หนทางสู่กลางใจเธอ

ก๊อกๆๆๆ

"วิศวะ เปิดประตูให้ครูหน่อย " ครูครูโฟร์เคาะประตูห้องของโทโมะ  จนกระทั่งโทโมะเปิดประตูออกมา

   แต่เมื่อเขาเปิดประตูออกมาเขาก็ต้องพบกับ...

"หวัดดี " คนที่ยืนหน้าประตูห้องเขาคือ...แก้ว

"นาย! " โทโมะตกใจ

"ครูจะให้แก้วเป็นเพื่อนร่วมห้องกับเธอ  เพราะไหนๆ เธอก็นอนคนเดียวครูคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร "ครุโฟร์บอก

"แต่...."

"ไม่มีแต่  นี่คือกฏของโรงเรียนเธอลืมไปแล้วหรอ "ครูโฟร์ดุ  จึงสุดท้ายโทโมะจึงยอมให้แก้วอยู่ห้องเดียวกัน

"ว้าววว  ห้องใหญ่ชะมัด   นายนอนคนเดียวไม่เหงาบ้างรึไง " แก้วถาม    เธอเดินไปวางกระเป๋าไว้ที่เตียงชั้นล่าง แล้วนอนลงอย่างสะบายใจ

"ฮู้วว สะบายจิงๆ  " แก้วทำตัวคลุกคลีกับที่นอนจนโทโมะเห็นเข้า

"นี่นาย! ลุกออกมาจากเตียงฉันเดี๋ยวนี้นะ! "โทโมะตะคอกใส่แก้ว

"โอ๊ะ!  นายนอนเตียงล่างหรอ " 

"ใช่  ฉันนอนเตียงล่างส่วนนายนอนเตียงบน " โทโมะพูดจบเขาก็หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าแก้วโยนขึ้นเตียงชั้นบน

"งั้นก็...โทษที "แก้วรีบลุกจากเตียงของโทโมะอย่างเจียมตัว

ตกดึก

"แม่....แม่ครับ  ผมคิดถึงแม่... " โทโมะร้องคร่ำครวนละเมอถึงแม่เขา ทำให้แก้วที่นอนอยู่ชั้นบนตื่นขึ้น

     แก้วเดินย่องลงบันไดเพื่อลงมาเตียงชั้นล่างช้าๆ  ก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆเตียงของเขา

"แม่...ผมขอโทษ....แม่ "

"เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวนายกันแน่...โทโมะ "แก้วนั่งมองหน้าโทโมะ แล้วนึกสงสารจับใจ  เธอเอื้อมมือเพื่อสอยผมให้โทโมะแต่จู่ๆ...

"แม่  อย่าทิ้งผมไปสิครับ อยู่กับผมก่อนนะแม่ " โทโมะคว้ามือของแก้วมากุมไว้แน่น  ขณะที่เขายังคงละเมอถึงแม่

แก้วอึ้งตกใจ เธอตัวแข็งในทันควัน

"โอ๊ะ!...โทโมะ  "  

ก่อนที่โทโมะจะเงียบไปแล้วหลับสนิท  แต่เขาก็ยังกุมมือแก้วเอาไว้จนแน่น

"ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง  โทโมะ  " แก้วพูด  เธอจ้องหน้าโทโมะแล้วแอบยิ้ม  แล้วสุดท้ายเธอก็ฟุบหลับลง

เช้าวันรุ่งขึ้น

"อื้อออ "โทโมะค่อยๆลืมตาขึ้นมองพระอาร์ทิตย์ที่กำลังส่องแสงจ้าทะลุเข้าม่านหน้าต่างกระทบใส่ดวงตาของเขา

"เห้ย!!" เขาตกใจเมื่อตื่นมาพบว่า แก้วนอนฟุบหลับอยู่ข้างๆเขา

จนกระทั่งแก้วลืมตาขึ้นมาแ้วพบโทโมะกำลังอ้าปากค้างด้วยความตกใจ  

"นี่นายมานอนฟุบข้างๆฉันได้ไงห่ะ! " โทโมะอึ้ง  แล้วทั้งคู่ก็ก้มลงมองมือที่กำลังกุมไว้แน่น  ก่อนที่ทั้งสองจะรีบปล่อยมือ ออกจากกัน

"คือ...คือ เมื่อคืนนาย..." แก้วพยายามอธิบายแต่โทโมะก็ไม่ฟังเธอเลย

"ออกไปเดี๋ยวนี้!!  ฉันไม่อนุญาติให้นายนอนกับฉัน " โทโมะ โวยวาย ก่อนที่เขาจะหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของแก้วแล้วผลักแก้วออดจากห้องอย่างรวดเร็ว