หนทางสู่กลางใจเธอ

 "นี่ๆ เห็นข่าวแล้วยัง ที่โทโมะออกมาประกาศว่าจะลาออกจากวงการแด้นส์น่ะ "หญิงสาวคนนึงพูดกับฝูงเพื่อนของหล่อน

 

"จริงหรอไหนๆๆ " 

 

"นี่ไง  เค้าบอกว่า โทโมะ นักเต้นระดับชาติ ได้ออกมาแถลงข่าวลาออกจากวงการแด้นส์ด้วยเหตุผลใดไม่ทราบ ...แหม่  ช่างน่าเสียดายจริงๆ " หล่อนอ่านหนังสือพิมพ์ข่าวของโทโมะให้เพื่อนทุกคนฟัง

 

"หว้าา  น่าเสียดายชะมัด "

 

"ใช่ๆๆ  น่าเสียดายเนาะ " 

 

เสียงซุบซิบดังลั่นจนหญิงสาวที่มีนามว่า "แก้ว" บังเอิญเดินมาได้ยินพอดี

 

"โทโมะเนี่ยนะ  จะหยุดการแข่งขันเต้นระดับชาติ " หญิงสาวอึ้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น  

 

 

 

 

 

 

 ในขณะเดียวกันฝั่งโทโมะเองก็เครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อย

 

"นายมั่นใจแล้วหรอ ว่าจะเลิกการแข่งขันเต้นน่ะ " เพื่อสนิทของเขา "ธามไท" ถามด้วยความเป็นห่วง

 

"ฉันขอตัว " โทโมะเลือกที่จะไม่ตอบอะไรทั้งนั้น  เขาลุกเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

โทโมะยืนพิงกำแพงแล้วนึกถึงเหตุการณ์แม่ของเขา

"ฮัลโหล ว่าไงครับแม่ " โทโมะรับโทรศัพท์จากแม่ของเขา

 

"ลูกอยู่ไหนหรอ "

 

"ผมกำลังจะขึ้นแข่งครับแม่....แค่นี้ก่อนนะ " โทโมะตัดสินใจวางสายทิ้งแล้วเดินขึ้นเวที

 

 

จนกระทั่งการแข่งขันจบลง

 

"ผู้ชนะในการแข่งครั้งนี้คือ.....โทโมะ!!  วิศวะ ไทยานนท์ครับ! จากโรงเรียนชายเสนาวิทยา(คิดเอง อิอิ )" 

 

"ฮู้วววววว  กรี๊ดดดดด " เสียงกรี๊ดกร๊าดเพื่อแสดงความดีใจแกโทโมะอย่างปลื้มปริ่ม

 

 

ภายในหลังเวที

 

"โทโมะค่ะ  มีสายด่วนจากโรงพยาบาลโทรมาบอกว่า....แม่ของคุณ...."สตาฟไม่กล้าที่จะบอกเขา

 

"แม่ผมเป็นอะไร "

 

"แม่ของคุณ....เสียชีวิตแล้วค่ะ "

 

โทโมะอึ้ง เขาทรุดตัวลงกับพื้นแล้วร้องห่มร้องไห้แทบขาดใจตาย

 

 

กลับมายังปัจจุบัน

 

"แม่ครับ....ผมลาออกจากการเป็นนักเต้นแล้วนะครับ....ผมอยากบอกแม่ว่า.....ผมขอโทษ..." น้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลออกมาอย่างน่าเวทนาเปี่ยมทั้งสองแก้มของเขา.....เขากำสร้อยคอของแม่ที่เขากำลังสวมอยู่ไว้จนแน่น

 

 

 

 

 

 

 "นี่ๆ แกดูข่าวนี่สิ  โทโมะนักเต้นระดับชาติ ได้ออกมาแถลงข่าวว่าจะไม่ทำการแข่งเต้นอีกต่อไป "

นักเรียนหญิงคนหนึ่งอ่านหนังสือพิมพ์เรื่องของโทโมะให้เพื่อนผู้หญิงอีกจำนวนมากฟัง  

 

" ไม่ๆๆๆ นะ  ฉันอยากเห็นโทโมะเทพบุตรของฉันเต้นอีกครั้งอ่ะแก "

 

"นั่นสิๆ  เพราะเหตุการณ์อุบัติเหตุของแม่โทโมะแหง่ๆเลย "

 

   แก้วนึกถึงเรื่องที่สาวๆพูดซุบซิบกันทำให้เธอกลุ้มเป็นอย่างมาก   แก้งนั่งมองตัวเองหน้ากระจกอีกครั้ง

 

"โทโมะ....คุณจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้ "  แก้วหยิบกรรไกร แล้วเริ่มทำการตัดผมอันยาวสะลวยของเธอทีล่ะนิด  ทีละนิด

 

 

 

 

 

 

"เธอว่าไงนะ!  เธอจะลาออกหรอ " ผ.อ. โรงเรียนของแก้วตกใจเมื่อแก้วมาขอเขาลาออก

 

"ค่ะ  หนูตัดสินใจแล้ว "แก้วบอก

 

 

 

 

 

 

 

 

   หญิงสาวยืนหน้าโรงเรียนชายล้วน....ใช่  แก้วตัดสินใจปลอมตัวย้ายมาอยู่โรงเรียนชายเสนาวิทยา  สิ่งที่เธอต้องการทำคือ....

 

"โทโมะ  รอฉันก่อนนะ  ฉันจะช่วยนายเอง " เธอพึมพำขณะที่มองรั้วประตูโรงเรียนของโทโมะก่อนที่จะเดินเข้าไปทีล่ะก้าว

 

 

 

"ว้าวววว  โรงเรียนใหญ่จริงๆแฮะ " แก้วเดินดูบริเวณรอบๆ โรงเรียนเธอรู้สึกประทับใจกับโรงเรียนนี้มาก

 

 

 

"โอ๊ย!! " แก้วเดินชนอะไรบางอย่างทำให้เธอล้ม

 

"เห้ย  นี่ๆๆ นายเป็นใครกันเนี่ย   นายไม่ได้อยู่โรงเรียนนี้ใช่ไม๊ห่ะ " รุ่นพี่ในโรงเรียนชายเสนาคนหนึ่งที่มีชื่อว่า "กวิน"  เขาถามแก้วด้วยสีหน้าตกใจ

 

 

"เอ่อ...เอ่อ...ฮ่ะ  คือ ผมพึ่งย้ายมาใหม่น่ะฮ่ะ " แก้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเกร็งๆ เพราะเธอพยายามปกปิดตัวตนเอาไว้

 

"อ๋อ  นักเรียนใหม่นี่เอง  นายคงเป็นนักเรียนที่ชื่อว่า....แก้ว ? ใช่ไม๊ "กวินถาม

 

"ใช่ๆ ฮ่ะ  "

 

"นี่นายเป็น...ผู้ชายจริงๆรึเปล่า...ดูท่าทางหน่อมแน้มพิกล " กวินมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า 

 

"อะไรกันล่ะฮ่ะ!  ผมผู้ชายแท้จริงๆนะฮ่ะ  " แก้วยืดอกเพื่อยืนยันตน

 

"งั้น นายตามฉันมานี่ " กวินบอกแล้ว เดินนำหน้าแก้วเพื่อนำทาง

 

 

 

 

 

"อาจารย์ครับ  นี่นักเรียนใหม่ที่ชื่อแก้วครับ  ผมพามาส่ง " กวินบอกกับครูโฟร์

 

"สวัสดีฮ่ะ ผมชื่อแก้ว  ชื่อจริงชือ...." แก้วไม่ยอมพูดเพราะชื่อจริงของแก้วเป็นผู้หญิงมากแต่แล้วก็...

 

"จริญญา ศิริมงคลสกุล "ครูโฟร์ตอบให้เธอเเทน

 

"เห้ยๆๆ  อะไรกันว้าา  ผู้ชายอะไรชื่อ จริญญา  โหยย ผู้ยิ้ง ผู้หญิง " กวินฟังแล้วแกล้งพูดเยาะเย้ยแก้ว 

 

"เอาล่ะ  กวินเธอออกไปก่อน  ฉันขอคุยกับแก้วเป็นการส่วนตัว " ครูโฟร์ว่า  กวินจึงยอมออกไป

 

 

"ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว  บอกมาสิว่าเธอปลอมตัวมาเพื่ออะไร " ครูโฟร์ถามตรงๆ

 

แก้วยืนอ้าปากค้าง

 

 ชอบกันไม๊  ถ้าชอบก็เม้นนร้าาา  ตอนนี้เบื่อๆเลยหาเรื่องใหม่มาแต่ง อิอิ