ทางแยกหัวใจ

“เฮ้อออ ฟางงอนจริงจังแน่ๆเลย”ป๊อปทิ้งตัวนอนลงบนที่นอน นี่เป็นอีกวันที่ฟางไม่ยอมรับการติดต่อจากเค้าเพราะไอ้น้องสาวตัวดีอย่างแก้วเชียว
 
 
 
 
“อาเฮียยยยยยยยย แก้วไปสอยพิซซ่าร้านดังมา เฮียต้องภูมิใจแน่ๆเลย คิวยาวเป็นหางว่าวววว แต่แก้วก็แซงคิวมา 55555555 มากินเร็วๆ” แก้วเข้าห้องมาด้วยอารมณ์ลั้นลา ต่างจากป๊อปที่นอนเป็นหมีขาดรังผึ้งอยู่บนเตียง
 
 
 
 
“เฮ้อออออออออออออ” ป๊อปถอนหายใจออกมาอีกระลอก อีกวันแล้วๆ อยากจะเร่งเวลากลับไทยเสียจริงๆ
 
 
 
 
“เรียนหนักเหรออาเฮีย มากินพิซซ่ามาม๊ะๆ “แก้วที่ไม่เห็นป๊อปออกมาสักที ก็เดินเข้ามาตามในห้อง พี่ชายของเธอนอนซังกะตายอยู่หน้าจอมือถือ แก้วจึงนั่งลงข้างๆเตียง
 
 
 
 
“ฟางยังไม่คุยกับเฮียเลยแก้ว” ป๊อปหันไปพูดกับแก้วที่นั่งลงข้างๆเค้า
 
 
 
 
“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร เดี๋ยวแก้วช่วยเองหน่ะอาเฮีย แก้วสวยขึ้นขนาดนี้ พี่ฟางจะจำไม่ได้ก็ไม่แปลก โฮะๆ”แก้วสะบัดบ๊อบพูดด้วยความภาคภูมิใจในความสวยใสของตน
 
 
 
 
“โว๊ะ เกี่ยวไรวะไอ้หมวยแก้ว คุยเรื่องของเฮียกับฟางยังโยงเข้าไปชงตัวเองได้อีก เรานี่มันจริงๆเลย ไหนพิซซ่า ป่ะๆ หิวล่ะ”ป๊อปลุกจากเตียยงออกไปนั่งกินพิซซ่า
 
 
 
 
“แหม เฮียก็เปลี่ยนเรื่องเร็วเหมือนแก้วแหละหน่า อย่าเพิ่งไปเซ้าซี้เลยพี่ฟางว่างเดี๋ยวก็ติดต่อกลับมาเองแหละ อย่าคิดมาก ความรักก็อย่างนี้แหนะ ดีบ้างทะเลาะบ้างเป็นสีสัน”แก้วยักคิ้วให้ป๊อป
 
 
 
 
“ยัยเด็กแก่แดด นี่แหนะกินเข้าไป”ป๊อปจับพิซซ่ายัดใส่ปากยัยน้องสาวตัวดีคนนี้ จะว่าไปก็คงอย่างที่แก้วบอกนั่นแหละบางทีฟางอาจจะยุ่งอยู่ก็ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ย แจมๆคนเป็นลมอยู่ตรงนั้นอ่า”เนยชี้ไปที่ร่างหนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่บนปลายสะพาน ให้ผู้หญิงที่หน้าตาละม้ายคล้ายเธออีกคนให้ดู
 
 
 
 
“ไหนๆ เฮ้ย ไปเร็วๆดิ่”เธอจับมือน้องสาวเธอให้วิ่งไปดู โทโมะหันไปตามเสียงผู้หญิงสองคนที่คุยกัน ก็เห็นร่างเล็กๆที่คุ้นเคยนอนอยู่ที่ปลายสะพาน โทโมะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แล้วรีบวิ่งไปหาฟางที่นอนสลบอยู่ตรงนั้น
 
 
 
 
“ฟาง ฟาง ฟางๆ”โทโมะเข้าไปประคองร่างบางที่นอนสลบอยู่ตรงนั้น เค้าขานเรียกชื่อให้เธอรู้สึกตัว แต่ก็ไร้การตอบสนองจากเธอ เค้าจึงตัดสินใจอุ้มร่างบางไปที่รถเค้าให้เร็วที่สุด เค้าพาเธอไปยังโรงพยาบาลใกล้ๆ ระหว่างรอหมอตรวจ เค้าก็เลือกที่จะโทรหาจินนี่
 
 
 
 
“ฮัลจินนี่ อยู่ไหนอ่ะ อ๋อไปไกลจัง จะบอกว่าฟางเหมือนเป็นลมสลบไป ตอนนี้พามาโรงพยาบาลแล้ว เผื่ออาการไม่ดี พอดีไม่มีเบอร์เฟย์อ่ะ ยังไงรบกวนขอหน่อยสิ โอเคๆขอบใจมากนะ”โทโมะวางสายไป แล้วหันไปมองที่ห้องตรวจ สักพักหมอก็ออกมาพร้อมกับฟาง
 
 
 
 
“พักนี้ยังก็เฝ้าดูอาการด้วยนะครับ พักผ่อนเยอะๆ แล้วก็กินยาตามที่หมอสั่ง”คุณหมอสั่งฟางที่นั่งอยู่บนรถเข็น
 
 
 
 
“ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ” ฟางกล่าวขอบคุณ ก่อนที่พยาบาลจะเข็นรถพาเธอไปที่จุดรับยา โทโมะจึงเดิมตามไป
 
 
 
 
“เป็นยังไงบ้าง” โทโมะตัดสินใจถามขึ้น เพราะเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของฟาง เธอส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปรับยา ตามเสียงเรียกชื่อเธอ แต่เธอยังคงหน้ามืดอยู่
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปรับยาให้ เธอรออยู่ตรงนี้แหละ”ฟางเหลือบมองหน้าเค้าเพียงเสี้ยววิ เธอก็ไม่กล้ามองต่อ เธอได้แต่นั่งรอเงียบๆจนเค้ากลับมา เธอรับถุงยาจากเค้า และเดินนำไป เค้าก็ได้แต่เดินตามเธอเงียบๆ เธอมีหลายคำถามที่อยากจะถามเค้า แต่เธอเลือกที่จะเงียบดีกว่า เพราะสิ่งที่เธอทำมันคงทำให้โทโมะลำบากใจไม่น้อย ฟางเดินไปถึงหน้าโรงพยาบาลที่มีแทกซี่ผ่านมาพอดี เธอจึงตัดสินใจโบกรถ
 
 
 
 
“ขอบคุณมาๆนะคะที่ช่วย”ฟางยิ้มให้และก้มหัวเป็นเชิงขอบคุณแล้วขึ้นแทกซี่ไป โทโมะมองตามฟางไป เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ให้เค้าไปส่ง แต่ก็สะบัดหัวไล่ความคิดนั้นและกลับบ้านไป
 
 
 
 
 
ระหว่างทางกลับบานฟางเฝ้านั่งคิดทบทวนว่าเธอทำอะไรผิด จนนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เธอปลีกตัวจากพ้อยเพื่อเดินตามโทโมะจินนี่ไปนั้น เธอได้เข้าไปเห็นทั้งสองกอดกันพอดี ในความรู้สึกตอนนั้นเธอรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก นึกขึ้นได้อีกทีก็ตอนที่เธอจูบโทโมะ และเหมือนโทโมะพูดอะไรกับเธอบางอย่างแต่เธอกลับจำไม่ได้ หรือที่ผ่านมาเวลาเธอมีปัญหาหรืออยู่กับเค้า มันจะทำให้เค้าลำบากใจ ฟางนั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน ก็พบกับเฟย์ที่รออยู่
 
 
 
 
“พี่ฟาง เป็นยังไงบ้าง พี่โทโมะโทรมาบอกว่าพี่ฟางเป็นลม พักผ่อนน้อยเหรอพี่ หรือว่าแฮงค์ไม่หาย”เฟย์รีบวิ่งไปดูพี่สาวของเธอที่เพิ่งลงจากแทกซี่
 
 
 
 
“โอเคขึ้นแล้วล่ะ หมอให้ยาพี่มาทานแล้ว ไม่ต้องห่วง เย็นนี้อยากทานอะไรเดี๋ยวพี่ทำให้”ฟางยิ้มให้เฟย์ที่หน้าตาตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด
 
 
 
 
“ไม่ต้องเลยพี่ฟาง ทานโจ๊กดีกว่าเฟย์ทำไว้แล้ว เดี๋ยวพี่ฟางขึ้นไปทานบนห้องดีกว่า”เฟย์จูงมือพี่สาวของเธอเข้าบ้านและไปยังห้องของพี่สาวเธอ
 
 
 
 
“พี่ทานข้างล่างก็ได้นะความจริงอ่ะ”ฟางนั่งลงบนเตียง และมองน้องสาวเธอที่เป็นห่วงเป็นใย ก็พูดขึ้น
 
 
 
 
“ไม่ได้หรอก พี่ฟางต้องดูแลตัวเองดีๆรู้มั้ยจะสอบแล้ว พี่ฟางไม่สบายทีไรเป็นหนักทุกทีเลย เฟย์เป็นห่วง”เฟย์เข้าไปกอดฟาง
 
 
 
 
“โอ๋ๆ พี่ไม่เป็นอะไรหรอกหน่า ว่าแต่พี่มีบางอย่างจะถามเฟย์”ฟางถามขณะที่ยังกอดน้องสาวของเธออยู่
 
 
 
 
“ได้สิ่ ว่ามาเลยพี่สาว”เฟย์ผละกอดเล็กน้อยเพื่อมองหน้าพี่สาวเธอ
 
 
 
 
“ถ้าทำให้ใครคนนึงลำบากใจเราควรทำยังไงอ่า”ฟางถาม
 
 
 
 
“ลำบากใจ อื้ม… ขึ้นชื่อว่าลำบากใจมันยากจัง ห่างๆจากเค้าคนนั้นมั้ง ถ้าขึ้นชื่อว่าลำบากใจเราอยู่กับเค้า เค้าอาจจะไม่มีความสุขก็ได้มั้ง ทำไมอ่า พี่ป๊อปกับพี่ฟางทะเลาะกันเหรอ”เฟย์ถาม
 
 
 
 
“เปล่าหรอก แค่อยากรู้นิยามคำนี้เฉยๆ เอาโจ๊กมาเลยก็ได้พี่จะได้รีบทานรีบนอน”ฟางพูด เฟย์หอมแก้มฟางหนึ่งทีแล้วลุกขึ้นไปจากห้อง ฟางถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ถามว่าเจ็บมั้ยมันก็เจ็บนะ รู้สึกแย่ที่จะต้องเลิกเป็นเพื่อนกับใครสักคน ฟางมองไอโฟนแล้วนึกได้ถึงป๊อป จึงกด facetime หา
 
 
 
 
 
“ว่างัยพ่อคนเจ้าชู้” เมื่อป๊อปรับสายจากเธอ เธอก็กอดอกทำหน้างอนใส่คนในจอทันที
 
 
 
 
“พี่ฟาง นี่แก้วเองจำได้มั้ย ที่เคยจีบพี่อ่ะ ผมสั้นๆแหว่งๆไปข้างนึง ทอมที่เป็นน้องอาเฮียป๊อปอ่ะ ไม่ใช่กิ๊กนะพี่เข้าใจผิด”แก้วยื่นหน้าเข้าไปในจอเพื่ออธิบายให้ฟางฟัง
 
 
 
 
“อ๋อ แก้วเพื่อนเฟย์ใช่มั้ย จำได้แล้วค่ะ”ฟางที่ฟังแก้วอธิบายก็นึกถึงบางอ้อ แก้วน้องสาวของป๊อปที่เคยตามตื้อจีบเธอตอนม.ปลายนั่นเอง
 
 
 
 
“ไอ้หมวยแก้ว!! ออกไป จะคุยกับฟางอย่ามาแทรก”ป๊อปผลักหน้าแก้วให้ออกจากจอ MacBook ของเค้าทันที ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่ก็ยังหึงอยู่ดี
 
 
 
 
“ตายแล้วป๊อป ไปทำอย่างนั้นกับน้องได้งัย อยู่ใกล้ๆจะหยิกให้เขียวเลยนะ”ฟางดุป๊อป ที่ผลักหัวแก้ว
 
 
 
 
“โหยฟางอ่า คิดถึงจังเลย หายงอนแล้วใช่มั้ย”ป๊อปพูดน้ำเสียงออดอ้อนใส่คนในจอ ฟางได้แต่อมยิ้มในท่าทีเป็นเด็กของเค้า จะมีสักกี่คนที่ได้เห็นเค้าในมุมน่ารักๆแบบนี้
 
 
 
 
“ไม่งอนแล้ว แล้วนั่นกินอะไรอยู่ พิซซ่ามันอ้วนนะหมีป๊อป กลับมาเป็นตาแก่อ้วนลงพุงไม่เอาหรอกนะ”ฟางหัวเราะใส่จนคนในจอต้องผลักถาดพิซซ่าไปให้พ้นๆ คำพูดของฟางมักทำให้เค้าเสียความมั่นใจทุกที
 
 
 
 
“ง่า แล้วฟางเป็นไรทำไมหน้าซีดๆแลไม่ค่อยดีเลย”ป๊อปจ้องคนในจออย่างจับผิด สงสัยจะหักโหมอ่านหนังสือสินะ
 
 
 
 
“ป่าวเลยน้า มั่วๆ ฟางทานข้าว อาบน้ำนอนดีกว่า ดูแลตัวเองด้วยนะ ฟางจะรอป๊อปนะ”ฟางยิ้มและพูดให้เค้ามั่นใจว่าเธอจะรอเค้า
 
 
 
 
“น่ารักจัง ขอบคุณนะที่ดีกับป๊อปขนาดนี้ พรุ่งนี้ป๊อปไปเรียนจริงจังแล้วอาจจะยุ่งๆ ไว้จะติดต่อกลับไปใหม่นะ หรือฟางสอบเสร็จแล้วค่อยคุยก็ได้”ป๊อปยิ้มให้คนในจอ ไม่ว่านานแค่ไหนฟางก็เป็นคนที่ดีและน่ารักสำหรับเค้าเสมอ
 
 
 
 
“จ้า สู้ๆน้าบายๆ “ฟาง โบกมือลาคนในจอและกดปิดไป เธอนั่งถอนหายใจอีกครั้ง เธอยอมรับว่าตอนนั้นที่มีปัญหากับป๊อปเธอรู้สึกดีกับโทโมะมากมายเลยทีเดียว และไม่คิดว่าทุกอย่างที่เธอรู้สึกดีกลับทำให้เค้าลำบากใจขนาดนี้ ที่เค้าลำบากใจเธอเข้าใจทุกๆอย่างจริงๆ ฟางล้มตัวลงนอนก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา
 
 
 
 
“บางทีอาจจะไม่ผิดที่ใคร อาจจะผิดที่เราเองก็ได้”ฟางพูดกับตัวเองเบาๆ ทำไมทุกคนรอบข้างเธอถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย ไม่ใช่แค่โทโมะคนแรกที่เป็น แต่รวมถึงพิม ป๊อป ทุกอย่างมันล้วนมีเหตุผลในตัวมัน แต่มันก็ยังคงเป็นเหตุผลที่เธอยังคงต้องพยายามเข้าใจต่อไป…
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลับมาได้สักทีนะคุณ รู้มั้ยตาป๊อปคู่หมั้นน้องพิมมันนกใจไปมีคนอื่น ฉันเจอตอนที่ไปส่งน้องพิมที่สนามบิน”เพ็ญพักตร์พูดขึ้นเมื่อเห็นสามหล่อนเดินเข้าบ้านมา
 
 
 
 
“นี่คุณ ผมเพิ่งกลับบ้านนะ เรื่องสบายใจมันไม่มีจะพูดหรืองัย”เจ้าสัวพรชัยพูดขึ้น เมื่อเห็นภรรยาของเค้าเข้ามาวีน
 
 
 
 
“ยังไงคุณก็ต้องจัดการนะคะ จะมาให้หักหน้าน้องพิมไม่ได้ เสียหายกันพอดี”เพ็ญพักตร์พูดอย่างหัวเสีย
 
 
 
 
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน”เจ้าสัวพรชัยถามขึ้น
 
 
 
 
“ก็นังเด็กที่ชื่อฟางงัย หนอยบ้านเรามันก็เคยมาไม่น่าเชื่อว่าจะใจกล้าหน้าด้านมาแย่งคู่หมั้นเพื่อน ก็แค่ลูกข้าราชการกระจอกๆ ไม่รู้หล่ะคุณต้องจัดการ”เพ็ญพักตร์พูดขึ้น
 
 
 
 
“อะไรกันคุณจัดการอะไร ถ้าถึงขั้นฆ่าแกงผมไม่ทำหรอกนะ แล้วคุณก็อย่าแม้แต่จะคิด ลองไปปรึกษาคุณหญิงเอาแล้วกัน ถ้าไม่ดียังไง ผมจะบีบบริษัทจิระคุณเอง เข้าใจนะคุณ ผมจะไปพักผ่อนแล้ว ทำงานเหนื่อยจะตาย ยังมาเจอเรื่องรกสมองแบบนี้อีก”เจ้าสัวพรชัย พูดจบก็เดินหนีไป คำตอบชองเจ้าสัวทำให้หล่อนพอใจไม่น้อย
 
 
 
 
“หึ คิดจะมาแย่งของลูกสาวฉันแกคิดผิดล่ะ แกก็น้องพิมมันกระดูกคนล่ะเบอร์ เตรียมตัวน้ำตาเช็ดหัวเข่าได้เลยังพวกเด็กชั้นต่ำ” เพ็ญพักตร์กระตุกยิ้มอย่างมีแผนการณ์
 
 
 
 
***พี่ๆมาเม้นเร็ว เราก็มาอัพเร็ว ^^ พูดสั้นๆแล้วจากไป ฟิ้ววว บอกให้ก็ได้ว่าฟางชอบโมะ รีดเดอร์หนีหมด 555 รักป๊อป ชอบโมะ จบปิ๊ง บ๊ายๆ***
X