หนทางสู่กลางใจเธอ

ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
              เสียงนกหวีดเรียกกลุ่มนักเรียนชายฝ่ายกีฬานัดรวมตัว ซึ่งนี่ก็เป็นอีกครั้งที่กำลังจะเกิดการแข่งขันขึ้นระหว่างนักเรียนชายของแต่ละหอ
 
"วันนี้! พวกนายทุกคนต้องคัดเลือกนักกีฬาของหอให้ได้  เพียงหนึ่งคนเท่านั้น!  ในการคัดเลือกผู้ที่ถูกคัดเลือกต้องเข้มแข็ง  อดทน สู้ๆ เร็ว ใครคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติทุกข้อ ก้าวออกมา!! " ครูฝึกสั่งนักเรียนกีฬาทุกคน
 
   นักเรียนชายที่ต้องการสมัครใจก็ก้าวออกมาเพียงสี่ห้าคน
"โอเค ทุกคนที่ก้าวออกมาเดี๋ยวมาพบครูที่ห้องพักนักกีฬาเข้าใจไม๊! "
 
"เข้าใจครับ!! " ทุกคนพูดอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่ครูฝึกจะเดินไป
 
"นี่โทโมะ  ทำไมนายไม่เข้าแข่งขันด้วยล่ะ " แก้วถาม
 
"....." เขาไม่ตอบอะไร
 
"นี่เป็นการแข่งขันหลายรายการ นายไม่จำเป็นต้องแข่งเต้นอย่างเดียวก็ได้  " แก้วบอกแต่เขาก็ยังเงียบ
 
"ถ้านายแข่งชนะ โรงเรียนเราก็จะมีชื่อเสียง "แก้วพยายามอธิบายให้โทโมะฟัง
 
"แล้วทำไมนายไม่แข่งเอง! จะมายุยงอะไรฉันนักหนา  นายเข้าใจไม๊ว่าฉันจะไม่แข่งกีฬาอะไรทั้งนั้น! " โทโมะตะคอกใส่แก้ว 
 
"นายก็เห็น! ว่าคนที่ลงแข่งคนนึงเขาคือคู่แข่งของนาย  นายคง...ยอมแพ้เขาใช่ไม๊ " แก้วพูดพลานไปถึงกั้งเพื่อให้โทโมะฮึดสู้
 
"หึ  คนขี้ขลาดอย่างนายจะไปสู้กั้งได้ยังไงกัน " แก้วว่า
 
"ก็ได้!  ฉันลงแข่งด้วยก็ได้  ไอบ้านั่นจะได้เห็นฝีมือของฉัน "โทโมะพูด
 
"ถ้างั้น นายก็รีบไปหาครูที่ห้องพักนักกีฬาดิ " แก้วดีใจที่ยอมทำให้โทโมัยอมลงแข่งได้
โทโมะจึงรีบวิ่งไปที่ห้องพักนักกีฬาทันที
 
 
 
 
 
 
"พร้อมเพรียง!! โทโมะยกเข่าสูงๆ!!  เร็วอีก เร็วขึ้นอีก!! " ครูฝึกสั่งนักกีฬาที่ต้องทำการแข่งขัน 
 
"โอเค  พวกนายไปพักได้! " ครูฝึกบอก แล้วทุกคนก็เริ่มแยกย้าย
 
 
"สู้ๆนะ " แก้ว..แอบมองโทโมะอยู่ในมุมเล็กๆ เธอยิ้มอย่างภูมิใจในตัวของเขา  
 
"แก้ว! " 
 
"อุ้ย! " แก้วสะดุ้งด้วยความตกใจ
 
"เอ้า นายเองหรอ  ตกใจหมดเลย " เมื่อแก้วหันไปก็พบกับธามไท 
 
"นายแอบมองใครอยู่ "ธามไทถาม
 
"เอ่อ...เปล่า  ฉันไม่ได้มองอะไร  "แก้วเขินจนหน้าแดง 
 
"แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย  ทำยังกะเป็นผู้หญิง " ธามไทสงสัย
 
"ห่ะ! บ้าหรอ ฉะ...ฉันไม่ใช่ผู้หญิง  ฉันผู้ชายแท้ " แก้วบอก
 
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  "
 
 
"เอ่อ ธามนายปล่อยฉันได้แล้ว "แก้วบอก  ทันใดนั้นธามไทก็สะดุ้งเหมือนหลุดออกจากภวังค์
 
"นายเป็นอะไรไป "แก้วถามหลังจากเห็นธามไทดูเหม่อๆ ค้างๆ
 
"เอ่อ...โอยยยย "ธามไทไม่ทันตอบอะไร เขาก็รีบวิ่งหนีไป
 
"อ้าววว ธาม! ธาม! เป็นอะไรของเขา " แก้วงง
 
 
 
 
 
"เอ่อ  งั้นฉันไปก่อนนะ " ว่าแล้วแก้วกำลังจะเดินหนีไป
 
"โอ๊ยย " เธอดันเดินสะดุดขาตัวเอง  แต่เคราะห์ดีที่ธามไทรับเอาไว้ได้ทัน
 
"โอ๊ะ...."ธามไทอึ้ง อ้าปากค้างเมื่อเขาหน้าใกล้กับแก้วมาก  หัวใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าของเขาแดงกล่ำ สายตากรุ้มกริ่มกำลังจ้องมองดวงตาของแก้วเป็นหนึ่งเดียว
 
 
"เฮ้ย ไม่นะ  ทำไมหัวใจต้องเต้นแรงด้วยว่ะ "ธามไทสัมผัสหัวใจที่อกข้างซ้ายของเขา
 
"ไอบ้าเอ้ยยย " ธามไทหงุดหงิดตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  หลังจากโทโมะต้องเหน็ดเหนื่อยกับการซ้อมเขาก็เดินทางกลับมาถึงห้องเมื่อกำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า....
 
   แก้วนั่งมองรูปของโทโมะที่ตั้งอยู่บนโต๊ะแล้วพูดว่า...
 
"ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากเห็นนายแข่งเต้นอีกครั้ง " แก้วพูด  โดยที่โทโมะแอบฟังเธออยู่
 
"ฉันต้องทำให้นายกลับมาเต้นอีกครั้งให้ได้ " เธอพูดประโยคนั้น ทำเอาถึงกับอึ้ง  เขารู้สึกแปลกใจว่าทำไมจู่ๆเขากลับไรู้สึกว่าสิ่งที่แก้วพูดมันออกมาจากใจจริง
 
 
อย่าลืมติดตามตามกันต่อนร้าาา ช่วงแรกงงๆกันรึเปล่า   เม้นนนน