หนทางสู่กลางใจเธอ

....ณ ห้องพยาบาล....

 

"อื้อออ "แก้วค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆท่ามกลางไฟจ้าภายในห้อง

 

 

"ฟื้นแล้วหรอ " อาจารย์หมอถามเมื่อเขาเห็นแห้วลืมตาขึ้นแล้ว

 

"ฮ่ะ "แก้วตอบ

 

   จากนั้นอาจารย์หมอก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของแก้วอย่างไม่รู้สาเหตุแก้วจึงรีบถอยหน้าห่าง

 

"บอกมาสิ...ทำไมโรงเรียนชายล้วนถึงมีนักเรียนหญิงเข้ามาได้! " อาจารย์หมอตะหวาดใส่หน้าของแก้วอย่างโมโห

 

 

"พูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ฮ่ะ ดูตรงไหนที่ว่าเป็นผู้หญิงกันครับ....ผมไปดีกว่า" แก้วกำลังลุกหนีแต่อาจารย์หมอก็คว้าข้อมือของแก้วไว้ได้

 

 

"ดูนี่สิ...แค่มองข้อมือเธอฉันก็รู้แล้วว่าเธอเป็นผู้หญิง "อาจารย์หมอบอกด้วยสายตาเพ่งพินิจจับผิดแก้ว

 

 

      ก่อนที่หญิงสาวจะรีบสะบัดข้อมือออกแล้วลุกจากเตียงทันที

 

"ไม่รู้อะไรทำให้เข้าใจผิดแบบนั้น แต่...ผมเป็นผู้ชายครับ  ขอตัวนะฮะ " แก้วได้จังหวะจึงรีบวิ่งออกจากห้องไป

 

"หึ "อาจารย์หมอยิ้มมุมปากด้วยท่าทางขำ

 

 

 

ปัง!

   เสียงปิดประตูห้องพยาบาลก้ปิดลง

 

      หญิงสาวยืนพิงหน้าประตูแล้วถอนหายใจอย่างหัวเสียเธอค่อยๆเดินออกมาแล้วปิดที่หน้าอกของตัวเองทันที

 

 

 

...ภายในห้องซ้อมเต้น....

 

     โทโมะนั่งกอดเข่าตัวเองแล้วนึกอะไรบางอย่าง

 

"ฉัน....ยกให้ " แก้วบอก

 

 

"เอ่อ...นายเอามาให้ฉันทำไม  ในเมื่อฉันไม่ได้เป็นคนแข่งสักหน่อย " โทโมะนึกแปลกใจ

 

 

"ฉันแข่งก็เพื่อ....นายต่างหาก " 

 

 

 

 

    จู่ๆเสียงประตูห้องก็เปิดขึ้น  ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องเพียงลำพังจึงหันไปดู

 

"พี่มด" คนที่เดินเข้ามาคือมด  เธอเป็นผู้จัดการส่วนตัวของโทโมะในตอนที่เขายังเป็นนักแข่งเต้นอยู่ 

 

      หล่อนเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆกับโทโมะ

"ไม่มีอะไรให้ต้องคิดไปเลย สำหรับนักกีฬาที่กำลังบาดเจ็บเป็นเรื่องธรรมดายิ่งกวาการกินข้าวอีก แล้วเธอก็บาดเจ็บอยู่นี่น่า  เธอน่าจะ....ลองดูใหม่ซักตั้งนะ" มดพยายามเกลี้ยกล่อมโทโมะเพื่อต้องการให้เขากลับไปเต้นอีกครั้ง

 "...." โทโมะนั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร

 

 

กริ๊งง กริ๊งงง

 

"อ้าา ใครกันนะฉันกำลังเดทอยู่กับหนุ่มน้อยน่ารักนะย่ะ" มดพึมพำ เธอเซ็งที่โทรศัพท์ดังขึ้น

 

 

"รับเถอะครับ ....ผมไม่เป็นไรแล้ว  ไงซะผมก็ไม่คิดจะเล่นกีฬาหรือเข้าวงการแด้นส์อีกตลอดชีวิตอยู่แล้ว.....ถึงยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนั้น แค่นี้ไม่ถึงตายหรอกครับ" โทโมะบอก 

 

 

"เธอพูดอะไรของเธอน่ะ "มดอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

"ถึงผมจะเต้นไม่ได้   ก็ไม่เป็นไรไงล่ะครับ....ผมกำลังเบื่อมันอยู่พอดีด้วย " เขาพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

       แก้ว...เธอกำลังเดินนึกถึงคำพุโของอาจารย์หมอแล้วมันทำใหเธอรู้สึกกลุ้ม

 

"บอกมาสิ...ทำไมโรงเรียนชายล้วนถึงมีนักเรียนหญิงเข้ามาได้ "

 

 

"ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย " แก้วบ่นเพราะเธอคิดว่าคงยากที่จะหาทางออกของเรื่องนี้

 

 

"แก้ว!!! " เสียงเรียกจากนักเรียนหนุ่มคนนึง  เธอจึงหันหลังกลับไปมอง

 

 

"ธามไท " แก้วเรียกชื่อเขากลับ

 

 

"เมื่อกี้ไปห้องพยาบาลมาเขาบอกว่านายออกมาแล้ว...นายโอเคนะ " ธามไทถาม

 

 

"เมื่อกี้ฉันตกใจแทบแย่นึกว่านายจะตายซะแล้ว " ธามไทบอก

 

 

"ฉันเนี่ยนะจะตาย " แก้วขึ้นเสียงใหญ่เพื่อพยายามไม่ให้ธามไทสงสัย

 

 

"นี่! ดูพูดเข้าสิ  อย่างกับนักเลงแน่ะ...นายพึ่งย้ายเข้ามาอาจจะยังไม่มีลำดับขั้นตอนหรอกนะ  นายต้องระวังตัวไว้นะ " ธามไทพูดจริงจังอย่างน่าแปลกใจ

 

 

"นี่นายซีเรียสหรอเนี่ย " แก้วยีผมตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

 

 

"เอ่อ...เอาน่า นายไม่ตายก็ดีละ "ธาไมลูบคอตัวเองด้วยท่าทางเขินๆ

 

 

"หว้าาา ทำไมถึงได้ยินแต่ข่าวบาดเจ็บนะ "ธามไทพูด

 

"นายกำลังพูดถึง..." แก้วงง

 

 

"เท่าที่ได้ยิน  โทโมะจะเต้นได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะหายยาก "

 

 

"นาย...รู้ได้ยังไง ว่ามันจะหายยาก"แก้วอึ้ง

 

 

"ก็ผลตรวจจากอาจารย์หมอก็พึ่งออกมาน่ะสิ  ว่าข้อเท้าและส่วนของต้นขาเกิดการแทรกซ้อนของกระดูก เขาต้องทำการผ่าตัดถึงจะสามารถกลับมาเต้นได้อีกครั้ง  ตอนนี้ทางทีวีวิทยุก็กระจายข่าวสะพัดแล้วละ "  

 

 

"โทโมะ..." แก้วรีบวิ่งเพื่อไปพบกับโทโมะทันที

 

 

 

 

     เมื่อแก้วเปิดประตูห้องเพื่อต้องการพบโทโมะแต่แล้วก็ไม่เจอเขา

 

"โถ่...โทโมะ... "แก้วนึกสงสารเขาจับใจ

 

 

 

 

 "สวัสดีค่ะคุณผู้ชม  ข่าวใหม่สดๆร้อนๆวันนี้คือข่าวของนาย วิศวะ  ไทยานน ตอนนี้ผลตรวจก็ออกมาเด่นชัดแล้วนะค่ะ   โดยในตอนแรกก็นึกว่าสองสามวันหาย แต่ตอนนี้พึ่งทำการเข้าตรวจใหม่กลับพบว่า ข้อเท้าและหน้าเข้งจะไม่สามารถกลับมาเต้นได้ดีเหมือนก่อน   เอ๊ะ แล้วต้องทำการผ่าตัดอีกด้วยนะคร้าาาา  "

 

 ข่าวจากวิทยุสื่อโทรทัศน์แพร่สะพัดไปทั่งประเทศทำให้นักเรียนหญิงรวมถึงแฟนคลับก็เริ่มท้อและผิดหวังไปตามๆกัน

 

"โหยย น่าเสียดายจัง "

 

"อย่านี้เราก็เลิกหวังให้โทโมะกลับมาเต้นเถอะ "

 

"ไปๆ  พวกเรา "  นักเรียนหญิงหลากหลายโรงเรียนเริ่มทิ้งการติดตามโทโมะไปทีละนิดๆ

 

 

 

 

 

      ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

 เสียงแตรรถดังส่งเสียงเพื่อต้องการเรียกเขาที่กำลังเดินอยู่

 

 เมื่อกระจกรถล่อนลงก็พบใบหน้าของ...นายคาซึฮะ ผู้เป็นพ่อของโทโมะ   พอรถจอดพ่อของเขาก็ลงจากรถลงมาพบกับลูกชาย

 

"ทำไมคนที่งานยุ่งตลอดถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ " โทโมะพูดประชดประชันผู้เป็นพ่อ  จนทำให้พ่อของเขาตบหน้าเขาไปหนึ่งที

 

เพี๊ยะ!!!

 

 

"แกแกล้งทำหรือไง "คาซึฮะถาม

 

 

"หมายความว่าไงครับ "โทโมะถาม 

 

 

"แกบอกฉันว่าอาการบาดเจ็บของแกกำลังจหายดีแล้วไม่ใช่รึไง!  แล้วทำไมจู่ๆถึงได้เกิดการแทรกซ้อนของกระดูก! แกจะฝืนตัวเองให้บาดเจ็บเพื่ออะไร " พ่อของเขาถามโดยไม่สบอารมณ์

 

 

"สนใจเรื่องของผมตั้งแต่เมื่อไหร่หรอครับ...ทำเหมือนที่เคยทำมาตลอดซิครับ  ทำแบบนี้ผมรู้สึกทะแม่งๆนะครับ  "

 

 

"เพราะงั้น  แกเลือกวิธีต่อต้านฉันโดยการยอมแพ้ในสิ่งที่แกรักหรอ...ถ้าจะทำให้ฉันลำบากใจมันยังมีวิธีอื่นตั้งมากมาย  อย่าทำอะไรโง่ๆเลยโทโมะ " คาซึฮะ อ้อนวอนเขาแต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ...

 

"ผมจะทำอะไร ผมตัดสินใจเอง " เขาตอบกลับแค่นั้นแล้วก็เดินจากไป

 

 

 

 

....เมื่อโทโมะกลับมาถึงห้อง......

 

    แก้วได้ยินเสียงโทโมะเปิดประตูเข้ามาเธอจึงรีบออกจากห้องน้ำในสภาพที่หัวเปียกปอนไปหมด

 

 

"นี่ โทโมะ นายเป็นไงบ้าง ฉันได้ยินข่าว...." 

 

 

"เฮ้ย!  นี่นายไม่เป็นรึไงว่าน้ำมันหยดพื้น " โทโมะโนผ้าชดหน้าให้แก้ว

 

 

"อ่า โทษที "แก้วรีบซับหน้าเช็ดหัวตัวเองทันที

 

 

"ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วห่ะ  ว่านี่ห้องฉัน นายไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับห้องนี้เลย เพราะฉะนั้น...ห้ามทำของรก ห้ามวางของเกะกะ  ห้ามส่งเสียงโวยวายน่ารำคาญเกิน 40 เดซิเบล" โทโมะพูดจบดขากำลังจะเดินไปห้องน้ำเขาจึงผลักแก้วเพื่อให้หลีกทาง 

 

"โอ้ย! " แก้วร้องครางออกมาเพราะโทโมะผลักเธอแรงเกินไป

 

 

"ผู้ชายอะไรร้องยังกับเด็ก " โทโมะว่า

 

 

   จากนั้นเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

แนะนำตัวละครใหม่

 

มด= เป็นผู้จัดการส่วนตัวของโทโมะตอนสมัยที่เขายังเป็นนักเต้นอยู่  เธอมักจะจัดการเรื่องโทโมะไปซะทุกเรื่อง และชอบเกลี้ยกล่อมให้เขากลับมาเต้นอีกครั้ง

 

คาซึฮะ= เป็นพ่อแท้ๆของโทโมะ เขาหมกมุ่นกับเรื่องงานมากจนแทบจะไม่มีเวลาให้กับครอบครัวแล้วเขาก็มีส่วนที่ทำให้แม่ของโทโมะต้องตายเนื่องจากทำงานมากจนลืมว่าภรรยาไม่สะบาย จนกระทั่งภรรยาเขาเสีย ทำให้เขารู้สึกผิดมาตลอดแล้วรวมถึงทำให้ผู้เป็นลูกอย่างโทโมะ เกลียด พ่อตนเองอีกด้วย

 

 5555555 กว่าจะจบ นานมั๊ยละคร้าาาาา  ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยน้าาา  เม้นนน