หนทางสู่กลางใจเธอ

"โทโมะ!! "แก้วตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น....
 
 
"อ๊ากกกกก "โทโมะร้องครางด้วยความเจ็บปวด
 
 
...ณ ห้องพยาบาล.....
 
"โอ้ย!  อาจารย์เบาๆสิครับ " โทโมะบอก
 
 
"นี่ โทโมะ   นายบาดเจ็บแท้ๆทำไมไม่บอกครู " ครูฝึกดุ ทำให้เขารู้สึกผิด
 
 
"เอ่อ...ที่โทโมะไม่ยอมบอกก็เพราะกลัวว่าการแข่งขันจะเสียหายน่ะฮ่ะ "แก้วนึกสงสารเขา จึงอ้างเช่นนั้น
 
 
ครูฝึกมองหน้าโทโมะอย่างเวทนา
 
 
"แล้วอย่างนี้โทโมะจะแข่งขันได้ต่อรึเปล่า " ครูฝึกถามอาจารย์หมอ
 
 
"ผมคิดว่าคงยากแล้วล่ะ   การแข่งขันในพรุ่งนี้โทโมะก็คง...." อาจารย์หมอไม่กล้าที่จะปฏิเสธการแข่งขันของโทโมะ   แต่เจ้าตัวก็รู้ดีว่ามันคงเป็นไปไม่ได้
 
 
"เฮ้อ! " ครูฝึกตบบ่าโทโมะด้วยความเสียดายก่อนจะเดินออกไป
 
 
"เฮ้อ! " เขานั่งก้มหน้าด้วยความเสียดายและรู้สึกผิด  โดยมีแก้วที่แอบมองเขาด้วยความสงสารแล้วเธอก็นึกอะไรบางอย่างออก...
 
 
 
 
 
 
...ณ ห้องพักนักกีฬา....
 
     มีเสียงฝีเท้ากำลังวิ่งอย่างรวดเร็วแล้วเขาก็เปิดประตูห้องพักครูเข้ามา
 
"ครูฝึกฮ่ะ! แฮร่ๆๆ " เขาวิ่งมาหยุดพักที่หน้าประตูห้อง
 
 
"แก้ว  มีอะไร " ครูฝึกถามด้วยความสงสัย
 
 
"ผมจะลงแข่งวิ่งแทนโทโมะเองฮ่ะ"แก้วว่า
 
 
"นี่นายว่าไงนะ..."ครูฝึกอึ้ง
 
 
"ผมบอกว่าผมจะแข่งวิ่งแทนโทโมะเองฮ่ะ " 
 
 
"5555555  นายพูดเล่นอะไรของนาย   ผู้ชายง้องแง้งอย่างนายจะไปสู้ใครได้ " ครูฝึกขำอย่างสะใจแต่แก้วก็ไม่ขำด้วย
 
 
"ผมจะต้องทำได้ฮ่ะ!!  เพื่อโทโมะ ผมทำได้! " แก้วเปล่งเสียงด้วยความหนักแน่น ทำเอาครูฝึกถึงกับเหว่อ 
 
 
 
 
 
....เช้าวันรุ่งขึ้น.....
 
"นี่นายว่าไงนะ!!! " ชายหนุ่มตกใจกับสิ่งที่เขาพึ่งได้ยินบางอย่าง
 
"ใช่! ฉันจะลงแข่งวิ่งแทนนายเอง "แก้วบอก
 
"นี่นายทำบ้าอะไรของนายห่ะ!!  การแข่งขันครั้งนี้มันสำคัญกับฉันมาก  ผู้ชายอย่างนายจะไปสู้ใครไหว "
 
 
"แต่นี่คือสิ่งที่นายต้องการนิ...ฉันจะไม่ยอมให้นายต้องฝืนแข่งขันในขณะที่ยังบาดเจ็บอยู่เด็ดขาด! " แก้วบอก เธอส่งแววตาที่เข้มแข็งและมุ่งมั่นทำให้โทโมะหัวใจเต้นแรงแปลกๆโดยไม่รู้ตัว
 
"เอาเป็นว่า....ฉันจะคอยดูแล้วกัน "โทโมะบอกก่อนที่เขาจะเดินออกไป
 
 
...ถึงเวลาแข่งขัน....
 
 
" ตอนนี้คะแนนที่ได้ในการแข่งขันคือเสมอกัน 14 ต่อ 14  รายการต่อไปจะเป็นการแข่งขันวิ่งรอบสนามด้วยการจับเวลา  ใครมาถึงก่อนผู้นั้นเป็นผู้ชนะ! "
 
     พิธีกรพากษ์เสียงบอก  ตอนนี้คะแนนของสองโรงเรียนเท่ากันเหลือเพียงคะแนนเดียวเท่านั้นโรงเรียนใดโรงเรียนหนึ่งก็จะเป็นผู้ชนะไป
 
 
"เริ่มจากมีผู้เข้าแข่งขันคือ...1 นายจริญญา ศิริมงคลสกุล จากโรงเรียนชายเสนาวิทยา  และ นาย อัครพล เพ็ชทูล จากโรงเรียนสวนกุหลาบวิทยา "
 
 
 
        ในระหว่างการแข่งขันกำลังจะเริ่ม จากมุมๆหนึ่งมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเฝ้าแอบมองแก้วอยู่ห่างๆ
 
 
"ระวัง!...เริ่ม!!!  ปี๊ดดดดดดดดดดดด  "เสียงนกหวีดดังขึ้น  การแข่งขันจึงเริ่ม
 
 
"แก้วสู้ๆ!!!  "เสียงเชียร์ดังก้องทั่วสนามกีฬา  
 
      โดยในตอนนี้แก้วกำลังวิ่งสุดความสามารถจนสามารถแซงคู่แข่งมาได้  แต่พอถึงระยะครึ่งสนามจู่ๆแรงก็เริ่มหดน้อยลงเหตุเพราะแรงผู้หญิงก็ย่อมมีน้อยกว่าผู้ชาย ทำให้คนเชียเหว่อแล้วตกใจไปตามๆกัน
 
"เห้ย! แก้ว!  ครูดูดิ แก้วมันเหมือนจะไม่ไหวแล้วครับ " นักเรียนชายตนนึงพูดขึ้น  โดยที่ครูเองก็ตกใจไม่น้อย
 
 
"เห้ย...แก้ว..." ชายหนุ่มที่กำลังแอบมองแก้วแข่งขันก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น
 
 
 
"อึ้ยยย แฮ่ๆๆ " แก้วเริ่มท้อเมื่อเธอลุกไม่ขึ้นจนจู่ๆคำพูดคำนึงก็วนเข้าสมองของเธอ...
 
"นี่นายทำบ้าอะไรของนายห่ะ!! การแข่งขันครั้งนี้สำคัญกับฉัยมาก ผู้ชายอย่างนายจะไปสู้ใใครไหว" 
 
"แต่นี่คือสิ่งที่นายต้องการนิ....ฉันจะไม่ยอมให้นายต้องฝืนแข่งขันในขณะที่บาดเจ็บเด็ดขาด!"
 
"เอ่เป็นว่า...ฉันจะคอยดูแล้วกัน "
 
แก้วนึกถึงคำพูดที่่เธอพึ่งพูกับโทโมะก่อนแข่งขัน..
           ในระหว่างที่แก้วกำลังพยายามลุกขึ้นนั้น สายตาของเธอก็มองไปเห็นชายหนุ่มที่กำลังแอบมองเธออยู่...
 
 
"โทโมะ....นายจริงๆด้วยสินะ....ฮึดดด" แก้วตะเกียดตะกายลุกขึ้นช้าๆด้วยขาที่สั่นไม่หยุด  จนในที่สุดความพยายามก็สำเร็จ
 
 
"เห้ย!!  แก้วมันลุกขึ้นได้แล้วเว้ย! "นักเรียนชายต่างโห่แสดงความดีใจ
 
"หึ..." ครูฝึกยิ้มออกทันที
 
 
 
"เอาล่ะครับ!  ตอนนี้เหลืออีกแค่หนึ่งเมตรเท่านั้น เราก็จะรู้กันแล้วว่าใครคือผู้ชนะ...."
 
         แก้ววิ่งสุดแรงจนทำให้เธอวิ่งแซงคู่แข่งขันได้...ผลที่ออกมาคือ...
 
"โอ้วววว  การแข่งขันครั้งนี้ผู้ชนะคือโรงเรียน....ชายเสนาวิทยาครับ!!! " พิธีกรประกาศ
 
 
"ฮู้ววววว! "เสียงโห่ร้องดีใจของเหล่านักเรียนชายโรงเรียนเสนาวิทยาดังลั่น  
 
 
 
      เมื่อการแข่งขันจบลงแก้วจึงรีบวิ่งมาหาโทโมะทันที
 
 
"โทโมะ! " แก้ววิ่งมาจนพบโทโมะ เธอดีใจมากถึงแม้ว่าจะยังเหนื่อยและรู้สึกล้า
 
 
"นายเห็นนี่มั๊ย " แก้วโชว์เหรียญทองในการแข่งขันให้เขาดู
 
 
"อืม " โทโมะตอบแค่นั้น
 
 
"เอาไป " แก้วจับมือโทโมะขึ้นแต่เขาก็รีบปล่อยออกด้วยความตกใจ
 
 
"นายจะทำอะไร "โทโมะชักจะกลัวๆ
 
"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า " แก้วจับมือโทโมะขึ้นมาอีกครั้งแล้วเธอก็วางเหรียญทองในการแข่งขันของเธอให้กับโทโมะ
 
 
"ฉัน..ยกให้ " แก้วบอก
 
 
"เอ่อ...นายเอามาให้ฉันทำไม  ในเมื่อฉันไม่ได้เป็นคนแข่งสักหน่อย " โทโมะนึกแปลกใจ
 
 
"ฉันแข่งก็เพื่อ...นายต่างหาก "  โทโมะฟังแล้วหัวใจเต้นแรงเขารู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกที่ไม่หมือนกับกำลังคุยอยู่กับเพื่อนผู้ชายด้วยกัน
 
 
             จู่ๆแก้วก็เริ่มหน้ามืดมองลางๆ เซไปเซมาไปอยู่ในอ้อมแขนของโทโมะ....จนกระทั่งแก้วทรุดลงหมดสติไป
 
 
"แก้ว!! แก้ว!" โทโมะตกใจ เขาเขย่าตัวแก้วเบาๆที่นอนซบอกเขาอยู่  แต่แก้วก็ไม่ยอมตื่น
 
 
อร๊ายยยยยย  เป็นไงบ้างสนุกรึเปล่า  ช่วงนี้ใกล้สอบอาจจะไม่ค่อยได้มาอัพแต่จะพยายามอัพให้มากที่สุดนะ   
เม้นนนนนนนนนนนนนนนนนน หน่อยน้าาาาาาา