หนทางสู่กลางใจเธอ

"นาย!! " โทโมะต้องสติแตกอีกครั้งเมื่อพบกับเธอ...แก้ว
 
"นี่พวกเธอรู้จักกันแล้วหรอ " ครูฟลุ๊คถาม
 
"เอ่อ...เปล่านะครับ  ผมกับเขายังไม่รู้จักกันเลยครับ " แก้วอ้าง
 
"อ้าววว  อะไรของนายห่ะ " โทโมะงง
 
"เอาล่ะๆ  วิศวะเธอต้องนอนห้องเดียวกับจริญญา เพราะมีเธอเท่านั้นที่นอนคนเดียว" ครูฟลุ๊คบอก
 
"ไม่ครับ! นายคนนี้มันเป็น..."
 
"ขอบคุณครับอาจารย์!  ฉันหวังว่านายคงไม่ว่าอะไร " แก้วรีบพูดแทรกโทโมะแล้วแกล้งถามเขา
 
"แต่..."
 
"เอาเป็นว่าตามนั้นนะ  แล้วห้ามก่อเรื่องจนเดือดร้อนไปถึงครุล่ะ  ถ้ามีเรื่องเมื่อไหร่พวกนายสองคนถูกไล่ออกแน่ ....งั้นครูไปล่ะ "ครูฟลุ๊คพูดจบก็เดินจากไป
 
 
 
 
"นายทำบ้าอะไรห่ะ! " โทโมะโมโห
 
"เปล่านิ  ก็นายไล่ฉันออกไป  แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ "แก้วทำเป็นไม่รู้ไม่สน
 
"โถ่เว้ย! " โทโมะเตะกำแพงด้วยความโกรธก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
"เฮ้อ!  ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องโกรธ  แต่ฉันต้องทำให้นายกลับมาเต้นอีกครั้งให้ได้ "แก้วภาวะนาให้เป็นเช่นนั้นมาโดยตลอด
 
 
 
 
 
 
 
 
ทิ้งเขาซะ! ทิ้งเขาซะ!ถ้าไม่รักก็ปล่อยเขาไป....
 
          เสียงเพลงดังก้องภายในห้องแคบๆที่มีกระจกล้อมรอบแและชายหนุ่มผู้ซึ่งซ้อมเต้นอย่างหนัก 
 
"โฮ้วว! " เขาทรุดตัวนั่งลงพิงกำแพงแล้วเช็ดเหงือที่ท่วมหน้าของเขา
 
จนกระทั่งไม่นานนักก็มีชายคนนึงเดินเข้ามาหาเขา....
 
"นี่นายยังมาซ้อมทุกวันเลยใช่มั๊ย....โทโมะ ลาออกไปแล้วนิ วงการแด้นส์น่ะ" ชายหนุ่มที่มีชื่อว่า "กั้ง" เดินเข้ามาหาโทโมะแล้วพูดกับเขา
    กั้งเป็นนักเต้นคู่แข่งของโทโมะที่นับว่าฝีไม้ลายมือพอๆกัน  แต่โทโมะก็เป็นผู้ชนะเสมอ ทำให้ทั้งคู่ไม่ถูกกัน
 
"หึ นายก็น่าจะซ้อมบ่อยๆนะ จะได้พัฒนาฝีมือกับเค้าบ้าง " โทโมะพูดแล้วทำหน้าเยาะเย้ยกั้ง เขากำลังจะเดินออกไปแต่...
 
"แต่นายก็ลาออกไปแล้ว!! อย่ามาทำตัวให้ดูดีหน่อยเลย  "กั้งว่า ทั้งสองจ้องกันด้วยหางตาเคียดเเค้น
 
"หึ  ช่วยไม่ได้  ถ้านายยังไม่หัดฝึกซ้อม ฉันถามหน่อยเถอะ นายจะได้ขึ้นเวทีระดับโลดอย่างฉันไม๊!! " โทโมะตะคอกเพื่อตอกย้ำให้กั้งพัฒนาฝีมือของเขา  แต่กั้งกลับไม่เข้าใจแบบนั้น กั้งพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อโทโมะแล้วทำท่าจะชกเขา
 
"ชกเลยดิ!! ชกเลย!  นายจะกลัวอะไร  นี่นายอย่าบอกนะว่านายกลัวฉัน!  นายไม่กล้าสู้กับฉันใช่ไม๊ล่ะ! " โทโมะว่าแล้วเขาก็สะบัดมือของกั้งที่กระชากคอเสื้อเขาออก  แล้วเดินออกไปอย่างเฉยชา
 
"โถ่เว้ย!! "กั้งชกฝาผนังด้วยความโกรธ
 
 
 
 
 
 
 
 
ปัง!
 
"เอ้า กลับมาแล้วหรอ "แก้วทักโทโมะหลังจากโทโมะเดินเข้ามาในห้องนอน
 
"อย่ายุ่ง "โทโมะตอบแก้วเท่านั้น แล้วเดินไปนอนลงที่เตียง
 
"นี่นายจะไม่อาบน้ำหรอ "แก้วถาม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเขา
 
"ไอซกมก! " แก้วตะโกนใส่โทโมะเพื่อต้องการให้เขาลุกมาอาบน้ำ
 
โทโมะลืมตาขึ้นแล้วนั่งถามแก้ว...
"เห้ย!  นายว่าใครซกมก" 
 
"ก็ใครล่ะ  ที่ไม่ยอมอาบน้ำ " แก้วพูดไป ปิดจมูกตัวเองไปเพื่อแสดงความน่ารังเกียจ
 
โทโมะเริ่มกังวลเขาลองดมจักแร้และกลิ่นตัวของเขา
 
"ซกมก! " แก้วว่าโทโมะต่อ
 
"ใครซกมก! " โทโมะว่าแล้วเขาก็ลุกจากเตียงรีบหยิบผ้าขนหนู ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำโดยเร็ว
 
"ฮ่าๆๆ " แก้วแอบขำเธออมยิ้มอย่างโล่งใจที่ทำให้โทโมะอาบน้ำได้
 
 
 
 
เมื่อโทโมะอาบน้ำเสร็จเขาก็เปิดประตูออกจากห้องน้ำโดยใส่แค่เพียงผ้าขนหนูมัดรอบเอวเท่านั้น
 
 
"เห้ย!! " เมื่อแก้วหันไปเธอก็ถึงกับตกใจด้วยความไม่ชินที่ต้องเห็นผู้ชายโป๊
 
"เป็นอะไร ทำอย่างกะไม่ใช่ผู้ชาย " โทโมะบอก
 
"หรือว่านาย...ไม่ใช่ผู้ชาย " โทโมะว่า
 
"ไม่ใช่นะ!  ฉันเป็นเป็นผู้ชาย " แก้วบอกแต่เธอยังคงปิดตาเอาไว้
 
"แล้วจะปิดตาทำไมห่ะ " 
 
ว่าแล้วแก้วก็ต้องยอมเปิดตาช้าๆอย่างกลัวๆ  แล้วสิ่งที่เธอเห็นคือซิกแพ็กเป็นมัดๆ  ทำเอาแก้วถึงกับอึ้ง
 
"มองอะไรของนาย " โทโมะถาม
 
"เอ่อ...เปล่า  งั้น...ฉันไปนอนก่อนดีกว่า " แก้วว่าแล้วก็รีบวิ่งขึ้นนอนทันที
 
"บ้าเปล่าว่ะ " โทโมะพึมพำ 
 
 อร๊ายยยยย  เป็นไงบ้าง  เม้นๆๆให้กำลังใจกันหน่อยน้าาาา