หนทางสู่กลางใจเธอ

 

"ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากให้นายแข่งเต้นอีกครั้ง....ฉันต้องทำให้นายกลับมาเต้นอีกครั้งให้ได้ "

 

         คำพูดต่างๆยังวกเข้ามาในหัวของโทโมะซึ่งมันทำให้เขานอนไม่หลับ เขาตัดสินใจลุกจากเตียงแล้วชะเง้อหน้ามองเตียงชั้นบน

 

"นี่นาย "โทโมะเรียกแก้วแต่แก้วก็ไม่ตื่น

 

"นี่! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ "โทโมะขึ้นเสียงใส่แก้ว

 

"อื้อออ อะไรของนายเนี่ย " แก้วบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นนั่งมาคุยกับโทโมะ

 

"ฉันขอถามอะไรนายหน่อย "

 

"อะไร"

 

"นาย....มาเรียนที่นี่เพราะอะไรกันแน่ "โทโมะเริ่มทำสีหน้าจริงจังทำให้แก้วเริ่มหวั่น

 

"นายหมายความว่าไง" แก้วถาม

 

"นายมาที่นี่ก็เพราะ...ฉันใช่ไม๊ " โทโมะถาม

 

"นาย....รู้เรื่องนี้มาจากไหน " 

 

"ฉันได้ยินเธอพูดกับปากเอง "

 

แก้วอึ้งๆไปสักพัก

 

"เฮ้อ! ใช่  ฉันมาที่นี่ก็เพื่ออยากให้นายเต้นอีกครั้ง "สุดท้ายแก้วก็ยอมรับสารภาพ

 

"นี่นายอย่าบอกนะว่านายก็เป็นแฟนคลับฉันอีกคน " โทโมะถามเขาอึ้งๆ

 

"ฉันไม่ใช่แฟนคลับนายนะ  ฉันแค่....ภูมิใจในตัวของนาย " แก้วบอก

 

"หึ ฉันมันน่าภาคภูมิใจตรงไหน "โทโมะพูดแล้วเขาก็เศร้าขึ้นมาซะเฉยๆ

 

"ฉันไม่รู้หรอกว่านายลาออกจากวงการแด้นส์ทำไม  แต่ที่ฉันรู้นายไม่ได้เต็มใจอย่างแน่นอน "แก้วส่งสายตาอ้อนวอนช่างน่าเอ็นดู 

 

โทโมะอึ้ง เขาหัวใจเต้นแรงอย่างผิดปกติ  

 

"นี่นาย....เป็นเกย์จริงๆใช่ไม๊! " โทโมะลุกพรวดออกห่างจากแก้วทันที

 

"โอ้ยยยยย  นายนี่มัน....จริงๆเล้ย " แก้วยีผมตัวเองอย่างไม่เข้าใจโทโมะเลยจริงๆ

 

"นายไม่ต้องเข้าใกล้ฉันเลย  อยู่ห่างๆจากฉันเดี๋ยวนี้เลย " เขาค่อยๆถอยหลังเพื่อต้องการอยู่ห่างจากแก้วจนไม่ทันระวัง...

 

 

 

 

 

 

เช้าวันต่อมา

 

ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

      เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง นักเรียนกีฬาทุกคนพร้อมเพรียงกันเข้าแถวตอนเพื่อฟังคำสั้งของครูฝึก

 

"พรุ่งนี่ก็จะถึงวันแข่งจริงแล้วพวกนายต้องซ้อมหนักขึ้น ขมักเขม้นมากขึ้น เข้าใจไม๊ !! " 

 

"เข้าใจครับ!! "นักเรียนตอบอย่างพร้อมเพรียง ต่อมาต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปซ้อม

 

 

"โทโมะ นายไหวรึเปล่า "แก้วถามด้วยความเป็นห่วง

โทโมะไม่ตอบอะไรเพียงแต่มองแววตาของแก้วที่ช่างน่าเอ็นดู

"เฮ้ย!!/โทโมะ!! " 

    สิ่งที่เกิดขึ้นคือ โทโมะขยับออกมามากเกินจนทำให้เขาตกบันไดลงไปนอนชั้นล่าง

 

"โอ้ยยยยยย / โทโมะ! " แก้วรีบลงมาดูโทโมะทันที

 

"โอ๊ยยย !!"โทโมะร้องด้วยความเจ็บ

 

"โทโมะ! โทโมะ!  นายอย่าเป็นอะไรไปนะ  ฉันจะพานายไปห้องพยาบาล "ว่าแล้วแก้วจึงค่อยๆพยุงโทโมะไปห้องพยาบาลทันที

 

 

 

 

"ว่าไงนะครับอาจารย์หมอ! "แก้วและโทโมะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

"เฮ้อ!  ครูเสียใจด้วยจริงๆ  ครูคิดว่าวิศวะคงจะ...แข่งวิ่งในมะรืนนี้ไม่ได้แล้วล่ะ  ข้อเท้าของนายพลิกอย่างแรงข้อเท้านายเลยบวมช้ำ  กว่าจะหายก็ต้องสักอาร์ทิตย์นึง"

 

 

 

 

ก่อนที่โทโมะจะรีบหันหน้ากลับมา

 

"นี่โทโมะ!! นายมัวทำอะไรอยู่ พรุ่งนี้ต้องลงแข่งแล้ว! ช่วยให้ความสำคัญหน่อยได้ไม๊ !" ครูฝึกตะคอกใส่โทโมะ  ทำให้แก้วไม่สามารถทนฟังต่อไปได้

 

"ครูครับ!! ครูไม่รู้รึไงว่าโทโมะเขา....!"  

 

  แก้วกำลังจะต่อว่าครูฝึกแต่โทโมะดันจับข้อมือของแก้วเพื่อรั้งเธอเอาไว้   แก้วหยุดชะงักแล้วหันหน้ามองโทโมะด้วยความสงสัย

 

"มีอะไร! " ครูฝึกตะโกนถาม

 

"เปล่าครับ  ไม่มีอะไร " โทโมะตอบ  

 

"นี่นาย  ทำไมนายไม่บอกครูไปล่ะ " แก้วถาม

 

"นายอย่าทำให้เรื่องมันใหญ่ไปกว่านี้ได้มั๊ย " โทโมะดุแก้ว

 

"แต่ว่านาย...."

 

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้  ฉันต้องการซ้อม "โทโมะตัดสินใจเดินแยกออกไปซ้อมคนเดียว

 

 

"โทโมะ ยกขาสูงกว่านั้นอีก!  เร็วกว่านั้น! "ครูฝึกตะโกนบอกเขา

 

"โทโมะ..." แก้วเห็นแล้วนึกเป็นห่วง 

 

"เร็วกว่านั้น! ไม่เข้าใจรึไง! " ครูฝึกตะคอกใส่โทโมะอย่างแรง  

 

  โทโมะพยายามมากขึ้นจนเรียกว่าฝืนตัวเองจนกระทั่ง...

 

"โอ๊ยย!! " 

 

"โทโมะ!! " แก้วตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น...