กลลวงหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปจะพาแก้วกลับมาทำไม แก้วอยากรู้ว่าฟางเป็นยังไงบ้างแล้วแก้วจะไปหาเฟิร์ส”แก้วโวยวายบน
รถ
 
 
 
 
 
 
“ไปตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะแก้ว ดูสิตอนนี้มีแต่คนเค้าไม่อยากให้เราอยู่ที่นั่นนะ ตอน
นี้ทางที่ดีเราออกมาก่อนเถอะ แล้วถ้าแก้วอยากไปหาฟางค่อยไปทีหลัง”ป๊อปปี้พูด แก้วจึงยอมกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟางเป็นยังไงบ้างคะพี่โทโมะ”เฟย์ถามเมื่อโทโมะออกมาจากห้องพักของฟาง
 
 
 
 
“ฟางเครียดมากเลยทำให้เป็นลม คืนนี้คงต้องนอนที่โรงพยาบาลนี่ก่อนคืนนึง”โทโมะพูด
 
 
 
 
“แม่ฟาง เฟิร์สจะอยู่กับแม่ฟาง”เฟิร์สที่นั่งตักเขื่อนอยู่ก็รีบลุกแล้วจับชายเสื้อโทโมะก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
 
“ไม่ได้ครับ คืนนี้เราให้คุณแม่พักผ่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ป้ะป๋าจะพาเฟิร์สมาเยี่ยมแม่นะครับ”โทโมะพูด
ก่อนจะจูงมือเฟิร์สกลับไป เพื่อให้ฟางได้พักผ่อนหลังจากฉีดยาคลายเครียดไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“เจ็บมากมั้ยเรา”เขื่อนนั่งลงข้างๆเฟย์ที่นั่งตรงเก้าอี้ก่อนจะยื่นเจลเย็นประคบให้เฟย์
 
 
 
“เพราะนังนั่น นังแพศยานั่นพี่ป๊อปเลยกล้าตบชั้น”เฟย์พูดอย่างแค้นเคือง
 
 
 
 
 
“พี่รู้นะว่าเราอ่ะไม่ชอบเมียใหม่พี่เรา แต่ที่เราพูดมันก็เกินไปจริงๆเป็นพี่พี่ก็ไม่ทน”เขื่อนพูด
 
 
 
 
“อะไร นี่นายจะตบชั้นแบบพี่ป๊อปหรอห้ะ โอ๊ย”เฟย์หันไปโวยวายใส่เขื่อนก่อนจะร้องเมื่อขยับ
ปากมาก
 
 
 
 
 
“นั่นไง ยังเจ็บอยู่อย่าพึ่งซนสิยัยแสบ ทำตัวเป็นเด็กไปได้”เขื่อนพูด
 
 
 
 
“นี่ชั้นไม่ใช่เด็กนะ อีกปีเดียวชั้นก็จบแล้วน่า”เฟย์พูดเสียงอ่อยไม่พอใจพลางใช้เจลประคบแก้มตัว
เอง
 
 
 
 
 
“โตแต่ตัวน่ะสิ นี่ถึงคนตรงหน้าที่เราว่าไปเมื่อกี้เค้าจะเลว แย่ยังไงก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายเรานะ แล้วเรา
น่ะไปด่าว่าพี่เราปาวๆ ดูถูกพี่สะใภ้เราแบบนี้ ใครๆก็จะไปทนไหวล่ะ”เขื่อนพูด
 
 
 
 
“ยัยนั่นไม่ใช่พี่สะใภ้ชั้น พี่สะใภ้ชั้นคือพี่ฟางคนเดียวเท่านั้น”เฟย์เถียง
 
 
 
“แน่ะ ยังจะเถียงอีกยัยเด็กแสบ”เขื่อนว่า
 
 
 
“เงียบไปเลยนะ”เฟย์ย้อน ก่อนจะทั้งคู่มองเขม่นกันไปมาแล้วไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จ้า แก้วต้องระวังตัวละกันไปเยี่ยมฟางแล้วอย่าให้พวกนั้นจับได้ล่ะ งั้นป๊อปวางสายก่อนนะเดี๋ยว
ต้องไปสั่งของต่อน่ะ บาย รักแก้วคร้าบ”ป๊อปปี้พูดโทรศัพท์กับแก้วสักพัก่อนจะวางสายแล้วแวะไป
ซื้อของตามออเดอร์สั่งของมา
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
 
 
ขณะป๊อปปี้หลบมาหมายจะสูบบุหรี่ก็ชะงักเมื่อเห็นกระเป๋นักเรียนหล่นลงมา
 
 
 
 
 
“เย้ย”แล้วป๊อปปี้ต้องตกใจเมื่อรั้วที่ดูไม่สูงมาก เฟิร์สปีนรั้วออกมาจนเขารับแทบไม่ทัน
 
 
 
 
“เด็กอนุบาลโดดเรียนเนี่ยนะ”ป๊อปปี้เห็นตรากระเป๋านักเรียนก็รีบพูดเมื่อวางเฟิร์สลง
 
 
 
 
 
 
“เฟิร์สจำเป็นจริงๆหรอกน่า ขอบคุณลุงมากนะครับที่ช่วยรับเฟิร์สไว้ ลุงทำงานที่รีสอร์ตป้ะป๋ากับแม่
ฟางใช่มั้ยฮะ”เฟิร์สพูด
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ใช่ ละนี่โดดเรียนมาแบบนี้จะไปไหน ถ้าครูจับได้แล้วโทรไปบอกพ่อแม่เราจะว่าไง”ป๊อปปี้รีบดุ
 
 
 
 
 
“ก็เฟิร์สจะไปหาแม่ฟาง แม่ฟางนอนโรงพยาบาลนี่ฮะ แถมเมื่อคืนป้ะป๋าไม่ยอมให้เฟิร์สไปเฝ้าแม่
ฟางด้วย เฟิร์สต้องไปหาแม่ฟางตอนนี้”เฟิร์สพูดอย่างเอาแต่ใจจนป๊อปปี้ส่ายหน้า
 
 
 
 
 
“อ่ะๆ เดี๋ยวลุงพาเราไปหาแม่เราละกัน แล้วก็ต้องสัญญานะว่าจะกลับมาที่โรงเรียนก่อนโรงเรียนเลิก
น่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
“ครับผม แต่คุณลุง ผมหิว”เฟิร์สพูด ป๊อปปี้แอบกุมขมับมองลูกชายตัวเองที่นิสัยเหมือนเขาไม่มีผิด
ที่สมัยประถมชอบปีนรั้วโรงเรียนมาอ่านการ์ตูนฟรีที่ร้านเช่าการ์ตูนเสมอๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นไงเป็นกัน”แก้วที่ถือดอกช่อกุกลาบสีแดงเตรียมเข้าไปเยี่ยมฟางเมื่อเห็นว่าเฟย์และเขื่อนออก
ไปกินข้าวแล้ว
 
 
 
 
 
“เฟย์ เขื่อน ลืมอะไรรึเปล่า กระเป๋าตังค์อยู่ทางโน้นหยิบได้เลยนะ”ฟางที่นอนหันหลังอยู่ก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“พี่ขอโทษนะสำหรับเรื่องเมื่อวาน”แก้วพูดแล้ววางช่อดอกไม้ลงข้างๆฟาง
 
 
 
 
 
“เข้ามาทำไม มาทางไหนออกไปทางนั้นเลยนะ”ฟางหันมาเจอแก้วก็ตกใจไล่ทันที
 
 
 
 
“อย่าไล่พี่ได้มั้ย พี่เป็นพี่เรานะฟาง ทำไมถึงทำแบบนี้กับพี่”แก้วรีบพูด
 
 
 
 
“อย่ามาเรียกตัวเองว่าพี่ไปหน่อยเลย ชั้นไม่มีพี่แบบคุณ”ฟางพูดน้ำเสียงเย็นชา
 
 
 
 
 
“แต่ฟาง พี่อยากจะคุยกับเรา เรากลับมาดีกันเหมือนเดิมได้มั้ย อย่างน้อยให้พี่ได้ดูแลเราแล้วดูแล
หลาน ตามที่พ่อกับแม่เคยขอไว้ไงล่ะ”แก้วพยายามโยงเข้าเรื่องพ่อแม่เพื่อให้ฟางใจอ่อน
 
 
 
 
 
“อ๋อ ที่แท้ก็แค่ทำตามหน้าที่ที่แม่สั่งงั้นสิ ชั้นไม่ต้องการความห่วงใยจากคุณ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับ
ลูกของชั้น ชั้นกับพี่โทโมะพวกเราช่วยกันเลี้ยงดูเฟิร์สได้ ไม่ต้องมายุ่ง”ฟางเข้าใจว่าแก้วทำตาม
หน้าที่ก็ว่า
 
 
 
 
 
 
“แต่พี่รักฟางนะ พี่คิดถึงฟาง คิดถึงหลานมากๆเลย”แก้วพูดแล้วฝืนน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
“รักหรอ คิดถึงงั้นหรอ มาพูดอะไรป่านนี้ รึว่ายางอายมันพึ่งมา แล้วตอนที่นอนกกกันทำไมไม่คิดล่ะ
ว่าชั้นท้องอยู่ ทำไมไม่คิด”ฟางที่เจ็บใจจากอดีตก็ตกคอกใส่แก้วและทุบตีแก้วด้วยความเสียใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ยฟาง พี่เจ็บนะ พอได้แล้ว”แก้วร้องตกใจและคว้าข้อมือฟางไว้ทำให้แก้วล้มไปทัยร่างบางของ
ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ทำบ้าอะไรของเธอ นี่จะทำร้ายฟางถึงที่เลยรึไง”โทโมะที่เข้ามาเห็นพอดีก็กระชากแก้วออกไปจาก
เตียงฟางจนล้มกองกับพื้นหัวโขกข้างฝาอย่างแรง
 
 
 
“ชั้นไม่ได้ทำ ฟางต่างหากทำร้ายชั้น”แก้วเถียงโทโมะ
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะเอาผู้หญิงคนนี้ออกไป ฟางไม่อยากเจอหน้าเค้า”ฟางขอร้อง โทโมะมองแก้วนิ่งก่อนจะ
กระชากลากแก้วออกมาที่ลานจอดรถข้าวนอก
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้นนะ ชั้นจะไปหาน้องชั้น”แก้วร้องโวยวาย
 
 
 
 
 
“ฟางไม่ใช่น้องเธอ จำไว้”โทโมะว่า
 
 
 
 
“ชั้นแค่อยากจะขอโทษฟาง อยากดูแลหลาน ชั้นผิดไปแล้วจริงๆนะ”แก้วพูด
 
 
 
 
 
“เลิกสร้างเรื่องสักทีอย่างเธอน่ะหรอจะสำนึก เหอะ ได้ อยู่ที่นี่แล้วมันมีแต่ปัญหาใช่มั้ย ได้”โทโมะ
พูดก่อนจะกระชากลากแก้วขึ้นรถแล้วสตาร์ทออกไปจากโรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ฟาง”เฟิร์สแอบเปิดประตูเข้ามาแล้ววิ่งไปหาฟางที่กำลังจะนอนพักหลังทานยา
 
 
 
 
 
“เฟิร์ส อะไรกันนี่ยังไม่เลิกเรียน ออกมาทำไมเนี่ย แล้วนี่คุณครูรู้รึเปล่า แม่ต้องโทรหาครูประจำชั้น
เรา”ฟางพูดยาวเหยียด
 
 
 
 
 
“นี่อย่าบ่นเป็นป้าเลยน่า ลูกเค้าคิดถึงเรานะฟาง เค้าก็มาหาสิไม่แปลก”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องแล้ว
พูด
 
 
 
 
 
“นี่คุณทำไมมากับลูกชั้น นี่คุณลักพาตัวเฟิร์สมางั้นหรอ”ฟางรีบว่าป๊อปปี้
 
 
 
 
“จะบ้าหรอ ถ้าจะลักพาตัวมาก็ลักมาหาเรานั่นล่ะ รายนี้น่ะโดดเรียนมาแล้วพี่ไปเจอต่างหาก
ล่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“อะไรนะ นี่เราโดดเรียนมางั้นหรอ แล้วมากับคนแปลกหน้าอีก มันน่าลงโทษซะให้เข็ด”ฟางดุลูก
 
 
 
 
“ลุงป๊อปไม่ใช่คนแปลกหน้าสักหน่อย ลุงป๊อปบอกว่าเป็นรุ่นพี่ของแม่ฟางนะ”เฟิร์สพูดทำให้ฟาง
ชะงัก
 
 
 
 
 
“แม่ไม่รู้จักเค้า เฟิร์สทีหลังใครพูดอะไรก็อย่าไปเชื่อแบบนี้สิ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็รูปที่แม่ฟางถือวันนั้นไง เฟิร์สเห็นแม่ฟางถ่ายรูปคู่กับลุงป๊อป ใส่ชุดสวยด้วยลุงป๊อปก็
หล่อ”เฟิรืสพูดป๊อปปี้ชะงัก
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เฟิร์ส แม่เราหิวละแน่ๆเลย โอ๊ะ องุ่น เราป้อนองุ่นแม่เราสิ”ป๊อปปี้รีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนจะอุ้ม
เฟิร์สมานั่งบนเตียง
 
 
 
 
 
“อะไรกัน ชั้นกินยาแล้วกำลังจะนอนนะ”ฟางรีบเถียง แต่เจอสายตาดุป๊อปปี้ก็ยอมลูก
 
 
 
 
 
 
“แม่ฟางต้องกินเยอะๆนะฮะ เฟิร์สน่ะเป็นห่วงแม่ฟางมากเลยนะ ไม่งั้นไม่ยอมโดดเรียนวิชาดนตรีมา
หรอก เพราะวันนี้ได้จับคู่ร้องเพลง เฟิร์สน่ะได้คู่กับน้องแอมมี่แท้ๆ แต่ก็ช่างเถอะ เฟิร์สต้องเลือกแม่
ฟางก่อนสาวๆของเฟิร์สอยู่แล้ว”เฟิร์สที่ป้อนองุ่นให้ฟางไปเล่าเรื่องตัวเองไป โดยมีป๊อปปี้นั่งทำงาน
ข้างๆก็แอบขำ
 
 
 
 
 
 
“สำเนาถูกต้องบ่นเหมือนแม่ไม่มีผิด”ป๊อปปี้พูดลอยๆ
 
 
 
 
“นี่ชั้นไม่เคยโดดเรียนนะ”ฟางแย้ง
 
 
 
 
 
 
“แม่ฟาง เฟิร์สง่วงอ่ะ เรานอนกอดกันเหมือนอยู่บ้านนะฮะ”เฟิร์สพูดก่อนจะหาวแล้วเบียดตัวเองมา
นอนกอดฟาง ฟางเห็นลูกชายที่เริ่มง่วงก็ยิ้มก่อนจะสวมกอดเฟิร์สแน่นด้วยความรัก แล้วหอมหน้า
ผากเฟิร์สทีนึง ป๊อปปี้มองภาพนั้นนิ่งไม่พูดอะไรก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์โทรไปบอกครูที่โรง
เรียนของเฟิร์สเพื่อขอลาให้เฟิร์สครึ่งวัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ชั้นเจ็บ นี่พาชั้นมาที่ไหนน่ะ”แก้วโวยวายเมื่อมาถึงบ้านหลังหนึ่งแล้วเตรียมตัวลงรถเมื่อรถ
จอดแล้วเพื่อหนี
 
 
 
 
 
 
“นี่ คิดจะหนีงั้นหรอ ไม่ง่ายไปหน่อยมั้ง มานี่”โทโมะรีบอ้อมไปดักแล้วจัดการลากแก้วเข้ามาในบ้าน
แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นบ้านอย่างแรง
 
 
 
 
“นี่ ชั้นเจ็บนะ”แก้วร้องแล้วเอามือกุมหัวเข่าที่ดูเหมือนจะแตก
 
 
 
 
 
 
“ชั้นก็ตั้งใจให้เธอเจ็บนี่ สมน้ำหน้า”โทโมะเยาะ แก้วมองอย่างโมโหแล้วมองเห็นกระเป๋าที่ตัวเองที่
โทโมะถือก็คว้ามันมา
 
 
 
 
 
 
 
“จะเอาไปไหน อ๋อ จะกลับไปงหาชู้รักเธอสินะ ไม่มีวัน”โทโมะผลักแก้วลงไปกองกับพื้นอีกครั้งก่อน
จะคว้ากระเป๋ามา
 
 
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
โทโมะคว้าไปเจอมือถือของแก้วออกมาก่อนจะปามันลงพื้นจนแบทเด้งหลุดหน้าจอดับทันที
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ นั่นมันมือถือของชั้นนะ”แก้วร้องตกใจแล้วเข้าไปดูมือถือตัวเอง
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็สำนึกผิดไม่ใช่หรอ คิดหรอว่านักโทษเลวๆอย่างเธอจะมีให้อภัยง่ายๆน่ะห้ะ”โทโมะเยาะ
 
 
 
 
 
 
“แล้วจะเอาอะไรกับชั้น จับชั้นมาแบบนี้ นายมันก็กักขังโหน่งเหนี่ยวกัน เลวเหมือนกันนั่นล่ะ ยังไง
ซะป๊อปจะต้องตามหาชั้นจนเจอแล้วเอานายเข้าคุกแน่”แก้วพูดอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
“เหอะ ถ้าคิดว่าไอ้ป๊อปชู้รักเธอจะเข้ามาที่นี่ได้ก็เอาสิ”โทโมะพูดแล้วพุ่งไปบีบปากแก้วอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
“แล้วจับชั้นมาเพื่ออะไรเล่า คนบ้า”แก้วโวยวายแล้วหมายจะลุกแต่ถูกโทโมะจับกดแก้วไว้กับพื้นอีก
ครั้ง
 
 
 
 
 
 
“ก็เอามาลงโทษไงล่ะ นักโทษเลวๆ ที่ทำร้ายจิตใจน้องสาว ร่วมกันสวมเขากับชายชู้แบบนี้ มันต้อง
โดนลงโทษให้สาสม”โทโมะตะคอกใส่แก้วอย่างแรง เขามองแก้วลึกด้วยความผิดหวังที่แก้วเลือก
ให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้นะ นายจะทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะโทโมะ”แก้วร้องเมื่อโทโมะปล่อยตัวเธอเป็นอิสระแล้วเดิน
หนีแก้วพร้อมกับล๊อคประตูบ้านจากด้านนอก แก้วร้องโวยวายแล้วทุบประตูรัวก่อนจะทรุดนั่งแล้วหา
ทางออกจากบ้านโทโมะ
 
 
 
 
s;yหวังว่าคงสมใจใครหลายคนเมื่โทโมะจับแก้วไปแล้ว
 
 
ต่อไปจะเป็นการแก้เเค้นของโทโมะแล้วล่ะ55555