หนทางสู่กลางใจเธอ

 "นี่ๆ เห็นข่าวแล้วยัง ที่โทโมะออกมาประกาศว่าจะลาออกจากวงการแด้นส์น่ะ "หญิงสาวคนนึงพูดกับฝูงเพื่อนของหล่อน
 
"จริงหรอไหนๆๆ " 
 
"นี่ไง  เค้าบอกว่า โทโมะ นักเต้นระดับชาติ ได้ออกมาแถลงข่าวลาออกจากวงการแด้นส์ด้วยเหตุผลใดไม่ทราบ ...แหม่  ช่างน่าเสียดายจริงๆ " หล่อนอ่านหนังสือพิมพ์ข่าวของโทโมะให้เพื่อนทุกคนฟัง
 
"หว้าา  น่าเสียดายชะมัด "
 
"ใช่ๆๆ  น่าเสียดายเนาะ " 
 
เสียงซุบซิบดังลั่นจนหญิงสาวที่มีนามว่า "แก้ว" บังเอิญเดินมาได้ยินพอดี
 
"โทโมะเนี่ยนะ  จะหยุดการแข่งขันเต้นระดับชาติ " หญิงสาวอึ้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น  
 
 
 
 
 
 
 ในขณะเดียวกันฝั่งโทโมะเองก็เครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อย
 
"นายมั่นใจแล้วหรอ ว่าจะเลิกการแข่งขันเต้นน่ะ " เพื่อสนิทของเขา "ธามไท" ถามด้วยความเป็นห่วง
 
"ฉันขอตัว " โทโมะเลือกที่จะไม่ตอบอะไรทั้งนั้น  เขาลุกเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
โทโมะยืนพิงกำแพงแล้วนึกถึงเหตุการณ์แม่ของเขา
"ฮัลโหล ว่าไงครับแม่ " โทโมะรับโทรศัพท์จากแม่ของเขา
 
"ลูกอยู่ไหนหรอ "
 
"ผมกำลังจะขึ้นแข่งครับแม่....แค่นี้ก่อนนะ " โทโมะตัดสินใจวางสายทิ้งแล้วเดินขึ้นเวที
 
 
จนกระทั่งการแข่งขันจบลง
 
"ผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้คือ.....โทโมะ!!  วิศวะ ไทยานนท์ครับ! จากโรงเรียนชายเสนาวิทยา(คิดเอง อิอิ )" 
 
"ฮู้วววววว  กรี๊ดดดดด " เสียงกรี๊ดกร๊าดเพื่อแสดงความดีใจแกโทโมะอย่างปลื้มปริ่ม
 
 
ภายในหลังเวที
 
"โทโมะค่ะ  มีสายด่วนจากโรงพยาบาลโทรมาบอกว่า....แม่ของคุณ...."สตาฟไม่กล้าที่จะบอกเขา
 
"แม่ผมเป็นอะไร "
 
"แม่ของคุณ....เสียชีวิตแล้วค่ะ "
 
โทโมะอึ้ง เขาทรุดตัวลงกับพื้นแล้วร้องห่มร้องไห้แทบขาดใจตาย
 
 
กลับมายังปัจจุบัน
 
"แม่ครับ....ผมลาออกจากการเป็นนักเต้นแล้วนะครับ....ผมอยากบอกแม่ว่า.....ผมขอโทษ..." น้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมาอย่างน่าเวทนาเปี่ยมทั้งสองแก้มของเขา.....เขากำสร้อยคอของแม่ที่เขากำลังสวมอยู่ไว้จนแน่น
 
 
 
 
 
 
 "นี่ๆ แกดูข่าวนี่สิ  โทโมะนักเต้นระดับชาติ ได้ออกมาแถลงข่าวว่าจะไม่ทำการแข่งเต้นอีกต่อไป "
นักเรียนหญิงคนหนึ่งอ่านหนังสือพิมพ์เรื่องของโทโมะให้เพื่อนผู้หญิงอีกจำนวนมากฟัง  
 
" ไม่ๆๆๆ นะ  ฉันอยากเห็นโทโมะเทพบุตรของฉันเต้นอีกครั้งอ่ะแก "
 
"นั่นสิๆ  เพราะเหตุการณ์อุบัติเหตุของแม่โทโมะแหง่ๆเลย "
 
   แก้วนึกถึงเรื่องที่สาวๆพูดซุบซิบกันทำให้เธอกลุ้มเป็นอย่างมาก   แก้งนั่งมองตัวเองหน้ากระจกอีกครั้ง
 
"โทโมะ....คุณจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้ "  แก้วหยิบกรรไกร แล้วเริ่มทำการตัดผมอันยาวสะลวยของเธอทีล่ะนิด  ทีละนิด
 
 
 
 
 
 
"เธอว่าไงนะ!  เธอจะลาออกหรอ " ผ.อ. โรงเรียนของแก้วตกใจเมื่อแก้วมาขอเขาลาออก
 
"ค่ะ  หนูตัดสินใจแล้ว "แก้วบอก
 
 
 
 
 
 
 
 
   หญิงสาวยืนหน้าโรงเรียนชายล้วน....ใช่  แก้วตัดสินใจปลอมตัวย้ายมาอยู่โรงเรียนชายเสนาวิทยา  สิ่งที่เธอต้องการทำคือ....
 
"โทโมะ  รอฉันก่อนนะ  ฉันจะช่วยนายเอง " เธอพึมพำขณะที่มองรั้วประตูโรงเรียนของโทโมะก่อนที่จะเดินเข้าไปทีล่ะก้าว
 
 
 
"ว้าวววว  โรงเรียนใหญ่จริงๆแฮะ " แก้วเดินดูบริเวณรอบๆ โรงเรียนเธอรู้สึกประทับใจกับโรงเรียนนี้มาก
 
 
 
"โอ๊ย!! " แก้วเดินชนอะไรบางอย่างทำให้เธอล้ม
 
"เห้ย  นี่ๆๆ นายเป็นใครกันเนี่ย   นายไม่ได้อยู่โรงเรียนนี้ใช่ไม๊ห่ะ " รุ่นพี่ในโรงเรียนชายเสนาคนหนึ่งที่มีชื่อว่า "กวิน"  เขาถามแก้วด้วยสีหน้าตกใจ
 
 
"เอ่อ...เอ่อ...ฮ่ะ  คือ ผมพึ่งย้ายมาใหม่น่ะฮ่ะ " แก้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเกร็งๆ เพราะเธอพยายามปกปิดตัวตนเอาไว้
 
"อ๋อ  นักเรียนใหม่นี่เอง  นายคงเป็นนักเรียนที่ชื่อว่า....แก้ว ? ใช่ไม๊ "กวินถาม
 
"ใช่ๆ ฮ่ะ  "
 
"นี่นายเป็น...ผู้ชายจริงๆรึเปล่า...ดูท่าทางหน่อมแน้มพิกล " กวินมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า 
 
"อะไรกันล่ะฮ่ะ!  ผมผู้ชายแท้จริงๆนะฮ่ะ  " แก้วยืดอกเพื่อยืนยันตน
 
"งั้น นายตามฉันมานี่ " กวินบอกแล้ว เดินนำหน้าแก้วเพื่อนำทาง
 
 
 
 
 
"อาจารย์ครับ  นี่นักเรียนใหม่ที่ชื่อแก้วครับ  ผมพามาส่ง " กวินบอกกับครูโฟร์
 
"สวัสดีฮ่ะ ผมชื่อแก้ว  ชื่อจริงชือ...." แก้วไม่ยอมพูดเพราะชื่อจริงของแก้วเป็นผู้หญิงมากแต่แล้วก็...
 
"จริญญา ศิริมงคลสกุล "ครูโฟร์ตอบให้เธอเเทน
 
"เห้ยๆๆ  อะไรกันว้าา  ผู้ชายอะไรชื่อ จริญญา  โหยย ผู้ยิ้ง ผู้หญิง " กวินฟังแล้วแกล้งพูดเยาะเย้ยแก้ว 
 
"เอาล่ะ  กวินเธอออกไปก่อน  ฉันขอคุยกับแก้วเป็นการส่วนตัว " ครูโฟร์ว่า  กวินจึงยอมออกไป
 
 
"ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว  บอกมาสิว่าเธอปลอมตัวมาเพื่ออะไร " ครูโฟร์ถามตรงๆ
 
แก้วยืนอ้าปากค้าง
 
 ชอบกันไม๊  ถ้าชอบก็เม้นนร้าาา  ตอนนี้เบื่อๆเลยหาเรื่องใหม่มาแต่ง อิอิ