Agreement เล่ห์เหลี่ยมร้ายหักเหลี่ยมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ๊ะๆ"แก้วที่กำลังจะขึ้นม้าตัวสูงแต่เพราะก้าวพลาดทำให้เซหล่นลงมาโทโมะที่มองอยู่ไม่ห่างก็รีบวิ่งเข้ามาประคองไว้ทันที

 

 

 

 

 

 

"ระวังหน่อยสิคุณ บอกแล้วไงว่าม้ามันสูงไป"โทโมะพูดแกมดุทำให้คนตัวเล็กหน้างอทันที

 

 

 

 

 

 

"ไม่ใช่เพราะม้ามันสูงไปหรอกครับอาจจะเป็นเพราะที่เหยียบมันลื่นไป"มิณทร์พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

"ใช่เลยค่ะๆ"แก้วรีบหันไปเสริมทันทีโทโมะมองแล้วส่ายหน้าก่อนจะปล่อยแก้วให้ยืนปกติ

 

 

 

 

 

 

"แล้วคุณจะมัดผมสูงขนาดนั้นหรอเดี๋ยวก็ใส่หมวกกันน็อคไม่ได้หรอกเลื้อนมันลงมาแถวๆท้ายทอยดีกว่าจะได้ใส่หมวกกันน็อคไม่ลำบาก"โทโมะพูดแล้วมองไปที่ผมแก้วที่เกล้าไว้สูงเพราะกลัวว่าโทโมะจะจับได้ว่าผมไม่ได้ยาวเหมือนกาญ

 

 

 

 

 

 

"ไม่เป็นไรชั้นไม่ใส่หมวกกันน็อคก็ได้ค่ะ"แก้วพูดแล้วยิ้มเพราะถ้ามัดต่ำกว่านี้มันจะไม่ค่อยยาว

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง ถ้าอยากขี่อย่าดื้อ มัดให้ต่ำ"โทโมะพูดเสียงค่อนข้างออกคำสั่งนั่นทำให้ขัดใจแก้วมากแก้วจึงแสดงออกทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

 

 

 

"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยนะครับ ถ้าไม่มัดต่ำลงเองผมจะทำให้มานี่ซิ"โทโมะพูดแล้วไม่รอช้าให้แก้วเดินมาหาเขาเอง เขาเลื่อนตัวเข้าไปหาแก้วอย่างง่ายดาย มือขาวจับไหล่ซ้ายของแก้วก่อนจะลากมานั่งที่เก้าอีก แก้วที่ยังเหวอๆอยู่ก็ไม่ได้ขัดแย้งอะไร

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวๆ ชั้นมัดเองก็ได้"แก้วพูดแล้วจะลุกขึ้นแต่โทโมะกลับรั้งไว้

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวผมมัดให้ อยู่เฉยๆผมทำไม่เจ็บหรอก"โทโมะพูดจบก็ค่อยๆแกะยางมัดผมที่แก้วมัดไว้ออกจนตอนนี้ผมแก้วถูกปล่อยออกมายาวเหนือคอนิดหน่อย

 

 

 

 

 

 

ตายแน่เลยเรา

 

 

 

 

 

 

"ทำไมผมคุณเหลือแค่นี้ล่ะ คุณไปตัดผมมาหรอ"โทโมะถามด้วยความแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

"อ่า เอ่อ ใช่ๆ ชั้นไปตัดมาแฮะๆ"แก้วพูดแล้วยิ้มแห้งๆให้

 

 

 

 

 

 

"เมื่อไหร่"โทโมะถามต่อด้วยน้ำเสียงเรียบ

 

 

 

 

 

 

"ก่อนชั้นจะแต่งงานกับคุณน่ะ เอ่อ ชั้นไปขี่ม้าดีกว่าเนาะ แฮะๆ รอนานแล้ว ม้ายืนนานแล้วสงสัยจะเมื้อยพาไปออกกำลังกายดีกว่า"แก้วพูดแล้วจะวิ่งไปหาม้าแต่กลับถูกโทโมะคว้าเอาไว้อีก

 

 

 

 

 

 

"มัดผมให้เรียบร้อยก่อนสิ"โทโมะพูดแล้วค่อยๆมัดผมให้แก้วต่ำจนถึงต้นคอ แก้วนั่งนิ่งๆให้โทโมะทำตามใจเพราะถึงขัดไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

 

 

 

 

 

 

"เสร็จแล้วครับ ขี่ระวังๆนะ"โทโมะพูดแก้วมองก่อนจะค่อยๆเดินไปช้าๆ 

 

 

 

 

 

 

"ระวังลื่นนะครับ"มิณทร์พูดแล้วยิ้มให้แก้วยิ้มตอบไปอย่างเป็นมารยาทก่อนมิณทร์จะช่่วยพยุงแก้วขึ้นไปบนม้าอย่างปลอดภัยโทโมะนั่งที่มองแก้วที่ดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษก็ยกไวน์ที่วางอยู่มาจิ๊บดื่มไปพราง

 

 

 

 

 

 

"ชั้นควบมันได้เลยใช่มั้นค่ะ"แก้วหัมาถามมิณทร์ มิณทร์มอลแล้วยิ้มแต่ไม่พูดอะไรกลับเป็นการพยักหน้าเชิงบอกว่าใช่แทน แก้วเห็นดังนั้นก็เริ่มควบม้าแบบช้าๆ

 

 

 

 

 

 

ตึก ตึก ตึก

 

 

 

 

 

 

เสียงฝีเท้าของเจ้าม้าตัวโตวิ่งอย่างเป็นจังหวะช้าๆ แก้วที่เป็นคนควบคุมทุกอย่างอย่างชำนาญก็ยิ้มออกมาด้วยความสนุกสนานรวมถึงมิณทร์และโทโมะที่อมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นท่าทางนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยยย เบาๆหน่อย"ป๊อปปี้ร้อโอดโอยเสียงดังจนทำให้ฟางแทบจะระเบิดขำออกมา

 

 

 

 

 

 

"อะไรของนายเนี้่ยทำแผลแค่นี้เอง ตัวใหญ่แท้ๆกลับกลัวสำลีชุบแอลกอฮอล์เนี่ยนะ ป๊อด"ฟางว่าแล้วแลบลิ้นใส่

 

 

 

 

 

 

"มาลองบ้างมั้ยล่ะ โอ๊ะ"ป๊อปปี้ที่รีบหันมาเอามือข้างที่เจ็บจะแย่งสำลีจากมือฟางแต่กลับร้องออกมาเพราะยังเจ็บแขนข้างนั้นอยู่

 

 

 

 

 

 

"อย่าซ่าน้องอย่าซ่า นั่งดีๆเดี๋ยวก็จิ้มแรงๆซะหรอก"ฟางพูดแล้วยักคิ้ว ป๊อปปี้ที่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งเฉยๆแล้วให้ฟางทำแผลไปเรื่อยๆจนกว่าจะเสร็จก็ได้แต่มองฟางอย่างคาดโทษ

 

 

 

 

 

 

"ทำแผลเสร็จเธอเจอดีแน่!"ป๊อปปี้พูดคาดโทษ

 

 

 

 

 

 

"นี่ชั้นอุส่าห์ทำแผลให้นายนะไอ้หมียักษ์จะไม่รู้จักบุญคุรเลยรึไง"ฟางพูดแล้วถลึงตาใส่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองด้วยความหมั่นไส้มือข้างที่ไม่เจ็บไวเท่าความคิดยกขึ้นมาผลักหัวฟางทันที

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ะ นี่นายชั้นกำลังทำแผลให้นายอยู่นะยังจะมาแกล้วชั้นอีก นี่แน่ะ"ฟางพูดแล้วใช่วำลีจิ้มไปที่แผลแรงๆ

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยๆ แสบ"ป๊อปปี้พูดแล้วมองมาที่แผลนั่นทำให้ฟางรู้สึกผิดขึ้นมาทันที 

 

 

 

 

 

 

"ชั้นทำแนายแสบหรอ ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ"ฟางพูดขอโทษที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้ตั้งใจแต่จิ้มมากลางแผลแบบนี้เนี้ยนะ-_-"

 

 

 

 

 

 

"ก็บอกว่าขอโทษไงเล่า"ฟางพูดแล้วยู่หน้า

 

 

 

 

 

 

"ฮ่าๆ ชั้นไม่ได้โกรธไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้น ทำต่อเถอะเร็วๆ จะไปได้ไปทำงานต่อ"ป๊อปปี้พูดฟางจึงค่อยๆทำแผลให้ป๊อปปี้อย่างเบามือ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้อออ เมื้อจริงๆเลย"เฟย์พูดแล้วบ่นก่อนจะหยิบกุญแจรถมาจะไข

 

 

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

 

 

"ว๊ายยยยย ขโมยๆ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย"เฟย์ร้องเสียงดังพร้อมวิ่งตาโจรไปอย่างไม่คิดกลัว

 

 

 

 

 

 

"เสียงเฟย์นี่"เขื่อนที่ลงมาชั้นล่างพอดีก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจากเฟย์ก็รีบวิ่งออกมาเห็นโจรใส่ชุดที่ดำคุมด้วยหมวกโม้งถือกระเป๋าที่คุ้นตา

 

 

 

 

 

 

"ช่วยด้วยค่ะ โจรๆ"เฟย์ยังคงตะโกนออกมาทั้งที่ยังวิ่งไล่ตามอยู่ห่างๆ

 

 

 

 

 

 

"โจรงั้นหรอ"เขื่อนพูดงงๆ

 

 

 

 

 

 

ปั้ก!

 

 

 

 

 

 

เขื่อนเตะไปที่ท้องของโจรที่วิ่งมาปะทะทันทีทั้งโจรและตัวเขื่อนเองก็ตกใจไม่น้อย

 

 

 

 

 

 

"ไอ้โจรบ้า!"

 

 

 

 

 

 

ตุ๊บ! ผลัก! ปั้ก!

 

 

 

 

 

 

เฟย์ที่วิ่งมาถึงก็ซ้ำโจรที่หมอบลงไปกับพื้นแบบที่แก้วเคยสอนเธอไว้ 

 

 

 

 

 

 

"เดี๋ยวๆ เฟย์ใจเย็นๆก่อนมันสลบไปแล้ว"เขื่อนพูดแล้วเข้ามาห้ามเฟย์เพราะตอนนี้โจรที่ลงไปนอนอยู่ไม่ท่าทีว่าจะตอบโต้กลับมา

 

 

 

 

 

 

"ค่ะ หยุดแล้ว"เฟย์พูดอย่างไม่สบอารมร์ก่อนจะก้มลงไปหยิบกระเป๋า

 

 

 

 

 

 

ปั้ก!

 

 

 

 

 

 

เฟย์เตะโจรที่นอนสลบอยู่อีกครั้งจนเขื่อนตกใจเล็กน้อย

 

 

 

 

 

 

"คุณยังจะไปซ้ำเค้าอีก"เขื่อนพูดแล้วอมยิ้มกับท่าทางของเฟย์ที่ดูจะไม่พอใจเท่าไหร่

 

 

 

 

 

 

"ไม่รู้ล่ะ กล้ามากมาขโมยกระเป๋าเฟย์ โจรนิสัยไม่ดี ไอ้ ไอ้ไม่มีจรรญาบัญ ไอ้ชั่ว ชิ! ฝากเรียกตำรวจด้วยนะค่ะ เฟย์ขอตัวก่อนจะได้ฆ่าคน ขอบคุณค่ะ"เฟย์ร่ายยาวก่อนจะเดินดุ่มกลับไปอย่างรวดเร็ว เขื่อนมองแล้วยิ้มออกอย่างอธิบายไม่ถูก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ถึงวันนี้จะมีสอบ แต่ก็เบี่ยงเวลามาอัพให้อาจจะน้อยต้องขอโทษด้วยนะ 

 

 

 

ไปแล้วบ๊ายบายยยยย ไปอ่านหนังสือก่อนน้าาา 

 

 

 

เม้นกันเยอะๆน้าาา รักคนเม้น ♥