กลลวงหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะครับ วันนี้แก้วไม่ได้มาทำงานหรอครับ”ป๊อปปี้กลับมาจากโรงพยาบาลแล้วไปถามแบมที่รี

สอร์ต

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ ก็วันนี้แก้วเค้าลานี่คะ”แบมตอบป๊อปปี้ก่อนจะเดินไปข้างใน

 

 

 

 

 

“แก้ว อยู่ไหนกันนะ โทรไปทำไมไม่ติด”ป๊อปปี้กดโทรศัพท์โทรหาแก้วแล้วแปลกใจที่โทรศัพท์

ติดต่อไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้านก็ไม่กว้าง ยัยนั่นหายไปไหนนะ”โทโมะที่ออกไปสูบบุหรี่กลับเข้ามาก็แปลกใจที่ไม่เห็นแก้ว

เพราะบ้านหลังเล็กนี้มีแค่ชั้นเดียวและหน้าต่างก็ปิดล๊อคหมดทุกทางเป็นไปไม่ได้ที่แก้วจะหนีไปได้

 

 

 

 

 

 

 

“ย๊าก”แก้วที่หลบในห้องครัวออกมาแล้วหมายจะเอากระทะฟาดโทโมะ แต่ชายหนุ่มกลบทัน

 

 

 

 

 

 

“คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรชั้นได้งั้นหรอ”โทโมะที่เป็นศิลปะป้องกันตัว พลิกมาเตะกระทะกระเด็นออก

จากมือแก้วได้

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่อยากให้ชั้นทำอะไรนายก็พาชั้นกลับบ้านสิ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เหอะ ไม่มีวัน ชั้นไม่มีวันยอมเธอหรอกนะ นักโทษอย่างเธอต้องโดนชั้นลงโทษ”โทโมะพูดแล้วก

ระชากแก้วเข้าไปในห้องนอนตัวเองก่อนจะเหวี่ยงแก้วลงไปนอนบนเตียง

 

 

 

 

 

 

“นี่นายจะปล้ำชั้นงั้นหรอ ทุเรศที่สุดเลย”แก้วโวยวายแล้วถอยหนีโทโมะจนหัวเตียง

 

 

 

 

 

 

“เหอะ นี่คิดว่าชั้นเป็นไอ้ป๊อปปี้ชู้รักของเธองั้นหรอ ชั้นไม่ใช่มั้น ไม่จำเป็นต้องพิศวาสเธอ เหอะ”โท

โมะเหยียด

 

 

 

 

 

 

“แล้วพาชั้นมาที่นี่ทำไมเล่า ชั้นจะกลับบ้านๆๆ”แก้วโวยวายไม่พอใจโทโมะ

 

 

 

 

 

“โว้ย พอได้แล้ว ทำไมขาดไอ้ป๊อปปี้มันจะตายมากเลยหรือไงห้ะ”โทโมะตะคอกใส่แก้วจนแก้ว

สะดุ้ง

 

 

 

 

 

 

“ก็ชั้นอยากรู้ จับชั้นมาแล้วมันได้ประโยชน์อะไรโทโมะ”แก้วนิ่งก่อนจะพูดถามชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“ก็ชั้นอยากให้ไอ้ป๊อปและก็เธอรู้สึกเจ็บไงล่ะ เวลาที่ต้องเจ็บปวดเพราะความรักเป็นยังไง เชื่อสิว่า

ไอ้ป๊อปปี้มันต้องเดือดร้อนใจตอนนี้แน่ๆ เพราะเมียสุดที่รักของมันหายตัวไป”โทโมะพูดแล้วยิ้มเยาะ

ใส่แก้ว

 

 

 

 

 

 

“นายมันทุเรศ”แก้วโมโหโทโมะแล้วตัดสินใจง้างจะเตะ แต่โทโมะล๊อคขาแก้วไว้ได้ทัน

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมันก็ไม่ได้ดีในสายตาเธอเท่าไอ้ป๊อปปี้อยู่แล้วนิ”โทโมะเยาะก่อนจะดึงโซ่ที่ซ่อนไว้ออกมาล๊อค

ขาแก้ว

 

 

 

 

“ไอ้บ้าโทโมะทำอะไรน่ะปล่อยชั้นนะ”แก้วร้องแล้วดิ้นโวยวายไปมาบนเตียง

 

 

 

 

 

 

“หึ ชั้นมันเลวชั้นมันไม่ดีเธอเลยหลอกชั้น งั้นชั้นก็จะเลวให้ถึงที่สุด เธอเตรียมรับมือดีๆละกัน”โท

โมะว่าให้แก้วก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนที่ขังแก้ว แก้วร้องแล้วมองโซ่ที่ล่ามเธออย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยินดีต้อนรับกลับมานะคะคุณฟาง”แบมพูดแล้วเดินไปหาฟางที่ลงมาจากรถของเขื่อนพร้อมกับ

ลูกชาย

 

 

 

 

 

“แล้วนี่พี่โทโมะไปไหนหรอคะ มาเช็คงานหรอคะ”ฟางถามถึงสามีที่เมื่อคืนไลน์มาบอกว่าขอไปนอน

บ้านแม่

 

 

 

 

 

 

“ยังไม่เข้ามาเลยค่ะ อ้าวคุณป๊อปจะไปไหนคะ”แบมตอบแล้วร้องเรียกป๊อปปี้ที่เดินออกมาจากห้อง

พักที่กำลังสร้าง

 

 

 

 

 

“ผมจะออกไปตามหาเมียผมน่ะสิ เมียผมหาย”ป๊อปปี้พูดเพราะหมายจะไปแจ้งความที่โรงพัก

 

 

 

 

 

“ทำไมไม่ลองโทรหาอีกครั้งล่ะ เมียของคุณอาจจะไปทำธุระกับเพื่อนก็ได้”ฟางพูด

 

 

 

 

 

“ไม่ พวกเรามาที่นี่เพื่อนเราอยู่ที่กรุงเทพหมด เป็นไปไม่ได้ที่แก้วจะไปไหน”ป๊อปปี้พูดแฝงด้วยน้ำ

เสียงกังวลใจมากทำให้ฟางสะอึก มองป๊อปปี้ที่เป็นห่วงแก้วแล้วกำมือแน่น จริงสิ เพราะเค้ารักกันนิ

ไม่แปลกที่จะร้อนใจแบบนี้

 

 

 

 

 

 

“แหม กลับมาไวจังเลยนะคะคุณนายฟางรึว่าโรคสำออยออดอ้อนผู้ชายมันหมดแล้วเลยกลับมา

ได้”พิมเดินเข้ามาหาเรื่อง

 

 

 

 

 

“นี่พิม ถ้าจะมาหาเรื่องฟางเค้าแบบนี้น่ะ เชิญกลับไปเลยนะ”เขื่อนเข้ามาพูด

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน มาไล่เพื่อนสามีที่แสนดีของคุณนายฟางเค้าทำไมล่ะ พิมก็แค่อยากมาแสดงความยินดีที่

ออกจากโรงพยาบาลแล้วต่างหากล่ะ”พิมพูดแล้วเอากล่องเค้กที่ถือมาด้วยแล้วยกเค้กออกมาแล้ว

จิกผมฟางก่อนจะขยี้เค้กเต็มหน้าและผมฟาง

 

 

 

 

 

“ทำอะไรแม่ฟางน่ะป้าใจยักษ์”เฟิร์สรีบวิ่งไปกอดห้ามไม่ให้พิมทำร้ายฟาง

 

 

 

 

 

“หลีกไป เกะกะ”พิมโมโห เผลอเหวี่ยงเฟิร์สล้ม ทำให้เฟิร์สร้องไห้จ้า

 

 

 

 

 

 

“ผมว่าคุณทำเกินไปแล้วนะ นี่เด็กแท้ๆยังทำได้”ป๊อปปี้รีบมาประคองอุ้มเฟิร์สขึ้นมาแล้วว่าพิม พิม

ชะงักเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้และเฟิร์สที่คล้ายกัน ก็หยุดที่ทำร้ายฟาง

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

เมื่อพิมปล่อยฟาง ฟางจึงรีบตบพิมทันที

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด นังฟาง อยากตายนักใช่มั้ย นังกาฝาก เกาะโทโมะ”พิมร้องแล้วพุ่งไปตบฟางอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้ว เขื่อน นายตาม รปภ มาเอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไป เพื่อนโทโมะก็เถอะ แต่ถ้าคุณยัง

ทำร้ายเมียของเพื่อนคุณแบบนี้ ผมว่าเราต้องไปคุยกันที่โรงพักแล้วล่ะ”ป๊อปปี้ผลักพิมแล้วว่าพิม

ทันที

 

 

 

 

 

“จำไว้นังฟาง ชั้นจะไม่ยอมรามือแกแน่ถ้าแกไม่เลิกยุ่งกับโทโมะอีก ชั้นเกลียดแก”พิมชี้หน้าแล้วรีบ

เดินออกไป

 

 

 

 

 

“ไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเขื่อนก็ประคองฟางเข้าไปด้านในโดยที่ป๊อปปี้อุ้มเฟิร์ส

ตามไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมชอถามหน่อยสิ ผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายฟางบ่อยมั้ย”ป๊อปปี้ถามเมื่อเขาและเขื่อนมาส่งฟางและ

เฟิร์สที่บ้าน

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่พูดจาเหน็บแนมเสมอล่ะ ยัยนั่นชอบโทโมะตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะ เหมือนว่าคู่นี้เกือบจะคบกัน

เป็นแฟน ถ้าโทโมะมันไม่ชิงไปมีแฟรตอนนั้นก่อน หึ ตอนนั้นยัยพิมแทบคลั่งตามสืบให้ได้ว่าผู้หญิง

คนนั้นเป็นใคร แต่สุดท้าย โทโมะก็มาบอกว่าเลิกไปแล้วพร้อมกับพาฟางมาอยู่ด้วย เท่านั้นล่ะ

ยัยพิมเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาเล่นงานฟางแทน”โทโมะเล่าทุกอย่างให้ป๊อปปี้ฟัง ชายหนุ่มชะงัก

คิดถึงเรื่องในอดีต ที่ต้องเลิกเพราะแก้วจดทะเบียนกับเขา แล้วฟางไปอยู่กับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“เรื่องอดีตบางเรื่องมันไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นหรอกนะเขื่อนเพราะบอกไปมันก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมา

หรอก”ฟางที่อาบน้ำสระผมแล้วลงมาในชุดใหม่แล้วได้ยินเข้าก็พูดขึ้น“แล้วนี่เราจะไปที่รีสอร์ตอีกรึ

เปล่า”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ต้องไปสิเพราะชั้นต้องไปดูงานที่เป็นของชั้น ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วก็ขอให้กลับไปทำงานของคุณ

ซะ”ฟางไล่

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นทีหลังก็ระวังละกัน อย่าให้กิ๊กเก่าโทโมะมารังแกแบบนี้อีก ลุงไปละนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผม

เฟิร์สที่ยืนข้างแม่ก่อนไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไง เงียบแบบนี้หมดฤทธิ์แล้วงั้นสิ”โทโมะกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งแล้วเห็นแก้วนั่งบนเตียงไม่

โวยวายอะไรแล้ว

 

 

 

 

 

 

“นี่ลักพาตัวชั้นมาแบบนี้ลูกเมียนายไม่ว่ารึไง”แก้วมองหน้าโทโมะแล้วถามอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นก็กลับไปแล้ว แต่สำหรับเธอ เธอจะไม่ได้กลับไปจนกว่าชั้นจะพอใจ”โทโมะเยาะก่อนจะ

โยนห่อข้าวให้แก้ว

 

 

 

 

 

“แล้วเมื่อไหร่นายจะพอใจ”แก้วย้อนถามโทโมะ ชายหนุ่มยิ้มเยาะ

 

 

 

 

 

“ก็ต่อเมื่อชั้นพอใจ นักโทษไม่มีสิทธ์ถาม กินข้าวซะ ชั้นไม่อยากให้ใครมาตายที่นี่”โทโมะว่าก่อน

จะเดินไปนั่งเปิดทีวีดูที่โซฟาไม่ไกลจากแก้ว แก้วมองรอบๆห้องแล้วรู้ทันทีว่าที่นี่คือบ้านที่โทโมะ

ออกแบบและใช้เงินเก็บซื้อเองอย่างที่เขาเคยบอกไว้เมื่อสมัยคบกัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เธอต้อง

หนีออกไปจากที่นี่ให้ได้

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”แก้วแกล้งร้องเสียงดังทำให้โทโมะตกใจรีบวอ่งมาดูอาการแก้วที่แกล้งทำเหมือนว่าตัวเอง

ปวดท้อง

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย”โทโมะต้องร้องเมื่อแก้วคว้าเอาส้อมที่อยู่กับห่อข้าวเอามาแทงที่ต้นแขนโทโมะก่อนจะคว้า

เอาโคมไฟมาฟาดชายหนุ่มจนล้มพับก่อนจะรีบวิ่งหนีเพื่อหาอะไรมาตัดโซ่

 

 

 

 

 

“กรี๊ด”แก้วร้องเมื่อโทโมะที่ไม่ได้สลบกระชากโซ่อย่างแรงจนแก้วล้มก่อนจะพุ่งมากระชากแก้วขึ้น

มา

 

 

 

 

 

 

“นี่คิดว่าส้อมกับไอ้โคมไฟโง่ๆนี่มันจะทำให้เธอหนีไปจากที่นี่ได้งั้นหรอ”โทโมะเขย่าแก้วอย่างแรง

พร้อมกับตะคอก

 

 

 

 

 

“ถ้าทำได้ชั้นก็จะทำมันทุกอย่างเพื่อให้ชั้นไปพ้นๆนาย”แก้วดิ้นแล้วงับเข้าที่หัวไหล่จนโทโมะร้อง

และปล่อยแก้ว

 

 

 

 

 

“ได้ ในเมื่ออยากจะไปหาชู้สุดที่รักนั่นชั้นก็จะปล่อยให้ไป”โทโมะพูดก่อนจะยิ้มร้ายๆออกมา

 

 

 

 

 

“แต่จะทำให้มันเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าเมียสุดที่รักของมันมีราคีจากชายอื่นก่อนนะสิ”โทโมะพูดจบก็

กระชากฉีกเสื้อเชิ้ตของแก้วออกมา

 

 

 

 

 

 

“จะบ้ารึไงโทโมะ ปล่อยชั้นนะ”แก้วทั้งร้องทั้งทุบชายหนุ่มที่ขึ้นคร่อมแต่ไม่เป็นผล

 

 

 

 

 

 

 

“อื้ออ”แก้วต้องร้องในลำคอเมื่โทโมะบดจูบมาอีกครั้ง ก่อนมือหนาจะอยู่ไม่สุขฉีกเสื้อผ้าแก้วแล้ว

ปลดตะขอบราอย่างรวดเร็วก่อนจะเอามือหน้าขยำอกสวยทั้ง2ข้าง

 

 

 

 

 

“ทำแบบนี้ไม่ได้ นายแต่งงานกับฟางแล้วนะ”แก้วถอนจูบมาแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“นั่นสิ น้องเธอแต่งงานกับป๊อปปี้ไปแล้วเธอยังไปนอนกับมันได้ มีหรอที่ชั้นจะทำไม่ได้”โทโมะพูด

จบก็ซุกไซร้ไปตามตัวแก้วแล้วมือก็ล้วงเข้าไปในกระโปรงสั้นก่อนจะรูดชั้นในของแก้วออกมาอย่าง

รวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ อย่า”แก้วร้องไม่เป็นผลเมื่อโทโมะเอานิ้วเข้าไปในโพรงสาว หญิงสาวหน้าแดงก่ำพยายามเอา

มือบีบแผลที่เอาส้อมแทงเมื่อกี้เพื่อหวังให้เขาหยุด แต่เขากลับไม่หยุดมันกลับขยับนิ้วให้แรงขึ้นจน

แก้วมือไม้อ่อนไปหมด

 

 

 

 

 

 

 

กรุ้งกริ้ง

 

 

 

 

 

เมื่อแก้วถึงฝั่งฝันไปแล้วก็หอบหายใจเหนื่อยอ่อนแต่ต้องชะงักเมื่ได้ยินเสียงเหมือนถอดเข็มขัด

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ อย่า”แก้วร้องเมื่อโทโมะฉีกขาและสอดใส่แกนกลางเข้ามาในตัวเธออย่างแรง

 

 

 

 

 

 

“มิน่าป๊อปปี้มันถึงรักถึงหลงเธอ เพราะแบบนี้นิเอง หึ”โทโมะไม่รอช้าเร่งสะโพกตัวเองให้เร็วขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“อย่านะ พอแล้วโทโมะ”แก้วร้องเมื่อโทโมะกระแทกแกนกลางเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนเธอจะถูก

พลิกให้นอนคว่ำแล้วถูกสอดใส่มันเข้ามาอีกครั้ง โดยที่มือหน้าบีบเคล้นอกสวยอย่างแรงเพื่อกระตุ้น

อารมณ์

 

 

 

 

 

 

“ทำไม ถึงกับน้ำตาซึมเลยรึไงไม่ต้องห่วงนะ ชั้นจะทำมันให้ดีเท่ากับที่ไอ้ป๊อปมันปรนเปรอเธอไป

เลย”โทโมะเยาะก่อนจะขยับสะโพกทั้งเร็วและแรงจนแก้วกำมือแน่นน้ำตาแห่งความเสียใจและ

เจ็บใจก็ไหลออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊า”โทโมะร้องครางเมื่อถึงฝั่งฝันไปแล้วครั้งหนึ่งก่อนจะล้มตัวนอนทับร่งบางอย่างแก้วที่นอนคว่ำบน

พื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“สะใจแล้วใช่มั้ย สะใจแล้วก็ออกไปจากตัวชั้น ชั้นจะกลับบ้าน”แก้วพูดแล้วพยายามหนี แต่โทโมะ

ไม่ยอมขยับตัวก่อนจะลุกขึ้นแล้วอึ้มแก้วโยนลงเตียงอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คิดว่าครั้งเดียวชั้นจะยอมปล่อยเธอไปงั้นหรอ ไม่มีวัน เพราะชั้นบอกแล้วไง เธอจะไปจากที่นี่ได้ก็

ต่อเมื่อชั้นจะพอใจ”โทโมะพูดแล้วกระชากเสื้อผ้าที่เหลือค้างบนตัวแก้วออกจนหมดจนไม่มีอะไร

เหลือ

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด ไม่นะ”แก้วร้องเมื่อชายหนุ่มที่ถอดเสื้อผ้าจนหมดถาโถมเข้ามาบนร่างเธออีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ทีนี้ล่ะขัดขืน แล้วร่วมกันสวมเขาน้องสาวตัวเองทำไมไม่ร้องโวยวายแบบนี้บ้างล่ะ หึ ทำเลวมามาก

พอแล้ว ตอนนี้ชั้นจะขอเริ่มคิดบัญชีกับเธอเลยละกัน ทำฟางเจ็บเท่าไหร่ เธอต้องเจ็บปวดร้อย

เท่า”โทโมะพูดแล้วซุกไซร้ตามตัวแก้วอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ฮือๆ อย่า”แก้วร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวโทโมะแต่สุดท้ายก็สู้แรงเขาไม่ได้ และยอมเขาใน

ที่สุด

 

 

 

 

 

เอาล่ะสิโดนซะละแก้ว งานนี้ถ้าป๊อปรู้ ตายยยยยยย 55555