หนทางสู่กลางใจเธอ

ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!

              เสียงนกหวีดเรียกกลุ่มนักเรียนชายฝ่ายกีฬานัดรวมตัว ซึ่งนี่ก็เป็นอีกครั้งที่กำลังจะเกิดการแข่งขันขึ้นระหว่างนักเรียนชายของแต่ละหอ

 

"วันนี้! พวกนายทุกคนต้องคัดเลือกนักกีฬาของหอให้ได้  เพียงหนึ่งคนเท่านั้น!  ในการคัดเลือกผู้ที่ถูกคัดเลือกต้องเข้มแข็ง  อดทน สู้ๆ เร็ว ใครคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติทุกข้อ ก้าวออกมา!! " ครูฝึกสั่งนักเรียนกีฬาทุกคน

 

   นักเรียนชายที่ต้องการสมัครใจก็ก้าวออกมาเพียงสี่ห้าคน

"โอเค ทุกคนที่ก้าวออกมาเดี๋ยวมาพบครูที่ห้องพักนักกีฬาเข้าใจไม๊! "

 

"เข้าใจครับ!! " ทุกคนพูดอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่ครูฝึกจะเดินไป

 

"นี่โทโมะ  ทำไมนายไม่เข้าแข่งขันด้วยล่ะ " แก้วถาม

 

"....." เขาไม่ตอบอะไร

 

"นี่เป็นการแข่งขันหลายรายการ นายไม่จำเป็นต้องแข่งเต้นอย่างเดียวก็ได้  " แก้วบอกแต่เขาก็ยังเงียบ

 

"ถ้านายแข่งชนะ โรงเรียนเราก็จะมีชื่อเสียง "แก้วพยายามอธิบายให้โทโมะฟัง

 

"แล้วทำไมนายไม่แข่งเอง! จะมายุยงอะไรฉันนักหนา  นายเข้าใจไม๊ว่าฉันจะไม่แข่งกีฬาอะไรทั้งนั้น! " โทโมะตะคอกใส่แก้ว 

 

"นายก็เห็น! ว่าคนที่ลงแข่งคนนึงเขาคือคู่แข่งของนาย  นายคง...ยอมแพ้เขาใช่ไม๊ " แก้วพูดพลานไปถึงกั้งเพื่อให้โทโมะฮึดสู้

 

"หึ  คนขี้ขลาดอย่างนายจะไปสู้กั้งได้ยังไงกัน " แก้วว่า

 

"ก็ได้!  ฉันลงแข่งด้วยก็ได้  ไอบ้านั่นจะได้เห็นฝีมือของฉัน "โทโมะพูด

 

"ถ้างั้น นายก็รีบไปหาครูที่ห้องพักนักกีฬาดิ " แก้วดีใจที่ยอมทำให้โทโมัยอมลงแข่งได้

โทโมะจึงรีบวิ่งไปที่ห้องพักนักกีฬาทันที

 

 

 

 

 

 

"พร้อมเพรียง!! โทโมะยกเข่าสูงๆ!!  เร็วอีก เร็วขึ้นอีก!! " ครูฝึกสั่งนักกีฬาที่ต้องทำการแข่งขัน 

 

"โอเค  พวกนายไปพักได้! " ครูฝึกบอก แล้วทุกคนก็เริ่มแยกย้าย

 

 

"สู้ๆนะ " แก้ว..แอบมองโทโมะอยู่ในมุมเล็กๆ เธอยิ้มอย่างภูมิใจในตัวของเขา  

 

"แก้ว! " 

 

"อุ้ย! " แก้วสะดุ้งด้วยความตกใจ

 

"เอ้า นายเองหรอ  ตกใจหมดเลย " เมื่อแก้วหันไปก็พบกับธามไท 

 

"นายแอบมองใครอยู่ "ธามไทถาม

 

"เอ่อ...เปล่า  ฉันไม่ได้มองอะไร  "แก้วเขินจนหน้าแดง 

 

"แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย  ทำยังกะเป็นผู้หญิง " ธามไทสงสัย

 

"ห่ะ! บ้าหรอ ฉะ...ฉันไม่ใช่ผู้หญิง  ฉันผู้ชายแท้ " แก้วบอก

 

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย  "

 

 

"เอ่อ ธามนายปล่อยฉันได้แล้ว "แก้วบอก  ทันใดนั้นธามไทก็สะดุ้งเหมือนหลุดออกจากภวังค์

 

"นายเป็นอะไรไป "แก้วถามหลังจากเห็นธามไทดูเหม่อๆ ค้างๆ

 

"เอ่อ...โอยยยย "ธามไทไม่ทันตอบอะไร เขาก็รีบวิ่งหนีไป

 

"อ้าววว ธาม! ธาม! เป็นอะไรของเขา " แก้วงง

 

 

 

 

 

"เอ่อ  งั้นฉันไปก่อนนะ " ว่าแล้วแก้วกำลังจะเดินหนีไป

 

"โอ๊ยย " เธอดันเดินสะดุดขาตัวเอง  แต่เคราะห์ดีที่ธามไทรับเอาไว้ได้ทัน

 

"โอ๊ะ...."ธามไทอึ้ง อ้าปากค้างเมื่อเขาหน้าใกล้กับแก้วมาก  หัวใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าของเขาแดงกล่ำ สายตากรุ้มกริ่มกำลังจ้องมองดวงตาของแก้วเป็นหนึ่งเดียว

 

 

"เฮ้ย ไม่นะ  ทำไมหัวใจต้องเต้นแรงด้วยว่ะ "ธามไทสัมผัสหัวใจที่อกข้างซ้ายของเขา

 

"ไอบ้าเอ้ยยย " ธามไทหงุดหงิดตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  หลังจากโทโมะต้องเหน็ดเหนื่อยกับการซ้อมเขาก็เดินทางกลับมาถึงห้องเมื่อกำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า....

 

   แก้วนั่งมองรูปของโทโมะที่ตั้งอยู่บนโต๊ะแล้วพูดว่า...

 

"ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากเห็นนายแข่งเต้นอีกครั้ง " แก้วพูด  โดยที่โทโมะแอบฟังเธออยู่

 

"ฉันต้องทำให้นายกลับมาเต้นอีกครั้งให้ได้ " เธอพูดประโยคนั้น ทำเอาถึงกับอึ้ง  เขารู้สึกแปลกใจว่าทำไมจู่ๆเขากลับไรู้สึกว่าสิ่งที่แก้วพูดมันออกมาจากใจจริง

 

 

อย่าลืมติดตามตามกันต่อนร้าาา ช่วงแรกงงๆกันรึเปล่า   เม้นนนน