Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก
เขียนโดย 
TKda
วันที่ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.16 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มีนาคม พ.ศ. 2558 18.12 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10) เหมือนเด็ก?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ว้าว สวยอ่ะ นี่ดอกกุหลาบขาวหมดเลยใช่มั้ยค่ะ"แก้วที่ลงจากรถก็รีบวิ่งมาที่รั้วบ้านเพราะเห็นดอกกุหลาบสีขาวประดับอยูเต็มไปหมด
"ใช่ค่ะ นี่เป็นกุหลาบขาวค่ะ"แม่บ้านตอบแล้วส่งยิ้มให้
"ฮู่ สวยจัง แล้วเยอะแบบนี้รดน้ำไหวหรอค่ะ"แก้วหันมาถามด้วยความสงสัย แต่สายตายังคงจับจ้องดอกกุหลาสีขาวนั้นอยู่
"คุณ"โทโมะเปล่งเสียงเรียกคนตัวเล็กที่กำลังดูท่าทางจะสนใจดอกกุหลาบสีขาวนั่นมากเกินไป แก้วที่ถูกเรียกจึงรีบหันไปทันที
"ค่ะ?"แก้วพูดแล้วเอียงคอสงสัย
"มานี่เร็วสิ ผมมีงานนะ"โทโมะพูดเสียงเรียบ แก้วมองแล้วเบ้ปากเล็กน้อย
"ชั้นขอดูก่อนไม่ได้หรือไง"แก้วพูดแล้วหน้างอเหมือนเด็กถูกขัดใจ
"ไม่ได้ ในเมื่อคุณมากับผมแล้วต้องอยู่กับผมตลอดเวลา ผมจะได้รู้ว่าคุเป็นยังไง ไม่อยากจะห่วงหน้าผวงหลัง"โทโมะพูด
"เฮ้อ ก็ได้"แก้วพูดแล้วก็เดินมาหาโทโมะ
"เฮ้อ ถ้าไปกับผมที่นั่นมีคอกม้านะ"โทโมะพูดเมื่อเห็นแก้วดูเศร้าลงไป
"ห๊ะ! จริงหรอ ไปสิ ไปเลย ไปเร็วๆสิ รออะไรล่ะ ชั้นอยากเห็นม้าแล้วนะ"แก้วพูดแล้วดูท่าทางตื่นเต้นต่างจากไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
"อย่างวิ่งนะคุณ เดี๋ยวหกล้มมานี่ เดินดีๆ ม้าไม่หนีคุณไปไหนหรอก ถ้ามันรู้ว่าคุณอยากเจอมันขนาดนี้น่ะ"โทโมะพูดแล้วรั้งข้อมื้อแก้วไว้เพราะแก้วทำท่าทางจะวิ่งไปก่อน
"โธ่ ก็ชั้นอยากเจอนี่น่า ถ้างั้นคุณก็เดินเร็วๆสิ งานรออยู่นะ ให้ไวเลย"แก้วพูดแล้วเผลอดึงแขนโทโมะ โทโมะมองแขนตัวเองเล็กน้อยเพราะเขาเองไม่ชอบให้ใครมาจับต้องเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้แก้วจับไปแบบนั้น
คอกม้า
"ม้าตัวนี้สวยมากเลยอ่ะคุณ คุณว่าไง?"แก้วที่นั่งฟังโทโมะกับคนที่โทโมะมาพบจนจะหลับแต่เมื่อพวกเขาคุยกับเสร็จแก้วก็รีบลากโทโมะมาที่คาอกม้าโดยมีมินทร์เจ้าของคอกพาเดินมา
"ก็สวย"โทโมะพุดเสียงเรียบ
"โธ่ คุณพูดไม่มีฟิลลิ่งเลย ก็สวย โห่ สวยจริงหรือจำใจสวยเนี่ย"แก้วบ่นแล้วล้อเลียนเสียงโทโมะ โทโมะมองหน้า
"จริงครับ"โทโมะพูด แก้วส่ายหน้า
"คุณมินทร์ค่ะ ถ้ากาญจะขอขี่ม้าตัวนี้ได้หรือเปล่าค่ะ"แก้วพูดกับมิทร์ที่ยืนจ้องตัวเองอยู่
"อะ...ได้ครับๆ"มินทร์พูดแล้วยิ้มให้ แก้วพยักหน้าให้เล็กน้อย
"มันจะไม่สูงไปหรอคุณม้าน่ะ"โทโมะพุด
"ขี่ม้าทั้งทีคุณจะให้ชั้นขี้ตัวเล็กหรือไงล่ะ-_-"แก้วพูดแล้วทำหน้าเซ็ง
"ไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณโทโมะ ตัวนี้เป็นม้าตัวโปรดของผม ผมฝึกมาดี มันจะหยุดทันทีถ้าคุณดึงเชือกแรงๆ"มินทร์พูด
"ม้าตัวโปรดของคุณหรอค่ะ แล้วแบบนี้ชั้นจะได้มีบุญขี่มันมั้ยเนี่ย"แก้วพูดแล้วทำท่าทางเสียดายเพราะใครๆ ก็ห่วงของรักของโปรดปรานทั้งนั้น
"มีสิครับ ก็ผมจะให้ขี่นี่ไง"มินทร์พูดแล้วยิ้ม
"นี่ระวังๆหน่อยนะครับ"เสียงทุ้มสุดแสนคุ้นหูทำให้ฟางที่กำลังเดินมาดูงานที่ตรงนั้นพอดีถึงกับชะงักกึกเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงที่พูดคือใคร
"มะ มาได้ไงเนี่ย"ฟางถึงกับอึ้งเพราะตอนที่เธอออกมาจากห้องยังเห็นป๊อปปี้ที่น่าจะนอนอยู่กลับมายืนสั่งงานก่อนหน้าเธอได้อย่างไง
"ไง^^"ป๊อปปี้หันหน้ามาทักทายฟางแล้วยิ้มที่แสนจะกวรประสาทมาให้ ฟางที่เห็นรอยยิ้มชวนกวนประสาทนั่นถึงกับกำหมัดแน่น
"นี่นาย นายมาที่นี่ก่อนชั้นได้ยังไง นายยังนอนอยู่ไม่ใช่หรือไง"ฟางเดินเข้ามาถามอย่างสงสัย
"บ้าหรือเป่าเนี่ยยัยเตี้ย ชั้นออกมาตั้งแต่ 6 โมงครึ่งแล้ว เธอนี่ละเมอหรือไง"ป๊อปปี้พูดแล้วทำหน้ายียวนใส่ เพราะเขาเองเป็นคนวางหมอนข้างไว้แล้วคลุมโปงให้เหมือนคนนอนอยู่
"6 โมงครึ่ง จะเป็นไปได้ยังไงตอนชั้นออกมานายยังนอนคลุมโปงอยู่เลย"ฟางพูดอย่างไม่อยากเชื่อ
"แล้วเธอเข้าไปเปิดผ้าห่มดูหรือไงว่านั่นเป็นชั้นจริงๆน่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วยักคิ้วฟางนึกก่อนจะกัดฟันกรอด
"นายไอ้บ้า นายหลอกชั้น!"ฟางว่าแล้วตีไปที่ไหล่ป๊อปปี้
"โอ้ย! นี่เธอมาตีชั้นทำไมเนี่ย"ป๊อปปี้จับไหล่ข้างที่ฟางตีแล้วบ่น
"เพราะนายชั้นตื่นสาย ถ้าตื่นแล้วทำไมถึงไม่ลากชั้นออกมาด้วยล่ะห๊ะ!"ฟางโวยวายใส่
"เอ้า! ก็เห็นเมื่อคืนนอนดึกก็เลยอยากให้นอนพัก เหอะ! รู่งี้ลากออกมาตั้งแต่ 6 โมงล่ะ"ป๊อปปี้พูดแล้วเบ้ปากใส่ก่อนจะหันไปสนใจงาน ฟางมองป๊อปปี้แล้วนิ่งคิด
อย่างนายเนี่ยนะจะมาเป็นห่วงกลัวชั้นนอนไม่ไป เหอะ!
"ชั้นไม่เชื่อนายหรอก นายจะแกล้งชั้นให้ชั้นมาทำงานสายใช่มั้ยล่ะ"ฟางเถียงไป
"เฮ้อ แล้วแต่เธอจะคิดเถอะ ยังไงซะงานเธอก็ยังไม่สายสักหน่อย"ป๊อปปี้พูด ฟางนิ่ง
"ระวังครับ!!!"เสียงคนงานที่กำลังก่อสร้างพูดขึ้นเสียงดัง นั่นทำให้ฟางและป๊อปปี้ที่กำลังถงเถียงกันอยู่ข้างล่างเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเศษเหล็กยาวกำลังหล่นลงมา
"หลบ!"ป๊อปปี้ที่เห็นเหล็กกำลังจะหล่นมาใส่ทางฟางก็รีบวิ่งเข้าไปแล้วกระโดดหลบไปอีกทาง แต่ทว่าเหล็กหล่นมามาก่อนจึงเฉี่ยวไปที่แข่ซ้ายป๊อปปี้
ฉึก!
ตุ๊บ!
ร่างสองร่างล้มลงมาถึงพื้นโดยมีร่างสูใหญ่ของป๊อปปี้คร่อมทับร่างเล็กของฟางอยู่ ฟางกลัวจึงหลับตาปี๋ป๊อปปี้ที่ถูกเหล็กเฉี่ยวก็กัดปากเก็บความเจ็บไว้
O_<
ฟางลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งก็เจอป๊อปปี้ที่คร่อมทับอยู่ นั่นทำให้ตาทั้งสองข้างเบิกกล้างในทันที
"นี่นาย หลบไปเลยนะ"ฟางพูดแล้วลุกขึ้นพร้อมสองมือที่ผลักดันอกกว้างของป๊อปปี้ออกจนกระเด็น
"โอ้ย"ป๊อปปี้ร้องเมื่อผลักไปกระทบกับแผลที่ไหล่ซ้ายพอดี
"ขอโทษนะครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"คนงานที่ทำเหล็กล่วงลงมาก็รีบโค้งขอโทษป๊อปปี้และฟาง
"ไม่เป็นไรค่ะ"ฟางพูดแล้วลุกขึุ้นปัดเนื้อตัวที่เลอะทราย
"ไม่เป็นไรครับ"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้แต่ยังไม่ลุกขึ้นแล้วมองไปที่แผล
"คุณจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง...เลือด"คนงายพูดแล้วมองไปที่แขนซ้ายฟางมองแล้วงง ก่อนจะเดินมาดูบ้าง
"ตายแล้ว นี่นายเลือดออกเต็มเลย ไปทำแผลก่อน"ฟารีบพูดทันทีก่อนจะช่วยยกป๊อปปี้ขึ้น
"ชั้นไม่เป็นไร"ป๊อปปี้พูด
"ไม่เป็นไรได้ยังไงเลือดออกเยอะขนาดนี้ เดินระวังๆ"ฟางพูดแล้วพยุกป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองฟางก่อนจะยิมเดินตามไป
"เฮ้ออออ"เฟย์ถอนหายใจเบาๆเมื่อทำงานเสร็จเรียบร้อย
"เป็นอะไรถอดหายใจซะยาวเชียว"เขื่อนทักแล้วมองหน้าเฟย์
"เปล่าค่ะ แค่ดีใจที่เคีลยร์งานเสร็จแล้ว^^"เฟย์พูดแล้วยิ้ม
"ถ้างั้นคุณก็กลับบ้านได้เลยนะ วันนี้ผมคงต้องขอโทษที่รบกวนคุณมาช่วยผมดึกๆแบบนี้"เขื่อนพูด
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณมีงาน ส่วยชั้นเป็นเลาขาคุณจะกลับก่อนเจ้านายได้ยังไงกัน"เฟย์พูดแล้วยิ้มให้
"แต่ตอนนี้คุณก็ทำส่วนของคุรเรียบร้อยปล้วคุรจะกลับเลยหรือเปล่า"เขื่อนถาม
"แล้วคุณทำเสร็จหรือยัง"เฟย์ไม่ตอบแต่กลับถามกลับ
"ก็ไม่เยอะหรอกแค่เซ็นต์อีก 4-5เล่ม"เขื่อนพูด
"มีอะไรให้ชั้นช่วยมั้ย"เฟย์ถาม
"คุณจะมาช่วยผมเช็นต์หรอ"เขื่อนพูดติดตลก
"บ้าหรอค่ะ ถ้าชั้นมีอำนาจขนาดนั้นจะมาทำงานเป็นเลขาคุณทำไม"เฟย์พูดแล้วส่ายหน้า
"ผมไม่มีอะไรให้คตุณช่วยหรอก กลับบ้านไปผักผ่อนเถอะครับ"เขื่อนพุดแล้วยิ้มให้
มาแล้วววววววววมาอัพให้แล้วน้าาาา
ไงล้าาาาา 5555 บอกแล้วว่าจะมาอัพๆ 55555
ยังไงก็อย่าหายไปไหนนะ เม้นเยอะๆน้าาา
รักลีด :*
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
