอยากรู้จนห้ามปากตัวเองไม่ได้ ในใจคิดอยากจะตีปากนี้ให้มันเข็ด ปากไวจริงๆเลยเรา

 

 

 

 

 

 

"แค่..."

 

 

 

 

 

 

"..."

 

 

 

 

 

 

"แค่เป็นห่วงคุณ"ในที่สุดคำพูดที่มันอัดอั้นมานานก็ได้เปิดเผยในวันนี้ ตอนนี้ เวลานี้ และเปิดเผยให้กับคนที่ต้องการให้ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

"..."แก้วเงียบแต่ในอกข้างซ้ายมันกับมีก้อนเนื้อที่กำลังเต้นแรกผิดจากปกติอยู่ 

 

 

 

 

 

 

"กลับบ้านไปทำกับข้าวให้ผมทานนะครับ"โทโมะพูดเชิงอ้อนวอนคนตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

"ยังไม่ได้ทานข้างอีกหรอ? แล้วป้าแม่บ้านเค้าทำไมยังไม่ทำอะไรให้ทานอีกล่ะ"แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

                                            80 %